Ο λαϊκισμός ως εκτελεστικό όπλο

analyst

Όταν γίνονται προσπάθειες υπεράσπισης των εθνικών, των οικονομικών ή των κοινωνικών συμφερόντων της πλειοψηφίας των Πολιτών απέναντι στις μειοψηφικές ελίτ, οι πολιτικοί που τις ασπάζονται και οι Πολίτες που τους ψηφίζουν πυροβολούνται ως λαϊκιστές – όπως στο θέμα του BREXIT.

Άρθρο

Η διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη ήταν, μεταξύ άλλων, μία δοκιμασία των Ελλήνων, σε σχέση με το εάν έχουν ακόμη το σθένος να αντιδράσουν στην οικονομική τους κατοχή ή εάν έσκυψαν οριστικά το κεφάλι – όπου τελικά αποδείχθηκε πως δεν υπέκυψαν, αφού η επιτυχία ήταν εντυπωσιακή, με τη συμμετοχή 500.000 Πολιτών από ολόκληρη την Ελλάδα!

Εάν συγκεντρώνονταν τόσοι στη Βουλή, θα μπορούσαν ποτέ να εφαρμοστούν τα καταστροφικά μνημόνια; Θα υφάρπαζαν τη δημόσια και ιδιωτική μας περιουσία οι ξένοι; Θα έκαναν ότι ήθελαν οι βουλευτές, χωρίς να υπολογίζουν καθόλου τους Πολίτες; Δεν θα ήταν πιο προσεκτικοί οι Γερμανοί; Θα επέβαλλαν οι πιστωτές τέτοια μέτρα φτωχοποίησης των πάντων;

Βέβαια δεν υπάρχει κανένα μεγάλο πολιτικό κόμμα που να εκφράζει το πλήθος των Ελλήνων που διαδήλωσαν στη Θεσσαλονίκη – ούτε των πολύ περισσοτέρων που έχουν μεν τις ίδιες απόψεις, αλλά δεν κατάφεραν να παρευρεθούν. Εν τούτοις, αργά ή γρήγορα θα δημιουργηθεί, ενώ είναι ντροπή η εκ των υστέρων θετική τοποθέτηση ορισμένων βουλευτών και παρατάξεων – ο μοναδικός στόχος των οποίων δεν είναι άλλος από την ιδιοτελή εκμετάλλευση ενός γεγονότος που δεν μπόρεσαν να προβλέψουν.

Ειδικά της αξιωματικής αντιπολίτευσης που θέλησε να το παρουσιάσει ως μία αντίδραση των Ελλήνων απέναντι στην κυβερνητική πολιτική – με την οποία όμως ουσιαστικά συμφωνεί, αφού τάσσεται επίσης υπέρ των μνημονίων, υποστηρίζει τη σύνθετη ονομασία των Σκοπίων όταν οι Πολίτες τους ασφαλώς δεν είναι Μακεδόνες κοκ.

Όσον αφορά δε αυτούς που κατηγορούν όλους εκείνους που ενδιαφέρονται για το θέμα της Μακεδονίας ως εθνικιστές ή λαϊκιστές, χειραγωγούμενοι άθελα τους από ορισμένα κόμματα και ΜΜΕ, θα ήταν καλύτερα να είναι πιο προσεκτικοί – πόσο μάλλον όταν το να ενδιαφέρεται κανείς για τη χώρα που ζει ο ίδιος και θα ζήσουν τα παιδιά του, δεν είναι καθόλου διαφορετικό από το ενδιαφέρον για το σπίτι του, για το οποίο είναι εντελώς ανόητο να κατηγορείται.

Η Γαλλία και η Ιταλία

Εκτός από την απαράμιλλη διαδήλωση της Θεσσαλονίκης, αυτό που προξένησε μεγάλη εντύπωση στη διεθνή κοινή γνώμη ήταν η παραδοχή του Γάλλου προέδρου σε πρόσφατη συνέντευξη του – σύμφωνα με την οποία οι Πολίτες της χώρας του θα αποφάσιζαν την έξοδο από την ΕΕ, εάν διεξαγόταν ένα δημοψήφισμα όπως στη Μ. Βρετανία(πηγή). Όταν ερωτήθηκε δε για τη γνώμη του σχετικά με το BREXIT, είπε μεν ότι δεν θέλει να κρίνει ή να σχολιάζει τις αποφάσεις ενός λαού, αλλά πως το ερμηνεύει ως μία παταγώδη αποτυχία της παγκοσμιοποίησης – με την έννοια ότι, οι χαμένοι της διαδικασίας αποφάσισαν ξαφνικά πως δεν τη θέλουν.

Ειδικά όσον αφορά την ΕΕ, η οποία είναι μία μικρογραφία της παγκοσμιοποίησης, τόνισε πως κατά τον ίδιο οι μεσαίες, καθώς επίσης οι εργατικές τάξεις θεωρούν ότι, οι πρόσφατες δεκαετίες δεν ήταν προς όφελος τους – ούτε οι «προσαρμογές» που επέβαλε η ΕΕ, μεταξύ των οποίων η στήριξη των ελευθέρων αγορών χωρίς κανόνες(=ασύδοτων).

Η μεγάλη απορία που δημιουργήθηκε όμως στους ακροατές του είναι γιατί δεν σέβεται τους Πολίτες, διεξάγοντας ένα δημοψήφισμα για την παραμονή ή μη της Γαλλίας στην ΕΕ – κάτι που ισχύει φυσικά για πολλές άλλες κυβερνήσεις, οι οποίες έχουν το θράσος να θεωρούν τη βούληση τους ισχυρότερη από αυτήν των Πολιτών τους (όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, όπου είναι αυτονόητη η διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος για το θέμα των Σκοπίων).

Περαιτέρω, δεν είναι παράδοξο να χαρακτηρίζεται ως λαϊκιστής και να κατηγορείται ως εθνικιστής κάποιος που εκφράζει τη βούληση της πλειοψηφίας των Πολιτών της χώρας του; Δεν είναι άδικο να κατηγορείται για κάτι ανάλογο μία εκλογική πλειοψηφία, όπως στην περίπτωση της Μ. Βρετανίας ή των Η.Π.Α., όπου οι προσπάθειες ανατροπής του κ. Trump κλιμακώνονται;

Στην Ιταλία τώρα το βασικό θέμα είναι οι μετανάστες και το ευρώ – όπου όμως θεωρείται με βάση τις δημοσκοπήσεις ότι, ο αριθμός των Πολιτών που τοποθετούνται εναντίον της Ευρωζώνης δεν είναι τόσο μεγάλος, ώστε να εγγυάται τη θετική έκβαση ενός ενδεχομένου δημοψηφίσματος. Παρά το ότι λοιπόν είναι η μοναδική χώρα της νομισματικής ένωσης που δεν αναπτύχθηκε καθόλου μετά την υιοθέτηση του ευρώ, ενώ το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της είναι χαμηλότερο από το 2000 (γράφημα), οι φυγόκεντρες δυνάμεις λέγεται πως δεν είναι μεγάλες – πιθανότατα λόγω των προβλημάτων του χρηματοπιστωτικού της συστήματος, το οποίο ευρίσκεται σε άθλια κατάσταση, καθώς επίσης του τεράστιου δημοσίου χρέους της που δεν θα της επέτρεπε το βιώσιμο δανεισμό εάν δεν στηριζόταν από την ΕΚΤ.

Το γεγονός αυτό φαίνεται από την αλλαγή στάσης του «κινήματος των πέντε αστέρων»   που προηγείται στις δημοσκοπήσεις – το οποίο δεν τάσσεται καθαρά εναντίον της Ευρωζώνης όπως στο παρελθόν, αλλά προτείνει ένα δημοψήφισμα για το ευρώ ως τελευταία λύση. Ενδιαφέρον έχει εδώ η πιο ριζοσπαστική στάση ενός άλλου κόμματος (Leag Norda) που κατηγορεί την πολιτική της Γερμανίας για τα προβλήματα που προκλήθηκαν στην Ιταλία – με τον αρχηγό του να αναφέρει ότι, το 2018 δεν είναι 2015, ενώ ο ίδιος δεν είναι ο «άσεμνος ηλίθιος», όπως ο κ. Τσίπρας! (πηγή).

Σε κάθε περίπτωση όμως, τόσο το ένα κόμμα, όσο και το άλλο κατηγορούνται επίσης για λαϊκισμό – παρά το ότι όλοι γνωρίζουν πως οι θέσεις τους δεν είναι λανθασμένες, αφού η Ευρωζώνη δεν είναι βιώσιμη χωρίς την τραπεζική, δημοσιονομική και πολιτική ένωση της, με συνθήκες παρόμοιες με εκείνες της ομοσπονδιακής Γερμανίας ή Ελβετίας.

Στα πλαίσια αυτά ασφαλώς δεν είναι λαϊκισμός να κατηγορεί κανείς την πολιτική της νέας γερμανικής κυβέρνησης συνεργασίας που είναι η ίδια με την παλιά (εικόνα) – σκοπός της οποίας είναι η απομύζηση των εταίρων της, όπως τεκμηριώνεται ολοκάθαρα από τα τεράστια πλεονάσματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της (τα πλεονάσματα του ενός είναι ελλείμματα του άλλου) και όχι η βιωσιμότητα της ΕΕ και της Ευρωζώνης.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, φαίνεται καθαρά πως η έντεχνη χρήση λέξεων όπως ο «λαϊκισμός» ή ο «εθνικισμός», έχει στόχο την αποδυνάμωση εκείνων που στηρίζουν τις απόψεις της πλειοψηφίας ή την πατρίδα τους – τη χειραγώγηση δηλαδή της κοινής γνώμης από μία ελίτ που γίνεται συνεχώς μικρότερη και πλουσιότερη, εις βάρος του συνόλου.

Αυτοί δε που προωθούν ακούσια τη συγκεκριμένη «μορφή χειραγώγησης» είναι συνήθως οι οπαδοί των φιλελευθέρων κομμάτων, στο όνομα της ελευθερίας – χωρίς να κατανοούν ότι, με τον τρόπο αυτό μετατρέπονται σε υποχείρια εκείνων που στην πραγματικότητα είναι εναντίον της ελευθερίας και υπέρ της δικής τους ασυδοσίας. Εναντίον της ελεύθερης αγοράς και υπέρ της κεντρικά κατευθυνόμενης, σοβιετικού τύπου οικονομίας των ελίτ, η οποία προσπαθεί να εξελιχθεί σταδιακά σε μία παγκόσμια δικτατορία – με τη βοήθεια κυρίως του χρηματοπιστωτικού συστήματος, του χρέους και της παντοδυναμίας των αγορών.