Ο μοναδικός δρόμος εξόδου από την κρίση

analyst

Η κυβέρνηση κατάφερε να δολοφονήσει την τελευταία ελπίδα των Ελλήνων, οι οποίοι δυστυχώς έχουν σκύψει το κεφάλι, πιστεύοντας ότι αυτή είναι η μοίρα τους – ενώ υπάρχουν λύσεις, οι οποίες όμως προϋποθέτουν τη στήριξη ολόκληρης της κοινωνίας, αφού προηγουμένως ενημερωθεί και πεισθεί.   

.

«Έχω καταλάβει ότι όλες οι αναλύσεις που προτείνετε για έξοδο από την κρίση, έχουν μια αυτονόητη προϋπόθεση. Θα εφαρμοστούν μόνο εάν η πλειοψηφία των πολιτών τις ενστερνιστεί και είναι διατεθειμένη να παλέψει, έχοντας πλήρη επίγνωση των δυσκολιών και των συνεπειών τους. Κατά συνέπεια, όποια πολιτική δύναμη θελήσει να τις εφαρμόσει, πρέπει πρώτα να παρουσιάσει το σχέδιο της με ένα ξεκάθαρο τρόπο στους πολίτες πριν πάρει την εξουσία (αν δεν πείσει ας μην εκλεγεί, ας περιμένει).

Αν χρειαστεί δε θα κάνει ένα δημοψήφισμα, με διαυγές ερώτημα (και όχι σαν το «γκάλοπ» του Ιουλίου του 2015). Και αυτό για ένα απλό λόγο. Όσο μεγαλοφυές και αν είναι το τεχνικό μέρος του σχεδίου της εξόδου μας από τη παρούσα καταστροφή, δεν έχει καμία πιθανότητα να επιτύχει εάν οι πολίτες δεν το ενστερνιστούν. Δυστυχώς όμως ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την εξουσία με παράλογες και λαϊκίστικες υποσχέσεις. Ο δε κ. Βαρουφάκης, κατ’ εμένα δεν είχε πλάνο Β’. Είχε απλά ένα πλάνο Α’ και μόνο αυτό: να οδηγήσει την κατάσταση σε αδιέξοδο, ούτως ώστε το «μεγαλοφυές» σχέδιο του να είναι η μοναδική μας επιλογή.

Ενώ πιστεύαμε λοιπόν ότι κάτι διαπραγματεύεται, αυτός άδειασε αδικαιολόγητα τα ταμεία για να πληρώσει δόσεις, δήλωνε ότι το μνημόνιο είναι σωστό κατά 70%, πως ο Σόιμπλε είναι ο μόνος που έχει σχέδιο για την Ευρώπη (ο φασισμός πάντα είχε ένα σχέδιο) κλπ. κλπ. Τώρα βγάζει στη φόρα μαγνητοφωνημένες συνομιλίες, για να μας κάνει δώρο την «αλήθεια» για το τι πράγματι έγινε τότε. Το γιατί ενέργησε έτσι σαν υπουργός οικονομικών ποιος θα μας το πει; Ίσως κάποιος άλλος με καινούργιες μαγνητοφωνήσεις.

Ενθυμούμενος το πολιτικό κλίμα στη χώρα μας το καλοκαίρι του 2015, δεν ξέρω τι θα είχε προκύψει εάν ο κ. Βαρουφάκης έβαζε μπροστά τα ΙΟU του, με ένα λαό αποπροσανατολισμένο και απροετοίμαστο γι’ αυτό – ακόμα και αν από τεχνικής άποψης ήταν ιδιοφυές το σχέδιο του, που δεν ήταν.

Πολλοί εμφύλιοι πόλεμοι ξεκίνησαν με λιγότερο περίπλοκες καταστάσεις από τη δική μας….. Αν κάποιοι καταφέρουν τίμια, ξεκάθαρα και με μετριοπάθεια να πείσουν τους πολίτες για την πρόταση τους, αυτοί δεν θα χρειάζονται μαγνητόφωνα, βίντεο και ότι άλλα μυστικοπαθή μέσα για να αποδείξουν την αλήθεια. Ο λόγος τους θα είναι αρκετός» (Β.Γ.).

.

Ανάλυση

Διαβάζοντας το εξαιρετικό σχόλιο του αναγνώστη, κατανοεί κανείς πως οι Έλληνες Πολίτες, αυτοί τουλάχιστον που σκέφτονται σοβαρά και δεν είναι θύματα της χειραγώγησης, του εγωκεντρισμού ή της ιδιοτέλειας τους, γνωρίζουν επακριβώς τι συμβαίνει και τι θέλουν – κάτι που δυστυχώς δεν διαπιστώνεται με τους πολιτικούς, στο σύνολο τους σχεδόν, οι οποίοι δεν είναι απλά κατώτεροι των περιστάσεων, αλλά ανάξιοι να τους ακούει, να τους βλέπει, να τους διαβάζει και γενικότερα να ασχολείται κανείς μαζί τους, με οποιονδήποτε τρόπο.

Οι Έλληνες καταλαβαίνουν λοιπόν ότι, η έξοδος της χώρας από την παγίδα του χρέους προϋποθέτει ένα ολοκληρωμένο, ρεαλιστικό σχέδιο, το οποίο να συμπεριλαμβάνει λύσεις εκτάκτου ανάγκης – ενώ οι Πολίτες θα έπρεπε να ενημερωθούν αναλυτικά από αυτούς που θα ήταν πράγματι σε θέση να το εφαρμόσουν, πριν τους ψηφίσουν. Επίσης να εγκρίνουν εναλλακτικές δυνατότητες μέσω ενός ξεκάθαρου δημοψηφίσματος, εάν θα επρόκειτο για ενδεχόμενες σημαντικές αλλαγές – χωρίς τις οποίες δεν θα μπορούσε ποτέ να διαπραγματευθεί σωστά η χώρα το μέλλον της.

Οι Έλληνες κατανοούν ακόμη περισσότερο ότι, χωρίς τη δική τους στήριξη δεν μπορεί να πετύχει καμία λύση – ακόμη και αν κάποια κυβέρνηση θα είχε θεϊκές ικανότητες. Τέλος πως ο δρόμος αυτός, πράγματι ο μοναδικός, απαιτεί αγώνα, αίμα και δάκρυα από ολόκληρη την ελληνική κοινωνία – η οποία ασφαλώς θα επωμιζόταν πολλά βάρη, ενώ θα έχανε τη βολή της για μία μεγάλη χρονική περίοδο.

Η δολοφονία της ελπίδας

Περαιτέρω, έχοντας πρόσφατα παρουσιάσει μια από τις πολλές λύσεις που έχει στη διάθεση της η χώρα μας (Πάνω από όλα η Ελλάδα), επιγραμματικά φυσικά αφού δεν μπορεί να αναλυθεί στα πλαίσια ενός άρθρου, θεωρούμε ότι υπάρχουν πολύ περισσότερες και καλύτερες – καθώς επίσης αρκετοί Έλληνες που είναι σε θέση να τις εφαρμόσουν εντός και εκτός των συνόρων, ειδικά εκτός.

Δυστυχώς όμως η σημερινή κυβέρνηση έχει καταφέρει να πείσει την πλειοψηφία των Πολιτών ότι, δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος, εκτός από αυτόν των μνημονίων – πρόσφατα ο ίδιος ο πρωθυπουργός με τη δήλωση του στη Guardian, όπου ουσιαστικά επανέλαβε τα λόγια του Strauss Kahn και του ΔΝΤ περί πικρού φαρμάκου! Εν προκειμένω είπε τα εξής (πηγή):

«Ο συμβιβασμός ήταν η μόνη επιλογή. Tα μέτρα λιτότητας είναι ένα επίπονο φάρμακο που χρειάζεται να πάρει ένας ασθενής προκειμένου να κρατηθεί στη ζωή. Κρατάς τη μύτη σου και το παίρνεις. Ξέρεις ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος, επειδή έχεις δοκιμάσει οτιδήποτε άλλο για να επιβιώσεις, να μείνεις ζωντανός«!

Συνεχίζοντας, η κυβέρνηση κατάφερε να δολοφονήσει την τελευταία ελπίδα των Ελλήνων, οι οποίοι δυστυχώς έχουν σκύψει το κεφάλι, πιστεύοντας ότι αυτή είναι η μοίρα τους – με αποτέλεσμα να αποδέχονται τα πάντα στωικά, να μην αντιδρούν και να μην εξεγείρονται, θεωρώντας τον εαυτό τους θύτη αντί θύμα (άρθρο).

Πιστεύουν λοιπόν πως οι ίδιοι είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για την τραγωδία της χώρας τους, χωρίς καν να δίνουν σημασία στις αναλύσεις που τεκμηριώνουν πως τουλάχιστον μετά το 2010 η ευθύνη δεν είναι καθόλου δική τους – ενώ προηγουμένως η Γερμανία διαδραμάτισε έναν πολύ σημαντικό ρόλο με την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα που υιοθέτησε το 2000, κάτι που επίσης αποδεικνύεται από τις μελέτες πολλών ξένων οικονομολόγων, μεταξύ των οποίων αρκετών Γερμανών.

Δυστυχώς η αξιωματική αντιπολίτευση στηρίζει στην πραγματικότητα την κυβέρνηση περιμένοντας να την διαδεχθεί, αφού ισχυρίζεται επίσης ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος – αλλάζοντας απλώς το «αφήγημα» με την έννοια ότι, χρειάζεται ένα άλλο μείγμα πολιτικής. Όλοι όμως οι σοβαροί επιστήμονες πιστεύουν πως μόνο η ανάκτηση της πιστοληπτικής ικανότητας του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, η οποία προϋποθέτει τη μερική διαγραφή του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους, μπορεί να οδηγήσει σε μία βιώσιμη ανάπτυξη – ενώ χωρίς ανάπτυξη η Ελλάδα είναι καταδικασμένη.

Επομένως, οφείλει να δημιουργηθεί ένα πολιτικό κίνημα, το οποίο αφενός μεν να καταρτίσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο εξόδου της χώρας από τη σκλαβιά στο διηνεκές, αφετέρου να πείσει τους Έλληνες για την ορθότητα του – με σαφήνεια, με εντιμότητα και με ειλικρίνεια, χωρίς να έχει στόχο τη νομή της εξουσίας, όπως όλα τα υπόλοιπα. Ως εκ τούτου πρέπει να καταθέσει το σχέδιο του, χωρίς να περιμένει να εκλεγεί όσο οι συνθήκες δεν θα έχουν ωριμάσει – κάτι που φυσικά απαιτεί υπομονή, επιμονή και αντικειμενική αγάπη προς την πατρίδα του.

Οφείλει επί πλέον να λάβει υπ’ όψιν του το γεγονός ότι, η πλειοψηφία επιθυμεί την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη – αλλά όχι θυσιάζοντας την εθνική της κυριαρχία, μετατρεπόμενη σε χώρα της LIDL. Κατά την άποψη μας δε είναι απόλυτα εφικτό να βρεθεί λύση εντός του ευρώ – αρκεί να στηριχθεί πραγματικά από το σύνολο της κοινωνίας, καθώς επίσης να υπάρξει μία κυβέρνηση που να μπορούν να εμπιστευθούν όλοι οι Έλληνες. Ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που θεωρούμε πως το πρόβλημα της χώρας μας είναι πρωτίστως πολιτικό, δευτερευόντως κοινωνικό και στο τέλος οικονομικό.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, οι διεθνείς συγκυρίες είναι σήμερα υπέρ μας, από όποια πλευρά και αν το εξετάσει κανείς – ιδίως γεωπολιτικά και επενδυτικά. Το γεγονός αυτό και μόνο αρκεί για να είμαστε αισιόδοξοι, χωρίς όμως να περιμένουμε πως θα συμβεί κάτι θετικό, εάν δεν προσπαθήσουμε εμείς οι ίδιοι. Αυτό αφορά κυρίως όλους εκείνους τους Έλληνες, εντός και εκτός της Ελλάδας, που έχουν τη δυνατότητα να βοηθήσουν την πατρίδα τους περισσότερο από τους άλλους – λαμβάνοντας υπ’ όψιν πως ίσως είναι η τελευταία της (τους) ευκαιρία.