Το ανεπίγνωστον

του Αντώνη Δ. παπαγιαννίδη

Οσο περνάει ο καιρός και απομακρύνεται ο Βαγγέλης Βενιζέλος από τα πολιτικά πράγματα - με την λειτουργική έννοια της διαχείρισης πολιτικών υποθέσεων, της συμμετοχής σε αποφάσεις, της προσέλευσης σε ισορροπίες της σκηνής ή σε χειρισμούς σημαντικού παρασκηνίου - τόσο περισσότερο πλουτίζει  η παρουσία του και ο λόγος του την δημόσια σκηνή. Το τελευταίο παράδειγμα, όσο κι αν το εκτόπισε από το προσκήνιο η βαβούρα της ψήφισης του Προϋπολογισμού (που χάρισε,  «από τον διάδρομο» μια ακόμη έδρα στην κυβερνητική πλειοψηφία), ήταν εκείνο που συνεισέφερε στον καυγά με Ευκλείδη Τσακαλώτο με την απάντησή του - όταν ο Ευκλείδης τον χαρακτήρισε από βήματος Βουλής «αποτυχημένο πολιτικό» - από τα έδρανα: «Χαίρομαι γιατί είστε επιτυχημένος υπουργός, αλάζονας και ανεπίγνωστος».

Η αψυμαχία τελείωσε εύκολα, καθώς όντως η τελική απάντηση «θα δοθεί από την κάλπη» εν αναμονή «του ιστορικού του μέλλοντος». Όμως η ίδια παρατήρηση και η εγκατάσταση του ανεπίγνωστου στο κέντρο των πολιτικών αναφορών - σήμερα, ιδίως - αποτελεί αληθινή προσφορά. Διότι πολλά, πάμπολλα απ’ όσα τρέχουν τον καιρό αυτό ανήκουν ευθέως στην σφαίρα του ανεπιγνώστου, του δρώντος χωρίς συνειδητοποίηση του περιεχομένου, κυρίως όμως των συνεπειών των τοποθετήσεων, πράξεων, ενεργειών του. (Βέβαια, όταν στην καρδιά του διεθνούς συστήματος βρίσκεται ένας Ντόναλντ Τραμπ που κάθε του tweet παίζει με το ανεπίγνωστο, ή όταν ζούμε την πραγματικότητα του Brexit που την προκάλεσε η πρότυπα ανεπίγνωστη προκήρυξης του βρετανικού δημοψηφίσματος από τον με υπερχειλή αυτοπεποίθηση και χειριστική διάθεση Ντέηβιντ Κάμερον, δεν έχει κάποιαν ιδιαιτερότητα η Ελληνική μας επαρχία).

Ομως, να, όταν μαθαίνουμε ότι ο Γιάνης - με ένα «ν» - Βαρουφάκης κινείται νομικά (με Γερμανό Ευρωβουλευτή, μαζί) εναντίον της ΕΚΤ• ενώπιον του Ευρωδικαστηρίου• για να πετύχουν δημοσιοποίηση νομικών εγγράφων που στήριξαν το κόψιμο της ρευστότητας προς τις Ελληνικές τράπεζες το 2015, διερωτάται κανείς: δεν βλέπει/δεν φαντάζεται τι θα λέει για το country risk Ελλάδας το εν λόγω κείμενο, και μάλιστα με προβολή στο σήμερα και το αύριο. (Αυτό, τον Γερμανό-με-Ιταλικό-όνομα Φάμπιο ντε Μάρκο μπορεί να τον συγκινεί ελάχιστα. Τον Έλληνα Βαρουφάκη όμως;). Βέβαια, η πρακτική άσκηση/εφαρμογή game theory απέναντι στους «εταίρους» της Ελλάδας του πρώτου 6μήνου του 2015 ήταν ούτως ή άλλως περίπτωση ανεπίγνωστου εις την νιοστή!

Αλλά και, εξίσου πρόσφατα, η ανακίνηση π.χ.  από τον Αντώνη Σαμαρά - με νωπή την μνήμη πρωθυπουργικών καθηκόντων, δε - από την μια του «ποιος έριξε την Κυβέρνηση του 2014»  (τηλεοπτική μαρτυρία Σώϋμπλε εξίσου νωπή...) κι από την άλλη του «η Ορθοδοξία δεν είναι απλή επιλογή, αλλά ταυτότητά μας», με τι είδος επίγνωσης μπορεί να συσχετιστεί  με την μνήμη των ψηφοφόρων του 2015 αλλά και με το μήνυμα  «Είμαστε το κόμμα όλων των Ελλήνων»; Μη διεκδικώντας, βέβαια, το βραβείο ανεπίγνωστου στον χώρο της σημερινής Ν.Δ. από τον ίδιο τον Κυριάκο, επικαλούμενο στην Βουλή Ζωή Κωνσταντοπούλου. Γενικά η διεκδικούσα εξουσία Ν.Δ. αγκαλιάζοντας μέτωπα όπως της «λαϊκής εξέγερσης» κατά των πλειστηριασμών – έτσι που γίνεται η εξέγερση, έτσι που επαναφέρει λογικές «Αγανακτισμένων» - πριονίζει το κλαρί της εξουσίας που ονειρεύεται. Αποτελεσματικότατα.

 Ενώ και του Νίκο Κοτζιά η φόρμουλα, εν όψει ανακίνησης Μακεδονικού, ότι «χρειάζεται πλειοψηφία βουλευτών, όχι μια πλειοψηφία κομμάτων» αν είναι να προχωρήσει η διχαστική αυτή συζήτηση, πόσην επίγνωση δείχνει ως προς την αποσαθρωτική δύναμη που καλεί να ελευθερωθεί;

Το ανεπιγνωστο, για μας, βασιλεύει! Άλλωστε και ο ίδιος ο Βαγγέλης όταν π.χ. επί μήνες και μήνες και μήνες είχε λειτουργήσει με μονοπώληση του λόγου του από την ύμνηση του διπλού PSI του 2012, πόσην επίγνωση στο τι έκανε αυτό στην ίδια του την πολιτική φιγούρα φανέρωνε; Ή όταν δεσμεύοταν (άλλη ανεπίγνωστη διατύπωση) ότι οι μικρο-ομολογιούχοι δεν θα σφαγιάζονταν, με το εν λόγω PSI, όμως στο τέλος έπεσε και σ’ αυτούς το αναπόφευκτο - επίγνωση... - λεπίδι;

kontranews