Ευρωπαϊκά – για όσους θέλουν

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Οι Βρυξέλλες και το Στρασβούργο – έδρες των Ευρωπαϊκών οργάνων — βρίσκονται μακριά απ’ εμάς και τα δικά μας. Εμείς, τον αστερισμό της Τρόικας/του Κουαρτέτου/των «Θεσμών» κινούμενοι και το Eurogroup αναγνωρίζοντας εδώ και καιρό ως υπέρτατη αρχή και εξουσία (και κορυφή αυτού ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: τα γνωστά) , τα βλέπουμε όλα τα υπόλοιπα λιγάκι ως παραλειπόμενα. Άντε και στρέψουμε κάθε τόσο τα μάτια την Κορυφή. Και όμως, στο σύνολο των Κοινοτικών/Ενωσιακών οργάνων διεξάγονται αγώνες διαδοχής και ασκήσεις ισορροπίας. Που διαμορφώνουν «το Ευρωπαϊκό αύριο» εν πολλοίς.

Αυτόν τον καιρό, η διαδοχή στην Προεδρία του Ευρωκοινοβουλίου επανέφερε στην επιφάνεια την… ίδια την ύπαρξη τού (λέμε μεταξύ μας) «δημοκρατικά εκλεγμένου οργάνου» της ΕΕ. Όσο κι αν δεν γίνεται εύκολα πιστευτό, η Προεδρία αυτού του αγλαΐσματος της δημοκρατικότητας καθορίζεται, εδώ και χρόνια, με βάση ένα ανατολίτικο αλογοπάζαρο. Δηλαδή; Δηλαδή οι δυο μεγαλύτερες πολιτικές ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου – τώρα είναι πρώτοι οι Χριστιανοδημοκράτες/Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα – ΕΛΚ, δεύτεροι οι Σοσιαλδημοκράτες κλπ./Προοδευτική Συμμαχία Σοσιαλιστών και Δημοκρατών – Σ+Δ – προσυμφωνούν μεταξύ τους να μοιράζονται την Προεδρία για 5ετή διάρκεια. Μαζί με την τάση να είναι ο Πρόεδρος άχρωμος και απόμακρος, αυτό «εγγυάται» ότι το Ευρωκοινοβούλιο δεν κάνει πολύν θόρυβο.

Προ εβδομάδων, έληξε η βάρδια του (Γερμανού, Σοσιαλδημοκράτη, πρώην συνδικαλιστή, ήδη επιδιώκοντας «ρόλο» στην χώρα του) Μάρτιν Σουλτς, τον οποίο είδαμε να έχει κάποιες θέσεις για την Ελληνική υπόθεση. Συνεπώς «ήταν η σειρά» ενός Χριστιανοδημοκράτη/ΕΛΚ, και ως τέτοιος αυτοπροτείνεται εξ αρχής ο (Ιταλός, άχρωμος με δημοσιογραφική προϊστορία) Αντόνιο Ταγιάνι. Όμως, ήδη ο επικεφαλής των Σοσιαλδημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο Τζιάννι Πιτέλλα (κι αυτός Ιταλός, αρκετά πιο ζωντανός) είχε αρχίσει να κάνει αρνητικούς θορύβους, τραβώντας προς το μέρος του την κουβέρτα.

Εκείνη την στιγμή ο Γκυ Φερχοφσταντ (Βέλγος, βετεράνος των Ευρωπαϊκών, διεκδικητής της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής πριν 3 χρόνια – θυμηθείτε τον ανάμεσα σε Γιουνκέρ, Σουλτς, Τσίπρα και Κέλλερ στην τηλεοπτική αναμέτρηση των Spitzenkandidaten) προσήλθε από πλευράς των Φιλελευθέρων-Κεντρώων, που είναι σαφώς μικρότερη κοινοβουλευτική ομάδα (έχουν 68 έδρες, έναντι 189 των Σ+Δ και 223 του ΕΛΚ- στην τέταρτη έως έκτη θέση βρίσκονται δίπλα-δίπλα με 52-48 έδρες οι Πράσινοι, η Αριστερά και οι Ευρωσκεπτικιστές: προσοχή όμως γιατί τώρα οι Ιταλοί του Γκρίλλο μετακινούνται προς τους Φιλελεύθερους), προσβλέποντας σε μια συμμαχία προς τα αριστερά, ώστε να ανατρέψει την άτυπη συμφωνία διαδοχής. Ο Φέρχοφσταντ, πολύ περισσότερο από άλλους, είχε δείξει δραστηριότητα στην Ελληνική υπόθεση – και μάλιστα στο να διεκδικήσει το Κοινοβούλιο ρόλο σ’ αυτήν.

Σημειωτέων ότι στους τελευταίους 15 Προέδρους του Κοινοβουλίου, οι 7 υπήρξαν ΕΛΚ, οι 5 Σ+Δ, οι 3 Φιλελεύθεροι. Οι 5 υπήρξαν Γερμανοί (ο Σουλτς δυο φορές), 3 Γάλλοι, 3 Ισπανοί (!), ανά 1 Άγγλος, Ιρλανδός, Ολλανδός και Πολωνός.

Κατά τα άλλα, όσο κι αν δεν γίνεται πιστευτό κι αυτό, διεργασίες έχουν ξεκινήσει για την διαδοχή του Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ στην Προεδρία της Επιτροπής το 2019-20. Φυσικά θα προηγηθεί ο ανασχεδιασμός του Ευρωπαϊκού πολιτικού χάρτη μετά τις Γαλλικές και Γερμανικές εκλογές (και… το Brexit). Όμως ήδη, ο καλόβολος, χαλαρός Χριστιανοδημοκράτης, με αριστερές κοινωνικές τάσεις Γιουνκέρ φαίνεται έτοιμος να διαδεχθεί τον εαυτό του. Ως αντίβαρο, ο Διευθυντής του Γραφείου του – υπερδραστήριος Γερμανός, του περιβάλλοντος Μέρκελ – Μάρτιν Σέλμαγιερ ήδη προωθείται για την θέση του (υπερενισχυμένου) Γενικού Γραμματέα της Επιτροπής, που θα παραπέμπει σε προηγούμενες δεκαετίες των Βρυξελλών. Αυτά.

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (δημοσιεύθηκε στο kontra news)