Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Η Ελλάδα ως ΑΠΟΙΚΙΑ ΧΡΕΟΥΣ

Αναδημοσιεύτηκε από την Ελεύθερη Λαϊκή Αντιστασιακή Συσπείρωση


Του Νίκου Κοτζιά
Επίκαιρα, 4/10 – 10-10
Ο ειδικός μηχανισμός απώλειας της ανεξαρτησίας της Ελλάδας είναι το χρέος της. Από αυτή την πλευρά, η χώρα μας δεν είναι μια ακόμα ημι-αποικία των εμπορικών σχέσεων της εποχής της διεθνοποίησης, αλλά μια ημι-αποικία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.
Η Ελλάδα, σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές Συνθήκες, είναι τυπικά ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης. Στην πράξη και με βάση τις δανειακές συμβάσεις και τα Μνημόνια, δεν εί­ναι. Βρίσκεται υπό τον οικονομικό – πολιτικό έλεγχο της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, του Βερολίνου και μερίδων του υπερεθνικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Γι’ αυτό πολ­λοί χαρακτηρίζουν την Ελλάδα ως είδος προτεκτοράτου, ένας όρος που σε κάποιο βαθμό περιγράφει την κατάσταση της χώρας. Δεν αποδίδει όμως με επιστημονική ακρίβεια την «ελληνική περίπτωση».
Ως «προτεκτοράτο» χαρακτηρίζουμε μια μορφή εθνικής καταπίεσης που προβλέπεται και κατοχυρώνεται από διεθνείς Συνθήκες -το Κόσοβο και η Βοσνία σήμερα, το Ιράκ μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρόκειται για μια σχέση εξάρτησης μικρών και σχετικά αδύνα­μων κρατών από ένα ισχυρότερο τρίτο, που αναλαμβάνει «να το προστατεύει», δηλαδή να διαχειρίζεται τις τύχες του, ακόμα και τομείς της εξωτερικής πολιτικής του. Προτεκτοράτα εμφανίστηκαν κύρια πριν από το τέλος της δυτικής αποικιοκρατίας και κατά την κα­τάρρευση τους. Η «θεσμοποίησή» τους στη­ρίχτηκε σε άδικες και άνισες Συμφωνίες. Σήμερα ο όρος προτεκτοράτο χρησιμοποιείται και μεταφορικά για τις περιπτώσεις που μια πολιτική οντότητα λειτουργεί υπό τη γενική εποπτεία τρίτου κράτους.

Οι αποικίες επίσης, όπως τα προτεκτοράτα, δεν διαθέτουν κυριαρχία. Μόνο που αυτές δεν διαθέτουν ούτε καν ίχνη τυπικής κυριαρ­χίας ή αυτονομίας. Βρίσκονται υπό την άμεση κυριαρχία τρίτου κράτους, χωρίς να χρειάζε­ται να υπάρχουν διεθνείς Συνθή­κες που να το προβλέπουν, όπως στην περίπτωση του προτεκτοράτου. Συχνά, βέβαια, υπήρξαν έκ των υστέρων διεθνείς Συμφω­νίες αναγνώρισης της αποικιο­κρατίας.
Αποικίες και προτεκτοράτα εί­ναι αποτέλεσμα Συμφωνιών χωρίς τη συμμετοχή των υπό κατοχή οντοτήτων. Αντίθετα, όταν εμφα­νίζονται ισχυρές σχέσεις εξάρτη­σης που προκύπτουν με συμ­μετοχή της εξαρτώμενης πλευ­ράς, ο λόγος γίνεται για «ημι-αποικία», όρος που χρησιμοποιήθηκε στη διάρκεια του 19ου αιώνα. Σε αυτή την περί­πτωση, ένα κράτος -σε αντίθεση με τα προ­τεκτοράτα και τις αποικίες- διαθέτει μεν ανε­ξαρτησία, de facto όμως, μέσω άνισων Συμ­φωνιών και Συνθηκών, χάνει την κυριαρχία του και υπόκειται στον οικονομικοκοινωνι­κό έλεγχο τρίτων κρατών ή και υπερεθνικών θεσμών.
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ημι-αποικίας στην εποχή της διεθνοποίησης, στα τέλη του 19ου αιώνα, ήταν η Αργεντινή. Η χώρα αυτή, εξαιτίας των μεγάλων εμπορικών ελλειμμάτων, υπέστη έναν άδικο, βάρβαρο και καταστρεπτικό ξένο έλεγχο από τράπεζες και τρίτα κράτη. Στη διεθνή συζήτηση στις αρ­χές του 20ού αιώνα η Αργεντινή ονομάστηκε «ημι-αποικία εμπορίου». Η Αργεντινή δεν διοικούνταν απευθείας από τον ξένο παρά­γοντα, όπως συνέβαινε με τις αποικίες, αλλά ο ξένος παράγοντας επόπτευε και ασκούσε έλεγχο μέσω των δομών του υπάρχοντος κράτους και σε «συνεργασία» με αυτό.
Από τη σκοπιά των πιο πάνω, η Ελλάδα τεί­νει περισσότερο στα χαρακτηριστικά μιας ημι-αποικίας, όπως ήταν η Αργεντινή. Κύρια διότι εξακολουθεί να διατηρεί τυπικά την ανεξαρτησία της, άρα δεν είναι αποικία, και δεν υπάρχει διεθνής Συμφωνία να περιέλθει άμεσα στον έλεγχο τρίτου κράτους, επομέ­νως δεν είναι προτεκτοράτο. Από την άλλη, η κυριαρχία της έχει υπονομευτεί. Ο ειδικός μηχανισμός απώλειας της ανεξαρτησίας της Ελλάδας είναι το χρέος της. Από αυτή την πλευρά, η Ελλάδα δεν είναι μια ακόμα ημι-αποικία των εμπορικών σχέσεων της εποχής της διεθνοποίησης, παρόλο που έχει εμπο­ρικά ελλείμματα με επιπτώσεις στο χρέος της, αλλά μια ημι-αποικία της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Διατηρεί ορισμένες πλευρές της τυπικής της κυριαρχίας, ενώ η οικονομική και κοινωνική της πολιτική ελέγ­χεται από τους ξένους δανειστές και τους επιτρόπους -στην κορυφή της ελληνικής διοίκησης- που επέβαλαν οι τελευταίοι.
Με βάση όλα τα πιο πάνω, υποστηρίζω ότι η ελληνική περίπτωση αυστηρά επιστημο­νικά είναι μια «ημι-αποικία» νέου τύπου. Όχι απλά εμπορική, αλλά χρέους. Για τη διευκό­λυνση της δημόσιας συζήτησης εισάγω και προτείνω τον όρο «αποικία χρέους».
Αναδημοσίευση :anti-ntp.net

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου