Στάσεις των νέων, που σοκάρουν

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Πριν λίγες μέρες, δόθηκε στην δημοσιότητα μια ακόμη από τις – όλο και πιο διεισδυτικές – έρευνες χαρτογράφησης της κοινής γνώμης της διαΝΕΟσις, που αυτή την φορά επιχειρεί να προσεγγίσει τις διαγενειακές σχέσεις και τον συσχετισμό τους με την απασχόληση των νέων στην Ευρώπη. Εντάσσεται η έρευνα αυτή σε ένα ευρύτερο Ευρωπαϊκό πρόγραμμα (CUPESSE – Πολιτιστικές Διοδεύσεις για την Οικονομική Ανεξαρτησία), με συμμετοχή 11 Κρατών μελών και συντονισμό του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης.

Από τα στοιχεία της μελέτης, μεγαλύτερη προσοχή δόθηκε στο ότι οι ίδιοι οι νέοι δηλώνουν κατά 48% βασική πηγή εισοδήματος την «οικονομική στήριξη από γονείς ή άλλους συγγενείς» ή ότι οι Έλληνες γονείς δηλώνουν ότι κατά 76% χρηματοδοτούν την ζωή των παιδιών τους (ηλικιών 18-35 ετών, σημειωτέον). Ή πάλι ότι οι ίδιοι θεωρούν την σχέση τους με τα εν λόγω παιδιά κατά 73,2% πολύ καλή, κατά 23,2% καλή, μόλις 3,6% ούτε καλή ούτε κακή. Αντίστοιχα, από τις απαντήσεις των νέων έμφαση δόθηκε στο ότι στο ερώτημα αν θεωρούν την ανεργία των νέων «σημαντικό πρόβλημα», το 82,8% συμφωνούν απόλυτα, το 14,3% συμφωνεί απλώς. Και ότι το 41% είναι πρόθυμοι να φύγουν για το εξωτερικό, 46% για άλλη πόλη της Ελλάδας.

Όχι ιδιαίτερα διαφωτιστικά ευρήματα, αν το σκεφθεί κανείς Πήγαμε όμως σε ορισμένα βαθύτερα – θαρρούμε - και ανακαλύψαμε τις ακόλουθες στάσεις των νέων, που μας ψιλοσόκαραν:

Ποιος μπορεί «να κάνει κάτι» για την καταπολέμηση της ανεργίας; Απαντούν νέοι 18-35 ετών, θυμίζουμε. Κατά φθίνουσα σειρά, η Κυβέρνηση/Βουλή μπορεί να κάνει «πολλά» θεωρούν 77,9%, «λίγα» 12,4% - η Ευρωπαϊκή Ένωση «πολλά» 72,5%, «λίγα» 18,5%, οι επιχειρήσεις/οι εργοδότες «πολλά» 51,9%, «λίγα» 36,8% - η Τοπική Αυτοδιοίκηση «πολλά» 49,5%, «λίγα» 44,8% Από κεί και κάτω, τα Κέντρα υποστήριξης, τα Κέντρα απασχόλησης ή τα Κέντρα εκπαίδευσης και κατάρτισης φιλοδωρούνται με «πολλά» κατά 33,2%, 26,9% και 31,5% αντιστοίχως, ενώ με «λίγα» κατά 54%, 49,6% και 47,5% (οι διαφορές μικρές, αλλά και η συνειδητοποίηση των διαφορών μάλλον περιορισμένη, ας μας επιτραπεί να πούμε). Δεν ξέρουμε τι λες εσύ, φίλε αναγνώστη. Όμως εμείς μάλλον μελαγχολούμε με την κοσμαντίληψη που δείχνουν να διαθέτουν στην αυριανή ραχοκοκαλιά της οικονομικής ζωής…

Πάμε τώρα σ’ ένα ερώτημα που αφορά το μελλοντικό βιοτικό επίπεδο των παιδιών. Οι νέοι απαντούν ότι θα είναι «πολύ καλύτερο από των γονιών» κατά 12,4% «καλύτερο» 23,9%, «παρόμοιο» 34,8%, «χειρότερο» 19,7% και «πολύ χειρότερο» 8,9%. Αντίστοιχα οι γονείς προκύπτουν πιο απαισιόδοξοι: μόλις 5,4% μιλούν για «πολύ καλύτερα», 23% «καλύτερα», 16,2% «παρόμοια», ύστερα καταβύθιση στο 45% «χειρότερα» και 10,6% «πολύ χειρότερα».

Να επιστρέψουμε όμως στο τι πρέπει να γίνει/ποιος πρέπει να δραστηριοποιηθεί για να βελτιωθούν οι κοινωνικές σχέσεις. Δείτε εδώ τις διαφοροποιήσεις: Το Κράτος χρειάζεται «να λάβει μέτρα μείωσης των εισοδηματικών διαφορών’: οι νέοι «συμφωνούν απόλυτα» κατά 45,9%, «συμφωνούν» κατά 28,4% - οι γονείς τους «συμφωνούν απόλυτα» κατά 62,8%, «συμφωνούν» κατά 17,4%. Πιο δεοντολογικά, θεωρούν ότι πρέπει «να είναι μικρές οι διαφορές» από τους μεν νέους «συμφωνούν απόλυτα» 39,9%, «συμφωνούν» 31,3%, ενώ στους γονείς αντίστοιχα 65% και 17,3%. Τέλος, στο πιο θεμελιακό ερώτημα, αν «περισσότερη προσπάθεια πρέπει να φέρνει μεγαλύτερη αμοιβή», στους νέους το «συμφωνώ απόλυτα» καταγράφει 42,7% με το «συμφωνώ» στο 32,7%, ενώ στους γονείς τα αντίστοιχα ποσοστά είναι 76,2% και 14,8%. Αισιοδοξείτε για το αύριο; Ζόρικο!

kontranews