Η σιωπή του κ. Δημήτρη

Τον ακούτε;

Περπατάει ανάμεσά μας.

Δεν είναι εύκολο,

είναι τόσο αθόρυβος.

Έχει το άγγιγμα της ιστορίας -

φέρεται να χαμογελάει.

Κανείς δεν ξέρει στ’ αλήθεια να πει,

πόσο γενναίος ήταν.

Πώς να μετρήσεις έναν άνθρωπο;

Με λόγια ή με αριθμούς;

Με αγάπη, φίλους, συγγενείς;

Με τα έργα του;

Ή με λυγμούς;

Είχε το άγγιγμα της ιστορίας

κι άσπρα μαλλιά,

ο κύριος Δημήτρης.

Κι αλήθεια τα κατάφερε,

να γράψει το σημείωμα,

να πει όλη την αλήθεια -

ίσως να ήταν νηστικός και να ‘γραφε -

τα ρούχα να διπλώσει,

να συγυρίσει λίγο,

να ντυθεί,

ν’ ανοίξει την πόρτα του σπιτιού και να κλειδώσει για τελευταία φορά -

μα τι να κοίταξε πριν φύγει; κάποια φωτογραφία ίσως -

να πήγε ως την εξώπορτα,

να βγήκε στον δρόμο,

τα χέρια του στις τσέπες - το αισθάνομαι

- να ‘φτασε στον σταθμό.

Να.

Το ρολόι απέναντι λέει την ώρα.

Ήταν πρωί και είχε πιει καφέ. Μπορεί να έκανε κι ένα τσιγάρο.

«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου...»

Τι ωραίο χι κύριε Δημήτρη

και τι ωραίο λάμδα...

μήπως να έσβηνε την υπογράμμιση;

 «που επί 35 χρόνια εγώ μόνον(χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι’ αυτή».

Και τι ωραίο νι στο «μόνο», επίσημο

προστακτικό, αδιάψευστο.

Σαν σφαίρα.

Α, το πιστόλι.

Κανένας μην το δει

Ίσως τρομάξει, ιδίως τα παιδιά.

Η Έμμυ μου...

αντίο αγάπη μου,

θυμάσαι που τραγουδάγαμε μαζί

το ’75 Θοδωράκη;

Για τους δικούς μας τους νεκρούς.

Μα ποιος σφυράει;

Ήρθε το τρένο.

Τι ώρα είναι; Οχτώ και είκοσι.

Δεν έχει σημασία η ώρα.

Μόνον να είναι πρωί,

όμορφο ανοιξιάτικο πρωινό,

παράταιρο απ’ την θανατερή σου πράξη.

Τον βλέπετε;

Μπήκε στο μετρό.

Χαμογελάει στα παιδιά.

Έχει το άγγιγμα της ιστορίας.

Κι άσπρα μαλλιά.

Ετών εβδομήντα εφτά.

Κύριε Δημήτρη, αντίο.

Πήγε εννιά παρά.

Σταμάτης Καλογερόπουλος 

Ποίηση και Αφήγηση