του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Γίνεται βαθμιαία φανερό ότι εκείνο που τείνει να προκύψει στην Κεντρική Μεσόγειο ως προσφυγικό/μεταναστευτικό το 2017, αρχίζει να θυμίζει σε ένταση και τραγικότητα και… αδιέξοδο χειρισμού την φρίκη της Ανατολικής Μεσογείου του 2015-16. Εκείνο δηλαδή που δέχεται σήμερα η Ιταλία (σε αύξηση, για την ώρα κατά 20% σε σχέση με πέρσι) αρχίζει να μοιάζει με εκείνα που σάρωσαν την Ελλάδα, τα νησιά του Αιγαίου τότε. Και στην Ιταλία οι ΜΚΟ είναι οι μόνες που ανταποκρίνονται ουσιαστικά στην κρίση, όσο κι αν αυτό δεν ακούγεται ευχάριστα. και στην Ιταλία δημιουργούνται από το μηδέν και χωρίς αληθινή υποδομή camps για να στεγάσουν όπως-όπως χιλιάδες κόσμο. και από την Ιταλία, από την Μεσόγειο, μεταξύ Λιβύης και Λαμπεντούζα ή Σικελίας φθάνουν οι εικόνες των πνιγμένων (καθώς δε το πέρασμα δεν είναι μερικά μίλια όπως στο Αιγαίο τα σκάφη είναι μεγαλύτερα - και, όταν βουλιάζουν, τα θύματα είναι εκατοντάδες).
Οι φρικτές ομοιότητες δεν σταματούν εδώ: ένας απο τους υπουργούς της Κυβέρνησης Τζεντιλόνι (της τρίτης ή τέταρτης, ειρήσθω εν παρόδω, που σχηματίζεται στην γείτονα χωρίς να έχουν προηγηθεί εκλογές…) πρότεινε να εκδίδονται σε όσους δεν πνίγηκαν και φθάνουν στις ακτές της Ιταλίας ταξιδιωτικά έγγραφα ώστε να φεύγουν αμέσως για την βορειότερη Ευρώπη. ο Ιταλός Πρωθυπουργός σπεύδει σε συνάντηση της Καγκελαρίου Μέρκελ του Γάλλου Προέδρου, να ζητήσει έμπρακτη βοήθεια. ανεβαίνουν οι φωνές (το μαντέψατε: πρώτα στην Αυστρία, ύστερα στις χώρες Βίζεγκραντ) ότι η Ιταλία δεν φυλάσσει επαρκώς τα θαλάσσια σύνορά της, ή ότι οι “αλληλέγγυοι” των ΜΚΟ στον υπερβάλλοντα ζήλο τους φθάνουν μέχρι και να μπαίνουν στα χωρικά ύδατα… της Λιβύης, για σωστικές προσπάθειες. Και, βέβαια, μέσα στην ίδια την Ιταλία οι φωνές για πιο δυναμική απώθηση του κύματος ανεβαίνουν: η συζήτηση για push-backs δεν σβήνει εύκολα.
Δυο είναι οι διαφορές - και είναι επικίνδυνες και οι δυο. Πρώτον, στην Ιταλία εκείνοι που καταφθάνουν δεν είναι τόσο πιθανοί πρόσφυγες όσο οικονομικοί μετανάστες (η Συρία, βλέπετε, είναι πολύ μακριά), με Αφρικανούς της Υποσαχάριας Αφρικής να καλύπτουν μεγάλο ποσοστό - αλλά και Αφγανούς, για παράδειγμα να προστίθενται επειδή σε προηγούμενες φάσεις η πρακτική χορήγησης ασύλου της Ρώμης τους έδινε ελπίδες. Οπότε και “Ευρωπαϊκή” στάση απέναντι στην Ιταλική Κυβέρνηση ξεκινάει σαφώς πιο αυστηρή. Δεύτερον, “απέναντι” στην Λιβύη δεν - ΔΕΝ - υπάρχει όχι απλώς μια Κυβέρνηση Ερντογάν, αλλ’ ούτε καν οτιδήποτε να θυμίζει “κυβέρνηση”. Οι όποιες διαπραγματεύσεις γίνονται με δυνάμεις στην Λιβύη, διεξάγονται με τους δημάρχους των παράκτιων πόλεων ή και με τοπικούς πολέμαρχους. Όχι ευχάριστη κατάσταση…
Γιατί τα καταγράφουμε αυτά; Διότι τώρα που η Ιταλική Κυβέρνηση θα στρέφεται προς κάθε κατεύθυνση ζητώντας στήριξη απέναντι στον (ελαφρώς συγκαλυμμένο) ρατσισμό των ΚεντροΕυρωπαίων, η Αθήνα - και η Ελληνική κοινή γνώμη - δεν πρέπει να στρέψουν αλλού το κεφάλι με ένα “Ουφ! Δεν είναι τώρα δικό μας το πρόβλημα!”
Και οι καιροί έχουν γυρίσματα, και η Ευρωπαϊκή αναλγησία χρειάζεται να πολεμιέται σε κάθε στροφή.
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου