του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Hδη όταν αποκρυσταλλώθηκε η επίσκεψη του Ρετζέπ Ταγιπ Ερντογάν στην Ελλάδα, είχαμε διατυπώσει την άποψη – που μας κόστισε κάποιες γκρίνιες – ότι ένα μεγάλο «Ούφ!» θα ακουστεί όταν με το καλό ο Τούρκος επίσημος απογειωθεί για την χώρα του. Όταν θα έχει φύγει από την Αθήνα, αλλά και από την Κομοτηνή στην Θράκη. Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, πολύ φοβούμεθα ότι το «Ούφ!» θα είναι σώφρον να ακουστεί μετά απο αρκετόν , αν μη μετά από πολύν καιρό – τότε που θάχει χωνευτεί το τι αληθινά παίχτηκε αυτόν τον Δεκέμβρη 2017 στο ναρκοπέδιο των Ελληνοτουρκικών. τότε που θα αρχίσουν οι διαρροές επί της ουσίας.
Φάνηκε ήδη με την συνέντευξη Ερντογάν προς Παπαχελά – με μια βαρύτατη εικόνα κυριαρχίας και μελετημένης ελαφρότητας του Σουλτάνου, π.χ. με την απαρίθμηση των Πρωθυπουργών που έχει γνωρίσει λιγάκι σαν χάντρες κομπολογιού: Κώστα Σημίτη («αλήθεια, τι έχει γίνει;»), Κώστα Καραμανλή, Γιώργου Παπανδρέου (αυτόν άλλον ως ΥΠΕΞ τον είχε καταγράψει) και τώρα του «φίλου Αλέξη», α ναι και με προσθήκη της Ντόρας Μπακογιάννη – και με το μπαράζ θεμάτων που ανακίνησε. Μην δεχόμενος το σωσίβιο Παπαχελά, να «μαζέψει» κάπως την αναφορά του στην Συνθήκη της Λωζάννης που ξαναέθεσε σε αμφισβήτηση με το ιδιότυπο αίτημα της «επικαιροποίησής» της, έφερε την ίδια αμφισβήτηση και στο Προεδρικό Μέγαρο στον Προκόπη Παυλόπουλο και τούτο παρά την βραδυνή έντονη τοποθέτηση του κυβερνητικού εκπροσώπου ότι η Συνθήκη της Λωζάννης είναι ο θεμέλιος λίθος των σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας.
Εκεί, στο Προεδρικό, ανέβηκαν λοιπόν οι τόνοι. Είδαμε μια ανταλλαγή έντονων αντιπαρατιθέμενων απόψεων με τον Έλληνα Πρόεδρο να τείνει δεύτερο σωσίβιο στον Τούρκο ομόλογό του εξηγώντας ότι η έννοια «επικαιροποίηση» διεθνών συνθηκών δεν υπάρχει – αυτό που εννοεί είναι η ερμηνεία τους, που μπορεί να προσαρμόζει τα κείμενα στον χρόνο. Ο «ενθουσιασμένος που βρίσκεται πάλι στην Αθήνα» Σουλτάνος το παραμέρισε κι αυτό, εξηγώντας ότι η τοποθέτησή του είναι πολιτική (Όπως , αφοπλιστικά αυταρχικά, είχε εξηγήσει την πολιτική θέση ότι ο «φίλος Αλέξης» όφειλε να εκδώσει τους Τούρκους αξιωματικούς/πραξικοπηματίες γρήγορα-γρήγορα, προτού… επιληφθεί η Δικαιοσύνη, που καθυστερεί).
Εκείνο που είδαμε στο Προεδρικό – στο Μαξίμου το πράγμα μαζεύτηκε κάπως, αλλά κάτι ξέφυγε περί υφαλοκρηπίδας: αποφασισμένο; – ήταν εκείνο που λέμε καυγάς. Λέξη παλαιοελληνική/μετα-Βυζαντινή ήδη, από το τουρκικό kavga – παραπίσω ανάγεται στο πέρσικο/φαρσί gouga – υποδηλώνει τον έντονο φραστικό διαξιφισμό, με φωνές και ίσως συμπλοκή όπως στους χαμάληδες του Βοσπόρου. Αλλά χωρίς τραυματισμούς και αντίστοιχες ακρότητες. Να είναι αυτό όλο και όλο;
Βέβαια δεν παρέλειψε ο με κυριαρχικό ύφος Ερντογάν – που θάπρεπε να το διασκέδασε, βλέποντάς μας να τσακωνόμαστε αναμεταξύ μας αν έπρεπε να προσκληθεί ή όχι και αν ήταν προετοιμασμένη διπλωματικά ή μόνον photo-opp η επίσκεψή του – να επικεντρώσει στα θέματα της μειονότητας προτού καν κινήσει για Θράκη Ενώ π.χ. για το Προσφυγικό, άκρα αυτοσυγκράτηση. (Γι αυτό λέμε ότι το «Ουφ!» αν είναι νάρθει, θα αργήσει).
Μια τελευταία πινελιά: όταν κάπου εμφανίζεται αναθεωρητισμός, επικαιροποίηση αναπροσαρμογή ή ό,τι σχετικό, ποιος κερδίζει; «Όποιος έχει μούσκουλα», ο ισχυρός της εποχής. Σωστό, όμως σωστότερο θα ήταν να συμπληρώσει κανείς «… και όποιος έχει πλάτες». Πράγμα που φέρνει στην επιφάνεια το ουσιώδες: ποιος και γιατί «έσπειρε» (δεν θα πούμε ποτέ «επέβαλε») την ιδέα αυτής της επίσκεψης; Απλούστερα: ποιος θα αποδειχθεί ότι – στην υπόθεση αυτή – είχε καλύτερες πλάτες; Και τίνος οι πλάτες; Και αυτό, όπως και το «Ουφ!» θα χρειαστεί να περιμείνει αρκετά για να κατασταλάξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου