του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Δεν είναι εύκολο, την στιγμή που το σύννεφο από τα χημικά στις αίθουσες των πλειστηριασμών αραίωσε μόνον λόγω της αναβολής τους (επειδή η χρονική σύμπτωση της ημέρας μνήμης του δολοφονημένου Αλέξη Γρηγορόπουλου με την έλευση του Ρετζέπ Ταγγίπ Ερντογάν, είχε… αδειάσει την Αθήνα από δυνάμεις τήρησης της τάξης, στα εμπόλεμα Ειρηνοδικεία!) , που οι ασπίδες των ΜΑΤ αρπάζονταν στις σκάλες οι οποίες οδηγούν από τον Άγνωστο στην Βουλή (από τους διαδηλωτές των ΜΑΣ/Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών για την επιχειρούμενη δυσχέρανση της κήρυξης απεργίας με το 50%+1) και αρκετοί ξεβολευόμενοι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας έδιναν σήμα άρνησης ψήφου στην πώληση λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ (παρά την ανακοινωμένη δέσμευση για διατήρηση του προσωπικού, μεσοπρόθεσμα) να σταθεί κανείς σ’ ένα σημάδι τεχνικό όπως της σχετικά γρήγορης αποκλιμάκωσης των αποδόσεων/yields των Ελληνικών ομολόγων. Ή, αν προτιμάτε, της ανόδου των τιμών του Ελληνικού χαρτιού που έχουν στα χέρια τους/στα χαρτοφυλάκιά τους οι διεθνείς επενδυτές, όσοι κουβαλάνε Ελληνικό ρίσκο (και οι όποιοι Ελληνικοί φορείς – Ταμεία και Τράπεζες είναι ακόμη κλειδωμένοι σ’ αυτήν την τοποθέτηση).
Όμως αυτού του είδους η συζήτηση, ακόμη πιο σοβαρά η κατανόηση/συνειδητοποίηση του πώς τα πράγματα αυτά συνδέονται, χρειάζεται – πρέπει - είναι αναπόδραστο να προχωρήσει. Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι εκεί που ο δημόσιος λόγος είχε συνηθίσει – επί χρόνια, επί διαδοχικά κυβερνητικά σχήματα – να θεωρείται ότι η επιβολή μεταρρυθμίσεων και «μεταρρυθμίσεων» ήταν υπόθεση επιβολής της Τρόικας, του Eurogroup, των Σώϋμπλε του κόσμου τούτου, των “εταίρων” και συνεπώς να αρνείται/να επιχειρεί να αποκρούσει βαριές επιλογές μέσω συνθημάτων, τώρα η κεντρική απόφαση (της Κυβέρνησης, αλλά και των «εταίρων») να μην υπάρξει τέταρτο Χρηματοδοτικό Πρόγραμμα για την Ελληνική οικονομία, αλλά να πορευθούμε μέσω των αγορών, υποχρεώνει όλους στην εκμάθηση της γλώσσας αυτών των αγορών. ΟΙ οποίες, απρόσωπες, έχουν βαρύτατη ακοή ως προς τα εκφωνούμενα συνθήματα.
Το «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη!» περιλαμβάνει βαρύτατες επιλογές. «Κανένα», αληθινά; Άργησαν οι πολιτικοί μας αλλά τα κατάφεραν να δουν ότι.. υπάρχουν σπίτια μη-δικαιούμενα προστασίας. «Σπίτι», αυτό είναι όλο και όλο τα κόκκινα δάνεια; «Τραπεζίτης» είναι ο κύριος με το πούρο, ή είναι και οι καταθέσεις όλων (που, θυμίζουμε, είναι χαρωπά παγωμένες με τα capital controls και θεωρούνται “εγγυημένες” μέχρι τις 100.000 ευρώ αλλά με τις πλάτες του Ταμείου Εγγύησης Καταθέσεων το οποίο διαθέτει κάπου 4 δις για stock καταθέσεων 120 δις στις φορτωμένες με άλλα τόσα, σχεδόν, σε κοκκινισμένα δάνεια τράπεζες). Ή πάλιν ο «εθνικός θησαυρός του λιγνίτη» που βρίσκεται στα χέρια μιας χρεοκοπημένης ΔΕΗ και που, αν δεν γίνουν οι απαραίτητες νέες επενδύσεις θα καταστεί μη-χρησιμοποιήσιμος στην επόμενη στροφή των πραγμάτων; Όσο για το – αληθινά ιερό – δικαίωμα της απεργίας, στην εκδοχή του «Μ’ αγώνες καταχτιούνται τα δικαιώματά μας», ειλικρινά πόσο προστάτευσε τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων κι ας ασκήθηκε με σθένος τα χρόνια της κρίσης; πόσο μπορεί να ακουστεί από τις άλλες εκατοντάδες χιλιάδων σε ημιαπασχόληση ή εκ περιτροπής εργασία και με αμοιβές στο 1/3 των περασμένων εποχών και με ασαφή ασφάλιση; τι σημαίνει για όσους εργάζονται μεν, πληρώνονται δε αν και όταν και όσο;
Η εκφώνηση συνθημάτων, πια, χρειάζεται το δύσκολο εκείνο που λέγεται επεξήγηση. Για ποιον/για ποιους διεκδικούμε και τι. Και ποιος θα πληρώσει/ποιος θα το λουστεί το μαχητικά διεκδικούμενο. Κυρίως όμως, το άλλο! τώρα που (ξανα)διεκδικούμε από τα σκληρά χέρια των «εταίρων» να περάσουμε στην διαχείριση των αγορών, να θυμόμαστε πάντοτε ένα: οι αγορές βαριακούνε, ή μάλλον ακούν μόνο όσα λέει η μη-πολιτική πλην βαθύτατα πολιτική δική τους ιδεοληψία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου