Φορολογικές επαναστάσεις-analyst.gr

analyst

Πιθανολογείται η κατάληψη του υπουργείου οικονομικών από τους δανειστές της χώρας, οι οποίοι στη συνέχεια θα εισέπρατταν βίαια όλους τους φόρους, αδιαφορώντας για την προστασία της πρώτης κατοικίας – η επίθεση στην εφορία της Δανίας 

του Αλέξη Ζακυνθινού

Οι περισσότεροι ασχολούνται εύλογα με το θέμα που προέκυψε ξανά από την Ελλάδα, όσον αφορά τη μη εμπρόθεσμη πληρωμή της δόσης του ΔΝΤ – όπου όμως κανένας δεν μπορεί να συμπεράνει με βεβαιότητα, εάν ήταν μία σωστή ή μη κίνηση, στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης με τους πιστωτές της.

Εν τούτοις, όταν η ελληνική κυβέρνηση δεν προτείνει ένα οικονομικό πρόγραμμα που να εγγυάται την επιστροφή στην ανάπτυξη, αφού δεν αναφέρεται στην απολύτως απαραίτητη προϋπόθεση, στη διαγραφή χρέους,ενώ οι δανειστές της απαιτούν νέους φόρους και περικοπές, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να επιτευχθεί μία μακροπρόθεσμα βιώσιμη συμφωνία.

Το θέμα των φόρων δεν απασχολεί όμως μόνο τους Έλληνες, αλλά πολλούς άλλους Πολίτες – οι οποίοιβλέπουν να αυξάνονται συνεχώς οι επιβαρύνσεις τους, ενώ ταυτόχρονα μειώνεται η ανταποδοτικότητα τους, με το διαρκή περιορισμό του κοινωνικού κράτους. Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από την πρόσφατη επίθεση στη διοίκηση της εφορίας της Δανίας, όπου πυρπολήθηκαν και καταστράφηκαν δέκα υπηρεσιακά αυτοκίνητα – από αγνώστους, οι οποίοι αποφάσισαν με το βίαιο αυτό τρόπο να διαμαρτυρηθούν.

Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφού οι επιθέσεις στην ιδιωτική εφορία τηςΙταλίας δεν είναι καθόλου ασυνήθιστες – ενώ πολλοί θυμούνται πως το 2010 ένας άνδρας, ευρισκόμενος σε σύγκρουση με την αμερικανική εφορία (IRS), για την κατάσχεση του σπιτιού του, πέταξε με το αεροπλάνο του επάνω στο κτίριο της σε μία πόλη του Τέξας (Ωστιν), αυτοκτονώντας όπως οι καμικάζι.

Με δεδομένο δε το ότι, η ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας φαίνεται να αποτελεί πλέον παρελθόν, ενώ έχουν συσσωρευτεί τεράστια βουνά χρεών, οπότε οι κυβερνήσεις των διαφόρων χωρών αναζητούν συνεχώς νέους τρόπους για να εισπράξουν περισσότερα χρήματα, περιστατικά όπως τα παραπάνω μάλλον θα κλιμακωθούν – ενώ θα καταλήξουν ασφαλώς σε μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις.

Με βάση τώρα τον πίνακα που ακολουθεί, η Γαλλία «προκρίνεται» ως ο πιο πιθανός υποψήφιος για μία φορολογική επανάσταση – αφού το 50% περίπου του ΑΕΠ οδηγείται στο δημόσιο, με τη μορφή φόρων και κοινωνικών ασφαλίσεων. Η Αυστρία δε θεωρεί πως πρέπει να δοθεί ένα τέλος στη συνεχή αύξηση των φόρων – μέσω της οποίας δολοφονείται η μεσαία τάξη (πηγή).

.

.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, δεν μπορεί να κατανοήσει κανείς τι ακριβώς επιδιώκεται, με τις απαιτήσεις των δανειστών για καινούργιες αυξήσεις των φορολογικών συντελεστών – αφού θεωρείται εντελώς παράλογη μία τέτοια ενέργεια, όταν την ίδια στιγμή συσσωρεύονται νέοι ανείσπρακτοι φόροι, ύψους περίπου 1 δις € μηνιαία, λόγω της φοροδοτικής αδυναμίας των Ελλήνων που προκλήθηκε από τα λανθασμένα μέτρα (μνημόνια).

Η μοναδική επεξήγηση του φαινομένου αυτού θα ήταν προφανώς η πιθανή ανάληψη της διοίκησης του υπουργείου οικονομικών από τους δανειστές της χώρας, οι οποίοι στη συνέχεια θα εισέπρατταν βίαια όλους τους συσσωρευμένους φόρους – αδιαφορώντας για τους νόμους περί προστασίας της πρώτης κατοικίας, ή για όποιους άλλους θα τους εμπόδιζαν.

Η υποψία μου αυτή ενισχύεται από το ότι η Γερμανία, μαζί με τη Γαλλία, σχεδιάζουν μία κεντρική υπηρεσία στην Ευρωζώνη, για τη συλλογή των φόρων (πηγή) – ως μέρος ενός ευρύτερου προγράμματος για τη μεγαλύτερη ενοποίηση της νομισματικής ένωσης. Αποτελεί δε ένα πιθανό ενδεχόμενο μία ανάλογη αντιμετώπιση των ιδιωτικοποιήσεων οι οποίες, στα πλαίσια του οικονομικού ΝΑΤΟ που προετοιμάζεται (άρθρο), θα έχει πολύ σημαντικά επακόλουθα για τη ζωή των ανθρώπων.

Ολοκληρώνοντας, απορεί κανείς διαπιστώνοντας πως οι άνθρωποι δεν αντιδρούν συλλογικά, στα σχέδια μετατροπής τους σε σκλάβους χρέους – με την επιβολή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, καθώς επίσης με την σκόπιμη υπερχρέωση τους που συνέβη τα τελευταία 35 χρόνια.

Γιατί δηλαδή δεν διαμαρτύρονται από κοινού, αντί να εξεγείρονται μεμονωμένα και βίαια, όπως στην περίπτωση της Δανίας, της Ιταλίας, των Η.Π.Α. κοκ. – απαιτώντας μία διεθνή συνδιάσκεψη χρέους, η οποία να επιλύσει ειρηνικά το τεράστιο πρόβλημα υπερχρέωσης που αντιμετωπίζει η Δύση. Πόσο μάλλον όταν όλοι γνωρίζουν πως η εποχή της πρώτης παγκοσμιοποίησης οδήγησε στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ σήμερα ζούμε τη δεύτερη εποχή της παγκοσμιοποίησης – η οποία οδηγεί νομοτελειακά στα ίχνη της πρώτης.

Αλέξης Ζακυνθινός, Senior Analyst (Geopolitics)