Γερμανικά, πρώτη καταγραφή

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Ενώ τώρα θα βλέπουμε την συζήτηση για τον σχηματισμό Κυβέρνησης να εξελίσσεται στο Βερολίνο, με όλη την τεχνικότητα που συνδυάζει κανείς με την γερμανική προσέγγιση, θα μας επιτρέψει ο αναγνώστης να ξεκινήσουμε με κάτι το πιο Μεσογειακό, κάτι το σχεδόν Ελληνικό ως στοίχημα: Μην αποκλείετε να ξαναδούμε κάλπες στην Γερμανία πολύ-πολύ πιο σύντομα απ’ ό,τι θα αναμενόταν ( σε μια χώρα όπου οι εκλογικοί κύκλοι δεν σπάνε εύκολα και η τετραετία ισχύει). Το είδος αδιεξόδου που έφεραν οι Γερμανικές κάλπες της 24ης Σεπτεμβρίου 2017 – με την ιστορική πανωλεθρία των Σοσιαλδημοκρατών/SPD, με την απώλεια σχεδόν 9 ποσοστιαίων μονάδων από τους (νικητές, έτσι;) Χριστιανοδημοκράτες/CDU-CSU – είναι εξαιρετικά δύσκολο να αρχίσει καν να αντιμετωπίζεται.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα επιδιωχθεί, ούτε ότι δεν θα προκύψει τελικά, Κυβέρνηση Συνασπισμού. Καθώς η επάνοδος των Σοσιαλδημοκρατών/SPD σε Μεγάλο Συνασπισμό με την CDU-CSU θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία (ακόμη κι αν ο Μάρτιν Σουλτς προσφερθεί ως Ιφιγένεια), και καθώς Μικρός Συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών/CDU-CSU – Φιλελευθέρων/FDP δεν προκύπτει αριθμητικά καν, ήδη η λύση «Τζαμάϊκα»/CDU-CSU/FDP/ Πράσινοι σερβίρεται ως περίπου αυτονόητη. Αλλά… προσοχή! Ούτε οι Φιλελεύθεροι, ούτε οι Πράσινοι είναι παιδάκια. Έχουν θέσεις, θέσεις και πεποιθήσεις αληθινές. Οι Πράσινοι έχουν και αριστερά πτέρυγα και δεξιότερη: όμως η Ευρωπαϊκή τους στράτευση, σίγουρα η περιβαλλοντική τους συνείδηση τους θέτει ακριβώς στον αντίποδα των Φιλελευθέρων. Οι FDP, πάλι, είναι πολύ-πολύ πιο συντηρητικοί και στα οικονομικά και στα θέματα ασφάλειας/τρομοκρατίας/προσφυγικού (ανακατεύοντας όλα αυτά επιδεξίως: η διαφορά τους από την ακραία AfD είναι περισσότερο ύφους παρά ουσίας).

Όσοι τολμούν να κάνουν προσθέσεις ανομοίων, ας δουν δυο αθροίσματα. Η Δεξιά, δηλαδή CDU-CSU (μην λησμονείται η παλιά άποψη του Franz-Josef Strauss, ιστορικού ηγέτη της CSU ότι «δεν πρέπει να επιτραπεί να υπάρξει κόμμα δεξιότερα»: ακριβώς αυτό που συνέβη τώρα με την AfD!) με κάτι σαν 33%, η ίδια η ακραία, ξενοφοβική κοκ. AfD με το 12,5% που κανείς δεν είχε «πιάσει» ως πρόβλεψη, συν οι συντηρητικοποιημένοι μετά τα χρόνια εκτός εξουσίας FDP με πάνω από 10,5% δίνουν συνολικά περισσότερα από 55%. Την ίδια στιγμή, το άθροισμα ανομοίων AfD, FDP και Die Linke – γιατί στο ίδιο τσουβάλι; λόγω της σαφώς Ευρωφοβικής/αντι-Ευρωπαϊκής στάσης τους – ξεπερνούν το 30%: αντι-Ευρωπαϊκή τοποθέτηση για 1/3 των Γερμανών, όχι αστεία υπόθεση! Αυτά τα αθροίσματα, περισσότερο κι από το ότι σε έδρες η CDU/CSU είναι στις 246, το SPD στις 153, η AfD στις 94, η FDP στις 80, με τους  Die Linke στις 69 και τους Gruenen στις 67 – οπότε η δεδηλωμένη των 355 «χρειάζεται» (άμα αποκλεισθεί Μεγάλος Συνασπισμός) CDU/CSU – FDP – Πρασίνους – έχουν φέρει μια «μη Γερμανική» προβληματική διαχείριση…

Όταν, λοιπόν, θα έχει προκύψει και θα λειτουργεί η Κυβέρνηση Συνασπισμού, ακόμη και οι βουλευτές της CSU/του Horst Seehofer, σίγουρα εκείνοι τ ης FDP/του Christian Lindner θα μπορούν σε κάθε στροφή να φρενάρουν το Κυβερνητικό, ή και το κοινοβουλευτικό καν, έργο. Όσο για την στάση των Πρασίνων, με την δικέφαλη ηγεσία Cem Oezdemir/Simone Peter, δεν υπάρχει λόγος να αναμένεται περισσότερο «εύκολη». (Ναι, το αναγνωρίζουμε φιλε αναγνώστη: δεν αγγίξαμε καν την επίπτωση αυτών των σεναρίων στην Ελληνική υπόθεση. Να το πούμε κι αλλοιώς: άμα η Ελληνική υπόθεση γίνει αντικείμενο της συγκρότησης μιας τέτοιας Κυβέρνησης Συνασπισμού στο Βερολίνο, είτε ευθέως ως θέμα είτε έμμεσα ως ενδεικτικό παράδειγμα, τότε θα έχουμε μπλέξει. Άσχημα).

kontranews