Το χρέος μας

Από την έντυπη έκδοση της Ναυτεμπορικής

Του Γιώργου Κούρου

gkouros@naftemporiki.gr

Τελικά έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι σε αυτή τη χώρα τίποτα δεν αλλάζει. Τίποτα δεν θέλουμε να αλλάξουμε και όλο τα ίδια λάθη κάνουμε.

Τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα. Η υπερδιόγκωση του δημόσιου τομέα τα χρόνια προ κρίσης και τα δεινά που έφερε στην οικονομία η πελατειακή πολιτική, που εφάρμοσαν όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις και οδήγησαν στην εποχή των μνημονίων, δεν μπορούν να σταθούν αρκετά ώστε να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη.

Και το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού.  Δεν έχει σημασία φυσικά που το λάθος δεν το κάνει ο ίδιος άνδρας, αλλά έχει μεγαλύτερη αξία ότι αυτός κατήγγειλε τα προηγούμενα χρόνια τις πρακτικές που έφεραν την κρίση και σήμερα τις αγνοεί. Άρα η ευθύνη τεράστια.

Διότι, παρά τις μνημονιακές δεσμεύσεις για περιορισμό του δημόσιου τομέα, την περίοδο 2015 - 2017 η αύξηση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων ξεπερνά τα 25.500 άτομα.

Οι φορείς του στενού και ευρύτερου Δημοσίου αυξήθηκαν από 227 το 2015 σε 374 το 2017, ενώ τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου από 1.068 σε 1.211.

Και βεβαίως θα σκεφτεί κάποιος, είναι άραγε κακό ή λάθος να δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας, να βρίσκουν οι νέοι δουλειά, να μειώνεται η ανεργία;

Φυσικά και όχι. Και αυτός θα πρέπει να είναι πρωταρχικός στόχος των κυβερνώντων.

Αλλά σε μια υγιή οικονομία και όχι σε μια οικονομία η οποία βρίσκεται όχι μόνο ακόμη υπό καθεστώς μνημονίων και άγνωστο μέχρι πότε υπό αυστηρή επιτήρηση, αλλά σε βαθιά κρίση.

Μια κρίση που πιστοποιείται και με βάση τα επίσημα στοιχεία της Eurostat, που δείχνουν ότι στο τρίτο τρίμηνο του 2017 η Ελλάδα είχε το υψηλότερο χρέος στην Ε.Ε., αφού έφτασε στο 177,4% του ΑΕΠ ή στα 313,5 δισ. ευρώ.

Το μεγαλύτερος δε μέρος αυτού είναι από δάνεια. Δάνεια που, όπως λέει και ο Μένανδρος, «δούλους τους ελεύθερους ποιεί».

Πολύ απλά, χρωστάμε σε όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ‘ρθουν, θα περάσουν. Αλλά εμείς κάνουμε πάντα το χρέος μας: προσλήψεις.

Ναυτεμπορική