του Αντώνη Δ. Παπαπαγιαννίδη
Αφήσαμε να περάσουν λίγο τα απόνερα από την δημόσια – περίπου πανηγυρική – ανακοίνωση, μέσω συνέντευξης στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» /στον Αλέξη Παπαχελά του Προέδρου της Ν.Δ. Κυριάκου Μητσοτάκη ότι «στην επόμενη Κυβέρνηση της Ν.Δ. κανένα μέλος της οικογενείας μου δεν θα είναι στο υπουργικό συμβούλιο, ούτε σε άλλο πολιτικό αξίωμα». Στην συνέχεια του λόγου του αντηλλάγησαν με την Ντόρα αβρότητες («είναι σκληρό και ίσως άδικο, ειδικά για την Ντόρα που έχει προσφέρει πολλά και κανείς δεν αμφισβητεί τις ικανότητές της» από Κυριάκο. παραπομπή σε προηγούμενες δηλώσεις του τύπου «δεν έχω καμιά προσωπική φιλοδοξία, ούτε προσωπική ατζέντα […] δεν επιδιώκω καμιά καρέκλα πλην της άκρως τιμητικής αιρετής βουλευτικής ιδιότητας» από Ντόρα) αλλά και εισεπράχθησαν κύματα σχολίων και αναλύσεων, στο σύγχρονο Μεγάλο Καφενείο που είναι το Facebook και το Twitter, ανά τον Τύπο, στα τηλεπαράθυρα και τα συναφή.
Θα μας επιτρέψει ο αναγνώστης μιαν οριακή ίσως τοποθέτηση. Πέρα από το ότι η Ντόρα δεν χρειάζεται αναγνώριση, πολύ λιγότερο υπεράσπιση (αν και ήδη η «στο νήμα» προτίμηση Σαμαρά στον Δημήτρη Αβραμόπουλο αντί της ίδιας, για την θέση Επιτρόπου το 2014 δείχνει ότι η καταλληλότητα για ένα πόστο δεν είναι μονόδρομος). Πέρα από το ότι ο Κυριάκος ασφαλώς και χρειαζόταν να αποδιώξει προληπτικά από πάνω του την εύκολη επίκριση της οικογενειοκρατίας (βέβαια θα ήταν πολύ ευρύτερα εξυγιαντικό αν είχε δηλωθεί από τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης – γενικώς – ότι αξιώματα και καριέρες δεν κληρονομούνται, ιδίως μετά το «ατύχημα» Τραγάκη: όμως σε ένα εραλδικά χτισμένο πολιτικό χώρο αυτό μάλλον θα δημιουργούσε ανεξέλεγκτους κραδασμούς), μας προέκυψε πάλι το φαινόμενο επίδειξης «πυγμής» - την οποία βέβαια παλαιότεροι όπως ο Καραμανλής (Κωνσταντίνος) ή Παπανδρέου (Ανδρέας) δεν χρειάζονταν διότι… την είχαν, επέκεινα αμφισβητήσεων.
Δανειζόμαστε την οριακή τοποθέτηση που προανάγγειλα από συζήτηση, παλιά υπόθεση, με άνθρωπο δοκιμασμένο στα φαινόμενα της εξουσίας. Αντικείμενο συζήτησης το τι διαφοροποιούσε τον Ανδρέα Παπανδρέου από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Είπαμε και διασταυρώσαμε τα πολλά και διάφορα, κυρίως τα αυτονόητα (άλλα ακαδημαϊκά φόντα, άλλη πρόσληψη των διεθνών, άλλες πορείες ζωής): οπότε από τον συνομιλητή μας – που μόνον θετικός για τον Μητσοτάκη δεν ήταν, πιστέψτε μας! – ακούμε ένα «Ο Μητσοτάκης, πάντως, δεχόταν να κάνει ο ίδιος την λάντζα». Δηλαδή να έχει ενασχόληση με την καθημερινή, ανηφορική πραγματικότητα, συνεχή τριβή με τις επιλογές της πολιτικής του συγκεκριμένου. Όχι μόνο με τα μεγάλα και την άνωθεν κατεύθυνση. Αναλογιστείτε το λίγο: ασφαλώς και ο Αντρέας δεν τόχε με την χοντροδουλειά της διακυβέρνησης, ο Καραμανλής της Μεταπολίτευσης ούτως ή άλλως όχι. Ο Σημίτης με το διαβόητο μπλοκάκι είχε οργανωτικότητα, τηλέφωνο όμως δεν θα σήκωνε. Κώστας Καραμανλής και ΓΑΠ – άσε καλύτερα! Ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να διακινδύνευσε για την Πρωθυπουργία ως και την υγεία του, όμως κι αυτός είχε άλλους για την λάντζα της πολιτικής.
Εκείνο, λοιπόν, που ο Κυριάκος παραμέρισε με την Ιφιγενοποίηση της Ντόρας ήταν κάτι που κινδυνεύει να λείψει, έτσι όπως επιλέγει να χτίσει το δικό του μαντρί με νεότερες «σειρές», ούτως ή άλλως: γνώση/επίγνωση του ότι η διακυβέρνηση – σε αντίθεση με την διεκδίκηση της εξουσίας – έχει πολλή, μα πολλή λάντζα. Πέρα από την διεθνή της εξοικείωση και το μεγάλο της πολιτικό εκτόπισμα, η Ντόρα είχε να δώσει πολύ απ’ αυτό: την αποδοχή της λάντζας όχι ως αγγαρείας, αλλά ως αναγκαίου συστατικού της πολιτικής.
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου