Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας

analyst

Η έλλειψη εμπιστοσύνης των Πολιτών προς την Πολιτεία, προς ένα κράτος που λειτουργεί ως ληστής και δυνάστης, αποτελεί το ένα και μοναδικό πρόβλημα της πατρίδας μας – για την επίλυση του οποίου όμως ασφαλώς δεν είναι «αρμόδιες» οι ελίτ, οι αγορές, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ ή η Ευρωζώνη, αλλά εμείς οι Έλληνες.

.

«Η ύφεση (depression), στην οποία έχει βυθιστεί η Ελλάδα από το 2009, είναι ιστορικά σχεδόν μοναδική, όσον αφορά το μέγεθος και τη κτηνωδία της. Αποτελεί θαύμα το γεγονός ότι, κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, η Ελλάδα λειτουργεί ακόμη δημοκρατικά, έστω σε κάποιο βαθμό« (P. Krugman, σε πρόσφατη ομιλία του στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης).

.

του Βασίλη Βιλιάρδου

Επικαιρότητα

Έχουμε αναφέρει πως το ΔΝΤ διαπίστωσε ότι, η χώρα δεν έχει βιώσιμο χρέος ούτε πρωτογενή πλεονάσματα,δεν έχει βιώσιμο ασφαλιστικό, δεν έχει βιώσιμο κοινωνικό κράτος, δεν έχει βιώσιμο δημόσιο τομέα, δεν έχει βιώσιμο φορολογικό σύστημα, δεν έχει βιώσιμο πολιτικό σύστημα και δεν διαθέτει ούτε βιώσιμες τράπεζες. Επίσης πως η πτώση του ΑΕΠ μας δεν ήταν μόνο 27%, αλλά 37% – εάν υπολογίσει κανείς ως οφείλει τη μέση ανάπτυξη των χωρών της Ευρωζώνης.

Εν τούτοις όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι, η μοναδική διέξοδος που υποδεικνύουμε είναι η αυτοκτονία, όπως ισχυρίσθηκε συμπαθής αναγνώστης. Ούτε κατηγορούμε ως υπευθύνους τους Έλληνες, γνωρίζοντας πως κάτι τέτοιο (α) δεν ισχύει και (β) ακόμη και αν ίσχυε, δεν θα βοηθούσε καθόλου.

Αντίθετα, θεωρούμε πως το νούμερο ένα πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το οικονομικό αλλά το πολιτικό – το οποίο όμως υπάρχει τους τελευταίους δύο αιώνες μετά την απελευθέρωση μας, χωρίς να έχει καθόλου επιλυθεί. Ειδικότερα, το ότι οι Πολίτες δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στο κράτος τους – εύλογα βέβαια, επειδή αφενός μεν τους απομυζεί αχόρταγα με την υπερβολική φορολόγηση, με τη διαφθορά του, με τη διαπλοκή του κοκ., αφετέρου δεν τηρεί ποτέ τις υποσχέσεις του.

Παράδειγμα οι προεκλογικές δεσμεύσεις των κομμάτων που ενώ οφείλουν να αντιμετωπίζονται ως ένα «κοινωνικό συμβόλαιο, δεν τηρούνται σχεδόν ποτέ – χωρίς να υπάρχει η παραμικρή ντροπή εκ μέρους τους, πόσο μάλλον η τιμωρία τους.

Με την έννοια «κράτος» εδώ, εννοούνται τα κόμματα ανεξαρτήτως πολιτικής ιδεολογίας που συμπεριφέρονται συχνά ως κοινές συμμορίες, οι υπόλοιποι θεσμοί του δημοσίου, οι δήμοι, οι κοινότητες, οι διάφοροι κρατικοί οργανισμοί όπως οι πολεοδομίες κοκ. – ενώ υπηρετούνται από μία στρατιά δημοσίων υπαλλήλων που έχουν προσληφθεί με πελατειακά κριτήρια και συμπληρώνονται από ορισμένα ΜΜΕ, καθώς επίσης από την πνευματική ηγεσία της χώρας που είναι συνήθως κρατικοδίαιτη.

Στα πλαίσια αυτά, για να γίνει κατανοητό πόσο εύκολη θα ήταν η λύση από την πλευρά της Οικονομίας ακόμη και σήμερα, παρά τα τεράστια προβλήματα της, αρκεί να σημειώσει κανείς πως εάν οι Πολίτες εμπιστεύονταν το κράτος, θα επέστρεφαν οι άνω των 100 δις € καταθέσεις που έχουν διαφύγει στο εξωτερικό μετά το 2010 – οπότε η χρηματοδότηση της χώρας και η ανάπτυξη με δικά της μέσα θα ήταν δεδομένη.

Εκτός αυτού, γνωρίζοντας πως υπάρχει μεγάλος πλούτος εκτός της Ελλάδας, ιδιαίτερα από την πλευρά των εφοπλιστών, ο οποίος χρηματοδοτεί την ανάπτυξη άλλων χωρών, ακριβώς επειδή δεν εμπιστεύεται τη δική του, είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί το Έθνος μας βαδίζει προς την εξαφάνιση, χωρίς κανέναν αντικειμενικό οικονομικό λόγο.

Μπορεί λοιπόν σε άλλες χώρες, όπως η Γερμανία ή οι Η.Π.Α., να είναι υπεύθυνη η πολιτική των χρηματοπιστωτικών κυρίως ελίτ για τα δεινά τους, αλλά στην Ελλάδα δεν ισχύει κάτι τέτοιο – ενώ ο τεράστιος πολιτισμικός, φυσικός και υπόγειος πλούτος της είναι ικανός να επιλύσει όλα της τα οικονομικά προβλήματα σε χρόνο μηδέν. Πόσο μάλλον εάν χρησιμοποιηθούν ορθολογικά οι τρεις βασικοί πυλώνες της οικονομίας μας, στους οποίους έχουμε πολύ μεγάλα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα: ο πρωτογενής τομέας με τη μεταποίηση, η ναυτιλία και ο τουρισμός.

Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο πρέπει προηγουμένως να επιλυθεί ριζικά το πρόβλημα της έλλειψης εμπιστοσύνης των Πολιτών προς την Πολιτεία – προφανώς με την εκ θεμελίων αλλαγή των κανόνων που διέπουν την Πολιτεία και των πολιτικών που την υπηρετούν.

Για την επίλυση αυτού ακριβώς του θεμελιώδους προβλήματος της Ελλάδας, το οποίο είτε διώχνει, είτε κατασπαράζει, είτε διαφθείρει τα παιδιά της, ασφαλώς δεν είναι «αρμόδιες» οι ελίτ, το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ, η Τρόικα, η ΕΕ ή η Ευρωζώνη – αλλά οι ίδιοι οι Έλληνες Πολίτες. Ως εκ τούτου σωστά ενοχοποιούμε τους Πολίτες, συμπεριλαμβανομένου φυσικά του εαυτού μας, αλλά μόνο για το συγκεκριμένο θέμα – θεωρώντας πως είναι κάτι περισσότερο από αυτονόητο.

Ολοκληρώνοντας, για εκείνο το χρονικό διάστημα που θα ασχολούμαστε με τα αποτελέσματα και όχι με την αιτία, με το μη βιώσιμο χρέος δηλαδή, με το ευρώ, με τα μέτρα λιτότητας, με την υπερβολική φορολόγηση, με το Σκοπιανό, με τη Γερμανία κοκ., χωρίς να δίνουμε σημασία στο «κράτος-γάγγραινα» που κρύβεται πίσω από όλα αυτά και τα προκαλεί, η Ελλάδα θα βαδίζει από το κακό στο χειρότερο – με πιθανότερη την εξαφάνιση της ως Έθνος.