Πτώχευση εν λειτουργία

analyst

«Όσοι θυσιάζουν στοιχειώδεις ελευθερίες για λίγη ασφάλεια, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία, ούτε ασφάλεια» (B. Franklin).

του Βασίλη Βιλιάρδου

Άποψη

Όταν μία επιχείρηση δεν είναι σε θέση να εξυπηρετεί τις υποχρεώσεις της, αλλά διαθέτει σημαντικά περιουσιακά στοιχεία, ενώ θα μπορούσε να διασωθεί υπό προϋποθέσεις οπότε να μη χαθούν θέσεις εργασίας, τότε αναλαμβάνουν τη διοίκηση της οι πιστωτές – κάτι που περιγράφεται ως χρεοκοπία εν λειτουργία. Διαφορετικά η επιχείρηση κλείνει και ορίζεται ένας σύνδικος πτώχευσης – ο οποίος αναλαμβάνει να ξεπουλήσει τα περιουσιακά της στοιχεία, για να αποπληρώσει μέρος των απαιτήσεων των δανειστών της (εναλλακτικά η επιχείρηση θα μπορούσε να υποβάλλει στο δικαστήριο αίτηση υπαγωγής της στο άρθρο για την προστασία από τους πιστωτές της – έτσι ώστε, εφόσον εγκριθεί, να προβεί σε ρύθμιση των χρεών της κοκ.) .

Εάν στη θέση της επιχείρησης είναι ένα κράτος, το οποίο εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να κλείσει, ενώ δεν προβαίνει σε αναβολή πληρωμών επικαλούμενο την εθνική του κυριαρχία επειδή φοβάται τις συνέπειες, τότε ουσιαστικά κηρύσσεται από τους δανειστές που εξασφαλίζουν την επιβίωση του επίσης σε «πτώχευση εν λειτουργία» (η εναλλακτική λύση της αίτησης υπαγωγής του σε κάποιο άρθρο για την προστασία του από τους πιστωτές δεν υπάρχει για τα κράτη, επειδή δεν έχει θεσμοθετηθεί μία ανάλογη διαδικασία).

Εν προκειμένω μειώνονται οι δαπάνες του, κυρίως όσον αφορά το κοινωνικό του κράτος (συντάξεις, παιδεία, υγεία κλπ.), ενώ αυξάνονται οι φόροι, τόσο ώστε να εξασφαλίζεται η εξυπηρέτηση των τόκων του, για να μην κλιμακώνεται το χρέος του – ενώ οι τόκοι που είναι αδύνατον να πληρωθούν άμεσα (όπως της Ελλάδας μετά το 2021) μετατίθενται στο μέλλον, στα παιδιά καθώς επίσης στα παιδιά των παιδιών των Πολιτών του.

Τα δάνεια του (χρεολύσια) απλά αναχρηματοδοτούνται, διαιωνίζοντας έτσι την υποτέλεια του, όπου φυσικά δένεται χειροπόδαρα με δρακόντειες συμβάσεις και εγγυήσεις – τις οποίες υπογράφουν οι «κατοχικές κυβερνήσεις» του που διατηρούνται έως ότου αντιδράσουν οι πολίτες του, οπότε απλά αντικαθίστανται με άλλες που έχουν συμφωνήσει εκ των προτέρων στην ίδια διαδικασία.

Παράλληλα εκποιούνται όσο-όσο τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου του για να μην αυξηθούν τα χρέη του από τους τόκους – καθώς επίσης αυτά των Πολιτών του, μέσω της υπερβολικής φορολόγησης σε συνδυασμό με τον περιορισμό των εισοδημάτων τους. Εκτός αυτού δημιουργούνται οι προϋποθέσεις μεγάλης κερδοφορίας των ξένων εταιρειών που πρόκειται να επενδύσουν στην εγχώρια οικονομία – όπως το χαμηλά αμειβόμενο προσωπικό, οι κρατικές επιδοτήσεις κοκ.

Εν προκειμένω, όσον αφορά την Ελλάδα, αυτά ακριβώς έχει επιβάλλει ήδη η Γερμανία, πειραματιζόμενη επί πλέον στο πτωχευτικό δίκαιο κρατών που θέλει να υιοθετήσει ο κ. Σόιμπλε για την Ευρωζώνη – στο οποίο σύντομα θα προστεθεί το παράλληλο νόμισμα, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί σωστά η μετατροπή της σε πλήρη αποικία. Μία παράπλευρη χρησιμότητα της είναι η δημιουργία ενός παραδείγματος προς αποφυγή για τις άλλες χώρες – κάτι που προετοιμάζεται επίσης για τη Μ. Βρετανία, όσον αφορά την ΕΕ.

Όλα τα υπόλοιπα, όπως οι ατέρμονες συζητήσεις για τα μέτρα, για τις συντάξεις κοκ. δεν έχουν κανένα νόημα – αφού οι Έλληνες, κρίνοντας από τη σιωπή τους, έχουν προτιμήσει την οδύνη δίχως τέλος, από ένα οδυνηρό τέλος, κυριαρχούμενοι από τους φόβους τους. Όπως πολύ σωστά γράφτηκε, κάναμε τις επιλογές μας με πλήρη γνώση και συνείδηση – οπότε δεν είναι λογικό να παραπονιόμαστε για τις συνέπειες.