Η θανάσιμη πρόκληση Κίνας και Ρωσίας στην παγκόσμια ηγεμονία του δολαρίου

iskra

[Aνεκτίμητο βοήθημα για την σύλληψη της σημερινής διεθνούς πραγματικότητας, την διεισδυτική αντιμετώπιση της προσφερόμενης ειδησεογραφίας , την «μετάφραση» των προπαγανδιστικών σε ρεαλιστικούς όρους και την αποκρυπτογράφηση κραυγών και κρίσεων πολεμικής υστερίας στα κέντρα εξουσίας της αναγνωρισμένης Υπερδύναμης, αποτελεί το κατωτέρω άρθρο Αμερικανού δημοσιολόγου, μεγάλου κύρους στους διεθνείς οικονομικούς κύκλους. Ο Γουίλιαμ Ενγκνταλ είναι Σύμβουλος Στρατηγικού Ρίσκου, Πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών του Πρίνστον, τακτικός πανεπιστημιακός ομιλητής και ευρύτατα γνωστός συγγραφέας με ειδικότητα στο Πετρέλαιο και την Πολιτική. Για το διεθνές νομισματικό σύστημα γράφει επί δεκαετίες, με πλούτο γνώσεων και πείρας, που τον έχουν καθιερώσει ως διεθνή αυθεντία στο θέμα που και εδώ διαπραγματεύεται. Εκτεταμένο αλλά συναρπαστικό, με τον πλούτο αποκαλύψεων αγνώστων σκοτεινών στοιχείων για τα κατασκευάσματα εργαστηρίων δαιμονικών αλχημιστών της διεθνούς οικονομίας, με βαρύτατες επιπτώσεις στη ζωή μας (αναφέρεται και στην κατασκευή της ελληνικής κρίσης), το άρθρο αυτό οπλίζει τον ανήσυχο και σκεπτόμενο αναγνώστη με πολύτιμη γνώση και διορατικότητα.]

Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού

Εισαγωγή:

Το διεθνές νομισματικό σύστημα Μπρέτον Γούντς του 1944, όπως εξελίχθηκε σήμερα, έχει καταστεί το μεγαλύτερο εμπόδιο στην παγκόσμια ειρήνη και ευημερία.

΄Ηδη η Κίνα, αυξανόμενα υποστηριζόμενη από τη Ρωσία –τα δυο μεγάλα Ευρασιατικά έθνη- προχωρούν με αποφασιστικά βήματα στη δημιουργία ενός βιώσιμου συστήματος εναλλακτικού από την τυραννία του δολαρίου επί του διεθνούς εμπορίου και των χρηματιστικών συναλλαγών.

Η Γουόλ Στρητ και η Ουάσιγκτον δεν διασκεδάζουν, αλλά δεν έχουν την δύναμη να το σταματήσουν

————–

Λίγο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η αμερικανική κυβέρνηση, με τις συμβουλές των μεγαλύτερων διεθνών τραπεζών της Γουόλ Στρητ, σχεδίασε αυτό που πολλοί εσφαλμένα χαρακτήρισαν τον «νέο κανόνα χρυσού». Στην πραγματικότητα επρόκειτο για έναν «κανόνα δολαρίου», στον οποίο κάθε άλλο κράτος μέλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προσδιόριζε την αξία του νομίσματός του σε σχέση με το δολάριο. Η σχέση του δολαρίου με τον χρυσό είχε τότε καθοριστεί στο 1/35στό της αξίας μιας ουγγίας χρυσού.

Εκείνη την εποχή η Ουάσιγκτον και η Γουόλ Στρητ μπορούσαν να επιβάλλουν ένα τέτοιο σύστημα, καθώς η Ομοσπονδιακή Τράπεζα είχε συγκεντρώσει το 75% όλων των παγκόσμιων αποθεμάτων χρυσού συνεπεία του παγκοσμίου πολέμου και συνακόλουθων εξελίξεων. Η συμφωνία του Μπρέτον Γούντς καθιέρωσε έτσι το δολάριο ως το αποθεματικό νόμισμα των κεντρικών τραπεζών για το διεθνές εμπόριο.

Επιθανάτια αγωνία του ανάπηρου Κανόνα Δολαρίου

Στα τέλη της δεκαετίας του ΄60, με τα εκτοξευόμενα ελλείμματα του αμερικανικού προϋπολογισμού, λόγω πολέμου στο Βιετνάμ και άλλων παράλογων δαπανών, ο κανόνας του δολαρίου άρχισε να αποκαλύπτει τις βαθιές διαρθρωτικές ανωμαλίες του. Ανασυγκροτημένες, η Ευρώπη και η Ιαπωνία δεν είχαν πια ανάγκη δισεκατομμυρίων δολαρίων για την χρηματοδότηση της οικονομικής αποκατάστασής τους. Η Γερμανία και η Ιαπωνία είχαν καταστεί διεθνούς τάξεως εξαγωγικές οικονομίες, μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας από την αμερικανική βιομηχανική παραγωγή, λόγω της απαρχαίωσης της αμερικανικής βασικής βιομηχανίας, από τον χάλυβα στα αυτοκίνητα, και των υποδομών.

Η Ουάσιγκτον θα έπρεπε τότε να υποτιμήσει σημαντικά το δολάριο σε σχέση με τον χρυσό, προκειμένου να διορθώσει την αυξανόμενη διεθνή εμπορική ανισορροπία. Μια τέτοια υποτίμηση του δολαρίου θα ενίσχυε τα αμερικανικά κέρδη από βιομηχανικές εξαγωγές, θα διόρθωνε τις εμπορικές ανισορροπίες και θα αποτελούσε μέγα όφελος για την αμερικανικήν οικονομία. Αλλά για την Γουόλ Στρήτ αυτό θα σήμαινε τεράστιες ζημίες. Έτσι, αντ’ αυτού, οι κυβερνήσεις πρώτα του Τζόνσον και κατόπιν του Νίξον, τύπωναν περισσότερα δολάρια και εξήγαγαν στον κόσμο πληθωρισμό.

Οι κεντρικές τράπεζες ειδικότερα της Γαλλίας και της Γερμανίας αντέδρασαν στην κωφότητα της Ουάσιγκτον, ζητώντας από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα χρυσό για τα σε δολάρια αποθέματά τους, με την ισοτιμία της συμφωνίας του Μπρέτον Γούντς του 1944, δηλαδή 35 δολάρια μια ουγγία χρυσού. Μέχρι τον Αύγουστο του 1971 η εξαγορά πληθωριστικών δολαρίων με χρυσό έφθασε στο σημείο κρίσεως, όπου ο ανώτερος αξιωματούχος του υπουργείου Οικονομιών Πωλ Βόλκερ συμβούλεψε τον πρόεδρο Νίξον να κατεδαφίσει το σύστημα του Μπρέτον Γούντς.

Ως το 1973 η τιμή του χρυσού αφέθηκε από την Ουάσιγκτον να διαμορφώνεται ελεύθερα από την αγορά και δεν αποτελούσε πια το στήριγμα ενός υγιούς δολαρίου. Αντίθετα, μια προκατασκευασμένη πετρελαϊκή κρίση τον Οκτώβριο του 1973 εκτίναξε την τιμή του πετρελαίου σε δολάρια κατά 400% σε λίγους μήνες και δημιούργησε αυτό που ο Χένρυ Κίσινγκερ ονόμασε το πετροδολάριο. Ο κόσμος χρειαζόταν πετρέλαιο για την κίνηση της οικονομίας. Η Ουάσιγκτον σε συμφωνία με την Σαουδική Μοναρχία το 1975, εξασφάλισε ότι οι αραβικές χώρες του ΟΠΕΚ θα αρνούνταν να πουλήσουν και σταγόνα πετρελαίου στον κόσμο σε οποιοδήποτε άλλο νόμισμα εκτός του αμερικανικού δολαρίου. Η τιμή του δολαρίου εκτινάχθηκε σε σχέση με άλλα νομίσματα, όπως το γερμανικό Μάρκο ή το ιαπωνικό Γιεν. Οι Τράπεζες της Γουόλ Στρητ πλημύρισαν με αποθέματα πετροδολαρίων. Το καζίνο του δολαρίου είχε ανοίξει και δούλευε πυρετωδώς, μαδώντας τον υπόλοιπο κόσμο

Στο βιβλίο μου Gods and Money: Wall Street and the Death of the American Century, εκθέτω λεπτομερειακά πως οι μεγαλύτερες διεθνείς τράπεζες της Νέας Υόρκης, όπως οι Chase, Citibank και Bank of America, χρησιμοποιούσαν τότε τα πετροδολάρια για να ανακυκλώνουν κέρδη του αραβικού πετρελαίου σε χώρες εισαγωγείς πετρελαίου στον αναπτυσσόμενο κόσμο, απλώνοντας τους σπόρους της κατόπιν αποκληθείσας Κρίσης Χρέους του Τρίτου Κόσμου. Περιέργως ήταν ο ίδιος ο Πωλ Βόλκερ, προστατευόμενος του Ντέϊβιντ Ροκφέλερ και της τράπεζάς του Chase Manhattan Bank, που αυτήν την φορά, τον Οκτώβριο του 1979, ως Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας (Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ),πυροδότησε την κρίση χρέους εκτινάσσοντας τα επιτόκια στα ύψη. Ψευδολογώντας ισχυρίστηκε πως το έκανε για να πλήξει τον πληθωρισμό. Το έκανε για να σώσει το δολάριο και τις τράπεζες της Γουόλ Στρητ.

Σήμερα το δολάριο είναι ένα παράξενο φαινόμενο, για να το πούμε ευγενικά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες από το 1971 μεταβλήθηκαν από το πρώτο βιομηχανικό έθνος, σε ένα γιγάντιο υπερχρεωμένο καζίνο κερδοσκοπίας.

Με κεφάλαια της Ομοσπονδιακής Τράπεζας και επιτόκια μεταξύ 0 και 1% τα τελευταία εννέα χρόνια –χωρίς προηγούμενο στην σύγχρονη ιστορία- οι μεγάλες τράπεζες της Γουόλ Στρήτ, αυτές των οποίων η χρηματιστική εγκληματικότητα και η δολοφονική απληστία δημιούργησαν την κρίση των Subprime το 2007 και το παγκόσμιο δημοσιονομικό τσουνάμι του 2008, βάλθηκαν να δημιουργήσουν μια νέα κερδοσκοπική φούσκα. Αντί να δανείσουν σε πόλεις υπερφορτωμένες με χρέη για επείγοντα έργα υποδομής ή άλλες παραγωγικές λεωφόρους της οικονομίας, δημιούργησαν αντίθετα μια καινούργια κολοσσιαία χρηματιστηριακή φούσκα. Οι μεγαλύτερες εταιρείες χρησιμοποίησαν φτηνές πιστώσεις για να ξανά- αγοράσουν τις μετοχές τους, ανεβάζοντας έτσι τις αξίες των μετοχών στο χρηματιστήριο της Γουόλ Στρητ, άνοδο τροφοδοτούμενη με προπαγανδιστικούς μύθους περί «οικονομικής ανάκαμψης». Ο δείκτης αξιών μετοχών S&P-500 ανέβηκε κατά 320% από τα τέλη του 2008. Μπορώ να σας βεβαίωσε πως αυτές οι χάρτινες αυξήσεις της αξίας των μετοχών δεν είναι επειδή η πραγματική αμερικανική οικονομία αναπτύχθηκε κατά 320%.,

Οι αμερικανικές οικογένειες κερδίζουν, σε πραγματικούς όρους, κάθε χρόνο λιγότερο επί δεκαετίες. Από το 1988 το εισόδημα της μέσης αμερικανικής οικογένειας έχει παγώσει, εν μέσω συνεχώς ανερχόμενου πληθωρισμού –συνεχώς μειούμενο πραγματικό εισόδημα. Υποχρεώνονται να δανείζονται περισσότερο από ποτέ στην ιστορία. Το χρέος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης βρίσκεται στην μη αντιμετωπίσιμη διάσταση των 20 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, χωρίς προοπτική τέλους. Η Αμερικανική βιομηχανία έχει κλείσει και η παραγωγή έχει μεταφερθεί στο εξωτερικό, «εξωγενής» είναι ο ευφημισμός. Αυτά που έμειναν είναι το τεράστιο χρέος, μια σηπόμενη «οικονομία υπηρεσιών», όπου εκατομμύρια «εργαζομένων» κάνουν δυο και τρείς δουλειές περιορισμένου ωραρίου για να τα βγάλουν πέρα.

Τα μόνα στοιχεία που συγκρατούν το δολάριο από πλήρη κατάρρευση είναι η αμερικανική στρατιωτική δύναμη και η ανάπτυξη απατηλών ΜΚΟ γύρω στον κόσμο για να διευκολύνουν την λεηλασία της διεθνούς οικονομίας.

΄Οσο μπορούσαν τα βρώμικα κόλπα της Ουάσιγκτον και τα μηχανεύματα της Γουόλ Στρητ να δημιουργούν κρίσεις, όπως έκαναν το 2010 στην Ευρωζώνη μέσω Ελλάδος, χώρες εμπορικού πλεονάσματος όπως η Κίνα, η Ιαπωνία και αργότερα η Ρωσία, δεν είχαν άλλη διαθέσιμη επιλογή παρά να αγοράζουν και άλλο αμερικανικό χρέος –χρεόγραφα του αμερικανικού κράτους- με τον όγκο περισσευμάτων των αποθεμάτων τους σε δολάρια. Η Ουάσιγκτον και η Γουόλ Στρητ το διασκέδαζαν. Μπορούσαν να τυπώνουν ατέλειωτους τόμους δολαρίων, με κανένα πολύτιμο αντίκρισμα εκτός από F-16 και τανκς Abrams. Η Κίνα, η Ρωσία και οι λοιποί κάτοχοι αμερικανικών ομολόγων στην πραγματικότητα χρηματοδοτούσαν τους αμερικανικούς πολέμους που στρέφονταν εναντίον τους, αγοράζοντας το αμερικανικό χρέος. Τότε δεν είχαν παρά λίγες εναλλακτικές επιλογές.

Εμφάνιση βιώσιμης εναλλακτικής επιλογής

Τώρα, οι δύο, κατά ειρωνική συγκυρία, ξένες οικονομίες που εξασφάλισαν στο δολάριο μια τεχνητή παράταση βίου μετά το 1989 – η Ρωσία και η Κίνα- αποκαλύπτουν προσεκτικά την πιο επίφοβη εναλλακτική λύση, ένα βιώσιμο διεθνές νόμισμα στηριζόμενο στον χρυσό και εν δυνάμει διάφορα παρόμοια νομίσματα ικανά να αντικαταστήσουν τον αδικαιολόγητο ηγεμονικό ρόλο του δολαρίου.

Επί αρκετά χρόνια τόσο η Ρωσική Ομοσπονδία όσο και η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας αγόραζαν τεράστιες ποσότητες χρυσού, κυρίως για να τον αποθέσουν στα συναλλαγματικά αποθέματα των κεντρικών τραπεζών τους, που αποτελούνταν από δολάρια και ευρώ. Μέχρι πρόσφατα δεν ήταν ξεκαθαρισμένο γιατί το έκαναν.

Για αρκετά χρόνια ήταν γνωστό στις αγορές χρυσού ότι οι μεγαλύτεροι αγοραστές φυσικού χρυσού ήσαν οι κεντρικές τράπεζες της Κίνας και της Ρωσίας. Αυτό που δεν ήταν γνωστό ήταν ποια στρατηγική εφάρμοζαν, εκτός του να ενισχύσουν απλώς την εμπιστοσύνη στο νόμισμά τους -εν μέσω αυξανομένων οικονομικών κυρώσεων και απειλητικών δηλώσεων περί εμπορικού πολέμου από την Ουάσιγκτον.

Τώρα είναι σαφές το γιατί.

Η Κίνα και η Ρωσία, από κοινού πιθανότατα με τις σημαντικότερες χώρες-εταίρους τους ΒRICS ( Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότιος Αφρική) όπως και τις χώρες-εταίρους τους της Οργάνωσης Συνεργασία της Σαγκάης (SCO) οσονούπω ολοκληρώνουν την αρχιτεκτονική ενός νέου εναλλακτικού νομισματικού συστήματος από τον κόσμο του δολαρίου.

΄Ηδη, επί πλέον των ιδρυτικών μελών της, Κίνας και Ρωσίας, η Οργάνωση Συνεργασίας της Σαγκάης περιλαμβάνει ως πλήρη μέλη της το Καζακστάν, το Κιργιστάν, το Τατζικιστάν, το Ουζμπεκιστάν και εντελώς πρόσφατα και το Πακιστάν. Αυτό είναι ένας πληθυσμός άνω των τριών δισεκατομμυρίων ανθρώπων, περίπου το 42% το παγκόσμιου πληθυσμού, που συνασπίζονται σε μια συνεκτική, σχεδιασμένη, ειρηνική οικονομική και πολιτική συνεργασία.

Εάν προσθέσουμε στις χώρες Συνεργασίας της Σαγκάης, τα επίσημα κράτη-παρατηρητές –Αφγανιστάν, Λευκορωσία, Ιράν και Μογγολία- τα οποία εξέφρασαν την επιθυμία να καταστούν πλήρη μέλη, μια ματιά στον χάρτη αποκαλύπτει τις εντυπωσιακές δυνατότητες της αναδυόμενης Οργάνωσης Συνεργασίας της Σαγκάης. Η Τουρκία είναι επίσημα Μέλος Διαλόγου (δυνατής αίτησης συμμετοχής) όπως επίσης είναι η Σρι Λάνκα, η Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν, η Καμπότζη και το Νεπάλ. Το μέγεθος απλούστατα είναι τεράστιο.

BRI και Οδός του Μεταξιού, με Ρήτρα Χρυσού

Μέχρι πρόσφατα οι «δεξαμενές σκέψεις» της Ουάσιγκτον ειρωνεύονταν τους αναδυόμενους ευρασιατικούς οργανισμούς όπως η SCO. Αντίθετα με την BRICS, που δεν αποτελείται από γειτνιάζουσες χώρες σε μια πολύ μεγάλη έκταση της γης, η ομάδαSCO καλύπτει μια γεωγραφική ενότητα που ονομάζεται Ευρασία. Όταν ο Κινέζος Πρόεδρος Ξι Ζιπίνγκ πρότεινε την δημιουργία της τότε ονομασθείσας Νέας Οικονομικής Οδού του Μεταξιού, σε μια διάσκεψη στο Καζακστάν το 2013, ελάχιστοι στην Δύση τον πήραν στα σοβαρά. Η επίσημη ονομασία έγινε τώρα Πρωτοβουλία Ζώνη και ΔρόμοςBRI. Και σήμερα ο κόσμος αρχίζει να παίρνει σοβαρά υπό σημείωση το μέγεθος της προοπτικής αυτού του προγράμματος.

Είναι φανερό ότι η οικονομική διπλωματία της Κίνας, όπως και της Ρωσίας και της ευρασιατικής της ένωσης χωρών, έχουν ως μείζονα επιδίωξη την πραγματοποίηση προηγμένης υπερταχείας σιδηροδρομικής επικοινωνίας, λιμένων και ενεργειακής υποδομής που να συνυφαίνονται σε μιαν τεράστια νέα αγορά, η οποία – σε λιγότερο της δεκαετίας, με το σημερινό ρυθμό- θα έχει επισκιάσει οποιεσδήποτε δυνατότητες των βαρυφορτωμένων με χρέη και σε οικονομική στασιμότητα χωρών του ΟΕCD της ΕΕ και της Βορείου Αμερικής.

Αυτό που απαιτείτο μέχρι τώρα, αλλά δεν ήταν σαφές, ήταν μια στρατηγική απελευθέρωσης των εθνών της Ευρασίας από το δολάριο και από την ευάλωτη θέση τους στις κυρώσεις και τον νομισματικό πόλεμο της αμερικανικής οικονομίας, οφειλόμενη στην εξάρτησή τους από το δολάριο. Τώρα αυτή η απελευθέρωση επίκειται.

Στην ετήσια σύνοδο κορυφής των BRICS στο Ξιαμέν της Κίνας, την 5η Σεπτεμβρίου, Ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν έκανε μιαν απλή και πολύ σαφή δήλωση για την ρωσική αντίληψη του σημερινού οικονομικού κόσμου. Εδήλωσε: «Η Ρωσία συμμερίζεται τις ανησυχίες των χωρών BRICS για τον άδικο χαρακτήρα του παγκόσμιου οικονομικού και νομισματικού συστήματος, το οποίο δεν δίνει την δέουσα σημασία στο αυξανόμενο βάρος των αναδυόμενων οικονομιών. Είμαστε πρόθυμοι να εργαστούμε από κοινού με τους εταίρους μας για να προωθήσουμε μεταρρυθμίσεις των διεθνών νομισματικών κανόνων για την εξουδετέρωση της υπερβολικής κυριαρχίας ενός περιορισμένου αριθμού αποθεματικών νομισμάτων.» Καθ’ όσο γνωρίζω, ουδέποτε υπήρξε τόσο σαφής στο νομισματικό ζήτημα. Βάλτε αυτό μέσα στο πλαίσιο της νέας συναλλακτικής αρχιτεκτονικής που αποκάλυψε το Πεκίνο και γίνεται αμέσως σαφές ότι ο κόσμος πρόκειται προσεχώς να γνωρίσει νέους όρους οικονομικής ελευθερίας.

Συμβόλαια Πετρελαίου (Futures) σε κινεζικό Γιουάν

Σύμφωνα με άρθρο στην Ασιατική Επιθεώρηση Νικκέϊ της Ιαπωνίας, η Κίνα ετοιμάζεται να εισαγάγει στην αγορά μακροπρόθεσμα συμβόλαια αγοράς αργού πετρελαίου τιμολογημένα σε κινεζικά Γιουάν και μετατρέψιμα σε χρυσό. Αυτό, συνδυαζόμενο με άλλες κινήσεις της Κίνας, την τελευταία διετία, να καταστήσει την Σαγκάη βιώσιμο εναλλακτικό κέντρο συναλλαγών αντί του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης, γίνεται πραγματικά ενδιαφέρον.

Η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο εισαγωγέας πετρελαίου , το μέγιστο μέρος του οποίου πληρώνεται ακόμη σε δολάρια. Εάν το νέο συμβόλαιο μελλοντικής αγοράς πετρελαίου σε Γιουάν αποσπάσει ευρεία αποδοχή, μπορεί να καταστεί ο σημαντικότερος κανόνας στην αγορά πετρελαίου της Ασίας, δοθέντος ότι η Κίνα αντιπροσωπεύει την μεγαλύτερη αγορά. Αυτό θα ανταγωνιζόταν τους δύο τιμολογημένους στην Γουόλ Στρητ τύπους μελλοντικών συμβολαίων για πετρέλαιο Μπρεντ της Βορείου Θαλάσσης και για ενδιάμεσο του Τέξας, που έδιναν μέχρι σήμερα στο αμερικανικό χρηματιστήριο τεράστια κρυμμένα πλεονεκτήματα.

Αυτό θα σήμαινε πως η Κίνα και οι πετρελαϊκοί συνεργάτες της, ιδιαίτατα η Ρωσία, θα εξουδετέρωναν έναν ακόμα ισχυρότατο μοχλό χειραγώγησης. Η εισαγωγή ενός μελλοντικού πετρελαϊκού συμβολαίου, συναλλασσόμενου στη Σαγκάη σε Γιουάν –το οποίο έγινε πρόσφατο μέλος της επίλεκτης ομάδας νομισμάτων με τραβηχτικά δικαιώματα στο ΔΝΤ- ιδιαίτερα όταν είναι και μετατρέψιμο σε χρυσό θα μπορούσε να μετατρέψει δραματικά την γεωπολιτική ισορροπία ισχύος, μεταθέτοντάς την από τον Ατλαντικό κόσμο στην Ευρασία.

Τον Απρίλιο του 2016 η Κίνα έκανε μια μείζονα κίνηση για να καταστεί το νέο κέντρο συναλλαγών σε χρυσό και το παγκόσμιο κέντρο αγοράς χρυσού –μετάλλου χρυσού. Η Κίνα είναι σήμερα ο μεγαλύτερος παραγωγός χρυσού, κατά πολύ μεγαλύτερος της Νοτίου Αφρικής, επίσης μέλους των BRICS, με δεύτερη τη Ρωσία.

Η Κίνα έχει τώρα οικοδομήσει ένα τεράστιο κέντρο αποθήκευσης χρυσού στην κινεζική ζώνη ελευθέρου εμπορίου Κιανχάϊ, δίπλα στο Σενζέν, μ ια πόλη 18 εκατομμυρίων κατοίκων, βορείως του Χονγκ-Κόνγκ, στο Δέλτα του Ποταμού Περλ. Τώρα η Κίνα ολοκληρώνει την οικοδόμηση συγκροτήματος με υπόγειες κρύπτες, συρταρωτές αποθήκες και περιοχές γραφείων. Η κινεζική Εταιρεία Ανταλλαγής Χρυσού και Αργύρου, ηλικίας 105 ετών, με έδρα το Χονγκ Κόνγκ, συνεργάζεται σε κοινό πρόγραμμα με την ICBC, την μεγαλύτερη κρατική τράπεζα της Κίνας και την μεγαλύτερη εισαγωγέα χρυσού τράπεζα, στην δημιουργία του Κέντρου Αποθήκευσης Κιανχάϊ.

Αρχίζει έτσι να φαίνεται καθαρά γιατί οι δόλιες ΜΚΟ της Ουάσιγκτον, όπως το «Εθνικό ΄Ιδρυμα για Δημοκρατία», επιχείρησαν –ανεπιτυχώς- να οργανώσουν μιαν χρωματιστή επανάσταση εναντίον του Πεκίνου, την Επανάσταση της Ομπρέλας, στο Χονγκ Κονγκ, τέλη του 2014.

Ας σημειωθεί επιπλέον ότι το νέο μελλοντικό συμβόλαιο πετρελαίου, ανταλλάξιμο στην Κίνα σε Γιουάν με ρήτρα χρυσού, θα οδηγήσει σε δραματική στροφή των κυριότερων μελών του OPEC, ακόμη και στην Μέση Ανατολή, να προτιμήσουν το ανταλλάξιμο με χρυσάφι Γιουάν για το πετρέλαιό τους, αντί των υπέρ-πληθωρικών δολαρίων, τα οποία συνεπάγονται και γεωπολιτικό ρίσκο, όπως ανακάλυψε το Κατάρ μετά την επίσκεψη του Τραμπ στη Σαουδική Αραβία πριν μερικούς μήνες. Αξιοσημείωτα, ο ρωσικός πετρελαϊκός γίγας Ροσνέφτ μόλις ανήγγειλε ότι η κινεζική κρατική εταιρεία πετρελαίουCEFC China Energy Company Ltd μόλις αγόρασε συμμετοχή14% στη Rosneft από το Κατάρ. Όλα αρχίζουν να συναρμολογούνται σε μια συνεκτική στρατηγική.

Η αυτοκρατορία του δολαρίου βρίσκεται στην επώδυνη επιθανάτια αγωνία της και οι πατριάρχες της τελούν σε κατάσταση άρνησης της πραγματικότητας, γνωστή ως προεδρία Τραμπ. Στο μεταξύ τα υγιέστερα στοιχεία αυτού του κόσμου επιδίδονται στην οικοδόμηση θετικών, ειρηνικών εναλλακτικών συστημάτων. Είναι μάλιστα διατεθειμένα ακόμη και να δεχθούν την Ουάσιγκτον, υπό τίμιους όρους, να ενταχτεί στην συνεργασία τους. Πολύ γενναιόδωρο, δεν είναι;