του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Οι βανδαλισμοί στην πόλη, ιδίως οι βανδαλισμοί μνημείων, έχουν φτάσει – έχουν καταντήσει, είναι το σωστότερο να πει κανείς – να αποτελούν στοιχείο της άθλιας κανονικότητας στην οποία έχουμε συμβιβαστεί ότι ζούμε. Σωστότερα: της κανονικότητας στην οποία οι άρχοντές μας, προκειμένου να μην ρισκάρουν την δική μας επιτίμηση (αν σφίξουν τα λουριά) και να μην χαλάσουν την δική τους επανάπαυση (οι παλιοί) ή το δικό τους φαντασιακό(οι τωρινοί), μας έχουν εγκαταστήσει. Εδώ και χρόνια: αγάλματα, επιγραφές, μνημεία βανδαλίζονται χαρωπά και αμέριμνα.
Δεν είναι χωρίς ευρύτερες συνέπειες η ανοχή αυτή στους βανδαλισμούς. Όμως τώρα – τώρα, εντελώς τελευταία! – μας προέκυψε μια διαφορετική εκδοχή, πολύ πιο βίαιη και δηλητηριαστική εκδοχή του φαινομένου. Εκδοχή που δεν είναι δυνατόν να μην προσεγγισθεί και να μην ξεκινήσει να αντιμετωπίζεται διαφορετικά. Τέλη Νοεμβρίου «άγνωστοι» περιέχυσαν με μαύρη μπογιά το μνημείο που είχε στηθεί στην Λέσβο στην Παραλία Θερμής (από συλλογικότητες αλλά και τοπικούς παράγοντες, όπως οι ψαράδες της περιοχής) με τα ονόματα προσφύγων που έχασαν την ζωή τους σε ναυάγια το 2012-13 περνώντας απέναντι από τις μικρασιατικές ακτές. Πρόκειται για ένα μνημείο όπου αποτυπώθηκε η διαφορετική αντιμετώπιση που επεφύλαξε η Ελλάδα, δηλαδή οι Έλληνες, στο ανθρώπινο φαινόμενο του προσφυγικού/μεταναστευτικού ρεύματος. Αντιμετώπιση που έστρεψε, αργότερα, τα μάτια του κόσμου «διαφορετικά» στην χώρα μας - θυμηθείτε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ή και τον Πάπα Φραγκίσκο με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο στην Λέσβο – την ώρα που κάποιοι Ευρωπαίοι ονειρεύονταν push-backs και προωθούσαν αγκαθωτά σύρματα (τα δεύτερα ήρθαν, τα πρώτα όχι).
Όμως ακόμη πιο βαριά είναι η περίπτωση βανδαλισμού το βράδυ της 1ης Δεκεμβρίου στο Μνημείο του Ολοκαυτώματος που βρίσκεται – διακριτικότατα, δε, με κείμενο του Elie Wiesel στα Ελληνικά και τα Γαλλικά – στον Κεραμεικό. Αφαιρέθηκαν οι μεταλλικές πλάκες που τιμούν τους 60.000 Έλληνες Εβραίους, λειτουργώντας και ως κενοτάφιο άγνωστων ονομάτων της πιο απάνθρωπης εκείνης στροφής της Ιστορίας: «Στάσου για λίγο , κλείσε τα μάτια σου και θυμήσου […] Τους σώζουμε από το να πεθάνουν και πάλι – στην λήθη». Στην αμφίθυμη Ελληνική κοινωνία, η οποία κάποια στιγμή έκρυψε και διαφύλαξε κυνηγημένους Εβραίους αλλά και εκμεταλλεύθηκε την απουσία τους, αλλού, η αναβίωση φαινομένων αυτού του είδους είναι διπλά επίφοβη.
Τα μνημεία που υφίστανται αυτήν την ανίερη μεταχείριση δεν πρέπει απλώς να αποκαθίστανται – αμέσως! Αλλά και να τους επιφυλάσσεται δημόσια τιμή, όταν θα εγκαινιάζονται εκ νέου. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι επικεφαλής των κομμάτων να βρεθούν στην Λέσβο και στον Κεραμεικό. Όχι ως πολιτικοί. Ούτε καν ως Έλληνες. Ως άνθρωποι, αν μη τι άλλο.
Οι βανδαλισμοί στην πόλη, ιδίως οι βανδαλισμοί μνημείων, έχουν φτάσει – έχουν καταντήσει, είναι το σωστότερο να πει κανείς – να αποτελούν στοιχείο της άθλιας κανονικότητας στην οποία έχουμε συμβιβαστεί ότι ζούμε. Σωστότερα: της κανονικότητας στην οποία οι άρχοντές μας, προκειμένου να μην ρισκάρουν την δική μας επιτίμηση (αν σφίξουν τα λουριά) και να μην χαλάσουν την δική τους επανάπαυση (οι παλιοί) ή το δικό τους φαντασιακό(οι τωρινοί), μας έχουν εγκαταστήσει. Εδώ και χρόνια: αγάλματα, επιγραφές, μνημεία βανδαλίζονται χαρωπά και αμέριμνα.
Δεν είναι χωρίς ευρύτερες συνέπειες η ανοχή αυτή στους βανδαλισμούς. Όμως τώρα – τώρα, εντελώς τελευταία! – μας προέκυψε μια διαφορετική εκδοχή, πολύ πιο βίαιη και δηλητηριαστική εκδοχή του φαινομένου. Εκδοχή που δεν είναι δυνατόν να μην προσεγγισθεί και να μην ξεκινήσει να αντιμετωπίζεται διαφορετικά. Τέλη Νοεμβρίου «άγνωστοι» περιέχυσαν με μαύρη μπογιά το μνημείο που είχε στηθεί στην Λέσβο στην Παραλία Θερμής (από συλλογικότητες αλλά και τοπικούς παράγοντες, όπως οι ψαράδες της περιοχής) με τα ονόματα προσφύγων που έχασαν την ζωή τους σε ναυάγια το 2012-13 περνώντας απέναντι από τις μικρασιατικές ακτές. Πρόκειται για ένα μνημείο όπου αποτυπώθηκε η διαφορετική αντιμετώπιση που επεφύλαξε η Ελλάδα, δηλαδή οι Έλληνες, στο ανθρώπινο φαινόμενο του προσφυγικού/μεταναστευτικού ρεύματος. Αντιμετώπιση που έστρεψε, αργότερα, τα μάτια του κόσμου «διαφορετικά» στην χώρα μας - θυμηθείτε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ή και τον Πάπα Φραγκίσκο με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο στην Λέσβο – την ώρα που κάποιοι Ευρωπαίοι ονειρεύονταν push-backs και προωθούσαν αγκαθωτά σύρματα (τα δεύτερα ήρθαν, τα πρώτα όχι).
Όμως ακόμη πιο βαριά είναι η περίπτωση βανδαλισμού το βράδυ της 1ης Δεκεμβρίου στο Μνημείο του Ολοκαυτώματος που βρίσκεται – διακριτικότατα, δε, με κείμενο του Elie Wiesel στα Ελληνικά και τα Γαλλικά – στον Κεραμεικό. Αφαιρέθηκαν οι μεταλλικές πλάκες που τιμούν τους 60.000 Έλληνες Εβραίους, λειτουργώντας και ως κενοτάφιο άγνωστων ονομάτων της πιο απάνθρωπης εκείνης στροφής της Ιστορίας: «Στάσου για λίγο , κλείσε τα μάτια σου και θυμήσου […] Τους σώζουμε από το να πεθάνουν και πάλι – στην λήθη». Στην αμφίθυμη Ελληνική κοινωνία, η οποία κάποια στιγμή έκρυψε και διαφύλαξε κυνηγημένους Εβραίους αλλά και εκμεταλλεύθηκε την απουσία τους, αλλού, η αναβίωση φαινομένων αυτού του είδους είναι διπλά επίφοβη.
Τα μνημεία που υφίστανται αυτήν την ανίερη μεταχείριση δεν πρέπει απλώς να αποκαθίστανται – αμέσως! Αλλά και να τους επιφυλάσσεται δημόσια τιμή, όταν θα εγκαινιάζονται εκ νέου. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι επικεφαλής των κομμάτων να βρεθούν στην Λέσβο και στον Κεραμεικό. Όχι ως πολιτικοί. Ούτε καν ως Έλληνες. Ως άνθρωποι, αν μη τι άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου