«Σούπα το ματσάκι»*

Το Ποντίκι

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Όχι, δεν στερούνταν ενδιαφέροντος το να ακούσεις τον πρωθυπουργό να σφυροκοπάει τη Ν.Δ. της περιόδου Σαμαρά για παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη και να αναγγέλλει εξεταστική για τα θαλασσοδάνεια των κομμάτων, αποσπώντας τη συναίνεση των επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Ή να ακούσεις ολόκληρη την αντιπολίτευση να «την πέφτει» στην κυβέρνηση για το σύνολο της διακυβέρνησής της. Ή τον Μητσοτάκη να ζητάει πρώτη φορά εκλογές για να δημιουργήσει το δικό του επικοινωνιακό γεγονός και να συμπλεύσει με τους πολύ σκληρούς του κόμματός του και των ΜΜΕ που τον σπρώχνουν προς αυτή την κατεύθυνση.

 

Όμως, μια στιγμή. Το θέμα ήταν η Δικαιοσύνη, η διαφθορά και η διαπλοκή. Έτσι όπως εξελίχθηκε η συζήτηση, όμως, η Δικαιοσύνη έμεινε εκτεθειμένη, καθώς δόθηκε η εικόνα – από τις εκατέρωθεν βολές μεταξύ αρχηγών – ότι είναι ανοιχτή σε πολλές και ποικίλες παρεμβάσεις. Κοινώς μεταδόθηκε μια εικόνα χώρας του Τρίτου Κόσμου. 

 

Απέναντι σε αυτή την εικόνα δεν αντιπαρατέθηκε ένα σχέδιο εξυγίανσης στα θέματα απονομής δικαιοσύνης και καταπολέμησης της διαφθοράς – πέρα έως πέρα αυτονόητο για ένα πολιτικό σύστημα το οποίο στήνει μια θεσμική εξουσία στον τοίχο και τη σφυροκοπεί. Ψιλά γράμματα, όμως, ε;

 

Άσφαιρα

Πάντως η συζήτηση αυτή – που δεν γοήτευσε κανέναν πλην κομματικών επιτελείων – δεν έγινε εν κενώ. Αντιθέτως ήρθε εν μέσω:

 

♦ Της διαπραγμάτευσης για την αξιολόγηση του μνημονίου, που θα έχει αποτέλεσμα ένα σοκ συμπίεσης όσων εισοδημάτων δεν βρίσκονται ακόμη στο βάραθρο, σε μια πορεία εξίσωσης όλων προς τα κάτω. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τελικά τα μικρά εισοδήματα θα μείνουν άθικτα.

 

♦ Της δύσκολης κατάστασης, με κλειστά τα βόρεια σύνορα της χώρας, που έχει δημιουργηθεί με το μεταναστευτικό / προσφυγικό και υπάρχει κίνδυνος, αν δεν ανακοπούν οι ροές ανθρώπων, να γίνει από ασφυκτική έως μη διαχειρίσιμη.

 

♦ Της έξαρσης των προκλήσεων εκ μέρους της Τουρκίας και της αλματώδους αναβάθμισης των διεκδικήσεών της στο Αιγαίο.

 

Το κλίμα στην κοινωνία δεν είναι καλό. Μπορεί πράγματι να είναι επί χρόνια – καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης – στα κάγκελα με τις αμαρτίες της διαπλοκής και να συμφωνεί με κάθε απόπειρα να μπει τάξη στο χαοτικό τοπίο της διαπλοκής, όμως απαιτεί καθαρές λύσεις. Τέτοιες δεν εμφανίστηκαν στη διάρκεια της προ ημερησίας διατάξεως συζήτησης στη Βουλή. Μόνο σφοδρή ανταλλαγή πυρών, κάποια από τα οποία άσφαιρα. Και στο τέλος έμεινε μια πικρή γεύση στο στόμα εξ αιτίας της συνολικής εικόνας του πολιτικού συστήματος, το οποίο φρόντισε να δείξει πολλές από τις αδυναμίες του.

 

Απορίες

Όσα ακούσαμε και όσα δεν ακούσαμε τη νύχτα της Τρίτης προς Τετάρτη δημιούργησαν εύλογες απορίες και αποκάλυψαν κενά, την ώρα που υπάρχει απόλυτη ανάγκη για ένα κλίμα πολιτικής αποφασιστικότητας και για σαφή πολιτικά σχέδια, ώστε η ελπίδα να επιστρέψει σε μια Ελλάδα η οποία θα εμφανίζει αρραγές μέτωπο στις εξωτερικές απειλές και στοιχειωδώς συγκροτημένο διάλογο για τα μεγάλα εσωτερικά προβλήματα.

 

Όμως εν τέλει οι πολιτικοί αρχηγοί – ιδίως αυτοί που μας κυβερνούν ή είναι πιθανό να μας κυβερνήσουν – κόλλησαν στη μεταξύ τους σύγκρουση και ανέδειξαν πολλά κενά στρατηγικής.

 

1 Ο Αλέξης Τσίπρας πίεσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να τοποθετηθεί για τα έργα και ημέρες της περιόδου Σαμαρά, φιλοδοξώντας να τον στριμώξει πολιτικά εκμεταλλευόμενος τη ρευστότητα του χώρου, στον οποίο αναδύεται τώρα μια «εκσυγχρονισμένη» εκδοχή της Άκρας Δεξιάς, που διεκδικεί χώρο μεταξύ Χρυσής Αυγής και Ν.Δ., αν και χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα.

 

Από την άλλη, όμως, βρέθηκε πίσω από τις «υποσχέσεις» που έδιναν επί μέρες φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Ειπώθηκαν πολύ λιγότερα από όσα υπόσχονταν οι διαρροές και τα δημοσιεύματα που προηγήθηκαν. Προφανώς λιγότερα και απ’ όσα ήδη γνωρίζει ένας μέσος ενήμερος πολίτης. Κυρίως δεν σκιαγραφήθηκε το μέλλον στους υπό συζήτηση τομείς της δημόσιας ζωής.

 

2 Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εστίασε στο σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής, κατήγγειλε συριζικό παρακράτος και ζήτησε εκλογές και εξεταστική για τους κεφαλαιακούς ελέγχους και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Όμως, έκανε την... πάπια όταν απέφυγε την παγίδα της στήριξης ή του «αδειάσματος» του Σαμαρά, δείχνοντας ότι φοβάται τα εσωκομματικά του βαρίδια. Θα πρέπει κάποτε να αποφασίσει με ποιον θα πάει και ποιον θ’ αφήσει, αν υποτεθεί ότι θέλει να εμφανίσει ένα σαφές πολιτικό πρόσωπο – και πρόταση εξουσίας.

 

3 Η Φώφη Γεννηματά ζήτησε και αυτή παραίτηση της κυβέρνησης, αλλά λύση από αυτή τη Βουλή αντί εκλογών. Με άλλα λόγια έθεσε πάλι μια πρόταση που δεν ενδιαφέρει ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε τη Ν.Δ., από τους οποίους ζητάει να κυβερνήσουν όλοι μαζί. 

 

Από την άλλη, δεν έσπευσε ούτε να βοηθήσει ούτε να αδειάσει τον Βενιζέλο στο εναντίον του κατηγορητήριο, ενώ αποδέχθηκε την εξεταστική για τα δάνεια του Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου (με τον δεύτερο εκ των οποίων συζητάει για κομματική και εκλογική συνεργασία). Άντε να βγάλεις άκρη.

 

4 Ο Σταύρος Θεοδωράκης επιτέθηκε πάλι με μεγάλη ένταση κατά της κυβέρνησης, αλλά ταυτοχρόνως αναγνώρισε ότι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ ήταν... χειρότεροι στα θέματα διαπλοκής και Δικαιοσύνης από τη νυν κυβέρνηση. Αν καταφέρει να βρει άκρη με τις αξιολογήσεις του – και με το αν θα συμπλεύσει με το ΠΑΣΟΚ ή όχι – ίσως καταφέρει και αυτός να εμφανίσει ένα πιο συγκροτημένο πρόσωπο.

 

5 Όσο για τον κυβερνητικό εταίρο Πάνο Καμμένο, που ανέβασε πολύ ψηλά τους τόνους στα περί σκανδάλων, έκανε μια μεγαλειώδη κωλοτούμπα στο θέμα Μουζάλα χαρακτηρίζοντας «γλωσσικό ολίσθημα» τα περί «Μακεδονίας» και δημιουργώντας την εύλογη απορία: Γιατί μας έπρηζε δεκαπέντε μέρες για ένα γλωσσικό ολίσθημα δημιουργώντας εικόνα κρίσης στην κυβέρνηση; Άβυσσος η ψυχή του.

 

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το βέβαιο είναι ότι οι εντυπώσεις από εκείνη τη νύχτα, εκτός του ότι αποδεικνύονται εξαιρετικά βραχυπρόθεσμες, αφήνουν πολλές απορίες για την τελείως ντεφορμέ κατάσταση του πολιτικού συστήματος σε μια από τις δυσκολότερες στιγμές της χώρας. Πάνδημο το αίτημα λοιπόν: «Παίξτε μπάλα, ρεεε»!

* Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 1910 στις 31-03-2016