Περί ΚεντροΑριστεράς λίγα ακόμη

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Υπάρχουν δυο στοιχεία τα οποία - την ώρα που συσχετίζεται η αυτοτραυματιστική εκείνη παράστασης της αντιδικίας όλων με όλους για την ηλεκτρονική ή μη ψηφοφορία για την ανάδειξη ηγεσίας στην ΔηΣυμπ - επιτρέπουν ή μάλλον επιβάλλουν την αναμέτρηση με τους δαίμονες που αυτή η ιστορία πάει να ελευθερώσει.

Το πρώτο είναι ιστορικό: δεν είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει προηγούμενο ένας κομματικός σχηματισμός να δημιουργήθηκε επιτυχώς, στην Ελλάδα, με βάση ανόμοια και αντιδικούντα στοιχεία και με ρητώς “εκ των άνω” λογική. Το 1961, με ηγέτη τον Γεώργιο Παπανδρέου ξεκινά η Ένωση Κέντρου. Που μόλις μετά δυο χρόνια λαμβάνει εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης ενώ το 1964 “σαρώνει” . Στο ξεκίνημά της συγκεντρώνει από Σοφοκλή Βενιζέλο μέχρι Στέφανο Στεφανόπουλο, από Σάββα Παπαπολίτη, Στέλιο Αλλαμανή και Αλέξανδρο Μπαλτατζή μέχρι Ηλία Τσιριμώκο και Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (σε προφορική μαρτυρία του οποίου αναφέρεται ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου “επελέγη”  ως επικεφαλής διότι κρίθηκε ότι θα δημιουργούσε τα λιγότερα προβλήματα…).

Προσοχή όμως, εδώ: μεσολάβησαν μεγάλα, πολύ μεγάλα γεγονότα όπως εκλογές βίας και νοθείας ή παλιν η δολοφονία Λαμπράκη, που δημιούργησαν την ακραία πίεση η οποία με την σειρά της έδωσε τον Ανένδοτο Αγώνα. Έκανε τον Γεώργιο Παπανδρέου “Γέρο της Δημοκρατίας” κοκ. Ενώ είχε ούτως ή άλλως προηγηθεί η βαθύτερη κοινωνική αλλαγή μετά τα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του ΄40 και την αμφιλεγόμενη δημοκρατία εκείνην του ΄50…

Το δεύτερο είναι τωρινό, άμεσο: η ίδια η διαδικασία εκλογής αρχηγού για την ΔηΣυμπ δείχνει να έχει φέρει μια κινητικότητα όχι σε επίπεδο ηγεσιών ή στελεχών, αλλά σε επίπεδο κοινής γνώμης. Δυνητικών ψηφοφόρων. Και, με όλο τον βαθύ σεβασμό στα στελέχη και τις ηγεσίες, τα ψηφαλάκια οι ψηφοφόροι τα φέρουν: το λέει και η λέξη.... Δεν θα σταθούμε εδώ, στον τσακωμό για τα γκάλλοπ που μέτρησαν το υπό δημιουργία μόρφωμα σε διψήφια ποσοστά σε ενδεχόμενες εθνικές εκλογές - αν δηλαδή προτού υπάρξει ένα κόμμα ή φανεί/κατασταλάξει η υπόσταση και η φύση του  έχει νόημα/είναι σωστό να μετριέται. Το βέβαιο είναι ότι συζήτηση γίνεται, ότι ο μηντιακός κήπος φιλοξενεί το ζήτημα.

Τούτων δοθέντων, όμως (που έλεγαν και οι παλιοί) το κλιμα που πάει να επικρατήσει στους Δέκα Διεκδικητές που κατατρίβονται σε συζητήσεις για την ψηφιακή ψηφοφορία – όσο τους αντέξει ο άτυχος Νίκος Αλιβιζάτος! – που είναι καλοί και αξιόλογοι άνθρωποι (ορισμένοι και προσωπικά φίλοι, αλλά η πολιτική…),  κινδυνεύει να κάνει τελικά κακό στον χώρο τους. Στον εαυτό τους. Και στην πολιτική ισορροπία του αύριο.

Και μην ξεχνούμε, ας μην ξεχνούν στην Ελληνική πολιτική σκηνή εδώ και σχεδόν έναν αιώνα εκείνο που περιγράφεται ως ΚεντροΑριστερά – δηλαδή η επιλογή της επιδίωξης της ισότητας μάλλον παρά της ατομικής ανάδειξης ως βάθρου της πολιτικής δράσης (ετούτο προτείνεται ως μια απλή διϋλιση  της έννοιας «Αριστερά»), όμως με αποφυγή της ακραίας συνέπειας του εξισωτισμού και με αποδοχή των καταναγκασμών της πραγματικότητας, της διακυβέρνησης (κάπου εδώ μπαίνει στην μέση η λογική Κέντρου) – διεκδικεί και πετυχαίνει την έκφραση της κοινωνιολογικής πλειοψηφίας. Η ΚεντροΑριστερά δεν ενθουσιάζει, δεν αναφλέγει, αλλά εκφράζει μια βαθύτερη ισορροπία και τα χρόνια του Βενιζελισμού, και στην Πλαστηρική εκδοχή, και στην Ένωση Κέντρου του Ανενδότου και στις οβιδιακές μεταμορφώσεις του ΠΑΣΟΚ.

Θα ήταν άσχημο να ξεφουσκώσει ως πορεία προς την ανυπαρξία.

kontranews