Εν καιρώ…

Το Ποντίκι

του Στάθη

 «Το τελευταίο σημείωμα», η τελευταία ταινία του κ. Παντελή Βούλγαρη και της κυρίας Ιωάννας Καρυστιάνη, έμεινε πολλές βδομάδες στις αίθουσες και την είδε πολύς κόσμοςεπιβραβεύοντας έτσι την αξία της. Η ταινία διεύρυνε το κοινό της πηγαίνοντας «από στόμα σε στόμα», καθ’ ότι προκάλεσε συζητήσεις ανάμεσα στις παρέες. Κι αυτό επειδή είχε (έχει) πολλά να πει, πολιτικά, φιλοσοφικά, ηθικά και αισθητικά περί τα ανθρώπινα.

  Η προβολή της ταινίας παρατείνεται, συνεχίζεται – αναζητήστε την. Όσο για την άχαρη συζήτηση (κι ευτυχώς βραχεία) που ξέσπασε με την εμφάνιση του φιλμ, γύρω από την αντικατάσταση της λέξης «κομμουνιστές» με τη λέξη «Έλληνες» στη διαταγή εκτέλεσης των ηρώων, καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε ότι εκείνην την εποχή κι εκείνη τη στιγμή οι δύο λέξεις συχνά ταυτίζονταν.

 ***

Καλημέρα σας – και αντίο 2017! «Κάθε πέρσι και καλύτερα» έλεγαν οι παλιοί, παρότι στην εποχή τους το πάλευαν, αγωνίζονταν, ελπίζοντας πάντα σε μια καλύτερη μέρα. Σήμερα ο καπιταλισμός παγκοσμίως και στην Ελλάδα ειδικώς, ετοιμάζει μονίμως και για τους πάντες, πλην των Κροίσων, ακόμα χειρότερες μέρες. Μόνον

  οι υπερπλούσιοι ελπίζουν σε ακόμα περισσότερο πλούτο (τον οποίον, είναι βέβαιον, θα πάρουν μαζί τους στον Άδη). Στο μεταξύ κάνουν τη ζωή των ανθρώπων κόλαση, αλλά τι σημασία έχει αυτό μπροστά στο κατόρθωμα των 500 πλουσιοτέρων (φιλοσοφικώς) κρετίνων να αυξήσουν την περιουσία τους κατά ένα τρισεκατομμύριο δολάρια μέσα σε έναν χρόνο – τρέλα δίχως σύνορα! μόνον τέσσερις απ’ αυτούς διαθέτουν το ΑΕΠ της Ελλάδας συν το χρέος της, σε ατομική περιουσία. Φοβάμαι

  ότι ο τάφος του καθενός απ’ αυτούς θα πρέπει να είναι τόσο μεγάλος όσο το Ελληνικό για να χωρέσει τα λεφτά που θα πάρουν μαζί τους – δολάρια σε κτερίσματα και σε χοές ευρώ.

  Όμως το έτος τελειώνει, ο Άη Βασίλης, ο άγιος προστάτης της κυρίας Θεανώς Φωτίου, επιστρέφει στο υπερβόρειο σέλας, έρχονται οι καλικάντζαροι και

  φεύγοντας κι αυτοί με τα Φώτα θα μας απομείνουν συντροφιά τα τρολ.

  Τα τρολ είναι όντα παράξενα, αηδή, χωρίς ψυχή τα ίδια, τρώνε τις ψυχές των άλλων. Έχουν πολλά ονόματα, πιο πολλά απ’ όσα έχει ο Διάβολος, και ρουφούν σαν βδέλες τη λογική από τις λέξεις. Κάποιοι, λίγοι ή πολλοί, εξακολουθούν να νομίζουν ότι η ανοχή στα τρολ είναι δημοκρατική. Είναι το αντίθετο. Είναι αυτή η ανοχή κάτι σαν επιβράβευση εκείνων που τα χρησιμοποιούν για να υπονομεύσουν τον δημοκρατικό διάλογο, τη διακίνηση των ιδεών και, εν τέλει, τη δημοκρατία. Χειρότερα απ’ τα τρολ είναι μόνον τα αφεντικά τους.

  Και η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ιδιαιτέρως ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν πλέον οργανώσει τις ορδές των τρολ σε στρατιές. Μάλιστα, όπως εύστοχα παρατηρεί ο κ. Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, η χρήση των τρολ είναι «το πιο ραδιενεργό στρατήγημα του ΣΥΡΙΖΑ». Γράφει (στο Ημερολόγιό του στη LIFO): «Καθώς κλείνει μια από τις πιο περίεργες χρονιές στα ελληνικά media, θέλω να το πω άπαξ: η χρησιμοποίηση των social media αρχικά απ’ τον Σύριζα και μετά απ’ όλους, για δολοφονία χαρακτήρων και απαξίωση μέσων, διέχυσε στην κοινωνία τόση αρρώστια, που θα περάσουν πολλά χρόνια για να αποκατασταθεί μια στοιχειώδης διαύγεια. (…) Κατηγορούν τον Σύριζα για πολλά. Για μένα η στράτευση των τρολ και η μεθοδική διασπορά ψευδών ειδήσεων, προεκλογικά, ήταν το πιο ραδιενεργό τους στρατήγημα.

  »Που αναμφίβολα, μια μέρα, θα γίνει και η δική τους νέμεση».

  Αλλά, αν τα τρολ είναι τα ζόμπι της υπόθεσης το ίδιο μιαροί και μιασματικοί γίνονται όλο και περισσότεροι δημοσιογράφοι που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αρέσει, φερ’ ειπείν, ένα σκίτσο του Αρκά στον Καρανίκα κι αμέσως αναλαμβάνουν τα τρολ ή οι αυτόκλητοι δημοσιογράφοι που φέρονται σαν τρολ να κάνουν τον Αρκά ψητόν στα κάρβουνα (της κόλασης που καίει μέσα τους).

  Πρόκειται για ένα τεράστιο πρόβλημα που η λύση του (αν ποτέ υπάρξει χωρίς αυταρχικές παρεκτροπές) δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Για την ώρα «επαφίεται στο φιλότιμο» των αναγνωστών η ακύρωση και η κατά το δυνατόν εξουδετέρωση των τρολ. Και όσων ενστερνίζονται τον τρόπο τους…

***

  Καλή χρονιά σε όλους μας (όπως το καθήκον της ευχής την υποχρεώνει να λέει) – θα τα ξαναπούμε μετά τον Άη Βασίλη, με τα… καλικαντζαράκια…