Τι θα συμβεί σε περίπτωση ρήξης

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Αναμφίβολα η επιλογή της ρήξης, δηλαδή της στάσης πληρωμών εντός ευρώ, αποτελεί μια ριψοκίνδυνη επιλογή. Το μεγάλο της πλεονέκτημα σε σχέση με την «υποταγή» είναι ότι θέτει de facto το ζήτημα που προσπαθεί να αποφύγει η Γερμανία – την αναδιάρθρωση του εξόφθαλμα μη βιώσιμου δημόσιου και ιδιωτικού χρέους της χώρας.

Μετά από 4 μήνες διαπραγματεύσεων η Ελλάδα βρίσκεται σε αδιέξοδο. Η τελευταία «συμβιβαστική» πρόταση των δανειστών περιλαμβάνει μέτρα όπως:

• Να ισχύσουν δυο δείκτες στον ΦΠΑ: Ένας στο 11%, στον οποίον θα ενταχθούν και τα φάρμακα, και ένας στο 23% στον οποίο θα υπόκεινται η ενέργεια και η εστίαση.
• Να μειωθούν οι συντάξεις κατά το 1% του ΑΕΠ, δηλαδή κατά 1,8 δισ. ευρώ.
• Κατάργηση του ΕΚΑΣ. Το συγκεκριμένο βοήθημα χορηγείται σε χαμηλοσυνταξιούχους, ενώ το συνολικό ποσό είναι κάτω από 100 εκατ. ευρώ.
• Να ιδιωτικοποιηθεί ο ΑΔΜΗΕ και η «μικρή ΔΕΗ».
• Απελευθέρωση αγοράς προϊόντων, βάσει της παλαιότερης «εργαλειοθήκης» του ΟΟΣΑ
• Πρωτογενή πλεονάσματα 1% για το 2015, 2% για το 2016, 3% για το 2017 και 3,5% για το 2018

Οι παραπάνω προτάσεις είναι ουσιαστικά τα μέτρα του περίφημου «μέιλ Χαρδούβελη» και αποτελούν συνέχεια της μνημονιακής συνταγής. Σαν να μην έφτανε αυτό, στο τραπέζι δεν υπάρχει το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, της ικανής και αναγκαίας συνθήκης για έξοδο της χώρας από την κρίση. Μοναδικό «κέρδος» θα είναι η εκταμίευση της επόμενης δόσης και μετά…βλέπουμε.

Είναι σαφές ότι η βασική προγραμματική θέση του ΣΥΡΙΖΑ για εφαρμογή ενός μη μνημονιακού προγράμματος στο πλαίσιο της Ευρωζώνης αποδείχθηκε ουτοπική. Παρά το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει κάνει παραχωρήσεις σε ζητήματα όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, η άλλη πλευρά εμμένει στις θέσεις της. Η φράση «ούτε ρήξη, ούτε υποταγή» έχει πλέον μετασχηματιστεί στο δίλημμα «ρήξη ή υποταγή» στο οποίο πρέπει να απαντήσει η κυβέρνηση και ο ελληνικός λαός.

Τι σημαίνει όμως μια ρήξη μέσα στο πλαίσιο της Ευρωζώνης;

1. Το πρώτο βήμα μιας ρήξης είναι η στάση πληρωμών προς το ΔΝΤ. Χωρίς μια συμφωνία και μια γρήγορη εκταμίευση χρημάτων η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να πληρώσει τις δόσεις του Ιουνίου, ύψους 1,6 δις ευρώ.
2. Με δεδομένη την στάση πληρωμών, είναι επόμενο να σταματήσει η χρηματοδότηση των τραπεζών από την ΕΚΤ μέσω της διακοπής του ELA.
3. Την ίδια μέρα θα επιβληθεί έλεγχος κίνησης κεφαλαίων, πιθανότατα μέσω της φορολόγησης των εμβασμάτων και των αναλήψεων. Προσοχή: οι καταθέσεις δεν χάνονται, απλώς θα είναι «τσουχτερή» η μεταφορά τους εκτός Ελλάδας.
4. Για τους καταναλωτές που χρησιμοποιούν κάρτες δεν θα υπάρχει καμία επιβάρυνση, μιας και η μεταφορά χρημάτων στο εσωτερικό δεν θα διαταραχθεί.
5. Η ριζική αύξηση των ηλεκτρονικών πληρωμών λόγω του (4) θα οδηγήσει σε αυξημένα δημόσια έσοδα και περιορισμό της φοροδιαφυγής.
6. Το ελληνικό δημόσιο θα συνεχίσει να πληρώνει κανονικά μισθούς και συντάξεις, όσο έχει πρωτογενές πλεόνασμα, πιθανότατα αυξημένο λόγω του (5).
7. Οι εισαγωγείς θα αντιμετωπίσουν δυσκολίες μιας και η πληρωμή των εισαγόμενων προϊόντων θα είναι δύσκολη λόγω του ελέγχου κίνησης κεφαλαίων.
8. Δεν αναμένεται να υπάρξουν ελλείψεις σε προϊόντα, μιας και το ισοζύγιο πληρωμών της χώρας είναι πλέον θετικό κατά 1,5% του ΑΕΠ.
9. Η οικονομική αβεβαιότητα θα συνεχιστεί, με αρνητικές επιπτώσεις στην ανάπτυξη.

Αναμφίβολα η επιλογή της ρήξης, δηλαδή της στάσης πληρωμών εντός ευρώ, αποτελεί μια ριψοκίνδυνη επιλογή. Το μεγάλο της πλεονέκτημα σε σχέση με την «υποταγή» είναι ότι θέτει de facto το ζήτημα που προσπαθεί να αποφύγει η Γερμανία – την αναδιάρθρωση του εξόφθαλμα μη βιώσιμου δημόσιου και ιδιωτικού χρέους της χώρας. Εάν η ευρωπαϊκή ηγεσία επιμείνει στις απαιτήσεις της για αντιμετώπιση του χρέους με μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα και όχι με αναδιάρθρωση, τότε μονόδρομος θα είναι η προσφυγή στις κάλπες. Εκεί ο ελληνικός λαός θα μπορέσει να επιλέξει ανάμεσα στους 2 δύσκολους δρόμους:

1. Παραμονή στο ευρώ, συνέχιση των μνημονίων (με άλλο όνομα), νέοι φόροι και περικοπές με στόχο αυξημένα πρωτογενή πλεονάσματα από τα οποία θα αποπληρώνεται το χρέος.
2. Έξοδος από το ευρώ, έναρξη διαδικασίας αναδιάρθρωσης του χρέους και νομισματική υποτίμηση.

Πηγή – political doubts