Η συζήτηση περί επανεκκίνησης της Ευρώπης

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Έχουμε ξαναγράψει, στο σημείο αυτό, για τις δι-Ευρωπαϊκές συζητήσεις που έχουν διεξαχθεί τα τελευταία χρονια πέρα απο τα παραδοσιακά πολιτικά/διπλωματικά πλαίσια, πέρα και απο τους αυτοπεριοριστικούς κύκλους των πανεπιστημιακών, πέρα (κυρίως) απο το αυτοαναφορικό κύκλωμα των Βρυξελλών, αλλ’ αντίθετα σε μια προσέγγιση «ενδιαφερόμενης κοινωνιας πολιτών» ως Νέο Σύμφωνο για την Ευρώπη. Με συνεργασία των ιδρυμάτων Bertelsmann , Εuropean Policy Centre, Open Society Initiative for Europe και  King Baudouin, διαδοχικές συναντήσεις ομάδων απο διάφορες χώρες της ΕΕ (οργανωμένες ανά διασταυρούμενα ζεύγη ώστε να υπάρχει συζήτηση και αλληλεπίδραση απόψεων, χωρίς όμως να χάνεται και σε χάβρα η κουβέντα...) επιδιώχθηκε να υπάρξει ένα καταστάλαγμα. Που - σε μια φάση όπου «κυριαρχεί πλέον μια αίσθηση αισιοδοξίας σχετικά με το μέλλον της Ευρώπης» - επιχειρεί να εισφέρει ρεαλιστικές προσεγγίσεις, ιδέες, «συνταγές» προς τους διαμορφωτές πολιτικής. Χωρίς να είναι βέβαιο ότι θα αρθεί η εμπλοκή γύρω απο τον σχηματισμό Κυβέρνησης στο Βερολίνο, που αποτελεί για καλό ή για κακό προϋπόθεση αν είναι να συζητηθούν οι προτάσεις/ιδέες και Μακρόν και Γιουνκέρ-Ευρωπαϊκής Επιτροπής για «Το Μέλλον της Ευρώπης» σε μια (de facto) Γερμανική Ευρώπη, είναι σίγουρα κάτι το θετικό ότι διεξάγεται μια ευρύτερη συζήτηση.

Στην Ελλάδα, την συμμετοχή εξασφάλισε το ΕΛΙΑΜΕΠ, κινητοποιώντας δυο ντουζίνες μελετητές, αναλυτές, σχολιαστές – όχι δε μόνον απο την συμπαθή κατηγορία των Ευρωπαϊστών. Τα συμπεράσματα οργάνωσε ο Τζώρτζης Παγουλάτος, ενώ και η συνολική τελική Έκθεση του New Pact for Europe έγινε από τον Γιάννη Εμμανουηλιδη του European Policy Studies.

Εται, αναγνωρίζεται για παράδειγμα ότι «ο κίνδυνος μιας Ευρώπης πιο οπισθοδρομικής, εθνικιστικής, κλειστής και αυταρχικής» είναι όχι απλως παρών αλλα και «πολύ βαθύς». Η έκκληση προς τους πολιτικους «να πείθουν τους πολίτες χωρίς να μιμούνται τους αυταρχικούς λαΪκιστές», αναζητώντας ένα αφήγημα θετικό ή πειστικό, δείχνει ότι τα προβλήματα της Ευρώπης επιδιώκεται να αντιμετωπισθούν - όχι να ξορκιστούν. Και η προσπαθεια «να κινητοποιηθούν εργαλεία τεχνοκρατικά [ όπως εκείνα που κινητοποιεί το Νέο Σύμφωνο], αλλά με επιχειρήματα πολιτικά» (η διατύπωση της Μαριάννας Σκυλακάκη, του αθηΝΕΑ) δείχνει μια ανερχόμενη ωριμότητα. Οπως και η άποψη του Θοδωρή Γεωργακόπουλου - της διαΝΕΟσις - ότι κάθε πλαίσιο προτάσεων για το μέλλον θα πρέπει να λαμβάνει υπόψιν ότι «η υλοποίηση σημαντικών μεταρρυθμίσεων και αλλαγών δεν εξαρτάται τόσο απο την Επιτροπή, το Κοινοβούλιο, ή γενικά την «Ευρώπη», όσο από 27 συγκεκριμένους ανθρώπους : τους αρχηγούς των Κρατών μελών».

Ασφαλώς και η Ευρώπη του αύριο δεν θα προκύψει συζητώντας για τα προβλήματά της. Όμως, το γεγονός και μόνον ότι αποφασίζει να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη έχει μιαν αξία.

kontranews