του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Οταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλεγε κάτι ωφέλιμο με το «εξωτερική πολιτική δεν γίνεται με τα συλλαλητήρια» (κατ’ άλλους: «με το πεζοδρόμιο» - αυτό ακούγεται πιο Καραμανλικό, βέβαια...) πιθανότατα να προσπαθούσε να βγάλει απο πάνω του μνήμες από βαριές εμπειρίες. Ο ίδιος δεν ήταν που κάποια στιγμή, στην πρώτη του 8ετία, είχε νοιώσει με τα συλλαλητήρια για το Κυπριακό/για την Ενωση την πύρινη ανάσα της λαϊκης στράτευσης που τον έφερε σε θέση αδυναμίας στις συμφωνίες Ζυρίχης/Λονδίνου του 1959; («Ευτυχέστερη στιγμή της ζωής του», έκφραση για την οποία είχε την ευκαιρία να μετανοιώσει πολλές φορές εν συνεχεία).
Αλλά και με τις διαδηλώσεις για την στάση των συμμάχων στο Κυπριακό, που έφεραν την έξοδο απο το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ τον Αύγουστο του 1974 μετά τον Αττίλα-ΙΙ («Το ΝΑΤΟ απεδείχθη ανίκανο να παρεμποδίσει την Τουρκία [...] δεν έχει επομένως λογο ύπαρξης»); Όταν ακόμη και ο Καραμανλής συνειδητοποιεί ότι άγεται απο το συναίσθημα και το μετανοιώνει - η επάνοδος, το 1980 επι Γεωργίου Ράλλη, στο ΝΑΤΟ θα γεννήσει ως σύνθημα/ως πολιτική το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, ίδιο συνδικάτο!» -αλλά και διαμαρτύρεται που οι συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου εκτροχιαζόμενες χρεώνονται στον ίδιο (και τον Αβέρωφ) ενώ ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος παραμένει εν συνεχεία στο απυρόβλητο, αυτό δείχνει πόσο η αποδοχή του συναισθήματος απο τους υπεύθυνους της πολιτικής μπορεί να λειτουργήσει τραυματιστικά. Ομως...
…Όμως το να αφήνεται το συναίσθημα να μιλήσει στην πολιτική (έστω και ως «πεζοδρόμιο», με ότι ο όρος υποδηλώνει υποτιμητικά...) είναι ένα πράγμα. Το να αποξέεται ο βυθός των ανθρώπινων και να ενσωματώνεται στην πολιτική και μάλιστα στην εξωτερική πολιτική είναι άλλο. Δυσάρεστα βαρύτερο! Πολύ δυσκολότερο στην διαχείρισή του. Όταν παίζεις με τον βυθό του κόσμου μπορεί να αισθάνεσαι ότι θα κινήσεις βουνά – «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» του Ανδρέα Παπανδρέου – αλλά μπορεί και να φέρεις κατολίσθηση.
Διότι εκείνο που συνέβη με το Μακεδονικό στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, εκείνο που επανελήφθη με το «υπερήφανο βέτο» του 2008 επι της «εθνικής θέσεως» του 2007 (που βρέθηκε να καταδικάζεται ως παράβαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995 με απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης το 2011), είναι το παιχνίδι - φρίκη, αλλά παίγνιο είναι: «Αιών παίς εστί• παίζων, πεσσεύων. παιδός η βασιλείη» - της πολιτικής τάξης με έναν κόσμο πιεσμένο και πληγωμένο. Τώρα πάντως «μετά τα Μνημόνια» βαρύτατα πιεσμένο και μετά την «σκληρή επαναδιαπραγμάτευση» (Σαμαρά-Βενιζέλου) και την «υπερήφανη διαπραγμάτευση» (Τσίπρα - Βαρουφάκη) έναν κόσμο επικίνδυνα διαψευσμένο. Που μια βρίσκει στον καταγγελτικό λόγο, μια στην αντιΕυρωπαϊκή εξεγερτικότητα απάγκιασμα, παραμυθία - απο τι; Απο την αίσθηση αδυναμίας – αίσθηση που χρειάζεται άλλον , πιο αδύνατο για να τον βάλει στην γωνία! (Με το συμπάθειο, αλλά η πΓΔΜ είναι - ΕΙΝΑΙ - σε θέση αδυναμίας απέναντί μας. Όπως... εμείς, περίπου, απέναντι στην Τουρκία, αλλά χωρίς σύννεφα πολέμου στο φόντο).
Η ανάξεση του ανθρώπινου βυθού φέρνει θολούρα, φέρνει απώλεια κατεύθυνσης - δανειζόμαστε την διατύπωση από την Βίβιαν Ευθυμιοπούλου χωρίς άδεια: στην πολιτική ανάλυση δεν υπάρχουν δικαιώματα χρήσης των επιχειρημάτων - και οδηγεί σε συμπεριφορές απρόβλεπτες. Και σε ανατροπές. Οποιος κάνει πολιτική παίζοντας με τον βυθό των ανθρώπινων, παίζει το κεφάλι του. Παίζει όμως και των άλλων, του κόσμου, «των πολλών» το αύριο. Αυτά για το συλλαλητήριο. Οπου όλοι (και όλα) θα μετρηθούν. Αυτά και για την συνέχεια των χειρισμών περί το Μακεδονικό.
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου