Ο παλμός της κοινωνίας*

Το Ποντίκι

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ο παλμός της κοινωνίας

Τα μεγάλα συλλαλητήρια στην Ελλάδα πάντα παράγουν πολιτικό αποτέλεσμα. Όσο κι αν διάφοροι τα ξορκίζουν και τα λοιδορούν, τελικά παράγουν αποτέλεσμα. Για άλλους καλό, για άλλους κακό. Πάντως απαρατήρητα δεν πέρασαν ποτέ.

Υπ’ αυτήν την έννοια το πολιτικό σύστημα, αντί να λοιδορεί, να επιτίθεται και να απαξιώνει – υπό το κράτος πανικού – τη λαϊκή κινητοποίηση, προτιμότερο είναι να λαμβάνει υπ’ όψιν τις ανησυχίες του κόσμου.

 

Η αλήθεια είναι ότι η μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας σπανίως είναι απόλυτα ενήμερη και επίσης σπανίως εμβαθύνει στα μεγάλα πολιτικά – ούτε καν στα εθνικά – θέματα. Κινείται κατά βάση από ένστικτο και έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα και – στην πλειονότητα των περιπτώσεων – δικαιώνεται. Κι όταν δεν δικαιώνεται, απλώς παρασύρει το πολιτικό σύστημα σε ανοησίες. 

 

Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι τα κόμματα στην Ελλάδα πρωτίστως οφείλουν να έχουν σχέδιο, σταθερές και, ενίοτε, τη στοιχειώδη συνεννόηση, τουλάχιστον στα εθνικώς ευαίσθητα θέματα, όπως αυτό της ΠΓΔΜ.

Επί παραδείγματι ποιο κλίμα θα υπήρχε υπέρ της μαζικής λαϊκής κινητοποίησης αν η κυβέρνηση έφερνε μια ξεκάθαρη πρόταση για λύση πριν αρχίσει τις θριαμβολογίες, αν υπήρχε η στοιχειώδης διερεύνηση προθέσεων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, αν η αντιπολίτευση προέτασσε το εθνικό συμφέρον αντί του κομματικού και αν η κοινωνία ενημερωνόταν την ώρα που έπρεπε;

 

Τώρα, αντιθέτως, η κυβέρνηση άρχισε να μιλάει για λύση χωρίς να την έχει στο χέρι, η αντιπολίτευση άρχισε να καταγγέλλει για ανικανότητα και μειοδοσία και το μόνο που απολύτως φυσιολογικά κυριάρχησε στην κοινωνία ήταν η ανασφάλεια. Τα ΜΜΕ, ως συνήθως, μετά το συλλαλητήριο, προέβαλαν τη γραφικότητα ορισμένων, τις ρατσιστικές χυδαιολογίες κάποιων άλλων, τους πάντα καπηλευόμενους τα εθνικά θέματα φασίστες και νεοναζί και η μπάλα χάθηκε.

 

Δεν χάθηκαν όμως οι πολλές χιλιάδες που κατέβηκαν στη Θεσσαλονίκη, όπως δεν θα χαθούν και όσοι κατέβουν στις 4 Φεβρουαρίου στην Αθήνα. Ούτε θα πάψουν να πανικοβάλλουν όσους αισθάνονται ότι η θέση τους είναι πολιτικά και εκλογικά επισφαλής. Ούτε, εν τέλει, θα πάψουν να ψηφίζουν επιβραβεύοντας κάποιους και καταδικάζοντας άλλους.

 

Τα κόμματα, από την πλευρά τους, οφείλουν να λαμβάνουν υπ’ όψιν τον παλμό της κοινωνίας. Κυρίως όμως οφείλουν να είναι σοβαρά στα μεγάλα θέματα.

Το παράδειγμα της Ν.Δ., η οποία κατέληξε να απορρίπτει κάθε λύση με μια αόριστη επίκληση του τάιμινγκ, χωρίς κανείς να καταλάβει σε τι ακριβώς διαφωνεί επί ενός σχεδίου λύσης που ακόμη δεν εμφανίστηκε, είναι ένα τυπικό παράδειγμα φοβισμένου κόμματος, το οποίο δείχνει με τη στάση του ότι άγεται και φέρεται από τη συγκυρία, άρα είναι ευάλωτο. Κι όμως, θέλει να κυβερνήσει...

* Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 2005 στις 25-01-2018