του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Και ενώ λοιπόν το καλό πλωτό γεωτρύπανο “West Capella” προσπερνούσε και την Κρήτη πορευόμενο προς το Οικόπεδο 11 της Κυπριακής ΑΟΖ – παρακάμπτοντας μάλιστα τον δηλωμένο προορισμό Λεμεσού και κατευθυνόμενο απευθείας προς το προγραμματιζόμενο σημείο γεώτρησης λίγα μίλια βορειότερα από το (εντυπωσιακό) κοίτασμα Zohr της Αιγύπτου – άρχισαν να ανεβαίνουν οι τόνοι από την Άγκυρα. Όπως αναμενόταν, φυσικά.
Απευθυνόμενος στην Γαλλική Total και την Ιταλική ENI, των οποίων είναι η γεώτρηση, ο Ρετζέπ Ταγγίπ Ερντογάν προειδοποίησε «ορισμένες ενεργειακές εταιρείες» που πάνε να συνεργασθούν «με τα ανεύθυνα μέτρα των ΕλληνοΚυπρίων» ότι θα μπορούσαν να χάσουν “έναν πολύτιμο φίλο όπως η Τουρκία». Σε σχέση με τα προηγούμενα απειλητικά μέτρα της Άγκυρας, όπως η έκδοση NAVTEXγια περιοχές που επικαλύπτονται με τις Κυπριακές για τα πεδία ερευνών, η τοποθέτηση Ερντογάν μάλλον συγκρατημένη θα μπορούσε να θεωρηθεί. Το ίδιο ισχύει και για την τοποθέτηση του Τούρκου πρωθυπουργού Μπιναλί Γιλντιρίμ, ότι οι έρευνες για υδρογονάνθρακες με άδεια της Κυπριακής Δημοκρατίας αποτελεί «μονομερή ενέργεια» καθώς όλα τα σχετικά αποθέματα ανοιχτά της Κύπρου/στην Κυπριακή ΑΟΖ ανήκουν (και) στους ΤουρκοΚυπρίους. Δεν πρόκειται παρά για επανάληψη γνωστής θέσεως, που άλλωστε δεν βρίσκει αντίθετη στον πυρήνα της και την Κυβέρνηση της Λευκωσίας – η οποία κυρίως αποκρούει την εκβιαστικότητα που χτίζεται πάνω σ’ αυτόν τον ισχυρισμό από την Άγκυρα.
Εκείνο που προβληματίζει (θάπρεπε δε να έχει προβληματίσει, κατά τις ενημερώσεις που επιχείρησαν διασταυρωμένα για την αποτυχία των συνομιλιών στο Crans Montana, μετά και απ’ εκείνες του Mont Pelerin της Γενεύης, τόσο ο Κύπρος Πρόεδρο Αναστασιάδης όσο και ο Έλληνας ΥΠΕΞ Κοτζιάς, αμφότεροι με επιδεικτικό “άνοιγμα” στις ευρύτερες κομματικές ηγεσίες…) είναι τοforum που φιλοξένησε τις δυο αυτές τοποθετήσεις. Ήταν η 22η σύνοδος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Πετρελαίου World, όπου οι μεγάλοι /heavyweights της παραγωγής υδρογονανθράκων – Κατάρ, Ιράν, Σαουδαραβία, Αζερμπαϊτζάν, δίπλα βέβαια σε Ρωσία και ΗΠΑ – συζητούσαν σε κλειστό κύκλο. Εκεί, λοιπόν, όπου ο Rex Tillerson – νυν ΥΠΕΞ των ΗΠΑ – βραβευόταν για την μακρά υπηρεσία του στον πετρελαϊκό κλάδο επί τέσσερεις δεκαετίες (ως Πρόεδρος της Exxon Mobil, η οποία πρόκειται να κατεβάσει τρυπάνι παραδίπλα από τις Total/ENI , μαζί και με την Qatar Petroleum, έτσι;) μίλησε υπερ-υποστηρικτικά για τον ρόλο της φιλοξενούσας Τουρκία.
Όχι μόνο τίμησε τον Τουρκικό λαό, «γενναίους άνδρες και γυναίκες» που στάθηκαν “αντιμέτωποι με τους συνωμότες του πραξικοπήματος και υπερασπίστηκαν την Δημοκρατία» (ενθουσιώδες χειροκρότημα), αλλά και διακήρυξε ότι «οι ΗΠΑ προσβλέπουν να εμπλακούν με την Τουρκία σε σχέδια που θα αυξήσουν την παγκόσμια ενεργειακή ασφάλεια». Έως εδώ, τίποτε το αληθινά νέο.
Όμως ως παραδείγματα ο Τίλλερσον έδωσε αφενός τον Southern Corridor/τον Νότιο Διάδρομο φυσικού αερίου, ο οποίος όσο και νάναι συγκρούεται με τον ΙσραηλινοΚυπριακοΕλληνοΙταλικό σχεδιασμό για EastMed αγωγό (τον οποίο πρόσφατα προμοτάρει στην μίνι-Κορυφή Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας ο Μπινιαμίν Νετανιάχου…). Αλλά, αφετέρου είπε ο ίδιος και κάποια απροσδιόριστα για «φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου», που δεν συνδυάζονται ακριβώς όμορφα με τους Κυπριακούς σχεδιασμούς.
Ακριβώς αυτή η γεωγραφική (πάντως) σύμπτωση Ερντογάν-Γιλντιρίμ-Τίλλερσον θαπρεπε να προβληματίσει. Πολύ, όχι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου