Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση
Του ΓΙΑΝΝΗ ΕΛΑΦΡΟΥ
Η ψήφιση του αντιλαϊκού πολυνομοσχεδίου τη Δευτέρα από το συντεταγμένο κοινοβουλευτικό λόχο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ –με την προσθήκη της Μεγαλοοικονόμου από την Ένωση Κεντρώων– έδωσε τη δυνατότητα για κυβερνητικούς πανηγυρισμούς. Ο Α. Τσίπρας δείχνει στον λαό την πόρτα της εξόδου από τα μνημόνια, για να μην βλέπει τις νέες αλυσίδες που του φοράει, τα «κάγκελα παντού» (που θα έλεγε και ο Τζίμης) που ενισχύονται.Οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, η μαχητική διάθεση και η αστυνομική καταστολή όχι μόνο ανέδειξαν την (κρυμμένη) ουσία της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά υπογράμμισαν πως ο δρόμος μέχρι το καλοκαίρι της τυπικής ολοκλήρωσης του 3ου μνημονίου δεν θα είναι ανθόσπαρτος για τους «επάνω» αλλά γεμάτος αναμετρήσεις.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απολαμβάνει πρωτοφανή στήριξη από την Ευρωπαϊκή Ένωση (η οποία όχι μόνο βλέπει να γίνεται η βρόμικη δουλειά αλλά θέλει διακαώς να επιδείξει μια μνημονιακή επιτυχία τον Αύγουστο), από τις ΗΠΑ (αφού οι Τσίπρας-Καμμένος προωθούν όλες τις παραγγελίες τους, από την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ μέχρι τον άξονα με Ισραήλ και Αίγυπτο), από το κεφάλαιο (παρά την όξυνση των ανταγωνισμών τμημάτων του), μέχρι και από τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό, που για πρώτη φορά.
Παρόλα αυτά και παρά το προεξοφλημένο «επιτυχημένο κλείσιμο» της 3ης αξιολόγησης –που θα επικυρωθεί στο αυριανό γιούρογκουπ– τα δύσκολα είναι μπροστά για την κυβέρνηση. Πέρα από τις επικίνδυνες αναταράξεις που προκαλεί η μεγάλη όξυνση των ανταγωνισμών και της πολεμικής απειλής στην περιοχή, τους επόμενους μήνεςπρέπει να υλοποιηθούν τα μέτρα της 3ης αξιολόγησης, να ολοκληρωθεί η 4η αξιολόγηση, να καταληχθεί το μεσοπρόθεσμο 2019-2022 και να συμφωνηθεί με την ΕΕ –ή και με το ΔΝΤ– η μορφή που θα λάβει η μνημονιακή επιτήρηση διαρκείας μέχρι το 2060. Η υλοποίηση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, και εξώσεων πλέον, η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και μάλιστα υπηρεσιών βασικών για τον λαό (ΔΕΗ, ενέργεια, νερό, συγκοινωνίες κλπ), οι κατασχέσεις, η μείωση των συντάξεων, αλλά και τα πάνω από 80 προαπαιτούμενα της επόμενης αξιολόγησης δημιουργούν καυτά πεδία σύγκρουσης.
Το «καθαρή έξοδος από τα μνημόνια» τον Αύγουστο αναδεικνύεται πλέον στο πιο σύντομο ανέκδοτο του 2018. Όχι μόνο γιατί περιλαμβάνει τη διατήρηση του μνημονιακού εφιάλτη, των εκατοντάδων βαθιά αντεργατικών και αντιλαϊκών μνημονιακών νόμων και ρυθμίσεων, αλλά και γιατί –όπως δήλωσε προχθές η Κριστίν Λαγκάρντ– οι μεταρρυθμίσεις δεν έχουν σαφές σημείο τερματισμού και «μένουν πολλά να γίνουν ακόμα»! Ο απερχόμενος επικεφαλής του EuroworkingGroup, Τόμας Βίζερ,είπε στην Καθημερινή πως «εάν υπάρξει περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους μετά του τέλος του προγράμματος, τότε λογικό είναι να επιτευχθεί κάποια περαιτέρω συμφωνία», νέα μέτρα δηλαδή!
Πολύ αποκαλυπτική είναι,εξάλλου,η πρόσφατη έρευνα της ICAP μεταξύ 3.020 διευθυντών των μεγαλύτερων ελληνικών επιχειρήσεων, όπου «μόνο το 6% δήλωσε πως μετά τη λήξη του προγράμματος δεν είναι απαραίτητη η παραμονή της Ελλάδας σε πλαίσιο εποπτείας, ώστε να εξασφαλιστεί και να συνεχιστεί η εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων»!Μονοκούκι μνημονιακή επιτήρηση ψηφίζει η αστική τάξη…
Από την άλλη, το λαϊκό στρατόπεδο παραμένει ακόμα σε σύγχυση και αμηχανία, σιγοβράζει στην οργή και τη δυσαρέσκεια, αναζητά διέξοδο, δεν «χορταίνει» με τα ψίχουλα που πετά ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και στην απελπισία του ένα τμήμα ξεγελιέται με αυτά. Οι αντιδράσεις στο πολυνομοσχέδιο δεν γενικεύθηκαν και δεν βγήκαν μαζικά στον δρόμο, έχει όμως μεγάλη σημασία να δούμε ορισμένα στοιχεία του τετραημέρου της αντιπαράθεσης, που κρύβουν μια ιδιαίτερη δυναμική.
Έσπασε, καταρχήν, η προσπάθεια των συστημικών κύκλων και του υποταγμένου συνδικαλισμού να επιβληθεί σιγή νεκροταφείου και να περάσει το νομοσχέδιο ατσαλάκωτο. Αναδείχθηκαν οι αντιαπεργιακές και γενικότερα αντιλαϊκές ρυθμίσεις, έπεσε ο σπόρος της απόκρουσης και ανατροπής τους. Βρέθηκαν στους δρόμους οι δυνάμεις του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΛΑΕ (αν και συνδικαλιστές του χώρου της στήριξαν με απαράδεκτο τρόπο το κυβερνητικό σιωπητήριο), της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και της κινηματικής αυτονομίας και αναρχίας. Η κινητοποίηση ενός πρωτοπόρου εργατικού και λαϊκού δυναμικού που πήρε πιο μαχητικά θέση, επέλεξε τον απεργιακό αγώνα κόντρα στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η εμφάνιση μαχητικών μορφών πάλης (έστω και σε ένα συμβολικό καταρχάς επίπεδο) και κυρίως η ανάδειξη της δυνατότητας, με κέντρο τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις επιτροπές αγώνα και τον δημοκρατικό-ενωτικό συντονισμό τους, να εκδηλωθεί εργατικός αγώνας χωρίς και σε πείσμα των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, χωρίς μικροκομματικές λογικές, ανεβάζουν τον πήχη.
Οι δυσκολίες είναι μεγάλες και η νέα αντιαπεργιακή ρύθμιση προσθέτει κι άλλες. Σήμερα απαιτείται συσπείρωση του δυναμικού που έδωσε τη μάχη και διαμόρφωση ενός σχεδίου επιθετικής διεκδίκησης των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων, που θα πατά αποφασιστικά σε κάθε συγκεκριμένο πεδίο αναμέτρησης (π.χ. πλειστηριασμοί, ιδιωτικοποιήσεις, κυριακάτικη αργία). Ένα σχέδιο που θα μπαίνει στους χώρους εργασίας μέσα από συζητήσεις, συνελεύσεις, επιτροπές αγώνα, γενικεύοντας όμως σε ένα συνολικό κύμα εργατικής αντεπίθεσης, με αιτήματα, όπως αυξήσεις στους μισθούς και συλλογικές συμβάσεις, μείωση του χρόνου εργασίας και σταθερή-ασφαλισμένη δουλειά για όλους, δημοκρατία στους τόπους δουλειάς, δικαίωμα στην απεργία και τον συνδικαλισμό κλπ, σε σύγκρουση με την επιδρομή κυβέρνησης-κεφαλαίου-ΕΕ.
Για να εκφραστεί ανατρεπτικά η λαϊκή οργή είναι κρίσιμο ζητούμενο η μαζική ανάδειξη τουάλλου δρόμουτης ανατροπής, με όπλο το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης, το οποίο θα εμπνεύσει τη μαχόμενη συνάντηση όλων των αντικαπιταλιστικών, αντιΕΕ και αντιδιαχειριστικών δυνάμεων της Αριστεράς. Η επικείμενη 4η συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά στον στόχο αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου