Η μεγάλη παγίδα-analyst

analyst

Το «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα δεν αφορά την άρνηση του μνημονίου της Τρόικας, το οποίο έτσι και αλλιώς δεν είναι χειρότερο από αυτό που κατέθεσε ιδιόχειρα ο πρωθυπουργός – αλλά την ακούσια συμφωνία των Ελλήνων, στην υιοθέτηση της δραχμής 

του Ιάκωβου Ιωάννου

«Εάν η ΕΚΤ δεν αρχίσει ξανά να παρέχει ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες είναι ήδη αφερέγγυεςαν δεν αυξήσουν τα κεφάλαια τους, η έξοδος από την Ευρωζώνη είναι αναπόφευκτη. Καμία χώρα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τραπεζικό σύστημα και κανένα τραπεζικό σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς έναν δανειστή ύστατης ανάγκης – μία κεντρική τράπεζα.

Η έξοδος από την Ευρωζώνη μίας υπερχρεωμένης χώρας οδηγεί νομοτελειακά στην άτακτη χρεοκοπία της, η οποία είναι συνώνυμη με την απόλυτη καταστροφή και το χάος. Εν τούτοις, δεν είναι σαφείς οι επιπτώσεις για το ευρώ – το οποίο θα μπορούσε αρχικά να πιεσθεί, αλλά στη συνέχεια να επανέλθει, επειδή οι αγορές θα θεωρούσαν πως έφυγε ένα αγκάθι από επάνω του.

Οι πολύμηνες διαπραγματεύσεις της νέας ελληνικής κυβέρνησης με την Τρόικα φαίνεται πως έδωσαν το χρόνο στις αγορές να απομονώσουν τις επιπτώσεις της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και της χρεοκοπίας της –οπότε μοιάζει σαν να έχει τοποθετηθεί ο μολυσμένος ιός στην καραντίνα» (Prof. Charles W.).

.

Άποψη

Δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία σχετικά με το ότι, η Ελλάδα μπορεί να παραμείνει στην Ευρωζώνη διαγράφοντας ένα μεγάλο μέρος του δημοσίου χρέους της, να μην λεηλατηθεί, να μην εξαθλιωθούν οι χαμηλές εισοδηματικές τάξεις, να μην χρεοκοπήσουν οι τράπεζες της, να μη χαθούν οι καταθέσεις των Πολιτών της, να μην οδηγηθεί στην πολυετή περιπέτεια της Αργεντινής (άρθρο), καθώς επίσης να μη βυθιστεί στο χάος, καταστρέφοντας πολλές γενιές νέων Ελλήνων.

Θα έπρεπε όμως να το θέλει πραγματικά. Να μην σχεδιάζει δηλαδή η κυβέρνηση της την υιοθέτηση της δραχμής (ανάλυση) ενάντια στη βούληση της πλειοψηφίας, την αλλαγή του «γεωπολιτικού στρατοπέδου», καθώς επίσης μία ριζοσπαστική πολιτική «αναθεώρηση» – με στόχο να μετατραπεί σε μία κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία σοβιετικού τύπου.

Σύμφωνα όμως με τους περισσότερους πολιτικούς αναλυτές, αυτός είναι ο κυρίαρχος στόχος της νέας κυβέρνησης της, η οποία παραδόξως χρησιμοποιεί τη Γερμανία για την επίτευξη του –  γνωρίζοντας πως η εκ φύσεως πεισματάρικη, ασυμβίβαστη στάση της καγκελαρίου, καθώς επίσης του γερμανού υπουργού οικονομικών, σε συνδυασμό με την αναμενόμενη «υπερήφανη αντίδραση» του ελληνικού λαού, της προσφέρει το ιδανικό «ηθικό έρεισμα» για να οδηγήσει τη χώρα στην κατεύθυνση που έχει εκ των προτέρων σχεδιάσει.

Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση μάλλον δεν θα αναβάλλει το δημοψήφισμα, το οποίο ανήγγειλε έντεχνα, την ύστατη στιγμή, χειραγωγώντας ουσιαστικά την οργισμένη αντίδραση των Ευρωπαίων - οι οποίοι έπεσαν, όπως ήταν αναμενόμενο, στην καλοστημένη παγίδα.

Ενήργησαν δηλαδή όπως ακριβώς επιθυμούσε η κυβέρνηση, κλείνοντας δικτατορικά τις τράπεζες και προσπαθώντας να επηρεάσουν την ετυμηγορία των Ελλήνων – γεγονός που ενίσχυσε σε σημαντικό βαθμό τις προοπτικές του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, οι οποίες δεν ήταν καθόλου μεγάλες.

Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, το «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, πάντοτε κατά τους διεθνείς αναλυτές, δεν αφορά πλέον την άρνηση του μνημονίου της Τρόικας – το οποίο έτσι και αλλιώς δεν είναι χειρότερο από αυτό που κατέθεσε ιδιόχειρα ο πρωθυπουργός (άρθρο).

Αφορά τη συμφωνία των Ελλήνων με τα κρυφά σχέδια της κυβέρνησης, σχετικά με την υιοθέτηση της δραχμής, καθώς επίσης την πλήρη αλλαγή του πολιτικού συστήματος της χώρας – μέσα από ένα κρυφό «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα», με την ακούσια βοήθεια της Γερμανίας, καθώς επίσης με την αριστοτεχνική παραπλάνηση της κοινής γνώμης.

Περαιτέρω, δεν μπορεί να ισχυρισθεί κανείς πως είναι έντιμη η παραπλάνηση ενός ολόκληρου λαού από μία κυβέρνηση, στην οποία είχε εναποθέσει όλες του τις ελπίδες για το μέλλον – χωρίς να έχει απολύτως καμία πρόθεση να οδηγηθεί στην έξοδο από την Ευρωζώνη αυτοκτονώντας. Δεν μπορεί όμως σε καμία περίπτωση να κατηγορηθεί ο λαός, αφού έχει υποφέρει τα πάνδεινα από την Ευρώπη και την Τρόικα – η οποία συνεχίζει να επιμένει στην καταστροφική συνταγή των μνημονίων, αρνούμενη να συμφωνήσει με την απαιτούμενη  διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους.

Εύλογα λοιπόν θα πέσει ο λαός στην παγίδα της Κυριακής, θεωρώντας πως το «OXI» θα έχει την ερμηνεία που αφήνει να εννοηθεί ο πρωθυπουργός – χωρίς όμως να δεσμεύεται παράλληλα ή να είναι σαφείς οι αναφορές του. Άλλωστε είναι αδύνατον να ψηφίσει «ΝΑΙ», εάν η Κομισιόν δεν δώσει μία σαφή ερμηνεία της σημασίας του – πόσο μάλλον εάν το συνδέσει με ένα νέο μνημόνιο, με καινούργια οδυνηρά μέτρα λιτότητας, με τιμωρίες, καθώς επίσης με τη μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο των δανειστών της.

Επομένως ένοχη για την παγίδα, στην οποία οδηγείται σαν ένας αθώος, απονήρευτος «αμνός» ο ελληνικός λαός, χωρίς να γνωρίζει πως ίσως υπογράφει τη θανατική του καταδίκη, δεν είναι σε καμία περίπτωση η κυβέρνηση – αλλά η Κομισιόν, η οποία δεν δίνει την επιθυμητή ερμηνεία του «ΝΑΙ», η Τρόικα που δεν συμφωνεί με αυτό που νομοτελειακά θα συμβεί, με τη διαγραφή μέρους του χρέους, καθώς επίσης η πρωσική κυβέρνηση της Γερμανίας, η οποία με το παράλογο πείσμα της βοηθάει την ελληνική κυβέρνηση όσο κανένας άλλος.

Δεν είναι βέβαια μόνο οι ξένοι ένοχοι αλλά και οι Έλληνες – ιδίως η πνευματική «ελίτ» της χώρας, τα ΜΜΕ, καθώς επίσης ο ευρύτερος πολιτικός της κόσμος. Ειδικά η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία κάνει κυριολεκτικά ότι μπορεί, για να παρασυρθούν οι Έλληνες στην παγίδα – τρομοκρατώντας, κινδυνολογώντας, υποστηρίζοντας ακόμη το μνημόνιο, το οποίο η ίδια δεν τήρησε μετά τις Ευρωεκλογές, εκθειάζοντας τις μεθόδους της Τρόικας, μη ερμηνεύοντας σωστά το «ΝΑΙ» κοκ.

Εάν σε όλα τα παραπάνω προσθέσει κανείς την παραπληροφόρηση, σύμφωνα με την οποία εάν κλείσουν οι τράπεζες θα διαγραφούν ως δια μαγείας τα χρέη των Ελλήνων απέναντι τους, κάτι που φυσικά δεν ισχύει με βάση όλες τις διεθνείς εμπειρίες από την Αργεντινή, από την Ισλανδία και από αλλού, τότε εύλογα οι Πολίτες θα επιδιώξουν το «ΟΧΙ» – μεταφράζοντας το αυθαίρετα ως: όχι στα χρέη τους, όχι στα μνημόνια, όχι στην ανεργία, όχι στην εξαθλίωση, όχι στη Γερμανία, όχι σε όλα όσα επιδεινώνουν το βιοτικό τους επίπεδοαλλά, δυστυχώς, μέσα στη μεγάλη παγίδα

Κλείνοντας, είναι ίσως σκόπιμο να αναφερθώ στη λύση του προβλήματος της Ελλάδας, η οποία θα προστάτευε από την παγίδα το λαό της, έτσι όπως αυτή περιγράφεται από το Spiegel: «Διαγραφή ενός μέρους των δημοσίων χρεών της, χωρίς κανένα νέο δάνειο, χωρίς να απαιτηθεί κανένα μέτρο λιτότητας, καθώς επίσης χωρίς να υπογραφεί κανένα μνημόνιο – αφού η εκ των πραγμάτων αδυναμία της να δανεισθεί από τις αγορές, θα την υποχρέωνε να καλύπτει τις δαπάνες από τα έσοδα της, οπότε να μεταρρυθμίσει σωστά την οικονομία της» (πηγή).

Εάν η λύση αυτή προταθεί επίσημα, πριν από το δημοψήφισμα, η Ελλάδα δεν θα οδηγηθεί σε συνεχώς κλειστές τράπεζες, σε άδεια ΑΤΜ, σε λεηλατημένα ράφια των Σούπερ Μάρκετ, στην απώλεια των καταθέσεων, στις ελλείψεις φαρμάκων, τροφίμων και βενζίνης, σε κλειστά νοσοκομεία, σε διακοπές της ηλεκτροδότησης, στην κατάρρευση του βιοτικού της επιπέδου, στην καταναγκαστική μετά υπαγωγή της στο ΔΝΤ λόγω της αδυναμίας της να βρει ξένο συνάλλαγμα, σε κοινωνικές αναταραχές, καθώς επίσης σε γεωπολιτικές περιπέτειες.

Μόνο με μία τέτοια λύση η Ελλάδα θα αποφύγει τελικά να μετατραπεί στην Ουκρανία της Μεσογείου, στην οποία θα εφαρμοσθεί μία ανάλογη πολιτική σοκ και δέους, όπως στη δύστυχη χώρα που επέλεξε την αποδέσμευση της από τη Ρωσία (άρθρο) – επιλέγοντας κατά κάποιον τρόπο το «ΟΧΙ» και πιστεύοντας πως θα την περίμενε η γη της επαγγελίας.

Η ευθύνη της ενδεχομένως λανθασμένης απόφασης του δημοψηφίσματος, δεν θα βαρύνει προφανώς τους Έλληνες Πολίτες, οι οποίοι πιστεύουν σε αυτά που τους προτείνει η επαναστατική κυβέρνηση τους, παρά το ότι καμία από τις υποσχέσεις της δεν τηρήθηκε – ενώ η χώρα επιτάχυνε τα βήματα της προς το γκρεμό, με την ύφεση να επανέρχεται, με τα ελλείμματα να αυξάνονται, με την ανεργία να κλιμακώνεται, με τον τουρισμό να δοκιμάζεται από τις κλειστές τράπεζες κοκ.

Η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά και μόνο τη Γερμανία και τις Η.Π.Α. – τις χώρες δηλαδή που κατευθύνουν την Τρόικα και τις αποφάσεις της, οι οποίες δεν θα έπρεπε να πέσουν στην παγίδα που έχει στηθεί αριστοτεχνικά, ενδεχομένως με τη βοήθεια τρίτων.

Εάν δεν το καταλάβουν έγκαιρα, τότε θα είναι πολύ αργά για τους Έλληνες, οι οποίοι δυστυχώς θα «αμαρτήσουν τρις» (άρθρο), καταδικάζοντας ακούσια τα παιδιά τους – ενώ είναι ανεύθυνο να ζητάει ο πρόεδρος της Κομισιόν από τους Πολίτες να ψηφίσουν «ΝΑΙ» σε νέα βασανιστήρια, χωρίς να προσδιορίζει συγκεκριμένα, με κάθε λεπτομέρεια, τι ακριβώς θα σήμαινε η λέξη.

.

ΥΓ: Τα δημοψηφίσματα είναι μία εξόχως δημοκρατική διαδικασία, αλλά ασύλληπτα επικίνδυνη όταν η διατύπωση τους δεν είναι σαφής, έχοντας στόχο να παραπλανήσει τους Πολίτες. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το αναγγελθέν, οπότε η ευθύνη του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος το υπέγραψε, είναι τεράστια. Επίσης της δικαστικής εξουσίας της χώρας, η οποία έτσι συμμετέχει, ακούσια φυσικά, στην πορεία της Ελλάδας προς την απόλυτη καταστροφή.

Φυσικά θα μπορούσε η όλη διαδικασία να είναι ένα στημένο θέατρο, αφενός μεν για να περάσει το επώδυνο μνημόνιο που παρέδωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός από το κόμμα του, με κάποιες επί πλέον προσυμφωνημένες παραχωρήσεις της Τρόικας, αφετέρου για να μην προβληματισθούν οι άλλοι ηγέτες της Ευρώπης με τους Πολίτες τους. Το μέλλον θα δείξει.

Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr