Ολόκληρη η νεοελληνική ζωή υπήρξε ένα ασυγχώρητο λάθος

Νέα Πολιτική

Νέα Πολιτική

Κάποτε, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ένας κορυφαίος Έλληνας διανοούμενος διατύπωσε την ρηξικέλευθη, επαναστατική άποψη ότι από την Απελευθέρωση μέχρι σήμερα, ολόκληρη η νεοελληνική ζωή υπήρξε ένα ασυγχώρητο λάθος. Η σκέψη αυτή συνελήφθη πρόωρα, σε εποχή που υπήρχε ακόμα μία συγκροτημένη, ηθική, παραγωγική κοινωνία, υπήρχαν ακέραιοι άνθρωποι και πεπαιδευμένοι πολιτικοί ηγέτες, υπήρχε πανεπιστήμιο, υπήρχε σχολείο, υπήρχε διανόηση, υπήρχε βιομηχανία και βιοτεχνία και αγροτική παραγωγή, υπήρχε μία ζωντανή Ελλάδα με προοπτική και ελπίδα.

Αλλά οι στοχαστές, δυστυχώς γι’ αυτούς, συλλαμβάνουν πολύ νωρίς την κατεύθυνση των πραγμάτων, ενώ «εις την οδόν έξω ουδέν ακούουν οι λαοί».

Υπό αυτό το πρίσμα, υπό το πρίσμα δηλαδή της δραματικής διαπίστωσης ότι μέχρι σήμερα «Όλα Έγιναν Λάθος», πρέπει κανείς να εξετάσει την χρεωκοπία της χώρας μας. Δεν είναι μία χρεωκοπία αποκλειστικά οικονομική, αφορά το σύνολο της συλλογικής μας συνθήκης. Εκκινά από τον τρόπο σκέψης, το ήθος, την παιδεία, τον οντολογικό προσανατολισμό του Ελληνικού Λαού.

Η Μεταπολίτευση υπήρξε η εποχή κατά την οποία οι σκοτεινές πλευρές του Ελληνικού Εγώ απελευθερώθηκαν, διότι πολλοί αισθάνθηκαν ότι η πτώση της Δικτατορίας, η κατάργηση της Μοναρχίας, η κατάρριψη της εκπαιδευτικής και πανεπιστημιακής Αυθεντίας, τους έκανε ελεύθερους να εκτονώσουν τα κατώτερα ένστικτά τους και τις πιο χυδαίες πλευρές της ύπαρξής τους. Καθοριστικό ρόλο σε αυτό διαδραμάτισε η διαβόητη «Γενιά του Πολυτεχνείου», που ασφαλώς δεν ήταν η πραγματική, σεμνή γενιά των αντιστασιακών και των αγωνιστών της Δημοκρατίας, αλλά οι κάπηλοι του αγώνα τους. Αυτή η ομάδα, κυρίως γόνοι ακροδεξιών, υπουργών της χούντας κλπ., ήθελαν να εκδικηθούν τον αυταρχισμό των πατεράδων τους και κατέληξαν να τον αναπαραγάγουν σε πολύ πιο εξελιγμένη άρα πιο επικίνδυνη μορφή, με περίτεχνη, θεωρητικά επενδεδυμένη «νεομαρξιστική» ή «προοδευτική» συσκευασία.

Τελικά, κυρίαρχη ιδεολογία της τελευταίας τεσσαρακονταετίας κατέστη η ανηθικότητα, ξεκινώντας από την ποινική διάσταση της υπεξαίρεσης και του χρηματισμού των πολιτικών, μέχρι την πιο απλή αλλά εξαιρετικά γενικευμένη μορφή της απαίτησης να ζούμε με δανεικά από το εξωτερικό χωρίς να δουλεύουμε. Αλλά ώς εδώ με τα αίτια. Την χρεωκοπία θα ακολουθήσει τώρα, αναπόφευκτα, η εξ υπαρχής ανασυγκρότηση του κράτους, ώστε η Ελλάδα να παραμείνει οργανωμένο και υπαρκτό κράτος στα πλαίσια του δυτικού κόσμου.

Την ανασυγκρότηση πρέπει να στηρίξει μία ριζική πνευματική και ψυχική αλλαγή, χωρίς την οποία κάθε διοικητική μεταρρύθμιση είναι κοινωνικά μετέωρη και άρα καταδικασμένη. Ο Έλληνας, όχι γενικά «ο Έλληνας» αλλά κάθε συγκεκριμένος Έλληνας, καθένας από μας, πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται ανάποδα. Δηλαδή: πρώτα τι παράγω, και μετά τι καταναλώνω. Τι προσφέρω πρώτα, και μετά τι απαιτώ. Να συνειδητοποιήσουμε ότι η πατρίδα μας είναι μία Ξηρά αλλά Ιερή Κόγχη, την ακεραιότητα της οποίας οφείλουμε να προστατεύσουμε ζώντας Λιτό Βίο. Εργαζόμενοι σκληρά. Δημιουργώντας. Προσφέροντας. Πατάσσοντας το μέγα άγος του γονιδιώματός μας, την μισαλλοδοξία και τον εμφύλιο πόλεμο. Και εκτελώντας τα στρατιωτικά μας καθήκοντα όταν το απαιτήσει (για νιοστή φορά) η γεωπολιτικά βαλλόμενη πανταχόθεν θέση μας.

Και ας προσανατολιστούμε, ψυχικά και οντολογικά, στο σπουδαιότερο προϊόν (και στην πραγματικότητα το μόνο διεθνές συγκριτικό μας πλεονέκτημα) που παράγει διαχρονικά αυτός ο τόπος: τον σπουδαίο πολιτισμό του.