Η Χρονιά του Δράκου

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Δύο θηλειές σφίγγονται τώρα, όλο και πιο σφιχτά, γύρω από τους ‘Έλληνες και τα δύο κράτη τους, την Ελλάδα και την Κύπρο. Οι δύο κρίσεις, συνδέονται βαθιά μεταξύ τους, έστω, κι ακριβώς επειδή, αυτό δεν γίνεται συνήθως αντιληπτό.

Σε ότι αφορά την Κύπρο, με την οποία θα ασχοληθούμε σε αυτό το άρθρο, η άρνηση του Σουλτάνου να υπογράψει την κατάργηση των εγγυήσεων και των επεμβατικών δικαιωμάτων, και μόνο αυτή, έχει οδηγήσει σε προσωρινή αναστολή εκτελέσεως των Κυπρίων και του κράτους τους.

Παρά τις δυσκολίες όμως που προκάλεσε το ενσκήψαν θέμα του δημοψηφίσματος του 1950, ούτε ο κ. Αναστασιάδης, ούτε ο κ. Ακιντζί κήρυξαν λήξασα τη διαδικασία εξεύρεσης “λύσης του κυπριακού”, δια της μεθόδου κατάργησης του κυπριακού κράτους ή τη διάσκεψη της Γενεύης.

Και δεν θα μπορούσαν άλλωστε. Δεν αποφασίζουν αυτοί. Ούτε και οι πραγματικές διαπραγματεύσεις διεξάγονται στη Λευκωσία ή στη Γενεύη. Στην ‘Αγκυρα διεξάγονται, όπου σπεύδουν τώρα, ο ένας μετά τον άλλο, οι εντεταλμένοι εκπρόσωποι του “διεθνούς παράγοντα”, η Τερέζα Μέι, η Μέρκελ, ο Γκουτιέρες, αντιπροσωπεία των Ισραηλινών, ο διευθυντής της CIA και τώρα ο αρχηγός του αμερικανικού ΓΕΕΘΑ.

Κοντεύει να γίνει πρώτος τουριστικός προορισμός για δυτικούς επισήμους η τουρκική πρωτεύουσα μέσα στον χειμώνα. Και νάχε και κάνα αξιοθέατο τουλάχιστο.

Τι θέλουν όλοι αυτοί από τον Ερντογάν;

Να τους δώσει τους τίτλους του οικοπέδου “Κύπρος”, καθαρούς, χωρίς προσημείωση και υποθήκες. Να δεχτεί δηλαδή την κατάργηση των εγγυήσεων και των επεμβατικών δικαιωμάτων, που προβλέπονται από τις συνθήκες του 1960 και που παρείχαν το δικαίωμα, αλλά και υποχρέωναν Ελλάδα, Βρετανία και Τουρκία, να εγγυώνται τη συνταγματική τάξη της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αυτή είναι μια περίπλοκη διαπραγμάτευση που έχει κυρίως να κάνει με το θέμα των Κούρδων, το μέλλον της Μέσης Ανατολής και το αν θα παραμείνει η ‘Αγκυρα στη “λυκοφιλία” με τη Ρωσία, ή αν θα τα ξαναφτιάξει με τους Αμερικανούς.

Πρώτα η συμφωνία για την Κύπρο, μετά η ανατροπή του Ερντογάν

Αν ο κ. Ερντογάν συμφωνήσει να παραιτηθεί των εγγυήσεων και των επεμβατικών δικαιωμάτων, φύγαμε για Γενεύη και αυτή τη φορά θα είναι οριστικό. Αν δεν συμφωνήσει θα πρέπει να περιμένουν την ούτως ή άλλως σχεδιαζόμενη ανατροπή του. Αλλά η προτιμητέα για τον “διεθνή Βελζεβούλ” (sorry διεθνή παράγοντα θέλαμε να πούμε) σειρά είναι πρώτα ο Ερντογάν να δώσει τους τίτλους του οικοπέδου καθαρούς και μετά να ανατραπεί, ενώ θα νομίζει ότι τη γλύτωσε.

Η μεγάλη διαφορά σχετικά με το 2004, ήταν ότι τότε είχαν αρκετή εμπιστοσύνη στην Τουρκία, ώστε να της αφήσουν κάποια δικαιώματα (όπως και στην Ελλάδα).

Τώρα, έχουν πιθανώς προγράψει μεσοπρόθεσμα οποιαδήποτε Τουρκία με στοιχειώδη βαθμό ανεξαρτησίας, για αυτό και επιμένουν στην κατάργηση των εγγυήσεων (όσοι επιμένουν, γιατί πιθανώς και ο διεθνής παράγων έχει τις εμφύλιες έριδές του, όρα και εμφύλιο Τραμπ-Ομπάμα).

Διαλύοντας ένα κράτος

Σε ότι αφορά τώρα την ίδια την Κύπρο, ξέρουμε τι προβλέπει το σχέδιο και επ’ αυτού δεν υπάρχει διαφωνία Ερντογάν, “διεθνούς Βελζεβούλ” (συγγνώμη και πάλι, διεθνούς παράγοντα ήθελα να πω), κυπριακής και ελληνικής κυβέρνησης

• αντικατάσταση του υπάρχοντος κράτους με ένα συνεταιρισμό 50-50% πλειοψηφίας και μειοψηφίας ο οποίος θα χρειάζεται ξένους να παίρνουν αποφάσεις για να λειτουργήσει, χωρίς δικό του στρατό, χωρίς δικαίωμα να συμμαχήσει με την Ελλάδα και με Διεθνή Αστυνομική Δύναμη να το εποπτεύει
• αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων μετά τη λύση, δηλαδή αφού διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και η Εθνοφρουρά της

‘Όλα αυτά θα υπογραφούν στη Γενεύη, θα επικυρωθούν από την ΕΕ και θα παρουσιασθούν προς επικύρωση στο ΣΑ του ΟΗΕ, συμπαρασύροντας με νέα ψηφίσματα την ισχύ των υπαρχόντων που ζητούν ταχεία αποχώρηση των τουρκικών δυνάμεων, χωρίς να την εξαρτούν από εφαρμογή λύσης ή από το είδος της λύσης.

Μετά τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ (συγνώμη και πάλι, άλλα θέλω να γράψω και άλλα γράφω, τάχασα κι εγώ) θα περάσουν ότι μπορούν από αυτά με νομοσχέδια και ίσως θα γίνει και κάποιο δημοψήφισμα, αν είναι σίγουροι ότι θα το κερδίσουν και όταν δεν θα έχει και πολύ νόημα πια.

Θάχει βάλει η Κυπριακή Δημοκρατία δια του Προέδρου της και η Ελλάδα δια του Πρωθυπουργού ή του Υπουργού Εξωτερικών όλη τη λύση στη διεθνή νομιμότητα της ΕΕ και του ΟΗΕ και μετά θα τα ανατρέψουν όλα αυτά με δημοψήφισμα οι πολίτες; Σοβαρά το πιστεύουν αυτό ή λένε ότι το πιστεύουν οι Κύπριοι πολιτικοί;

Γι’ αυτό και δεν ευθύνονται μόνο για το έγκλημα όσοι στη Λευκωσία και την Αθήνα το διαπράττουν, αλλά και όσοι δεν αντιδρούν όπως συνάδει σε εξελισσόμενη απόπειρα κατάλυσης του κράτους, αφήνοντας αδιαμαρτύρητα να συνεχίζεται η αξιοθρήνητη κωμωδία των διαπραγματεύσεων και μην καταγγέλλοντας, δημόσια και διεθνώς, την ίδια τη νομιμότητα της νεκραναστημένης διάσκεψης των «εγγυητριών δυνάμεων». Ούτε καν την παραίτηση του Προέδρου που τα κάνει δεν έχουν ζητήσει. ‘Όλα αυτά είναι μια άθλια κωμωδία μέχρι στιγμής, αλλά μπορούν πολύ εύκολα να μετατραπούν σε τραγωδία ανά πάσα στιγμή.

Βαρέθηκα προσωπικά να διαβάζω επικρίσεις των Κυπρίων εναντίον των Τούρκων. Τους κατηγορούμε γιατί θέλουν διζωνική-δικοινοτική, που εμείς προτείναμε. Τελευταία, διάβασα κι ένα άρθρο που κατηγορεί τους Ρώσους για τη διζωνική-δικοινοτική! Κατηγορούμε τον Ακιντζί γιατί δεν αντιστέκεται στην τουρκική κατοχή και στον Ερντογάν.

Που να στηριχτεί για να αντισταθεί, ακόμα κι αν τόθελε;

Στους Ελληνοκύπριους που δέχονται τα πάντα και δεν κάνουν τίποτα εναντίον της κατοχής;

Νομίζω ότι μόνο ευγνωμοσύνη πρέπει να χρωστάμε στον Ντενκτάς, στην Τουρκία και στον Ακιντζί, γιατί υπερασπιζόμενοι τις βλέψεις τους στην Κυπριακή Δημοκρατία καταλήγουν πρακτικώς να υπερασπίζονται εμμέσως και την ίδια, την οποία δεν υπερασπίζεται ούτε η πολιτική ηγεσία των Ελληνοκυπρίων, ούτε η ελληνική κυβέρνηση.

Φταίει άραγε η Τουρκία ή οι Τουρκοκύπριοι, γιατί η πολιτική ηγεσία των Ελληνοκυπρίων δεν σέβεται την σαφέστατη ετυμηγορία του κυπριακού λαού στο δημοψήφισμα του 2004 που έδωσε άμεση, καθαρή και δημοκρατική εντολή:

«Μη μας διαλύετε το κράτος!»

Από τη νομική στην υλική πραγματικότητα. Αυτά σε ότι αφορά τη νομική πτυχή της υπόθεσης.

Στην πραγματικότητα, είναι μια συνταγή καταστροφής. Ο τουρκικός στρατός δεν θα φύγει ποτέ, ενώ η εγγενής αστάθεια, η ενσωματωμένη αδικία και η αδυναμία διακυβέρνησης θα οδηγήσουν, αργά ή γρήγορα, σε αιματηρές ταραχές.

Θα ξεσπάσουν είτε από μόνες τους, είτε οποτεδήποτε το κρίνει σκόπιμο ο “διεθνής παράγων” ή όποιος μέσα στον διεθνή παράγοντα.

Θα διευκολυνθεί έτσι κατά τρόπο δραστικό μακροχρόνια και η φυγή του γηγενούς πληθυσμού από το νησί, γιατί δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να καταλάβεις ένα μέρος από το να διώξεις τους κατοίκους του.

(Για να είναι μάλιστα σίγουροι ότι θα γίνει έτσι, έχουν βάλει και κάτι εξωφρενικούς όρους για επιστροφή περιουσιών ανάλογα με το συναισθηματικό δεσμό του κατόχου της περιουσίας, που θα γενικεύσουν τους καυγάδες από την κορυφή σε όλη τη βάση της κοινωνικής πυραμίδας και κάθε άτομο στο νησί ξεχωριστά).

‘Όσο για την Ελλάδα, θα έχει ήδη χάσει, με την κατάργηση των εγγυήσεων, και όποιο νόμιμο δικαίωμα και υποχρέωση να παρέμβει στην Κύπρο, αν τυχόν οι τηλεοράσεις αρχίσουν και δείχνουν σφαγές Ελληνοκυπρίων και πιέζει η κοινή γνώμη.

Τρέμοντας ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα γίνει και με άλλο, καινούριο τρόπο η Αθήνα προτεκτοράτο του διεθνούς παράγοντα, που έχει ήδη γίνει με οικονομικά μέσα.

Σημείωση:

Άκουσα την Ελένη Θεοχάρους να απευθύνει μια συγκινητική έκκληση στην Ελλάδα να μην ξεχάσει την Κύπρο, όταν θα έχει υπογράψει την κατάργηση των εγγυήσεων. Φυσικά και πρέπει να μην την ξεχάσει. Καλύτερα όμως να κάνουμε ότι μπορούμε για να σταματήσουμε αυτές τις επικίνδυνες διαδικασίες εδώ και τώρα, αντί να σκεφτόμαστε τρόπους για να αποφύγουμε τις αναπόφευκτες συνέπειες μιας καταστροφής, όταν αυτή θα έχει ήδη συντελεσθεί.

‘Όπως οι Κύπριοι θέλουν την Ελλάδα και όλο τον κόσμο να μην τους ξεχνάει, θα πρέπει και αυτοί να μην τους ξεχνάνε (δεν αφορά την ίδια την Κυρία Θεοχάρους, που θυμάται την Ελλάδα, αυτή η παρατήρηση).

Γιατί βεβαίως, πως μπορεί κάποιος να περιμένει την Ελλάδα να βοηθήσει την Κύπρο, όταν η ίδια η πολιτική ηγεσία της Κύπρου πάει και υπογράφει τα εξωφρενικά που υπογράφει, θέτοντας μάλιστα σε κίνδυνο όχι μόνο τον κυπριακό λαό και το κράτος του, αλλά το σύνολο του ελληνικού λαού και το ελληνικό κράτος;

Το «κράτος» που κατασκευάζουν ο Νίκος Αναστασιάδης και ο ‘Αντρος Κυπριανού δεν θα έχει καν δικαίωμα επίκλησης των υφισταμένων σήμερα εγγυήσεων, ούτε δυνατότητα σύναψης συμμαχίας με την Κύπρο. Πως θα το βοηθήσει η Ελλάδα; Γενικώς μιλώντας, η αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι μονόδρομος.

Οδός Δραχμής