Οι Αχίλλειες Πτέρνες του Χρηματοπιστωτικού Συστήματος

Νέα Πολιτική

του Πάνου Παναγόπουλου

H εκτροπή του «Homo sapiens», δηλαδή του «σκεπτόμενου Ανθρώπου», από τον βασικό προαιώνιο στόχο του, που δεν είναι άλλος από την επίλυση του δυαδικού προβλήματος της μεγιστοποίησης της ευτυχίας του και της ελαχιστοποίησης της δυστυχίας του, όπως αναλύσαμε στο προηγούμενο τεύχος, αυτή η εκτροπή, αυτός ο εκτροχιασμός, δεν εντοπίζεται μόνον σε ορισμένες φάσεις της ζωής μας, αλλά στο  σύνολο.

Δηλαδή ο σημερινός εκτροχιασμός του ανθρώπινου γένους δεν αφορά μερικούς μόνον τομείς της πολιτικής, της κοινωνικής, της οικονομικής μας ζωής και πρωταρχικά βέβαια του περιβάλλοντος και του πολιτισμού, υπό την ευρεία τους έννοια, αλλά όλα αυτά μαζί και σε πολύ ανησυχητικό μάλιστα βαθμό.

Σε επερώτηση που υπεβλήθη στην Ευρωβουλή προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με την οποίαν εζητούντο εξηγήσεις για την έκθεση του ΟΗΕ που αναφερόταν στην προσβολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα ως απόρροια της εφαρμογής των μέτρων λιτότητας, ο αντιπρόεδρος της Commission κ. Juri Katainen και πρώην πρωθυπουργός της Φινλανδίας, στις 17 Σεπτεμβρίου έδωσε μια καταπληκτική απάντηση. Με λίγα λόγια έλεγε ότι, για τα κράτη-μέλη που βρίσκονται σε καθεστώς μνημονίου, δεν ισχύει ο Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε., γιατί τα μνημόνια αποτελούν διμερείς πράξεις μεταξύ  Ελλάδος και δανειστών της και όχι ενωσιακό δίκαιο! Συγκεκριμένα ανέφερε τα εξής: «… Όσον αφορά, ωστόσο, τα προγραμματικά έγγραφα, δεν πρόκειται για ενωσιακό δίκαιο, αλλά για μέσα που έχουν συμφωνηθεί μεταξύ της Ελλάδος και των δανειστών της. Υπό την έννοια αυτή δεν μπορεί να γίνει επίκληση του Χάρτη, ενώ στην Ελλάδα εναπόκειται να εξασφαλίσει την τήρηση των υποχρεώσεών της, όσον αφορά τα θεμελιώδη δικαιώματα». Και αντί η δήλωση αυτή να γίνει θέμα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, επικράτησε μια εκκωφαντική σιωπή. Μια σιωπή της αδιαφορίας για τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Στην εξόφθαλμα εξωθεσμική απάντηση του κ. Katainen, ο πρέσβυς επί τιμή κ. Λεωνίδας Θ. Χρυσανθόπουλος του απηύθυνε επιστολή, στην οποία με σαφή νομικά επιχειρήματα απέρριπτε την ισχύ των παραπάνω ισχυρισμών του κ. αντιπροέδρου της Commission. Είναι πολύ σημαντικό, βέβαια, το γεγονός ότι στην από 30-10-2014 ανταπάντησή του, ο κ. Katainen, προς τον κ. Χρυσανθόπουλο, ουσιαστικά υπαναχωρεί από την προηγούμενη θέση του, αλλά επιμένει, όχι καλόπιστα, «να νίπτει τας χείρας του» για λογαριασμό ολόκληρης της Commission, από μελλοντικές ευθύνες που σίγουρα θα αναζητηθούν και πιθανόν και να καταλογισθούν. Μεταθέτει δε, όλες αυτές τις ευθύνες, που συνεπάγονται οι εκβιασμοί της τρόϊκας, στις εκβιαζόμενες Ελληνικές(!) κυβερνήσεις, ενώ «τυγχάνει γνωστό τοις πάσι», ότι οι τελευταίες (με 100% δική τους βέβαια ευθύνη) δεν διαθέτουν Δημόσια Διοίκηση, που να είναι σε θέση να υλοποιήσει άλλα μέτρα πλην των οριζοντίων.

Αυτή η αξιέπαινη προσπάθεια του συνταξιούχου πλέον Πρέσβη μας μπορεί μελλοντικά να μας αποφέρει πολλά δις ευρώ, αν και οι αποζημιώσεις αυτές καθ’ αυτές έχουν πολύ μικρή σημασία μπροστά στον εξόφθαλμο εξωθεσμικό, άμεσο ή έμμεσο επηρεασμό της ίδιας της Commission από το Χρηματοπιστωτικό Σύστημα, το οποίο ακουμπάει σε και διαστρέφει πλέον όλους σχεδόν τους τομείς και τις εκφάνσεις της ζωής μας σε ολόκληρο τον πλανήτη. Πράγμα το οποίο επισημαίνει σε άρθρο του (με άλλη δόμηση) και ο ίδιος ο κ. Χρυσανθόπουλος.

Βέβαια, εκτός από την «αποκοτιά» του κ. Katainen και την «ζημία» που αυτή μπορεί να επιφέρει (πλανητικά) στην όλη συνοχή του Χ.Σ., με μια προσεγμένη αξιοποίηση αυτής της σαφώς πλέον εκπεφρασμένης απανθρωπιάς, καθώς και των όσων αναλύσαμε στο προηγούμενο τεύχος, που πολύ περιληπτικά, συνίστανται από την μεγάλη πιθανότητα να συμμαχήσουν οι πρακτικά άνευ πλέον ουσιαστικού λόγου καταπιεζόμενοι λαοί, με τους εκβιαζόμενους και καταληστευόμενους από την επίσημη τοκογλυφία επιχειρηματίες, ακριβώς όπως το 1789 (για κάπως διαφορετικούς βέβαια λόγους), και σίγουρα υπάρχει μια πολύ μεγάλη σειρά από πολλές άλλες «αχίλλειες πτέρνες» του Χ.Σ.

Μια από αυτές, αλλά βασική Αχίλλειος Πτέρνα, όπου για το Χ.Σ. η εγκαθίδρυση του παραλογισμού και η απουσία του μέτρου είναι από τα «εκ των ων ουκ άνευ» προαπαιτούμενα, η αντικατάσταση, στην Αγία Γραφή, της Παλαιάς Διαθήκης (Π.Δ.) με την (αρχαία) Ελληνική Γραμματεία, εκτός του ότι θα ήταν ευχής έργο από την θεολογική άποψη, θα αποτελέσει καίριο πλήγμα κατά του Χ.Σ.* Ήδη δε, το θέμα έχει πολυσυζητηθεί στην ίδια την Χριστιανική εκκλησία, αφού είναι κραυγαλέες οι αντιθέσεις της Π.Δ. με την Χριστιανική διδασκαλία, με την Χριστιανική φιλοσοφία και ακόμα περισσότερο με την Ευρωπαϊκή νοοτροπία. Δεν έχει δε καθόλου άδικο ο κ. Ερντογάν, όταν αποκαλεί την Ευρώπη Χριστιανικό club, κάτι δηλαδή πολύ διαφορετικό από την δική του θρησκευτική νοοτροπία, που αποτελεί κατά κάποιο τρόπο γνήσιο τέκνο της Π.Δ. με τα «οφθαλμόν αντί οφθαλμού…» και τα «δια πυρός, σιδήρου και …. αποκεφαλισμών!» που συνηθίζονται στην γειτονιά του, απέναντι στην απέραντη συγχώρεση και στο «όστις βούλεται οπίσω μου ελθείν». Ο Λούθηρος βέβαια κατήργησε την Παλαιά Διαθήκη από την πρώτη στιγμή. Αλλά μόνον μέχρις εκεί.

Υπάρχει, όμως, και ο καταφανώς εκτροχιασμένος και γι’ αυτό ιδιαίτερα ευάλωτος επαγγελματικός «αθλητισμός», που άμεσα ή έμμεσα αποτελεί και εκείνος μια ευμεγέθης Αχίλλειο Πτέρνα του Χ.Σ., και με τον οποίο θα ασχοληθούμε εκτενέστερα, ακριβώς επειδή τον θεωρούμε ως τον περισσότερο  ευάλωτο στόχο.

Μην προσπαθήσει δε κάποιος να με πείσει πως π.χ. η συμπεριφορά των active «ποδοσφαιρόφιλων» έχει την παραμικρή σχέση με την αγάπη τους προς το άθλημα ή ακόμα περισσότερο προς την ίδια τους την ομάδα. Οι αέναες μεταγραφές από άλλες πόλεις, από άλλες χώρες, από άλλες ηπείρους, με αμύθητα ποσά, και ιδίως οι στημένοι αγώνες, οι «παράγκες» και τα άλλα συναφή, σε συνδυασμό κυρίως με το τεχνηέντως και εξ επί τούτου αφιονιζόμενο πλήθος, δεν αποτελούν τυχαίες συγκυρίες. Ιδίως αν εμείς οι προχωρημένης ηλικίας (τω πάλαι ποτέ φίλαθλοι/αθλητές) ρίξουμε μια ματιά προς τα πίσω, θα επιβεβαιώσουμε ότι όλα αυτά αποτελούν χωρίς αμφιβολία, όχι απλώς εκτροχιασμό αλλά ουσιαστικές διαστροφικές συμπεριφορές. Είμαι δε, επαναλαμβάνω, πεπεισμένος ότι όλα όσα συμβαίνουν σήμερα στο ποδόσφαιρο στηρίζονται στην ίδια κακοδαιμονία της διαστροφής και των άλλων τομέων της ζωής μας, και ότι, αν μπορέσουμε να θεραπεύσουμε (όχι απλώς να ανακουφίσουμε), έστω και έναν τομέα, ίσως θα έχουμε ανακαλύψει το «Remedio» και για όλους τους άλλους τομείς.

Το ότι σε ορισμένα αθλήματα, όπου έχει εμφιλοχωρήσει σε μεγάλο βαθμό το χρήμα, και  φθάσαμε στο σημείο να συνιστώνται εγκληματικές συμμορίες σε βαθμό που ανάγκασαν, σχετικά πρόσφατα, την πολιτεία να εμπλέξει ακόμα και την Δικαιοσύνη, μόνο και μόνο βέβαια για να καλυφθούν τα προσχήματα, αυτά τα τερτίπια τα αντιλαμβάνονται και οι πλέον αφελείς, και γι’ αυτό επιμένω στο ότι ο επαγγελματικός αθλητισμός ίσως να αποτελεί τον πλέον ευάλωτο κρίκο του Χ.Σ.

Εκείνο που είναι δυνατόν να μην συνειδητοποίησε ο πολύς κόσμος και ίσως χρειάζεται κάποια ανάλυση, είναι το πώς και το γιατί, και στο τελευταίο Μουντιάλ της Βραζιλίας, οι φίλαθλοι στις κερκίδες δεν ήσαν διαχωρισμένοι. Αργεντίνοι, Βραζιλιάνοι (που δεν έχουν και ιδιαίτερα καλές σχέσεις μεταξύ τους), Κοσταρικανοί, Γιαπωνέζοι, Έλληνες (και μάλιστα αντίπαλοι και από παρά πολύ μακρινές πατρίδες),  λευκοί, μαύροι, κίτρινοι, ακόμα και ερυθρόδερμοι, κάθονταν δίπλα-δίπλα και τουλάχιστον στις κερκίδες, δεν άνοιξε μύτη. Θα ήταν όμως απόλυτα κατανοητό (όχι βέβαια και δικαιολογημένο) να πέσει και κανένα ξύλο, καθ’ ότι σε κάθε ομάδα έπαιζαν αμιγώς ομοεθνείς που εκπροσωπούσαν τα έθνη τους, αγωνιζόμενοι δηλαδή για την πατρίδα τους και για την σημαία τους. Οπότε, εδώ, ο μέχρις ενός σημείου δικαιολογημένος φανατισμός, με αφορμή ένα κάποιο λάθος διαιτητή (ηθελημένο ή αθέλητο), θα μπορούσε να δημιουργήσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Τέτοιες, όμως, καταστάσεις (κι’ αυτό είναι το σημαντικό), ούτε δημιουργήθηκαν, ουδέ καν οι διοργανωτές τις είχαν κατά νουν και γι’ αυτό και δεν έλαβαν αντίστοιχα μέτρα, και ασφαλώς όχι από ολιγωρία. Οι παίκτες ήσαν βέβαια επαγγελματίες και μπορεί να είχαν και παλιές μεταξύ τους διαφορές, αλλά οι ομάδες ήσαν εθνικές και όχι επαγγελματικές! Δηλαδή δεν υπήρχαν και ούτε ήταν νοητό να στηθούν αγώνες «σικέ» και επίσης ήταν πρακτικά  ανέφικτο το να συγκροτηθούν «παράγκες».

Μπροστά σ’ αυτήν την πραγματικότητα, που την βιώσαμε «ιδίοις όμμασι», θα παρακαλούσα τους δημοσιογράφους-αθλητικογράφους, έστω έναν από αυτούς, να μας εξηγήσει γιατί π.χ. σε έναν αγώνα Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, κρίνεται τόσο απαραίτητο οι φίλαθλοι να είναι χωρισμένοι, αφού τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον Ολυμπιακό και όχι μόνον τον Ολυμπιακό, στην ομάδα του συνήθως παίζουν 2-3 Έλληνες και κανένας από αυτούς Πειραιώτης;

Δεν είμαι από εκείνους που υποτιμούν την τελειότητα και την μαγεία, αν θέλετε, του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, και ιδίως του επαγγελματικού μπάσκετ, του βόλεϋ, του τέννις κλπ., που μερικές φορές πλησιάζουν την τελειότητα του επαγγελματικού χορού!

Για να φθάσουν, όμως, οι επαγγελματίες «αθλητές» σ’ αυτά τα επίπεδα, όχι μόνον αφιέρωσαν ολόκληρη την ζωή τους με ακραίες προσπάθειες και στερήσεις, αλλά ακόμα και με υπερβολές, που τις πιο πολλές φορές βλάπτουν ανεπανόρθωτα την υγεία τους. Συμβαίνουν δηλαδή πράγματα που αντιβαίνουν σ’ αυτές καθ’ αυτές τις επιδιώξεις του Αθλητισμού, εκείνου του Αθλητισμού που γράφεται με «Α» κεφαλαίο.

Μόνον και μόνον λοιπόν για τους συγκεκριμένους αμέσως παραπάνω λόγους, ο επαγγελματικός «αθλητισμός» θα έπρεπε από πολλά, πολλά,  χρόνια να έχει διαχωρισθεί και να έχει απενταχθεί από τον Αθλητισμό, εντασσόμενος στα θεάματα, δηλαδή να υπάγεται μονίμως στα αντίστοιχα υπουργεία Πολιτισμού, σε αντίθεση με την ερασιτεχνική διά βίου άθληση, που η θέση της είναι αποκλειστικά στα υπουργεία Παιδείας και Υγείας, ως πολιτική εξουσία, με σαφείς κανόνες και περιορισμούς και με την εκτελεστική αρμοδιότητα στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Δεν μπορεί π.χ. να θεωρείται θεμιτός ο ερασιτεχνικός πρωταθλητισμός, όταν κάποιοι, ίσως και ανεπάγγελτοι, αφιερώνουν πάνω από 8 ή 10 ώρες την εβδομάδα για προπόνηση, καταλήγοντας σε Ολυμπιακούς Αγώνες με υπεράνθρωπα «ρεκόρ». Αυτά τα «επιτεύγματα» ή οι «στόχοι» των π.χ. 6,20 μ. στο άλμα επί κοντώ (σαν πουλιά), ή η ταχύτητα των 40 χιλ./ώρα (ως να πρόκειται για αυτοκίνητα), δεν ενθαρρύνουν τους νέους να ασχοληθούν με τον αθλητισμό.

Αντίθετα, τέτοια άπιαστα και εν πολλοίς κίβδηλα επιτεύγματα, προφανώς αποθαρρύνουν τους νέους να αθληθούν, στέλνοντάς τους μόνιμα στις κερκίδες να «τραμπουκίζουν». Το «περισσότερα γήπεδα και λιγώτερες κερκίδες» το ξεχάσαμε, γιατί είναι βέβαια εκτός Χ.Σ. Οι αντίστοιχοι πρωταθλητές σε ομαδικά αγωνίσματα δεν λειτουργούν με κανένα τρόπο ως ανταγωνίσιμα πρότυπα και συνεπώς για την νεολαία δεν αποτελούν πρότυπα. Όλα αυτά, δε, ασφαλώς δεν έχουν καμμία σχέση με την Κοινή Λογική και με το Μέτρο, και πολύ περισσότερο με το «Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο ….», που εμείς οι Έλληνες το πουλήσαμε στην Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, με αντάλλαγμα την πρωτοπορία της σημαίας μας κατά την τελετή της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων κάθε 4 χρόνια. Λες και η σημερινή Δ.Ο.Ε., έχει την παραμικρή νοοτροπική ταύτιση με την Δ.Ο.Ε. π.χ. του 1948!!

Όμως, αφού ο επαγγελματικός αθλητισμός δεν είναι άσχετος με την παγκόσμια οικονομία και συνεπώς και με το Χρηματοπιστωτικό Σύστημα, την κοινή πηγή όλης αυτής της κακοδαιμονίας, και παράλληλα αποτελεί τον πλέον ευάλωτο κρίκο του Χ.Σ., μπορεί σταδιακά να εξουδετερωθεί, δηλαδή να συρρικνωθεί στις ουσιαστικές καλλιτεχνικές του διαστάσεις, όπως π.χ. τα «Τσίρκα».

Το πώς, είναι σχετικά απλό. Μόνιμος τόπος τέλεσης των Ερασιτεχνικών Ολυμπιακών Αγώνων η Ολυμπία και οι γύρω πόλεις, με ιδιαίτερους κανονισμούς συμμετοχής, θεσμικούς και τεχνικούς, ώστε να εξασφαλίζεται απολύτως ο ερασιτεχνικός τους χαρακτήρας. Κάτι δηλαδή που αποτελεί το ευκολώτερο μέρος του όλου εγχειρήματος. Το δυσκολώτερο θα είναι, βέβαια, οι έξωθεν αντιδράσεις, που μπορούν να αντιμετωπισθούν α) με την προς το παρόν ανοχή παράλληλης ύπαρξης των κατά 100%  επαγγελματικών πλέον Ολυμπιακών Αγώνων, έτσι όπως τα κατάφερε η Δ.Ο.Ε. β) με την αρχικά μικρή κλιμάκωση των Ερασιτεχνικών Ολυμπιακών Αγώνων και  γ) με απειλές ενδεχόμενης μερικής ή ολικής απόσυρσης της ελληνικής συμμετοχής στους επαγγελματικούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Ακόμα και με την αρνησικυρία (το βέτο) του Δήμου της Αρχαίας Ολυμπίας στην παροχή άδειας ως προς την αφή της Ολυμπιακής φλόγας και, σε τελευταία ανάλυση, την εύλογη και αντικειμενική δυσφήμιση των επαγγελματικών Ολυμπιακών Αγώνων για το επίπεδο στο οποίο τους καταντήσανε, δηλαδή άνευ στόχων που να προάγουν την παγκόσμια υγεία, καθώς και παντελώς στερημένους από οποιοδήποτε ιδεολογικό περιεχόμενο, με μοναδικό πλέον χαρακτηριστικό ένα ακόμα στήριγμα στο Χρηματοπιστωτικό Σύστημα.

Συνοψίζοντας, εδώ στην Ελλάδα έχουμε αμέσως-αμέσως τρεις περιπτώσεις στις οποίες μπορούμε να στοχεύσουμε την Αχίλλειο Πτέρνα του Χ.Σ., με πολύ σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας και δεν το επιχειρούμε. Και από τα άλλα όμως μετερίζια της υφηλίου, που είναι πολύ πιο πολλά, δεν έτυχε ακόμα ούτε και εκεί να αποτολμηθεί προς την κατεύθυνση αυτή κάτι το ενθαρρυντικό.

Οι βασικοί λόγοι, καθ’ όλες τις ενδείξεις πρέπει να αναζητηθούν στην περίεργη απουσία των αριστερών δυνάμεων, που ενδόμυχα ονειρεύονται ακόμα ηρωϊκές επαναστάσεις, σύμφωνα με τις παληοκαιρινές μαρξιστικές προϋποθέσεις. Αποθαρρύνοντας λοιπόν κινήσεις, που θα μπορούσαν με ειρηνικά θεσμικά μέσα να ξεδοντιάσουν ένα άκρως επικίνδυνο καθεστώς για ολόκληρη την ανθρωπότητα, παίζουν πεισματικά ένα δικό τους αδιέξοδο παιχνίδι, διασύροντας το ίδιο το ίνδαλμα τους, τον Karl Marx, που, αν μη τι άλλο, είχε αφιερώσει την δική του την ζωή, προσπαθώντας, ο κορυφαίος αυτός ανθρωπιστής, με τα τότε δεδομένα, να προσφέρει στον Hommo Sapiens το μέγιστο δυνατόν για την βελτίωση της ζωής του. Παρ’ όλο, δηλαδή, που βλέπουν ότι δεν υπάρχει (παγκοσμίως πλέον) κανένας σοβαρός διανοούμενος που να αξιολογεί θετικά τις θέσεις τους, εκείνοι επιμένουν σ’ αυτά που έμαθαν και μέχρις κάποιου χρονικού βέβαια σημείου δικαιολογημένα τα πίστευαν. Ας αναλογισθούν, όμως, τουλάχιστον τώρα, οι εξ αυτών πλέον νοήμονες, τις ευθύνες τους έναντι των λαών, που τους στερούν λόγω των ιδεοληψιών τους, κι’ από αυτή καθ’ αυτή τη δυνατότητα της ακόμα νόμιμης και αποτελεσματικής αυτοάμυνας.

 * Το Χ.Σ. «Σκότωσε τον Όμηρο» («Who killed Homer?» των Hanson and Heath), δηλαδή  συρρίκνωσε με κάθε μέσο την επίδραση της Ελληνικής Γραμματείας επί μισόν αιώνα, όχι χωρίς δόλο, αλλά αντίθετα ως προϋπόθεση αποκαθήλωσης του ΜΕΤΡΟΥ και της ΚΟΙΝΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ προς χάριν της «ΠΡΟΟΔΟΥ(!)» και με βασικούς πυλώνες:  α) τις ανάγκες σε υπερεπενδύσεις που δημιουργεί η Νέα Τεχνολογία (ενώ άλλοτε το παμμέγιστο ποσοστό των κεφαλαίων ανήκε στις επιχειρήσεις, οι οποίες μόνον για μέρος του κυκλοφοριακού κεφαλαίου προσέφευγαν σε δανεισμό, οι όροι σήμερα αντεστράφησαν), β) την τοκογλυφία, που δεν αποτελεί απλώς αυτοσκοπό, αλλά κυρίως μέσον πίεσης εναντίον αφ’ ενός των επιχειρήσεων για να τις καθυποτάξουν και αφ’ ετέρου εναντίον των κυβερνήσεων που τις πιο πολλές φορές υφίστανται μόνον «τύποις» και γ) την αυταπόδεικτη αγυρτεία της δήθεν αφελώς ασχεδίαστης παγκοσμιοποίησης του εμπορίου.