Νέα σήματα κινδύνου

analyst

του Βασίλη Βιλιάρδου

Kάτι άλλο κρύβεται πίσω από τις συνεχείς αποτυχίες της κυβέρνησης και τις κλιμακούμενες φορολογικές επιβαρύνσεις της ελληνικής κοινωνίας  που αυξάνουν τα αντιευρωπαϊκά συναισθήματα – η ανάγκη ενός εθνικού σχεδίου εξόδου από την κρίση

«Υπογράφουμε τη συμφωνία στις 20 Φεβρουαρίου του 2015, για να μην κλείσουν οι τράπεζες. Στη συνέχεια δεν την τηρούμε, διαπραγματευόμαστε τα ήδη υπογραφέντα, αρνούμαστε τη διεξαγωγή της αξιολόγησης, κλείνουν οι τράπεζες, ψηφίζουμε εναντίον των μνημονίων, φτάνουμε στα όρια της χρεοκοπίας και τελικά υπογράφουμε με πολύ χειρότερους όρους το τρίτο μνημόνιο – υποχρεώνοντας τα άλλα κόμματα, καθώς επίσης τους Πολίτες να το εγκρίνουν, με την πλάτη στον τοίχο (=έξοδος από την Ευρωζώνη και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία).

Εκείνη την εποχή, αυτό που κρυβόταν πίσω από τις παταγώδεις αποτυχίες της κυβέρνησης ήταν το παράλληλο νόμισμα – το οποίο τελικά δεν τόλμησε να υιοθετήσει ο πρωθυπουργός, θυσιάζοντας άδικα τον υπουργό οικονομικών του που προφανώς δεν σχεδίαζε μόνος του το ηλεκτρονικό τραπεζικό σύστημα.   

Περαιτέρω, δεν τηρούμε όλους τους όρους του τρίτου μνημονίου, ξεπουλάμε τις τράπεζες, τα αεροδρόμια και τον ΟΛΠ, δεν κλείνει η αξιολόγηση, διαπραγματευόμαστε ξανά τα υπογραφέντα, προσπαθούμε να διώξουμε το ΔΝΤ, δημοσιοποιούμε τις υποκλοπές, αρνούμαστε μέτρα ύψους 5,4 δις € και μας επιβάλλονται επί πλέον 3,5 δις € μαζί με το ΔΝΤ – όπου λέμε εκ των προτέρων πως δεν θα τα σεβαστούμε, αφού τα αποδεχθήκαμε για τυπικούς λόγους!

Φυσικά δεν εξηγούμε στον ανόητο λαό ότι, τα νέα μέτρα επιβάλλονται από το ΔΝΤ επειδή η ευρωπαϊκή Τρόικα δεν συμφωνεί με την διαγραφή του χρέους – την οποία το ΔΝΤ θεωρεί απαραίτητη για τη βιωσιμότητα του προγράμματος, αναγκαζόμενο να αποδεχθεί εναλλακτικά την επί πλέον επιβάρυνση των Ελλήνων με τα 3,5 δις €. Σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται να βγουν τα μέτρα, το δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο, ούτε το ιδιωτικό, ενώ χωρίς ονομαστική διαγραφή μέρους και των δύο δεν υπάρχει μέλλον.  

Την ίδια στιγμή προγραμματίζουμε την κατάθεση δύο σημαντικών νομοσχεδίων, για τα οποία δεν έχουμε την έγκριση ούτε του κουαρτέτου, ούτε της κοινωνίας – ενώ παράλληλα παραδεχόμαστε (εννοούμε πάντοτε την κυβέρνηση) ότι, ασκούμε μόνο εν μέρει εξουσία. Φυσικά ούτε αυτό είναι αληθινό, αφού δεν ασκούμε καθόλου εξουσία, έχοντας χάσει εντελώς την εθνική μας κυριαρχία – ενώ εκείνο που θα συμβεί, εάν συνεχιστεί η διαπραγμάτευση, θα είναι η πλήρης καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, επειδή η κυβέρνηση έχει τοποθετήσει όσο περισσότερες βόμβες μπορούσε στα θεμέλια της. Σκόπιμα μήπως; 

Ειδικότερα, όλα αυτά που συμβαίνουν είναι τόσο παράλογα, ώστε δεν μπορεί να είναι αληθινά – αφού ακόμη και η ανοησία έχει τα όρια της, τα οποία έχουν ξεπεραστεί προ πολλού. Ως εκ τούτου, υποθέτουμε πως κάτι άλλο κρύβεται πίσω από τις συνεχείς αποτυχίες της κυβέρνησης – καθώς επίσης πίσω από τις συνεχώς αυξανόμενες φορολογικές και λοιπές επιβαρύνσεις της ελληνικής κοινωνίας.

Με δεδομένο δε το ότι, αυξάνεται διαρκώς η εχθρότητα απέναντι στο ευρώ, στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, είναι μάλλον φανερό το τι κρύβεται – αν και δεν πιστεύουμε πως θα μπορούσε ποτέ να επιβληθεί στην Ελλάδα ένα τέτοιου είδους καθεστώς, ακόμη και αν υποθέσουμε πως έχει τη δυνατότητα να παραπλανήσει με τόσο πονηρό τρόπο τους Έλληνες η κυβέρνηση τους».

.

Υπενθύμιση

Πάντοτε υπήρχαν και υπάρχουν λύσεις για την Ελλάδα, αρκεί να εκπονηθεί ένα δικό της πρόγραμμα. Οι λύσεις βέβαια αυτές, όταν καθυστερούν και δεν υιοθετούνται έγκαιρα, είναι συνεχώς πιο επώδυνες – έχουν δηλαδή μεγαλύτερο υλικό και ανθρώπινο κόστος. Στα πλαίσια αυτά, η λιγότερο οδυνηρή λύση σήμερα για την Ελλάδα είναι εν πρώτοις η επίσημη αποδοχή της χρεοκοπίας της – η οποία είναι πλέον πέραν κάθε αμφιβολίας.

Ειδικότερα, τόσο το δημόσιο, όσο και το ιδιωτικό χρέος της πλησιάζουν έκαστο στο 200% του ΑΕΠ. Εάν δε συνυπολογίσει κανείς το ασφαλιστικό, το οποίο το 2012 υπολογιζόταν στο 475% του ΑΕΠ (πηγή), τις χρεοκοπημένες τράπεζες, την απώλεια των περιουσιακών μας στοιχείων (καταθέσεις, τιμές ακινήτων), καθώς επίσης την καταστροφή του παραγωγικού μας ιστού, τότε έχουμε καταρρίψει κάθε προηγούμενο ρεκόρ υπερχρέωσης και κυλιόμενης πτώχευσης στην παγκόσμια ιστορία.

Στη συνέχεια, αφού η χώρα μας αποδεχθεί επίσημα τη χρεοκοπία της, οφείλει να προβεί σε στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης (ανάλυση) – αφενός μεν επειδή δεν μπορεί να την εγκαταλείψει μονομερώς (η συμμετοχή στο ευρώ είναι αμετάκλητη, οπότε προϋποθέτει την έξοδο από την ΕΕ που θεωρείται πως διαρκεί δύο χρόνια), αφετέρου λόγω του ότι, αποκλεισμένη εντελώς από τις αγορές, θα αντιμετώπιζε θανατηφόρα προβλήματα (άρθρο μας).

Σε μία τέτοια περίπτωση, η Ελλάδα πιθανότατα θα εκβιαζόταν από την ΕΚΤ, με το σταμάτημα της παροχής ρευστότητας στο τραπεζικό της σύστημα – παρά το ότι πρόκειται για μία άκρως παράνομη ενέργεια (άρθρο), όπως είχαμε τονίσει όταν έκλεισε τις τράπεζες μας. Εν τούτοις, δεν έχουμε άλλη λύση, από το να αναλάβουμε το ρίσκο, ειδικά αφού η ρευστότητα στη χώρα μας είναι ελάχιστη και οι καταθέσεις ανύπαρκτες – ενώ υπάρχει η δυνατότητα εθνικοποίησης των τραπεζών, για να είναι λιγότερο καταστροφικές οι συνέπειες του εκβιασμού της ΕΚΤ.

Η επόμενη ενέργεια μας είναι η διαπραγμάτευση μίας μεγάλης διαγραφής του δημοσίου χρέους με την ευρωπαϊκή Τρόικα – κάτι που είναι δυνατόν να συμβεί «αναίμακτα» μέσω της ΕΚΤ, εάν αγόραζε και πάγωνετα ομόλογα μας σταδιακά, κάθε φορά που κάποια θα καθίσταντο ληξιπρόθεσμα.

Αμέσως μετά η διαγραφή ή το πάγωμα μέσω κάποιας «κακής τράπεζας» (bad Bank) ενός αντίστοιχα μεγάλου μέρους εκείνου του ιδιωτικού χρέους που είναι αδύνατον να πληρωθεί – με την ταυτόχρονη μεταφορά των ενυπόθηκων κόκκινων δανείων στην ίδια ή σε κάποια άλλη επίσης κρατική τράπεζα, για να διακανονισθούν ορθολογικά, χωρίς να γίνουν βορά των κερδοσκόπων οι Έλληνες.

Έτσι θα μπορούσε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα του δημοσίου και ιδιωτικού μας τομέα – οπότε να μπορούν να δανείζονται και οι δύο τομείς, να ακολουθήσει η ανάπτυξη, καθώς επίσης να εξυπηρετούνται τα εναπομείναντα χρέη.

Εάν βέβαια παραμείνει ανένδοτη η Τρόικα, παρά το ότι πλέον ακόμη και το ΔΝΤ τάσσεται υπέρ της γενναίας διαγραφής χρέους (εμείς εννοούμε πάντοτε ονομαστική), τότε δεν μπορούμε παρά να υποστούμε τις όποιες συνέπειες, μένοντας σταθεροί στη θέση μας – έχοντας τη βεβαιότητα ότι κάνουμε το σωστό, πως δεν υπάρχει άλλη λύση, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των χρεών μας, ειδικά τα ιδιωτικά, δεν οφείλονται σε εμάς, αλλά στην λανθασμένη (εάν όχι σκόπιμα) πολιτική των μνημονίων που μας επιβλήθηκε (ανάλυση).

Φυσικά θα πρέπει προετοιμασθεί άμεσα ένα αναλυτικό σχέδιο εκτάκτου ανάγκης, για το χρονικό διάστημα μετά τη στάση πληρωμών – όπου με τα όποια πρωτογενή πλεονάσματα μας θα διενεργούνταν δημόσιες επενδύσεις, αφού δεν θα πληρώναμε καθόλου τόκους και χρεολύσια, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών μας θα διατηρούταν θετικό, οι τράπεζες θα λειτουργούσαν μόνο με τα χρήματα που ήδη κυκλοφορούν, θα επιταχυνόντουσαν οι πραγματικές διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία μας κοκ.

Παράλληλα, απαιτείται επίσης ένα σχέδιο επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα, εάν μας αναγκάσουν με κάποιο τρόπο να το υιοθετήσουμε – σε καμία περίπτωση όμως η κυκλοφορία ενός παράλληλου νομίσματος ή υποσχετικών πληρωμής (IOU), παρά το ότι είναι η κρυφή επιθυμία της Γερμανίας (θέλει να διεξάγει το πείραμα), αφού αυτό θα σήμαινε πως θα συνεχίζαμε τα ίδια λάθη, επιλέγοντας «μεσοβέζικες» λύσεις που απλά καθυστερούν την καταστροφή επιδεινώνοντας την.

Ολοκληρώνοντας, φυσικά δεν είναι δυνατόν να παρουσιαστεί ένα αναλυτικό σχέδιο στη μικρή έκταση ενός άρθρου. Εν τούτοις, σε γενικές γραμμές αυτό θα όφειλε να είναι το εθνικό μας πρόγραμμα, κυρίως όμως να βρούμε κάποια στιγμή το θάρρος να παραδεχτούμε το αυτονόητο: το ότι η Ελλάδα έχει ήδη χρεοκοπήσει, πως η πολιτική των υποκλίσεων και της υποτέλειας δεν αποδίδει, ότι τα μνημόνια δεν είναι η λύση αλλά το πρόβλημα, καθώς επίσης πως πρέπει να υποστούμε σήμερα τις οδυνηρές συνέπειες της πτώχευσης – αφού αύριο θα είναι πολύ πιο επώδυνες.