Ο Μεγάλος Αδελφός

analyst

Ο καλύτερος τρόπος για να κυβερνώνται οι Πολίτες από το κράτος δικτατορικά, είναι ο αυτοέλεγχος – τον οποίο έχει ήδη δρομολογήσει η κινεζική κυβέρνηση, προαιρετικά έως το 2020 και στη συνέχεια καταναγκαστικά (sesame credit).

.

«Το ολοκληρωτικό καθεστώς του Μεγάλου Αδελφού, παρακολουθώντας συνεχώς τους πάντες και τα πάντα μέσα από αμέτρητες διαδραστικές τηλεοθόνες, ασκεί τον απόλυτο έλεγχο στις πράξεις και στις συνειδήσεις.

Όλα προσαρμόζονται στη μία και μοναδική αλήθεια, αυτή που πρεσβεύει το Κόμμα, ο μοναδικός αλάθητος μηχανισμός, του οποίου προσωποποίηση είναι ο Μεγάλος Αδελφός. Όλα, ακόμη και το παρελθόν: όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον και όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει το παρελθόν»  (Orwell, 1984)

.

Οι ιδιοκτήτες των μεγαλύτερων μέσων κοινωνικής δικτύωσης της Κίνας συνεργάζονται με την κυβέρνηση, για να δημιουργήσουν κάτι που μοιάζει με το αμερικανικό σύστημα της συλλογής πιστωτικών βαθμών (credit scores). Αντί όμως να αξιολογούν πόσο συνεπείς είναι με την πληρωμή των λογαριασμών τους οι καταναλωτές, μετρούν πόσο υπάκουα ακολουθούν τη γραμμή του κόμματος.

Ήδη από πολλές δεκαετίες η πολιτική τάξη της Κίνας ακολουθεί μία στρατηγική, με στόχο την πλήρη υποταγή των Πολιτών. Τη μετατροπή τους σε αυτοελεγχόμενα άτομα, τα οποία δεν θα θεωρούν τον κρατικό έλεγχο ως κάτι κακό αντιδρώντας, αλλά σαν μία υπηρεσία  υποστήριξης τους.

Η νέα μέθοδος με την ονομασία «Sesame Credit» (βίντεο) λειτουργεί στη βάση αυτού ακριβώς του αξιώματος. Βέβαια, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που συλλέγουν τους πιστωτικούς βαθμούς ισχυρίζονται πως μετρούν την αγοραστική και καταναλωτική συμπεριφορά των Κινέζων, με στόχο την αξιολόγηση της πιστοληπτικής τους ικανότητας.

.

.

Εν τούτοις ο καθένας καταλαβαίνει εύκολα πως δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Αντίθετα, η κυβέρνηση της Κίνας προσπαθεί να δημιουργήσει μία μεγάλη πλατφόρμα δεδομένων (Big Data), χρησιμοποιώντας το διαδίκτυο, για να εμβαθύνει στον τρόπο ζωής των ανθρώπων, έτσι ώστε να τους ωθεί να συμπεριφέρονται καλύτερα. Το τι ακριβώς σημαίνει «καλύτερα» είναι κάτι που οφείλει φυσικά να αντιμετωπίζεται με πολύ μεγάλη επιφυλακτικότητα, ειδικά όταν αποτελεί το στόχο μίας κρατικής εξουσίας.

Σε κάθε περίπτωση, όταν το συγκεκριμένο σύστημα εγκαινιάστηκε τον Ιανουάριο, από τις δύο μεγάλες επιχειρήσεις που ελέγχουν όλα τα κινεζικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Alibaba, Tencent), έχοντας πρόσβαση σε ένα πλήθος ανθρώπινων δεδομένων, έγινε προσπάθεια να κρατηθούν χαμηλοί οι τόνοι. Επειδή όμως, εκτός από την αξιολόγηση της δυνατότητας των ανθρώπων να πληρώνουν, μετρούν το πόσο σύμφωνοι είναι με την πολιτική γραμμή του κόμματος, προκάλεσαν μεγάλες υποψίες.

Πόσο μάλλον όταν το «σκορ», οι βαθμοί δηλαδή που συγκεντρώνει ο κάθε πολίτης επιδεινώνονται, όταν δημοσιεύει τις πολιτικές του απόψεις χωρίς προηγούμενη έγκριση ή διακινεί πληροφορίες που δεν είναι αρεστές στο καθεστώς. Τέτοιες είναι, για παράδειγμα, η γνωστή σφαγή κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στην πλατείαΤιεν Αν Μεν ή η πρόσφατη πτώση των χρηματιστηριακών δεικτών της Σαγκάης. Το σκορ πάντως δεν χειροτερεύει μόνο όταν κάποιος ενεργεί με τον παραπάνω «ανεπίτρεπτο» τρόπο αλλά, επίσης, όταν το κάνουν οι διαδικτυακοί φίλοι του.

Εδώ ακριβώς ευρίσκεται η ισχύς του μηχανισμού ελέγχου. Στο ότι δηλαδή ασκεί πίεση στους ανθρώπους, καθώς επίσης στο κοινωνικό τους περιβάλλον, να συμμορφώνονται με το πολιτικό σύστημα και να μην ασκούν κριτική εναντίον του. Πρόκειται λοιπόν για μία κλασική αυτολογοκρισία, η οποία είναι εξαιρετικά αποτελεσματική, επειδή ο καθένας έχει πρόσβαση στην αξιολόγηση οποιουδήποτε άλλου, ενώ με τη συμπεριφορά του μπορεί να τον προδώσει και να τον αποκηρύξει.

Συνεχίζοντας, ο στόχος της κινεζικής κυβέρνησης είναι να δημιουργήσει ένα νέο είδος ανθρώπων: μία νέα τάξη πραγμάτων, όπου οι πολίτες θα συμπεριφέρονται όπως ακριβώς θέλει η μία και μοναδική κυβέρνηση της χώρας, για να συγκεντρώνουν πιστωτικούς βαθμούς.

Σε κάθε περίπτωση, μέσω της συγκεκριμένης αυτολογοκρισίας και του αυτοελέγχου, θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό εργαλείο στα χέρια της εκάστοτε ελίτ, έτσι ώστε αφενός μεν να διατηρεί την εξουσία της, αφετέρου να επιβάλλει στις κοινωνίες εκείνη την τάξη πραγμάτων που η ίδια θεωρεί ως αναγκαία.

Στο σημείο αυτό είναι σκόπιμο να αναρωτηθεί κανείς εάν η Κίνα είναι η μοναδική χώρα, στην οποία εφαρμόζεται το παραπάνω σύστημα χειραγώγησης των λαών από την ελίτ. Εάν δηλαδή δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο στα άλλα κράτη, με τη βοήθεια των δυτικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Face book, το Twitter και όλα τα υπόλοιπα.

Κατά την άποψη μου πάντως, μόνο έτσι δικαιολογείται η επιτυχία αυτών των εταιριών, οι οποίες δήθεν δημιουργήθηκαν από νεαρά παιδιά στο γκαράζ του πατρικού τους σπιτιού, με επενδύσεις όμως που έχουν κοστίσει πολλά δισεκατομμύρια, αξίζοντας ακόμη περισσότερα.

Βέβαια, η συγκέντρωση των προσωπικών δεδομένων δεν είναι ακόμη επίσημη και δεν δημοσιοποιείται κανένα σύστημα αξιολόγησης της συμπεριφοράς μας. Εν τούτοις, είμαι απολύτως σίγουρη πως υπάρχει, ενώ κατευθύνεται και ελέγχεται από τις μεγάλες μυστικές υπηρεσίες που ανήκουν στην παγκόσμια ελίτ.

Κάποια στιγμή το σύστημα αυτό θα λειτουργήσει όπως το κινεζικό, ενώ αργότερα η αξιολόγηση μας θα είναι καταναγκαστική. Κάτι τέτοιο άλλωστε συμβαίνει ήδη με την πιστοληπτική μας ικανότητα (Τειρεσίας), καθώς επίσης με την καταναλωτική συμπεριφορά μας, στην οποία έχουν πρόσβαση όλες οι μεγάλες εταιρείες.

Επεκτείνεται δε στην κοινοποίηση των φορολογικών μας δεδομένων, όπως αποδεικνύεται από τις λίστες φοροφυγάδων που δίνει η μία χώρα μετά την άλλη στη δημοσιότητα (πρόσφατα η ισπανική κυβέρνηση, παρά το ότι η ίδια είναι από τις πιο διεφθαρμένες παγκοσμίως).

Δυστυχώς όμως, κανένας μας δεν αντιδράει και κανένας δεν διαμαρτύρεται. Αντίθετα, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων το εγκρίνει, είτε από μισαλλοδοξία, είτε για λόγους που έχουν σχέση με τη ζηλόφθονη αντιμετώπιση του ενός από τον άλλο. Αυτά ακριβώς τα συναισθήματα εκμεταλλεύεται η ελίτ, στην προσπάθεια της να διασφαλίσει την εξουσία της, κατευθύνοντας παράλληλα τα πλήθη στο δρόμο που εκείνη έχει επιλέξει.