Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Διερωτάται κανείς τι συμβαίνει με τον Πρωθυπουργό. Θέλει όντως να λύσει το μακεδονικό, τον έχουν πείσει ότι είναι προς το συμφέρον του, ή τον έχουν πάλι μπλέξει και δεν ξέρει πως να ξεφύγει;
Ο κ. Τσίπρας δεν καταλαβαίνει τις διεθνείς συνέπειες μιας τέτοιας πολιτικής, ούτε και τι θα του συμβεί αν εξακολουθήσει, μετά τους Πιστωτές, να κάνει και όλα τα χατήρια και των άλλων, ακόμα πιο επίφοβων Διεθνών Νταβατζήδων (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ισραήλ).
Καταλαβαίνει όμως άραγε, τουλάχιστο, τις εσωτερικές συνέπειες της πολιτικής του; Αμφιβάλλουμε πολύ και γι’ αυτό, διαβάζοντας το τι λέει ο ίδιος και οι λογογράφοι του, αλλά και τι γράφουν οι σύμβουλοί του, όπως ο πολύς κ. Βερναρδάκης (από τη Β’ Πανελλαδική στα Μνημόνια), που χαρίζει, σε ένα άρθρο του στην Εποχή, τους διαδηλωτές στη Δεξιά και την ‘Ακρα Δεξιά! Με τέτοια μυαλά, δεν είναι να απορεί κανείς για τις καταστροφές που συνέβησαν στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ και με αυτές που συσσώρευσε στον ελληνικό λαό. Εν έτει 2018, ακόμα δεν έχουν καταλάβει στου Μαξίμου και στην Κουμουνδούρου για ποιο λόγο έγιναν κυβέρνηση. Θα πέσουν κι ακόμα δεν θα το έχουν καταλάβει!
Καταρχήν, αν μπορούσε η Δεξιά και η Άκρα Δεξιά να κάνουν τέτοιες συγκεντρώσεις, θα κυβερνούσαν ήδη τη χώρα. Τι λένε εξάλλου οι δημοσκοπήσεις; ‘Ότι η μεγάλη πλειοψηφία των συγκεντρωθέντων στην Πλατεία Συντάγματος ψήφισαν ‘Όχι στο δημοψήφισμα του 2015. Αυτό που δεν ξέρουμε βέβαια, και που δεν μπορούν να μας πουν οι δημοσκοπήσεις, είναι τι ψήφισαν οι ίδιοι οι Υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ που προκήρυξε το δημοψήφισμα.
Ψήφισαν ‘Οχι το 2015 για τον ίδιο λόγο που πήγαν και στα συλλαλητήρια το 2018. Γιατί θέλουν τη χώρα τους πίσω. Γιατί νοιώθουν ότι θέλουν να τους πάρουν κι ότι έχει απομείνει από δαύτηνα. Με το να τους αποκαλεί ο Τσίπρας όχλο και το κόμμα του ακροδεξιούς και φασίστες, το μόνο που κάνει είναι να κόβει το κλαδί που πάνω του ακόμα μισοκάθεται, αλλά και να ευνοεί στην πραγματικότητα την άκρα δεξιά με το να της αποδίδει εμμέσως πατριωτικά εύσημα. Εκτός αν θέλει να το κάνει, νομίζοντας ότι θα «κόψει» από τη ΝΔ. Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι.
Τι να πούμε εξάλλου για τον τρόπο που ο κυβερνητικός και κομματικός μηχανισμός αντιμετώπισε τον Μίκη Θεοδωράκη, παγκόσμιας και ιστορικής εμβέλειας σύμβολο των αγώνων της Αριστεράς και του ελληνικού Λαού, μαζί με τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που άσκησαν ειρηνικά και φιλήσυχα το δικαίωμά τους του συναθροίζεσθαι στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, κατηγορώντας τους ότι είναι περίπου ακροδεξιοί και φασίστες γιατί έχουν τις απόψεις που έχουν για το μακεδονικό.
Μιλώντας στο Σύνταγμα, ο «ακροδεξιός» Θεοδωράκης πρότεινε τη μόνη δημοκρατική λύση και τη μόνη που εξασφαλίζει την εμφύλια ειρήνη στη χώρα, ότι έχει απομείνει από την εθνική, κοινωνική, δημοκρατική συνοχή της. Να γίνει δημοψήφισμα. Ας αποφασίσει ο ελληνικός λαός με τον πιο δημοκρατικό τρόπο.
Το ζήτημα της Μακεδονίας δεν είναι ένα ζήτημα τρεχούσης πολιτικής. Θα σφραγίσει τη χώρα πολλαπλώς και το μέλλον της. Ο ελληνικός λαός θα υποστεί τις συνέπειες. Γιατί να μην αποφασίσει ο ίδιος;
Το μακεδονικό εμπίπτει άλλωστε ακριβώς στα θέματα που το Σύνταγμα προβλέπει τη δυνατότητα διεξαγωγής δημοψηφίσματος. Γιατί απορρίπτει αυτή τη λύση μια κυβέρνηση που προκάλεσε η ίδια το δημοψήφισμα του 2015; Αν έχει δίκιο, γιατί δεν δοκιμάζει να πείσει τον ελληνικό λαό για το δίκιο της; Τι φοβάται;
Αν είχε λίγο μυαλό η κυβέρνηση, μόνη της θα το έπραττε. Και για να έχει ένα χαρτί στη διαπραγμάτευση, αν υποθέσουμε ότι διαπραγματεύεται και δεν αναζητεί φόρμουλα να εξυπηρετήσει τους Αμερικανούς. Αλλά και για τη δική της εσωτερική πολιτική προστασία.
Σημειωτέον ότι αυτό θα κάνουν, αν δεν τους εμποδίσουν οι Αμερικανοί, και οι Σλαβομακεδόνες, προς μεγάλη ενόχληση του κ. Κοτζιά. Τους οποίους αποκαλούμε περιφρονητικά Σκοπιανούς, αλλά μάλλον σέβονται περισσότερο από μας την αξιοπρέπειά τους, το κράτος τους και την όποια δημοκρατία τέλος πάντων έχουν.
Δηλαδή είναι ακροδεξιοί και φασίστες όσοι θέλουν μια δημοκρατική λύση στο ζήτημα, ενώ είναι δημοκράτες αυτοί που προτιμάνε να αποφασίσει μια Βουλή που δεν έχει την ελαχιστότατη ηθική και πολιτική νομιμοποίηση να το κάνει και η οποία προφανώς δεν θα εκφράσει στο συγκεκριμένο θέμα την βούληση του Έθνους και των πολιτών, αλλά τη βούληση του ΝΑΤΟ και των Ηνωμένων Πολιτειών.
‘Ένα τμήμα της κοινής γνώμης θεωρεί ότι η παραχώρηση του ονόματος Μακεδονία συνιστά εθνική προδοσία και βαριά εθνική ήττα. Μπορεί κάποιος να συμφωνεί ή μπορεί να διαφωνεί με την άποψη αυτή. Αλλά για να προστατεύσουμε τη χώρα από τις παρενέργειες ενός τέτοιου διχασμού, για να μην βιώσουμε την όποια λύση ως μια ακόμα ήττα, ιδίως στις τραγικές συνθήκες που βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα, οφείλουμε να δώσουμε στον ελληνικό Λαό τη δυνατότητα να αποφασίσει εκείνος τι θέλει.
Δεν υπάρχει άλλωστε σήμερα, κανένα πολιτειακό όργανο με το κύρος και την ηθική και πολιτική νομιμοποίηση για να πάρει μια τέτοια απόφαση. Ποια Βουλή να αποφασίσει; Ήταν το μακεδονικό μεταξύ των θεμάτων επί των οποίων εκλήθησαν να αποφασίσουν, που πήραν υπόψιν τους οι ψηφοφόροι τον Σεπτέμβριο του 2015;
Ποια Βουλή να αποφασίσει; Αυτή που έχει γίνει Γραφείο Πρωτοκόλλου των Δανειστών, που ψήφισε με συνοπτικές διαδικασίες και συνενοχή των περισσότερων κομμάτων το αίσχος των έξη χιλιάδων σελίδων του Τρίτου Μνημονίου, μεταφρασμένων από τα αγγλικά με προγράμματα αυτόματης μετάφρασης και που κανείς βουλευτής δεν είχε διαβάσει; Η Βουλή που επανέλαβε το ίδιο τον Απρίλιο του 2016 ψηφίζοντας άλλες 1600 σελίδες κακομεταφρασμένου κειμένου;
Σε ολόκληρη την παγκόσμια πολιτική ιστορία, εδώ και δυόμισυ χιλιάδες χρόνια, από τότε που ο Περικλής όρισε τη Δημοκρατία ως το των πλειόνων κράτος, δεν υπάρχει πιο αναίσχυντη, πιο προσβλητική για τη Δημοκρατία πράξη από αυτές που έχουν διαπράξει αυτή και οι προηγούμενες Βουλές των Μνημονίων.
Αυτή τη Βουλή θα βάλουμε τώρα να ψηφίσει για το μέλλον της Ελλάδας και της Μακεδονίας;
Το έχω ξαναγράψει. Προσωπικά είμαι υπέρ της σύνθετης ονομασίας με τέτοιο προσδιορισμό που να ξεκαθαρίζει ότι οι Σλαβομακεδόνες είναι τμήμα και όχι το σύνολο της Μακεδονίας και, επειδή δεν είμαι ελληνικό πολιτικό κόμμα, διατηρώ την άποψή μου ανεξαρτήτως του τι θέλει κάθε φορά η κοινή γνώμη ή που φυσάει ο άνεμος του προσωπικού μου συμφέροντος.
Οι Σλαβομακεδόνες έχουν ένα μερίδιο του γεωγραφικού χώρου που ονομάζεται διεθνώς Μακεδονία κατά τους τελευταίους αιώνες, αλλά ένα μερίδιο και όχι όλη τη Μακεδονία, που περιλαμβάνει την ελληνική Μακεδονία, την πΓΔΜ, τη βουλγαρική και ένα ελάχιστο κομμάτι στην Αλβανία. Δεν μπορεί η Ελλάδα να μην το αναγνωρίζει αυτό, ούτε έχει λόγο να τους πνίξει ή να τους σπρώξει στην αγκαλιά της Βουλγαρίας, ούτε μπορεί να υπερασπίσει διεθνώς τη θέση «ούτε Μακεδονία, ούτε παράγωγα». Το όνομα πρέπει να αντανακλά αυτή την πραγματικότητα του μέρους και όχι του όλου, πρέπει να είναι για όλες τις χρήσεις και πρέπει να περάσει στο σύνταγμα. Ο συμβιβασμός πρέπει να είναι ειλικρινής και επιθυμητός και από τους δύο λαούς για να επέλθει γνήσια συμφιλίωση και να μην διαιωνισθεί η διαμάχη. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.
Θα μου πείτε τότε γιατί είσαι αντίθετος με αυτά που κάνει η κυβέρνηση; Πρώτον γιατί δεν της έχω την παραμικρή εμπιστοσύνη τι θα κάνει. Δεύτερο, γιατί τίποτα δεν πείθει ότι έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες σήμερα μιας τέτοιας, ειλικρινούς συμφιλίωσης μεταξύ Ελλήνων και Σλαβομακεδόνων. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι Αμερικανοί έβαλαν με το ζόρι τις μαριονέτες τους σε Αθήνα και Σκόπια να τα βρούνε με το ζόρι.
Αλλά ο βασικότερος λόγος είναι ότι πρέπει την όποια απόφαση μπορεί και πρέπει να την πάρει ο ίδιος ο ελληνικός λαός. Πρέπει να αρχίσει να ξαναγυρίζει στον ελληνικό λαό η κυριαρχία στη χώρα του, αλλιώς δεν τον βλέπω να επιβιώσει.
Η λύσσα της κυβέρνησης να κάνει τα αμερικανικά χατίρια θα είναι η αρχή νέων, ακόμα πιο μεγάλων και τραγικών δεινών για τον ελληνισμό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου