Εσείς πόσο μύγα νιώθετε;

Νέα Κρήτη

Εισήλθαμε και επίσημα στον πρώτο μήνα του καλοκαιριού. Σκηνικό ίδιο, μονότονο και προβλέψιμο, παρότι τιτλοφορείται ως "απρόβλεπτο των εξελίξεων". Έρχεται μία συμφωνία που πλέον δεν ονοματίζεται, έντιμη καν ετεροβαρής, αλλά ανοιχτά επώδυνη και το μόνο που φαίνεται να απασχολεί είναι το όσο δυνατόν πιο ανώδυνο πέρασμά της στο εσωτερικό.

Του Γιώργου Σαχίνη

Το εσωτερικό ποιου; Του λαού αποκλείεται να εννοούν, μάλλον του κόμματος. Ο λαός είτε ετοιμάζει τα μπάνια του, είτε την καλοκαιρινή φυγή του - καλοκαίρι "η χαρά του φτωχού"...

Αυτός είναι ο μεγάλος απών, αυτός είναι που βρίσκεται στην πτέρυγα των μελλοθανάτων, στο "πράσινο μίλι" δηλαδή, ο ίδιος ο λαός που 7 χρόνια ζει την ύφεση και τον "γκρεμό". «Για τις ελληνικές τράπεζες, είναι πέντε λεπτά πριν τα μεσάνυχτα», δήλωσε ο Αντρέας Ντόρμπετ (Bundesbank), δηλαδή "Συμφωνία-Εξπρές του Μεσονυχτίου"!

«Για τις ελληνικές τράπεζες είναι πέντε λεπτά πριν τα μεσάνυχτα», Αντρέας Ντόρμπετ (Bundesbank), μα κύριε 6 λεπτά μετά είναι πρωί!!! Θέλετε και άλλα;

Ας πάρουμε την εκδοχή του πιο σταθερού "προϊόντος" μας, του τουρισμού. Το σύνθημα θα μπορούσε να είναι: "Δεν έχεις μόνο τη χρεωκοπία που σου αξίζει, αλλά και τον τουρισμό που σου ταιριάζει". Κως, Μάλια, Φαληράκι, Κάβος Κερκύρας...

Η μεταλλαγή

Ο ελληνικός τουρισμός είναι για τα μπάζα, αφού ποτέ δεν υπήρξε ένα εθνικό σχέδιο για τον τουρισμό. Το σύνθημα είναι "θέλουμε φράγκα, τα θέλουμε τώρα, και τα θέλουμε χωρίς να κάνουμε τίποτα". Να το γενικεύσουμε στις μέρες μας, για να καταλάβουμε πώς αυτά τα χρόνια της κρίσης έχουμε μεταλλαχθεί ως κοινωνία; Πώς μάθαμε αυτά τα χρόνια, που αρχικά τα θεωρούσαμε παρεκτροπή από την κανονικότητά μας, να τα θεωρούμε πλέον "την κανονικότητά μας";

Δεν ακούς πια και τόσο συχνά τη φράση «για μια αξιοπρέπεια ζούμε σε αυτή τη ζωή», οπότε το κύριο αίτημα δεν είναι η αξιοπρέπεια. Μεταξύ μας, το κύριο αίτημα είναι τα φράγκα. Με κάθε τρόπο.

Σε αυτούς λοιπόν που ξεσήκωσαν "γη και ουρανό" για την Παναρίτη (αλήθεια, ήταν θέμα Βαρουφάκη, ο πρωθυπουργός πρώτη φορά άκουγε αυτό το όνομα;), την ώρα που έρχεται η "επώδυνη συμφωνία" για εφαρμογή στους πολλούς (γι' αυτήν είτε πειθαρχία, είτε ο κυβερνητισμός αγιάζει τα μέσα, αλλά κείμενο 40 και βάλε βουλευτών δεν είδαμε), να τους θυμίσουμε πως «υπάρχουν πολλοί λόγοι για να αφήσεις τα πράγματα ως έχουν, μόνο ένας όμως για να τα αλλάξεις, να μην μπορείς πλέον να τα αντέξεις».

Για μια Ελένη, λοιπόν; Μας υποβιβάζουν από το "Λιτότητα-Μνημόνια Τέλος" στο "Παναρίτη Τέλος". Για ένα αδειανό πουκάμισο... ή για το ότι η χώρα δεν αντέχει άλλο την ασφυξία μέχρι στεγνού λαιμού, καν βρόχου; Μπήκαμε στο καλοκαίρι, τη μόνη εποχή που ο φτωχός αισθάνεται ένα με όλους τους άλλους, χωρίς το βάσανο του κρύου, του ηλεκτρικού ή του νερού, μία βουτιά μπορεί να του αρκεί, ήλιος και θάλασσα, ακόμη και αυτά υπάρχει κίνδυνος απλά να τα θωρεί και να μην τα γεύεται;

Ο εξαιρετικός μονόλογος

Αντί συνέχειας, επιλέγω να σας παραθέσω έναν εκπληκτικό μονόλογο, που δίνει ίσως μια εξήγηση για το τι έχουμε πάθει και γιατί "φοβόμαστε" την ελευθερία. Τον έχει γράψει ο Paul Emond, Βέλγος από τις Βρυξέλλες, τότε που τα "Group" δεν καθόριζαν την ανάσα μίας χώρας, συγγραφέας, γεννημένος το 1944. Ο τίτλος είναι "Η Μύγα". Τον βρίσκω εξαιρετικά επίκαιρο, τώρα που ήρθε το καλοκαίρι, και ελπίζω να συμφωνήσετε μαζί μου:

«Λίγα δεύτερα πριν, αυτή η μύγα πετούσε ελεύθερη. Όμως απαλά, σχεδόν φιλικά, ορίστε να, το χέρι που την αιχμαλώτισε.

Αν ήσασταν εσείς, κυρίες μου και κύριοι, στη θέση της μύγας κλεισμένοι σε κάποιο χέρι τι θα νιώθατε;

Ασφυξία; Περιορισμό; Ανελευθερία; Ό,τι και να διαλέξετε, σωστό θα είναι.

Αρκεί να σφίξω τα δάχτυλά μου, κι η μύγα θα λειώσει.

Όσο περιμένω όμως, στο χέρι μου βασιλεύει μια ζέστη από τις πιο ευχάριστες.

Είναι τόσο ευχάριστη που ακόμα κι η μύγα η κατεργάρα, αργά, χαζά, ηδονικά σχεδόν αρχίζει να γουργουρίζει.

Είναι φορές, σπάνιες δε λέω, που ανοίγω το χέρι μου. Για μια στιγμή, μια τόσο δα στιγμή. Έτσι, για να γλιστρήσω μέσα λίγη ζάχαρη.

Αυτό θα πει μεγαλοψυχία, κυρίες μου και κύριοι, ξέρω-ξέρω.

Καμιά φορά η μύγα ονειρεύεται ότι πετά ακόμα. Ότι δεν υπάρχει χέρι παρά μόνο αέρας και ελευθερία. Ονειρεύεται χαρούμενα ότι πετά χαρούμενα.

Άλλοτε πάλι, στο λόγο μου, ανοίγω το χέρι μου και της ξεκολλάω κι από ένα ποδαράκι. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, η μύγα πονάει πολύ. Και τότε η μύγα κλαίει.

Όμως τα πόδια της, το ξέρετε άλλωστε όπως κι εγώ, πάντα ξαναβγαίνουν.

Και ο χρόνος περνά. Και με τον καιρό η μύγα ξεχνά τα πόδια που της ξεκόλλησαν.

Με τον καιρό, ξεχνά μέχρι και το χρόνο που θέλουν για να ξαναβγούν.

Η μύγα δεν ξέρει καν ότι θα έρθει η ώρα που τα πόδια της θα ατροφήσουν.

Άλλο είναι όμως το φοβερό, το μεγάλο, το τελευταίο νέο! Το χέρι ανοίγει. Ορθάνοιχτο. Πιστέψτε με, το χέρι είναι πια τελείως ανοιχτό.

Και η μύγα, υπνοβατεί στην παλάμη μου ζαρωμένη κι αδύναμη.

Η μύγα, δεν έχει καμία επιθυμία να φύγει.

Η μύγα, ορίστε κυρίες και κύριοι, τώρα… τουρτουρίζει».

Μύγες είμαστε; Τώρα που ήρθε το καλοκαίρι, θα φανεί και ο Αύγουστος και αν αισθανόμαστε μύγες, τότε θα είμαστε και παχιές.

Πώς θα βγούμε όμως στις παραλίες; Καλό καλοκαίρι λοιπόν, το μόνο ανίκητο στη ζωή μας είναι το καλοκαίρι. Όσο κι αν ψάξουν οι "Θεσμοί", σαν το ελληνικό καλοκαίρι ισοδύναμο μέτρο για να το καταργήσουν δε θα βρουν!