του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Έλληνες είμαστε, ας ξανατσακωθούμε λοιπόν με αφορμή την απόφαση για πρόσκληση προς Ερντογάν, και την όποια – λέμε! – προετοιμασία για την εδώ επίσημη επίσκεψή του «μετά από 60τόσα χρόνια, όπου ο Τζελάλ Μπαγιάρ είχε έρθει στην Ελλάδα» κλπ. (Λησμονείται ότι μετ’ ου πολύ ο Μπαγιάρ καταδικάστηκε εις θάνατον το 1961, με πρόσχημα τα Σεπτεμβριανά κατά των Ελλήνων της Πόλης, αν και δεν εκτελέσθηκε όπως ο Αντνάν Μεντερές o oποίος κρεμάστηκε στην νήσο Ιμραλί όπου κρατείται σήμερα ο αδελφός – θυμηθείτε! – Οτσαλάν). Με αφορμή ακόμη περισσότερο την προειδοποιητική βολή της συνέντευξης προς Παπαχελά/ΣΚΑΙ, αλλά και την «εκκαθάριση θέσεων μετά την επίσκεψη στον Άγγ. Αθανασόπουλο/ΒΗΜΑ. την φάση άκομψου καυγά στο Προεδρικό Μέγαρο και σχετικής προσγείωσης σε αντιπαράθεση απόψεων στο Μαξίμου. την μέλι-γάλα πορεία στο δείπνο του Προεδρικού Μεγάρου. Με αφορμή, κι εδώ το πράγμα άλλαξε σοβαρά ατμόσφαιρα, την παρουσία Ερντογάν στην Θράκη – από την οποία άλλος θα κρατήσει το μίνι-επεισόδιο γύρω από το αν ο Ερντογάν θα χρησιμοποιούσε ή όχι μικρόφωνο για να μιλήσει στο μειονοτικό σχολείο ή στο προαύλιο, άλλος τις διατυπώσεις του ίδιου προς τους ομοεθενείς του για το «δεν είναι δυνατόν να βάλουμε στην άκρη την Ελληνική σημαία» και το «όποιες εθνικές καταγωγές και αν υπάρχουν, όλες μαζί αποτελούν έναν λαό». Θα κρατούσαμε το τελευταίο, που άλλωστε κάποιος βαρύτερος λογογράφος του Σουλτάνου το διετύπωσε πιο ιδεολογημένα: «δεν μιλάμε για αφομοίωση αλλά για ενσωμάτωσή σας στην Ελλάδα».
Μια πρώτη στάση: εξαρχής ο Ερντογάν μιλούσε για ρουμ και όχι για γιουνάν, για Ρωμιούς και όχι για Έλληνες. Που δείχνει ότι η προσπάθειά μας να κρατηθούμε από την μνήμη του Ιουλίου 1923 (Συνθήκη Λωζάννης) μας βάζει σε κινδύνους σήμερα, όσο κι αν εμείς την θεωρούμε ασπίδα άτρωτη. Η ερμηνεία των συνθηκών (Προκόπης Παυλόπουλος) γίνεται και με βάση τις επόμενες στρώσεις διεθνών θεσμίων, ερμηνευτικών πρακτικών κοκ. Σημαντικότερη από την ερμηνεία, η στάση των «άλλων» του διεθνούς συστήματος. Η οποία μέχρι να γίνει η υποχώρηση του Ερντογάν στην Θράκη, δεν υπήρξε ιδιαίτερα τρυφερή προς τις θέσεις της Τουρκίας. Βέβαια – φρίκη! – την τελική ερμηνεία δίνει η ισχύς, υλοποιούμενη επί του εδάφους.
Μετά το «Ουφ!» της απογείωσης του αεροπλάνου του Σουλτάνου από την χώρα, θα χρειαστεί να περάσει χρόνος πολύς για να κατασταλάξουν οι αξιολογήσεις τού τι συνέβη/τι «συμφωνήθηκε»/ τι θέσεις αντηλλάγησαν (π.χ. στο Προσφυγικό για επαναπροωθήσεις) και τι έγινε κατανοητό. Θα κρατούσαμε περισσότερο την αναφορά Τσίπρα στο ζήτημα της υφαλοκρηπίδας – αφορούσε άραγε επαναφορά των παγωμένων συνεννοήσεων για συνυποσχετικό εν όψει προσφυγής σε κάποια Χάγη; ή για διμερείς κάποιου είδους; άβυσσος χωρίζει τα δυο – απ’ ό,τι π.χ .το μέτωπο του Προσφυγικού/Μεταναστευτικού στον πυρήνα του, τις ροές στο Αιγαίο, όπου το παιχνίδι είναι των μεγάλων παιδιών.
Επειδή όμως ήδη ξεκίνησε η δευτερογενής φαγωμάρα – ήταν απροετοίμαστη η επίσκεψη (λέει η Ν.Δ., περισσότερο ακόμη η ΚινΑλ); κατελήφθη με μειωμένα αντανακλαστικά η Αξιωματική Αντιπολίτευση (λέει η Κυβέρνηση) ή απλώς πήγε σιγά-σιγά την δική της θέση; οφείλουμε στον αναγνώστη δυο λόγια για τον άλλο τσακωμό: «Ποιος το αποφάσισε;»/ ποιος πίεσε.
Λοιπόν: πιέσεις υπήρξαν, και ήδη διέρρευσε συζήτηση Ευρωπαϊκού παράγοντα, για το πόσο χρήσιμη θα ήταν η συνεισφορά Ελλάδας στο «new deal» που ενδιαφέρει την Ευρώπη με την Τουρκία. Η αντίστοιχη Αμερικανική – πολύ πιο ουσιώδης – ξεκίνησε ήδη από το ταξίδι Τσίπρα στις ΗΠΑ, ποιος δεν τόχει συζητήσει (ακόμη και στην Αξιωματική Αντιπολίτευση, δα); Η Ρωσική διάσταση έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, όντας και πιο πολύπλοκη. Επειδή όμως όταν στην Ελλάδα μιλούμε για επίνευση «των ξένων» ελλοχεύει πάντα η απλοϊκή καταγγελτικότητα «κάνουν ό,τι τους υπαγορεύουν οι Α ή οι Β», έχουμε δε σε λίγους μήνες και κρίσιμο Μακεδονικό, ας το σταματήσουμε εδώ.
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου