Διαπλοκή και ΜΜΕ-analyst.gr

analyst

H ενημέρωση, σε πολλές χώρες, ελέγχεται από μία μικρή οικονομική και βιομηχανική ελίτ – οπότε, όλα όσα λέγονται σχετικά με την ελεύθερη πολιτική επιλογή και με τη δημοκρατία, είναι τις περισσότερες φορές μύθοι, με στόχο την παραπλάνηση των Πολιτών

«Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι συνεργάτες τους, είναι εν πρώτοις επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν ανάλογα συμφέροντα, όπως όλες οι άλλες: τη μεγιστοποίηση του κέρδους τους. Με απλά λόγια ο βασικός σκοπός των ΜΜΕ, καθώς επίσης των δημοσιογράφων που απασχολούν, είναι η αποκόμιση χρημάτων – με αποτέλεσμα, το συγκεκριμένο ενδιαφέρον τους να είναι αυτό που επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό τόσο τη συμπεριφορά, όσο και την εργασία τους. 

Όποιος λοιπόν πιστεύει πως τα ΜΜΕ, καθώς επίσης οι δημοσιογράφοι είναι καλοί Σαμαρείτες, οι οποίοι έχουν ως πρωταρχικό στόχο να υπηρετούν την κοινή γνώμη, το συλλογικό καλό, θεωρώντας καθήκον τους να μην παραποιούν την αλήθεια, τότε κοροϊδεύει τον εαυτό του. Εκτός αυτού δεν μπορεί να καταλάβει ότι οι δημοσιογράφοι σε εποχές κρίσης, ειδικά στη σημερινή που βιώνει ο κλάδος, διαφθείρονται όλο και περισσότερο« (U. Ulfkotte).

.

Άρθρο

Φανταζόμαστε, ισχυριζόμαστε μάλλον πως η διαφθορά και η διαπλοκή, ειδικά στα ΜΜΕ, είναι χαρακτηριστικό μόνο της Ελλάδας – κατακρίνοντας συχνά την πατρίδα μας, όπως για πολλά άλλα πράγματα. Εν τούτοις, κάτι ανάλογο συμβαίνει σε όλα σχεδόν τα κράτη, όπως έχουμε άλλωστε ήδη τεκμηριώσει για τη Γερμανία(Διεφθαρμένη δημοσιογραφία) – την πατρίδα των μεγαλύτερων διαφθορέων, στην οποία εδρεύει όλως παραδόξως ο οργανισμός «Διεθνής Διαφάνεια»!

Μία έρευνα τώρα ενός δημοσιογράφου (πηγή), αναφέρεται στο πως λειτουργεί  η διαπλοκή στον τομέα των ΜΜΕ στη Γαλλία, όπου οι πλούσιοι βιομήχανοι, καθώς επίσης όλοι όσοι έχουν σημαντικά περιουσιακά στοιχεία, αγοράζουν «τα ΜΜΕ τους» – τις «χορεύτριες» τους, όπως αποκαλούνται στην καθομιλουμένη.

Για παράδειγμα, το γνωστό παραδοσιακό περιοδικό υψηλού επιπέδου «Le Parisien» με ημερήσια κυκλοφορία 380.000 αντιτύπων, εξαγοράσθηκε έναντι 50 εκ. € από την εταιρεία συμμετοχών LVMH του δεύτερου πλουσιότερου ανθρώπου της χώρας, του B. Arnault – η περιουσία της οικογένειας του οποίου υπολογίζεται στα 39,1 δις $ (πηγή). Η ίδια εταιρεία έχει στην ιδιοκτησία της την οικονομική εφημερίδα «Les Echos» – καθώς επίσης διάφορα άλλα έντυπα.

Η εφημερίδα «Figaro», κυκλοφορίας 329.000 αντιτύπων, ανήκει από το 2004 στο βιομήχανο πολεμικού εξοπλισμού και γερουσιαστή του συντηρητικού κόμματος S. Dassault – τον τέταρτο πλουσιότερο στη Γαλλία (πηγή). Ο κατασκευαστής M. Bouygues έχει στην ιδιοκτησία του το μεγαλύτερο τηλεοπτικό σταθμό στη χώρα, τον «TF1» – ενώ η οικογένεια Pinault (Gucci, Puma) έχει το γνωστό περιοδικό «Le Point», κυκλοφορίας 427.000 αντιτύπων το 2013.

Η φημισμένη «Le Monde», κυκλοφορίας 400.000 αντιτύπων το 2014, ανήκει σε τρείς νεόπλουτους επιχειρηματίες – ενώ η αριστερή «Liberation» είναι στην ιδιοκτησία του επιχειρηματία τηλεπικοινωνιών Patrick Drahi, στον οποίο ανήκει και το περιοδικό «L’ Express», κυκλοφορίας 433.000 αντιτύπων, μαζί με πολλά άλλα ΜΜΕ.

Όλα τα παραπάνω τεκμηριώνουν προφανώς πως η ενημέρωση των Πολιτών, σε πάρα πολλές χώρες εάν όχι σε όλες, ελέγχεται από μία μικρή ελίτ, ενώ εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα της – αφού όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν δυστυχώς τη δυνατότητα να ανταγωνιστούν με επιτυχία τα ισχυρά ΜΜΕ, για πάρα πολλούς λόγους.

Ένας από αυτούς είναι η διαπλοκή των διαφημιστικών εταιρειών με τα ισχυρά ΜΜΕ, τα οποία εισπράττουν σχεδόν το σύνολο των διαφημιστικών καταχωρήσεων – ενώ η πρόσβαση των υπολοίπων, οπότε η οικονομική βιωσιμότητα τους, είναι σχεδόν αδύνατη, ειδικά εάν δεν έχουν στενή επαφή με το «κύκλωμα» που έχει δημιουργηθεί γύρω τους (media shops κλπ.).

Φυσικά οι πολιτικοί δεν είναι άτρωτοι απέναντι στην ισχύ των ΜΜΕ που ελέγχονται από την οικονομική εξουσία – την οποία συνήθως υπηρετούν έμμισθα, αφού διαφορετικά δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την εκλογή τους.

Επομένως, όλα όσα λέγονται, σχετικά με την ελεύθερη πολιτική επιλογή, με τη δημοκρατία κοκ., είναι τις περισσότερες φορές μύθοι, με στόχο την παραπλάνηση των απλών ανθρώπων - οι οποίοι αδυνατούν ή δεν θέλουν να πιστέψουν πως πράγματι είναι πιόνια στη σκακιέρα της εκάστοτε ελίτ.

Analyst Team