ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση
του Γεράσιμου Λιβιτσάνου
Η κυβέρνηση θα φέρει μια συμφωνία η οποία «δεν θα επιτρέπει σε κανένα μέλος της ΚΟ να μην την ψηφίσει» δήλωσε την προηγούμενη εβδομάδα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γαβριήλ Σακελλαρίδης. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ιδιαίτερα αισιόδοξη γι’ αυτό, αλλά και για το μήνυμα ενότητας που θα στείλει η συνεδρίαση της ΚΕ που ολοκληρώνεται σήμερα. Παρ’ όλα αυτά η χιλιοαναγγελμένη «συμφωνία» προτού καν υπογραφεί, προκαλεί ηλεκτροσόκ στον ΣΥΡΙΖΑ, από την «κορυφή ως τα νύχια»!
Στην ηγετική του ομάδα εκπονούνται σχέδια τεμαχισμού του «πακέτου», έτσι ώστε να γίνει πιο «εύπεπτη» η εξέλιξη, παρέχοντας αόριστες προσδοκίες για ένα καλύτερο αποτέλεσμα σε μεταγενέστερες, πιο ευνοϊκές συνθήκες. Ακόμη όμως και τα στελέχη που συμμετέχουν στη διαπραγμάτευση «παίρνουν τα μέτρα τους» προκειμένου να μη βρεθούν στη θέση του, αποδιοπομπαίου τράγου. Σαφέστατα σε αυτή την κατεύθυνση κινείται ο υπουργός Οικονομίας Γιάννης Βαρουφάκης, δηλώνοντας πως δεν θα υπογράψει συμφωνία με «υφεσιακά μέτρα» ενώ αφήνει να διαρρεύσει πως προκρίνει πολιτικές ρήξης (;).
Σειρά κορυφαίων στελεχών που δεν μετέχουν στον ηγετικό πυρήνα έχουν φροντίσει ήδη να αποστασιοποιηθούν. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου με κάθε αφορμή επιδεικνύει τη διαφωνία της με τους κυβερνητικούς χειρισμούς, ενώ στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ ασκεί έντονη κριτική στη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης, για «αυτοσχεδιασμούς» και προχειρότητα. Αντίστοιχη κριτική γίνεται από τον Γ. Μηλιό, που λέει ότι είναι εφικτή μια πιο σκληρή διαπραγματευτική τακτική, αφού η πλευρά των δανειστών δεν πρόκειται να εκδιώξει την Ελλάδα από το ευρώ.
Η Αριστερή Πλατφόρμα θέλει να κάνει πιο διακριτό το στίγμα της στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και στην κοινωνία, χωρίς όμως να απαντά στο φλέγον ερώτημα: Τι στάση θα κρατήσει απέναντι σε μια συμφωνία με μνημονιακά χαρακτηριστικά όπως αυτή που διαφαίνεται ότι θα υπάρξει; Η συμφωνία «θα είναι συμβατή με το πρόγραμμά μας. Μόνο τέτοια συμφωνία θα δεχθεί η κυβέρνηση, όχι συμφωνία που θα βάζει στο ψυγείο και στο περιθώριο το πρόγραμμά μας» δήλωσε προχθές ο Π. Λαφαζάνης. Λίγο πιο πέρα προχώρησε σε δηλώσεις του ο Κ. Λαπαβίτσας υποστηρίζοντας για το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ότι «θέλω να πιστεύω πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κάνει πίσω σε αυτό. Έχω εμπιστοσύνη ότι θα προχωρήσουμε μπροστά σε αυτή τη βάση. Εάν προκύψουν άλλα πράγματα, το πρόβλημα δεν θα το έχω εγώ θα το έχει ο ΣΥΡΙΖΑ». Μάλιστα, πληροφορίες αναφέρουν ότι άμεσα (ίσως και στη συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ) θα κατατεθεί ένα πολιτικό κείμενο προγράμματος που θα προτείνει μέτρα μη αποπληρωμής δόσεων, ελέγχου κεφαλαιακών ροών αφήνοντας ανοιχτό και το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ. Παράλληλα όμως αυτή θα συνοδεύεται με εκκλήσεις για ενότητα του κόμματος, ενίσχυση των δεσμών με την κοινωνία και μεγαλύτερη επιρροή στην κυβερνητική πολιτική.
Μέσα σε όλο αυτό το εσωκομματικό «περιβάλλον» έντασης και ρευστότητας βρίσκονται σε συνεχή εξέλιξη προσπάθειες για οριζόντιες και κάθετες συμμαχίες. Η πίεση της πραγματικότητας από τη μία και η χρόνια ατολμία των πιο ριζοσπαστικών φωνών για σαφές διαζύγιο με τις πολιτικές του ευρωμονόδρομου συνιστούν την (αντιφατική) βάση στην οποία αυτές οικοδομούνται. Ενώ οι οιωνοί μίας «άνευ όρων» υποταγής… βγάζουν μάτι, η καλλιέργεια των αυταπατών περί «επαναφοράς του ΣΥΡΙΖΑ στον ίσιο δρόμο» παραμένουν κυρίαρχες και στο όνομά τους νοθεύονται θέσεις και αναζητούνται «εσωκομματικά μέτωπα» που θα παρέμβουν στο αόριστο μέλλον.
Την ίδια στιγμή όμως ένα μεγάλο μέρος της κοινωνική βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, από τα μέλη του έως την ευρύτερη πολιτική επιρροή του, είναι…καζάνι που βράζει. Εμφανέστατα είναι τα σημάδια του σαστίσματος, της εγκλωβισμένης οργής, της εντονότατης αμφισβήτησης, της παραίτησης και της συνεχούς εξασθένησης των ελπίδων με κάθε μνημονιακή κλίση που παίρνει το κυβερνητικό καράβι ώσπου να ολοκληρώσει τις 180 μοίρες. Ο συνωστισμός στην εκδήλωση στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, όπου μίλησαν οι Γ. Μηλιός, Σ. Παπαδόγιαννη και Αντ. Νταβανέλος, οι συνεχείς «αποσκιρτήσεις» μεσαίων συνδικαλιστικών στελεχών που δεν μπορούν να δώσουν απαντήσεις στην λαϊκή πίεση, οι ολοένα και περισσότερες διαμαρτυρίες που μεταφέρουν οι βουλευτές των μεγάλων αστικών κέντρων αλλά και της περιφέρειας στους υπουργούς, οι εξοργισμένοι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ και οι συμβασιούχοι του Δημοσίου, οι κινητοποιήσεις που ξεκινούν δειλά δειλά σε μια σειρά χώρους, πιστοποιούν ακριβώς αυτό.
Μέχρι στιγμής η αντίδραση στο εσωτερικό και στα πέριξ του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί σαν μπίλια σε… φλίπερ. Χτυπά δεξιά κι αριστερά, μειώνει ή αυξάνει την ορμή της, πάντα όμως «εντός πλαισίου». Είναι προφανώς υπόθεση του πολιτικού λόγου και της έγκαιρης όσο και εύστοχης μαζικής δράσης της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, για να «σπάσει» το πλαίσιο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου