Το Ποντίκι
Πολύ πριν χρεοκοπήσει οικονομικά, μια κοινωνία, όπως καλή ώρα η ελληνική, έχει φαλιρίσει πολιτιστικά. Με άλλα λόγια, έχει αποδεχτεί τη διάβρωση - σάπισμα του εκπαιδευτικού της συστήματος και την προσαρμογή του στις «απαιτήσεις των καιρών». Κάπως έτσι το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας από μηχανισμός στρατηγικής σημασίας εξελίχθηκε σε εξάρτημα αναπαραγωγής της μόδας και των προτύπων που αυτή προβάλλει: Χρήμα με κάθε μέσο και χωρίς κόπο, βόλεμα με ρουσφέτι, life style με βύσμα στον κρατικό κορβανά. Κάπως έτσι οι κυβερνήσεις με τις αποφάσεις τους, πριμοδοτώντας ουσιαστικά την ημιμάθεια, «καλλιεργούν» τα «φυτά» του μέλλοντος.
Η συζήτηση περί της Παιδείας στην Ελλάδα είναι διαρκής και έντονη, συνοδευόμενη από την απαραίτητη μεταρρυθμιστική προσπάθεια που αναλαμβάνει ο εκάστοτε υπουργός μαζί με την υπουργική του καρέκλα. Υπό αυτήν την έννοια, ό,τι γίνεται τα τελευταία χρόνια στον χώρο, γίνεται στο όνομα της μεταρρύθμισης.
Ωστόσο, στο όνομα αυτής της αυτονόητης μεταρρυθμιστικής ανάγκης, οι κρατούντες όλα αυτά τα χρόνια έχουν καταφέρει να διαλύσουν το... σύμπαν.
Ένα τέτοιο διαλυμένο εκπαιδευτικό «σύμπαν» το χάνουμε από τα μάτια μας παρακολουθώντας, όσο αυτό είναι δυνατό, την αντιπαράθεση που προκύπτει όταν ο εκάστοτε υπουργός (όπως για παράδειγμα η Διαμαντοπούλου) θέλει ντε και καλά να βάλει τη σφραγίδα του στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Χωρίς μελέτη, χωρίς διάλογο, χωρίς σχέδιο, στόχους και στρατηγική. Κάπως έτσι μας διαφεύγουν πολύ σημαντικότερα και ουσιαστικά προβλήματα που παραλύουν το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Σαν αυτό που αντιληφθήκαμε διαβάζοντας στο εξαιρετικό alfavita.gr το παρακάτω κείμενο του Θρασύβουλου Κων. Μαχαίρα, φυσικού Γενικού Λυκείου Αγριάς Πηλίου.
«Οι μεταρρυθμίσεις - πυροτεχνήματα των τόσων και τόσων Υπουργών Παιδείας, με τους τόσους και τόσους ειδικούς συμβούλους τους σε παιδαγωγικά και εκπαιδευτικά θέματα και με τους τόσους και τόσους αναθεωρητές και ειδήμονες οδήγησαν τα Σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και άρα όλο το εκπαιδευτικό μας σύστημα σε ζοφερή κατάσταση η οποία ανάγλυφα αποτυπώνεται στον παρακάτω έλεγχο ενός “υποθετικού” (;;;) μαθητή της Α’ Λυκείου...
Ο μαθητής αυτός, που από τις 11 γραπτές εξετάσεις στις οποίες κλήθηκε να συμμετάσχει στις 8 ή δεν προσήλθε ή ήρθε και έγραψε για μηδέν, προάγεται με γενικό βαθμό 9,5!!!
Ο παραπάνω έλεγχος επίδοσης αποτελεί τη “χειρότερη” προφορική βαθμολογία για μαθητή της Α’ Λυκείου, εκτός ελαχίστων δακτυλοδεικτούμενων “ειδικών” περιπτώσεων σε όλη την Ελλάδα. Ο λόγος είναι προφανής:
Παρατηρήσεις γενικές
1 Καθένα από τα μαθήματα Θρησκευτικά, Αγγλικά, Ιστορία και Ερευνητική Εργασία (Project) έχει μόνο του την ίδια αξία που έχουν μαζί τρία μαθήματα: η Φυσική, η Χημεία και η Βιολογία.
Καθένα από τα μαθήματα Θρησκευτικά, Αγγλικά, Ιστορία και Ερευνητική Εργασία (Project) έχει μόνο του την ίδια αξία που έχουν μαζί τρία μαθήματα: τα Αρχαία, η Νεοελληνική Λογοτεχνία και η Νεοελληνική Γλώσσα.
Καθένα από τα μαθήματα Θρησκευτικά, Αγγλικά, Ιστορία και Ερευνητική Εργασία (Project) έχει μόνο του την ίδια αξία που έχουν μαζί δύο μαθήματα: η Άλγεβρα και η Γεωμετρία.
Αυτό σημαίνει ότι ένα παιδί που ξέρει καλά Αγγλικά ώστε να εξασφαλίσει 20 στην Ξένη Γλώσσα και κάνει καλά το σταυρό του ώστε να εξασφαλίσει 20 στα Θρησκευτικά, δε χρειάζεται να διαβάσει τίποτε άλλο όλη τη χρονιά και δε χρειάζεται να γράψει εξετάσεις σε κανένα άλλο μάθημα. Θα περάσει έτσι κι αλλιώς!!!
Επίσης σημαίνει ότι ένα παιδί που ξέρει μέτρια Αγγλικά ώστε να εξασφαλίσει ένα 16 στην Ξένη Γλώσσα, κάνει μέτρια το σταυρό του ώστε να εξασφαλίσει ένα 17 στα Θρησκευτικά και γράψει 4 στην Ιστορία, δε χρειάζεται να διαβάσει τίποτε άλλο όλη τη χρονιά και δε χρειάζεται να γράψει εξετάσεις σε κανένα άλλο μάθημα. Θα περάσει έτσι κι αλλιώς!!!
Στο project θα πάρουν έτσι κι αλλιώς τουλάχιστον 18. Αλλά και 16 να πάρουν, πάλι περνάνε.
2 Ο μαθητής του παραπάνω ελέγχου επίδοσης είναι ουσιαστικά αμόρφωτος και το ίδιο αμόρφωτος θα μείνει στη Β’ Λυκείου όπου θα επικρατήσει το ίδιο πνεύμα.
Αμόρφωτος θα τελειώσει το Λύκειο και αμόρφωτος θα αποτελέσει μέρος του κοινωνικού μας μωσαϊκού.
3 Ο μαθητής του παραπάνω ελέγχου επίδοσης είναι ουσιαστικά αμόρφωτος και κανείς ΠΟΤΕ δε θα ζητήσει ευθύνες από την Πολιτεία που τον άφησε αμόρφωτο διότι:
Τελικά όλοι βολεύτηκαν!
Ο παραπάνω μαθητής θα περάσει τις τάξεις χωρίς να έχει διαβάσει καθόλου, χωρίς να έχει “κουραστεί” καθόλου, χωρίς να έχει ασχοληθεί καθόλου με το Σχολείο του...
Ο μαθητής αυτός θα πάρει απολυτήριο Λυκείου ως χάρισμα. Θα το πάρει χωρίς να το δικαιούται...
Και η Ελληνική Πολιτεία,
Παρατήρηση 1: Ο παραπάνω έλεγχος επίδοσης, με τον οποίο εξασφαλίζεται η προαγωγή του μαθητή, είναι σήμα κινδύνου.
Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών των Ελληνικών Λυκείων θα μείνουν κυριολεκτικά αμόρφωτοι, γιατί θα επιλέξουν να περάσουν τις τάξεις του Λυκείου χωρίς να διαβάσουν και να γράψουν απολύτως τίποτε!!!
Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών δε θα ξέρει να κάνει ούτε απλή διαίρεση! Και όταν επιχειρήσει να γράψει κάτι, το κείμενό της θα πνιγεί στα ορθογραφικά λάθη και στις χωρίς νόημα φράσεις που θα “συντάξει”.
Το να απαιτήσουμε βέβαια από την πλειοψηφία αυτή των αμόρφωτων μαθητών να καταλάβει κάποιο κείμενο αξιώσεων ή να αντιληφθεί τον προβληματισμό κάποιου σημαντικού συνανθρώπου τους, είναι όνειρο θερινής νυκτός.
Παρατήρηση 2: “Ειδικοί” του Υπουργείου Παιδείας με “παράξενα” πτυχία και με “περίεργες” σπουδές, που τις πιο πολλές φορές δεν έχουν καμιά σχέση με το αντικείμενο που θα ελέγξουν, θα διαμορφώσουν και θα εντάξουν στα αναλυτικά προγράμματα που θα μορφώσουν τους μαθητές, διαγκωνίζονται στους διαδρόμους του Υπουργείου Παιδείας εξυπηρετώντας “περίεργους” στόχους και θυσιάζοντας στο βωμό της ματαιοδοξίας τους τον πολιτισμό των νέων ανθρώπων...
Επίλογος
Με δεδομένο το γεγονός ότι ανυπόληπτα Δημόσια Λύκεια θα παράγουν χρόνο με το χρόνο όλο και πιο αμόρφωτους νέους ανθρώπους, η απάντηση στο παρακάτω ερώτημα είναι θέμα προσωπικής και κοινωνικής ευθύνης:
Τελικά για όλα αυτά φταίνε κάποιοι ανίκανοι - ματαιόδοξοι άνθρωποι (Υπουργοί, Γραμματείς, μεγαλοστελέχη, ειδικοί κ.λπ.) κάποιου συγκεκριμένου υπουργείου ή μήπως όλα είναι τμήμα ενός μηχανισμού που δομήθηκε με βάση κάποιο απάνθρωπο σχέδιο, το οποίο κάποιοι υπηρέτησαν και υπηρετούν με υπερβάλλοντα ζήλο;
Κι αν είναι έτσι κι εμείς δεν αντιδρούμε, μήπως το κάνουμε γιατί ήδη έχουμε μετατραπεί σε έρμαια μιας πορείας που έχει αρχίσει προς την κοινωνία του Orwell»;
Διά ταύτα...
Ανεξάρτητα με τις επιμέρους διαφωνίες που μπορεί να έχει κάποιος με τις εκτιμήσεις του κειμένου, ειδικά ως προς τον επιμερισμό των ευθυνών για την κατάντια στον χώρο της Παιδείας, όλοι μάλλον θα συμφωνήσουν με το προφανές αποτέλεσμα των επί σειρά ετών «εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων». Πρόκειται για το αποτύπωμα που αφήνει η ελληνική κοινωνία που αναβάθμισε τα σκυλάδικα σε πολιτιστικά κέντρα, την απάτη σε καπατσοσύνη, τη δωροδοκία σε επιβεβλημένο δωράκι, την αμάθεια σε άποψη, την ιστορική άγνοια σε κοσμοπολιτισμό, την αναξιοκρατία σε τακτοποίηση δικών μας παιδιών.
Δεν θα διαφωνήσει κανείς επίσης ότι η χρεοκοπία του πνεύματος προηγείται της χρεοκοπίας στη σφαίρα της οικονομίας, καθώς για τα επερχόμενα δεινά ουδείς πνευματικός άνθρωπος έσπευσε να προειδοποιήσει την ελληνική κοινωνία, προφανώς γιατί θα έχανε τη δωρεάν σίτιση από το Πρυτανείο (των ευρωπαϊκών κονδυλίων)...
 |
Πολύ πριν χρεοκοπήσει οικονομικά, μια κοινωνία, όπως καλή ώρα η ελληνική, έχει φαλιρίσει πολιτιστικά. Με άλλα λόγια, έχει αποδεχτεί τη διάβρωση - σάπισμα του εκπαιδευτικού της συστήματος και την προσαρμογή του στις «απαιτήσεις των καιρών». Κάπως έτσι το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας από μηχανισμός στρατηγικής σημασίας εξελίχθηκε σε εξάρτημα αναπαραγωγής της μόδας και των προτύπων που αυτή προβάλλει: Χρήμα με κάθε μέσο και χωρίς κόπο, βόλεμα με ρουσφέτι, life style με βύσμα στον κρατικό κορβανά. Κάπως έτσι οι κυβερνήσεις με τις αποφάσεις τους, πριμοδοτώντας ουσιαστικά την ημιμάθεια, «καλλιεργούν» τα «φυτά» του μέλλοντος.
Η συζήτηση περί της Παιδείας στην Ελλάδα είναι διαρκής και έντονη, συνοδευόμενη από την απαραίτητη μεταρρυθμιστική προσπάθεια που αναλαμβάνει ο εκάστοτε υπουργός μαζί με την υπουργική του καρέκλα. Υπό αυτήν την έννοια, ό,τι γίνεται τα τελευταία χρόνια στον χώρο, γίνεται στο όνομα της μεταρρύθμισης.
Ωστόσο, στο όνομα αυτής της αυτονόητης μεταρρυθμιστικής ανάγκης, οι κρατούντες όλα αυτά τα χρόνια έχουν καταφέρει να διαλύσουν το... σύμπαν.
Ένα τέτοιο διαλυμένο εκπαιδευτικό «σύμπαν» το χάνουμε από τα μάτια μας παρακολουθώντας, όσο αυτό είναι δυνατό, την αντιπαράθεση που προκύπτει όταν ο εκάστοτε υπουργός (όπως για παράδειγμα η Διαμαντοπούλου) θέλει ντε και καλά να βάλει τη σφραγίδα του στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Χωρίς μελέτη, χωρίς διάλογο, χωρίς σχέδιο, στόχους και στρατηγική. Κάπως έτσι μας διαφεύγουν πολύ σημαντικότερα και ουσιαστικά προβλήματα που παραλύουν το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Σαν αυτό που αντιληφθήκαμε διαβάζοντας στο εξαιρετικό alfavita.gr το παρακάτω κείμενο του Θρασύβουλου Κων. Μαχαίρα, φυσικού Γενικού Λυκείου Αγριάς Πηλίου.
«Οι μεταρρυθμίσεις - πυροτεχνήματα των τόσων και τόσων Υπουργών Παιδείας, με τους τόσους και τόσους ειδικούς συμβούλους τους σε παιδαγωγικά και εκπαιδευτικά θέματα και με τους τόσους και τόσους αναθεωρητές και ειδήμονες οδήγησαν τα Σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και άρα όλο το εκπαιδευτικό μας σύστημα σε ζοφερή κατάσταση η οποία ανάγλυφα αποτυπώνεται στον παρακάτω έλεγχο ενός “υποθετικού” (;;;) μαθητή της Α’ Λυκείου...
Ο μαθητής αυτός, που από τις 11 γραπτές εξετάσεις στις οποίες κλήθηκε να συμμετάσχει στις 8 ή δεν προσήλθε ή ήρθε και έγραψε για μηδέν, προάγεται με γενικό βαθμό 9,5!!!
Ο παραπάνω έλεγχος επίδοσης αποτελεί τη “χειρότερη” προφορική βαθμολογία για μαθητή της Α’ Λυκείου, εκτός ελαχίστων δακτυλοδεικτούμενων “ειδικών” περιπτώσεων σε όλη την Ελλάδα. Ο λόγος είναι προφανής:
♦ Ελάχιστοι καθηγητές (έως κανένας) βάζουν σε μαθητή προφορικά κάτω από 8, έστω και αν ο μαθητής αξίζει για 2. Συνήθως οι Καθηγητές βάζουν πάνω από 10.
Η εμπειρία μου δηλαδή ως Δασκάλου σε Ελληνικό Λύκειο μου λέει ότι τα οχτάρια στην προφορική βαθμολογία του μαθητή είναι τελείως πλασματικά και οφείλονται κυριολεκτικά στην προσπάθεια του Καθηγητή να βοηθήσει και να ενθαρρύνει το μαθητή. Με άλλα λόγια, ο μαθητής που προφορικά παίρνει 8, αξίζει για πολύ λιγότερο.
♦ Η βαθμολογία των Θεολόγων, με μεγάλη πιθανότητα έως βεβαιότητα, κυμαίνεται συνήθως από 18 έως 20.
♦ Η βαθμολογία των καθηγητών Αγγλικής φιλολογίας, με μεγάλη πιθανότητα έως βεβαιότητα, κυμαίνεται συνήθως από 17 έως 20.
Παρατηρήσεις γενικές
1 Καθένα από τα μαθήματα Θρησκευτικά, Αγγλικά, Ιστορία και Ερευνητική Εργασία (Project) έχει μόνο του την ίδια αξία που έχουν μαζί τρία μαθήματα: η Φυσική, η Χημεία και η Βιολογία.
Καθένα από τα μαθήματα Θρησκευτικά, Αγγλικά, Ιστορία και Ερευνητική Εργασία (Project) έχει μόνο του την ίδια αξία που έχουν μαζί τρία μαθήματα: τα Αρχαία, η Νεοελληνική Λογοτεχνία και η Νεοελληνική Γλώσσα.
Καθένα από τα μαθήματα Θρησκευτικά, Αγγλικά, Ιστορία και Ερευνητική Εργασία (Project) έχει μόνο του την ίδια αξία που έχουν μαζί δύο μαθήματα: η Άλγεβρα και η Γεωμετρία.
Αυτό σημαίνει ότι ένα παιδί που ξέρει καλά Αγγλικά ώστε να εξασφαλίσει 20 στην Ξένη Γλώσσα και κάνει καλά το σταυρό του ώστε να εξασφαλίσει 20 στα Θρησκευτικά, δε χρειάζεται να διαβάσει τίποτε άλλο όλη τη χρονιά και δε χρειάζεται να γράψει εξετάσεις σε κανένα άλλο μάθημα. Θα περάσει έτσι κι αλλιώς!!!
Επίσης σημαίνει ότι ένα παιδί που ξέρει μέτρια Αγγλικά ώστε να εξασφαλίσει ένα 16 στην Ξένη Γλώσσα, κάνει μέτρια το σταυρό του ώστε να εξασφαλίσει ένα 17 στα Θρησκευτικά και γράψει 4 στην Ιστορία, δε χρειάζεται να διαβάσει τίποτε άλλο όλη τη χρονιά και δε χρειάζεται να γράψει εξετάσεις σε κανένα άλλο μάθημα. Θα περάσει έτσι κι αλλιώς!!!
Στο project θα πάρουν έτσι κι αλλιώς τουλάχιστον 18. Αλλά και 16 να πάρουν, πάλι περνάνε.
2 Ο μαθητής του παραπάνω ελέγχου επίδοσης είναι ουσιαστικά αμόρφωτος και το ίδιο αμόρφωτος θα μείνει στη Β’ Λυκείου όπου θα επικρατήσει το ίδιο πνεύμα.
Αμόρφωτος θα τελειώσει το Λύκειο και αμόρφωτος θα αποτελέσει μέρος του κοινωνικού μας μωσαϊκού.
3 Ο μαθητής του παραπάνω ελέγχου επίδοσης είναι ουσιαστικά αμόρφωτος και κανείς ΠΟΤΕ δε θα ζητήσει ευθύνες από την Πολιτεία που τον άφησε αμόρφωτο διότι:
♦ Ο μαθητής “βολεύτηκε”, μιας και δεν έμεινε στην ίδια τάξη, ακόμη και χωρίς καμιά απολύτως προσπάθεια. Χωρίς καθόλου, μα καθόλου διάβασμα όλη τη χρονιά και χωρίς να πάει να γράψει σε οκτώ βασικότατα μαθήματα (ΜΗΔΕΝ ΣΕ 8 ΓΡΑΠΤΑ) πέρασε την τάξη.
Ο μαθητής αυτός ερχόταν και έφευγε από το Λύκειο μόνο και μόνο για να μην ξεπεράσει το όριο των απουσιών και για να έχουν όλοι στον περίγυρό του την ψευδαίσθηση ότι “πάει Σχολείο”.
Αυτός ο μαθητής δεν έμαθε ΤΙΠΟΤΕ γιατί δε χρειάστηκε τίποτε να μάθει για να περάσει τις τάξεις του Λυκείου.
♦ Οι γονείς του μαθητή “βολεύτηκαν”, γιατί το παιδί τους “δεν έμεινε στην ίδια τάξη”...
Το γεγονός βέβαια ότι το παιδί τους ποτέ δε διάβασε και ότι ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ δεν ξέρει γράμματα δεν τους ανησυχεί καθόλου.
♦ Οι καθηγητές των Δημόσιων Σχολείων “αποβάλλουν” σιγά - σιγά το άγχος της μόρφωσης ανθρώπων και “παραιτούνται” από την προσπάθεια, μιας και βλέπουν την Πολιτεία, την οποία υπηρετούν, να τους ζητά σχεδόν άμεσα και επιτακτικά αυτό ακριβώς! Να μη μορφώνουν!
♦ Οι καθηγητές των φροντιστηρίων συνηθίζουν σιγά - σιγά στο να μη βοηθούν τη μόρφωση των νέων ανθρώπων και στο να μην προσφέρουν γνώση ουσιαστική στους μαθητές. Τελικά περιορίζονται στο να μαθαίνουν στα παιδιά τεχνικές εισόδου στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ, χωρίς καμιά γνωστική ή συλλογιστική αξία.
♦ Η Πολιτεία “βολεύτηκε”, γιατί κανείς δε θα της ζητήσει ευθύνες για τους μηχανισμούς της που παράγουν αμόρφωτους ανθρώπους...
Τελικά όλοι βολεύτηκαν!
Ο παραπάνω μαθητής θα περάσει τις τάξεις χωρίς να έχει διαβάσει καθόλου, χωρίς να έχει “κουραστεί” καθόλου, χωρίς να έχει ασχοληθεί καθόλου με το Σχολείο του...
Ο μαθητής αυτός θα πάρει απολυτήριο Λυκείου ως χάρισμα. Θα το πάρει χωρίς να το δικαιούται...
Και η Ελληνική Πολιτεία,
♦ που ποτέ δεν είχε μια σοβαρή πρόταση μόρφωσης νέων ανθρώπων (βλέπε τα διαλυμένα δημόσια σχολεία των καταλήψεων, τα αχαρακτήριστα αναλυτικά προγράμματα, τα ανεπαρκέστατα για τις Πανελλαδικές εξετάσεις σχολικά βιβλία κ.λπ.),
♦ που ποτέ δεν προσδιόρισε με σαφήνεια τους στόχους των διαφόρων βαθμίδων εκπαίδευσης και ποτέ δεν θεώρησε ως ηθική της υποχρέωση την επίτευξη αυτών των στόχων,
♦ που ποτέ δεν είχε προτάσεις και επαγγελματικές διεξόδους για τα παιδιά της, δε θα λογοδοτήσει σε κανέναν...
Παρατήρηση 1: Ο παραπάνω έλεγχος επίδοσης, με τον οποίο εξασφαλίζεται η προαγωγή του μαθητή, είναι σήμα κινδύνου.
Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών των Ελληνικών Λυκείων θα μείνουν κυριολεκτικά αμόρφωτοι, γιατί θα επιλέξουν να περάσουν τις τάξεις του Λυκείου χωρίς να διαβάσουν και να γράψουν απολύτως τίποτε!!!
Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών δε θα ξέρει να κάνει ούτε απλή διαίρεση! Και όταν επιχειρήσει να γράψει κάτι, το κείμενό της θα πνιγεί στα ορθογραφικά λάθη και στις χωρίς νόημα φράσεις που θα “συντάξει”.
Το να απαιτήσουμε βέβαια από την πλειοψηφία αυτή των αμόρφωτων μαθητών να καταλάβει κάποιο κείμενο αξιώσεων ή να αντιληφθεί τον προβληματισμό κάποιου σημαντικού συνανθρώπου τους, είναι όνειρο θερινής νυκτός.
Παρατήρηση 2: “Ειδικοί” του Υπουργείου Παιδείας με “παράξενα” πτυχία και με “περίεργες” σπουδές, που τις πιο πολλές φορές δεν έχουν καμιά σχέση με το αντικείμενο που θα ελέγξουν, θα διαμορφώσουν και θα εντάξουν στα αναλυτικά προγράμματα που θα μορφώσουν τους μαθητές, διαγκωνίζονται στους διαδρόμους του Υπουργείου Παιδείας εξυπηρετώντας “περίεργους” στόχους και θυσιάζοντας στο βωμό της ματαιοδοξίας τους τον πολιτισμό των νέων ανθρώπων...
Επίλογος
Με δεδομένο το γεγονός ότι ανυπόληπτα Δημόσια Λύκεια θα παράγουν χρόνο με το χρόνο όλο και πιο αμόρφωτους νέους ανθρώπους, η απάντηση στο παρακάτω ερώτημα είναι θέμα προσωπικής και κοινωνικής ευθύνης:
Τελικά για όλα αυτά φταίνε κάποιοι ανίκανοι - ματαιόδοξοι άνθρωποι (Υπουργοί, Γραμματείς, μεγαλοστελέχη, ειδικοί κ.λπ.) κάποιου συγκεκριμένου υπουργείου ή μήπως όλα είναι τμήμα ενός μηχανισμού που δομήθηκε με βάση κάποιο απάνθρωπο σχέδιο, το οποίο κάποιοι υπηρέτησαν και υπηρετούν με υπερβάλλοντα ζήλο;
Κι αν είναι έτσι κι εμείς δεν αντιδρούμε, μήπως το κάνουμε γιατί ήδη έχουμε μετατραπεί σε έρμαια μιας πορείας που έχει αρχίσει προς την κοινωνία του Orwell»;
Διά ταύτα...
Ανεξάρτητα με τις επιμέρους διαφωνίες που μπορεί να έχει κάποιος με τις εκτιμήσεις του κειμένου, ειδικά ως προς τον επιμερισμό των ευθυνών για την κατάντια στον χώρο της Παιδείας, όλοι μάλλον θα συμφωνήσουν με το προφανές αποτέλεσμα των επί σειρά ετών «εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων». Πρόκειται για το αποτύπωμα που αφήνει η ελληνική κοινωνία που αναβάθμισε τα σκυλάδικα σε πολιτιστικά κέντρα, την απάτη σε καπατσοσύνη, τη δωροδοκία σε επιβεβλημένο δωράκι, την αμάθεια σε άποψη, την ιστορική άγνοια σε κοσμοπολιτισμό, την αναξιοκρατία σε τακτοποίηση δικών μας παιδιών.
Δεν θα διαφωνήσει κανείς επίσης ότι η χρεοκοπία του πνεύματος προηγείται της χρεοκοπίας στη σφαίρα της οικονομίας, καθώς για τα επερχόμενα δεινά ουδείς πνευματικός άνθρωπος έσπευσε να προειδοποιήσει την ελληνική κοινωνία, προφανώς γιατί θα έχανε τη δωρεάν σίτιση από το Πρυτανείο (των ευρωπαϊκών κονδυλίων)...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου