Τελικά, υπάρχουν και χειρότερα

ardin-rixi

Του Μανώλη Εγγλέζου – Δεληγιαννάκη

www.metotoufekikaitilyra.wordpress.com

 Ένα επιχείρημα πολλών φίλων που ψήφισαν την παρούσα κυβέρνηση στις δυο τελευταίες εκλογές, ήταν «τι χειρότερο πια θα μας συμβεί;» Απογοητευμένοι, (απολύτως δικαιολογημένα) από τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, ψήφισαν αυτούς που υπόσχονταν την ελπίδα στην αρχή, μια καλή συμφωνία στη συνέχεια.

Την εξέλιξη τη γνωρίζουμε. Εκτός από τη συνεχιζόμενη κατρακύλα στο οικονομικό πεδίο, ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε το μεταναστευτικό με την πολιτική των ανοιχτών συνόρων και τη διαχείρισή του από μια σειρά ΜΚΟ αμφιβόλων προθέσεων. Οι ΜΚΟ υποκατέστησαν το κράτος, το πρόβλημα κατέστη μη διαχειρίσιμο και η κυβέρνηση προσγειώθηκε ανώμαλα από τα ροζ συννεφάκια των θεωριών, και του φαντασιακού κόσμου όπου προτιμούσε να ζει, στη σκληρή πραγματικότητα της γεωπολιτικής, του πολέμου στη Συρία, και τελικά τουακήρυχτου πολέμου στο Αιγαίο.

Με ανευθυνότητα πρωτοφανή μετέτρεψε το Αιγαίο σε γκρίζα ζώνη. Οι Τούρκοι στρέφουν τα όπλα σε σκάφη μας εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων, ενώ ο πρωθυπουργός με τον κυβερνητικό του εταίρο εμφανίζονται με παραλλαγές!

Και την ώρα που ο Μουζάλας αποκαλεί τα Σκόπια «Μακεδονία», οι Σκοπιανοί αστυνομικοί κυνηγούν πρόσφυγες στη δική μας επικράτεια. Η εικόνα που δίνουμε είναι αυτή ενός διαλυμένου κράτους.

Το πρόβλημα, πέραν του οικονομικού, έχει πάρει και γεωπολιτικές διαστάσεις. Τα χειρότερα που δεν περίμεναν οι ψηφοφόροι του Σύριζα είναι εδώ. Είμαστε πια χώρος και όχι χώρα, «ένα πεδίο βολής φτηνό», έχουμε χάσει την εθνική μας κυριαρχία.

Αλλά υπάρχουν κι άλλα χειρότερα, που δεν έχουν έρθει ακόμα, και που πια τα φοβόμαστε και τα περιμένουμε.

Την κατηφόρα αυτή, δε θα τη σταματήσουμε με παράπονα και μουρμούρες από τον καναπέ μας. Θα πρέπει να σταθούμε στα πόδια μας και να επιδιώξουμε την αντιστροφή της πορείας προς την καταστροφή. Με την πλάτη στον τοίχο, με ελάχιστες προϋποθέσεις, πρέπει να ξαναφτιάξουμε την παραγωγή μας, να επαναπροσδιορίσουμε την εξωτερική και μεταναστευτική πολιτική μας. Αλλά αυτά, απαιτούν σχέδιο κι ένα λαό στους δρόμους, όχι φοβισμένους κρυμμένους στο σαλόνι τους.