Η Τουρκία σφάζει, η Ε.Ε. κοιτάζει*

Το Ποντίκι

του Δημήτρη Μηλάκας

Η κατάρριψη από τουρκικά μαχητικά ενός ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους που επιχειρούσε κατά του ISIS στη Συρία, η κλιμακούμενη ένταση στις ρωσοτουρκικές σχέσεις, ο πόλεμος δίχως τέλος στη Συρία και το προσφυγικό τσουνάμι που κατευθύνεται στην Ευρώπη, καλύπτουν απόλυτα έναν ακόμη πόλεμο ο οποίος βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη στο εσωτερικό της Τουρκίας, στις νοτιοανατολικές κουρδικές επαρχίες της.

Πρόκειται, για την ακρίβεια, για μια σφαγή αμάχων, στην οποία επιδίδονται οι στρατιωτικές δυνάμεις της Τουρκίας. Για να έχει κανείς την αίσθηση του μεγέθους αυτής της σφαγής, αρκεί να γνωρίζει ότι ο αριθμός των τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων που έχουν κινητοποιηθεί για να επιβάλουν την «τάξη» στη περιοχή είναι μεγαλύτερος από τις δυνάμεις που πραγματοποίησαν την εισβολή στην Κύπρο!

Η στρατιωτική κινητοποίηση στην περιοχή είναι τόσο μεθοδική και σκληρή που στις πόλεις της Νοτιοανατολικής Τουρκίας κανείς δεν μπορεί να μπει ή να βγει, καθώς είναι αδύνατο να διασπαστεί η πολιορκία τους.

Μπορεί η εικόνα των καταστροφών να μη φτάνει στους τηλεοπτικούς μας δέκτες και ο διεθνής Τύπος να μην αφιερώνει πέρα από μονόστηλα στις σφαγές αμάχων, όμως δίπλα στη φωτιά που καίει στη Μέση Ανατολή, στα ανοιχτά μέτωπα της Συρίας και του Ιράκ, βρίσκεται σε εξέλιξη ένας άλλος πόλεμος εξίσου καταστροφικός και αιματηρός, στις νοτιοανατολικές περιοχές της Τουρκίας, στο τουρκικό Κουρδιστάν.

Ένας πόλεμος κρυμμένος κάτω από ένα παγερό χαλί σιωπής και αδιαφορίας που έχει υφάνει η τουρκική κυβέρνηση με τη συνεργασία και ανοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία πριμοδοτεί με δισεκατομμύρια ευρώ τον Ερντογάν για την αντιμετώπιση του προσφυγικού κύματος από τη Συρία και το Ιράκ και την ίδια στιγμή κάνει τα στραβά μάτια για τους 200.000 νέους πρόσφυγες και ξεριζωμένους που δημιουργεί, αυτήν τη φορά μέσα στην Τουρκία, η επέμβαση του τουρκικού στρατού. Πρόκειται για μια κολοσσιαίων διαστάσεων επέμβαση σε 17 πόλεις που κατοικούνται από Κούρδους, στις επτά επαρχίες όπου έχει επιβληθεί στρατιωτικός νόμος και περιστασιακά απαγόρευση κυκλοφορίας όλο το εικοσιτετράωρο. Πόλεις και χωριά από τις επαρχίες Ντιγιάρμπακιρ, Μάρντιν, Μπάτμαν, Μους, Σιρνάκ, Χακάρι, Ελαγίζ έχουν δεχτεί όλη την αγριότητα των εκκαθαρίσεων που έχουν εξαπολύσει τα τουρκικά στρατεύματα.

Απαγορεύσεις κυκλοφορίας

Οι πολεμικές / εκκαθαριστικές επιχειρήσεις έχουν ξεκινήσει από το περασμένο καλοκαίρι. Από τις 12 Αυγούστου μέχρι σήμερα, κηρύχτηκε απαγόρευση κυκλοφορίας 52 φορές.

Επί 137 ημέρες, από τότε μέχρι και σήμερα, κουρδικές πόλεις καίγονται, σπίτια γκρεμίζονται, ελεύθεροι σκοπευτές πυροβολούν όποιον πολίτη τολμήσει να βγει στον δρόμο παραβιάζοντας την απαγόρευση της κυκλοφορίας.

Σπίτια γκρεμίζονται, σχολεία ισοπεδώνονται, νοσοκομεία και τζαμιά γίνονται στόχοι του τουρκικού πυροβολικού. Δολοφονούνται πολίτες, στην πλειονότητά τους παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένοι.

Η μεταφορά των τραυματιών και των ασθενών στα νοσοκομεία είναι αδύνατη λόγω των απαγορεύσεων. Δεν χορηγείται άδεια ταφής των νεκρών. Ο κόσμος κρατάει τους νεκρούς του στα σπίτια και ζει επί μεγάλα χρονικά διαστήματα μαζί τους.

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να βγουν από τα σπίτια τους για να αντιμετωπίσουν τις άμεσες ανάγκες σε φαγητό, νερό κ.λπ. Σε πολλά σημεία έχει διακοπεί η ύδρευση και η παροχή ηλεκτρικής ενέργειας. Στην πραγματικότητα, εφαρμόζεται μια γενοκτονία.

Η αντίσταση του κουρδικού λαού

Εδώ και 137 ημέρες οι Κούρδοι πατριώτες αντιστέκονται. Καθημερινά οργανώνουν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στις μεγάλες πόλεις του Βόρειου Κουρδιστάν. Στήνουν οδοφράγματα, σκάβουν τάφρους και χαντάκια για να εμποδίσουν τα τεθωρακισμένα του στρατού και της αστυνομίας, τα κανόνια και τα βαριά όπλα να μπουν στις γειτονιές, συμπλέκονται σε μάχες με τον στρατό και τους παρακρατικούς που επιχειρούν βάρβαρες επιθέσεις.

Η Ένωση Κουρδικών Κοινοτήτων (KCK), η οργάνωση - στέγη όλων των κουρδικών κοινοτήτων σε Τουρκία, Ιράν, Ιράκ και Συρία, σε ανακοίνωσή της, αφού γνωστοποιεί τις αποφάσεις των μεγάλων Λαϊκών Συνελεύσεων να ανακηρύξουν την αυτονομία των επαρχιών τους, αναφέρει και τα εξής:

«Οι Λαϊκές Συνελεύσεις των επαρχιών Σιλόπης, Τζίζρε, Νουσάιμπιν-Νίσιβις και Σιρνάκ ανακοίνωσαν ότι από τούδε και στο εξής δεν αναγνωρίζουν τις κρατικές αρχές, ότι από τούδε και στο εξής δεν θα έχουν καμία σχέση με αυτές και ότι θα αποφασίζουν οι ίδιοι για τις τύχες τους, συγκροτώντας τις δικές τους σχετικές αρχές και υπηρεσίες.

Σε περίπτωση δε που δεχτούν επιθέσεις οι αρχές και οι υπηρεσίες που θα συγκροτήσουν, θα κάνουν χρήση του δικαιώματος της αυτοάμυνας».

Έξαλλος ο Ερντογάν «ορκίζεται»: Η τρομοκρατική οργάνωση, οι Κούρδοι αντάρτες και οι υποστηρικτές τους «θα θαφτούν στα χαντάκια που έσκαψαν». Μόνο που, όταν αναφέρεται σε τρομοκράτες, εννοεί όλο τον πληθυσμό της Νοτιοανατολικής Τουρκίας.

Ο συν-πρόεδρος του φιλοκουρδικού σοσιαλδημοκρατικού HDP (Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών) Σελαχατίν Ντεμιρτάς δηλώνει ότι το Daesh (η οργάνωση «Ισλαμικό Κράτος») και το AKP (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης - το κυβερνών κόμμα της Τουρκίας) είναι ένα και το αυτό. «Όπως ο ISIS έτσι και η τούρκικη κυβέρνηση αναγνωρίζει μόνο ένα έθνος, μια γλώσσα, ένα κράτος και επιβάλλει στην κοινωνία αυτήν τη φασιστική λογική. Το AKP είναι ένα είδος ISIS της Τουρκίας και εναντίον του διεξάγουμε έναν δημοκρατικό αγώνα, είμαστε υποχρεωμένοι να διεξαγάγουμε αυτόν τον αγώνα. Είμαστε υπέρ μιας πλειοψηφικής δημοκρατίας και υπερασπιζόμαστε ένα νέο Σύνταγμα, το οποίο θα πρέπει να σέβεται την πολυπολιτισμικότητα της Τουρκίας».

Σε τελική ανάλυση, τόσο οι πολεμικές επιχειρήσεις του τουρκικού κράτους στις περιοχές του τουρκικού Κουρδιστάν όσο και οι βομβαρδισμοί του τουρκικού στρατού, το βράδυ της Πέμπτης 24 Δεκεμβρίου, σε κουρδικές θέσεις δυτικά της Τελ Αμπιάντ μέσα στη Συρία, στόχο έχουν, εκτός από το γονάτισμα της αντίστασης των Κούρδων, να κρατήσουν ανοιχτούς τους δρόμους επικοινωνίας, ανεφοδιασμού και λαθρεμπορίας πετρελαίου για τους ισλαμοφασίστες του ISIS με τα εδάφη που ελέγχουν τόσο ανατολικά στο Βόρειο Ιράκ όσο και δυτικά στη Βόρεια Συρία, στη λωρίδα ανάμεσα στα κουρδικά αυτοδιοικούμενα καντόνια του Εφρίν και της Τελ Αμπιάντ.

Θέλουν τους Τούρκους χωροφύλακες των προσφύγων

Οι αφελείς ίσως αναρωτηθούν για ποιο λόγο άραγε οι ευαίσθητοι, πολιτισμένοι και υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ευρωπαίοι και λοιποί δυτικοί δεν ψελλίζουν μια λέξη για να καταστείλουν την τουρκική θηριωδία. Η απάντηση είναι προφανής: Κάνουν τα στραβά μάτια, καθώς γνωρίζουν ότι η τουρκική κυβέρνηση ελέγχει τις προσφυγικές ροές προς τη Δύση.

Γνωρίζουν, λοιπόν, οι Ευρωπαίοι ότι το κλειδί για τον έλεγχο της μεταναστευτικής ροής βρίσκεται στην Τουρκία, όπου – με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς – βρίσκονται εκτοπισμένοι περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι από τα πεδία των μαχών στη Συρία.

Κάτι που επίσης γνωρίζουν οι Ευρωπαίοι είναι ότι στην Άγκυρα εδώ και χρόνια έχει στηθεί μια ολόκληρη επιχείρηση με τζίρους εκατομμυρίων και αποκλειστικό αντικείμενο τη λαθραία διακίνηση προσφύγων και μεταναστών, όχι μόνο από τη Συρία, αλλά και από όποιο σημείο της Αφρικής και της Ασίας οι άνθρωποι έχουν λόγους να αφήσουν τον τόπο τους για να διεκδικήσουν μια ασφαλέστερη και καλύτερη ζωή στην «πλούσια» Ευρώπη.

Η τουρκική κυβέρνηση τους τελευταίους μήνες αξιοποιεί αυτόν τον μηχανισμό παράνομης μεταφοράς ανθρώπων με στόχο να παζαρέψει μείζονα για τα συμφέροντά της ζητήματα με τους Ευρωπαίους. Είναι χαρακτηριστικό, σύμφωνα με πληροφορίες που διαβίβασε και στη Γερμανία η ελληνική κυβέρνηση, πως τις ημέρες που η καγκελάριος Μέρκελ επισκέφθηκε την Άγκυρα η Τουρκία έκανε επίδειξη του ελέγχου που έχει στη ροή των προσφύγων «αποστέλλοντας» στις ακτές των ελληνικών νησιών περί τους 30.000 πρόσφυγες!

Τι ζητάει η Τουρκία

Οι Ευρωπαίοι, λοιπόν, γνωρίζουν ότι η τουρκική κυβέρνηση έχει εντάξει το μεταναστευτικό πρόβλημα στο μεγάλο παιχνίδι που επιχειρεί να παίξει στη Συρία, διεκδικώντας οικονομικά, πολιτικά και γεωπολιτικά ανταλλάγματα:

- Οικονομικά. Ήδη έχει αποφασιστεί από την Ε.Ε. η καταβολή 3 δισ. ευρώ για την αντιμετώπιση των προβλημάτων υποδομών εγκατάστασης των προσφύγων.

- Πολιτικά. Επανεκκίνηση των ενταξιακών συνομιλιών Ε.Ε. - Τουρκίας και συμμετοχή της Τουρκίας στις συνόδους ως παρατηρητής. Ήδη έχει συμφωνηθεί να ανοίξει το Κεφάλαιο 17 (περί οικονομικών και νομισματικών κανόνων), ενώ η ελληνική κυβέρνηση συμφωνεί και προωθεί τη συμμετοχή της Τουρκίας στις συνόδους της Ε.Ε., μόνο όμως για το ζήτημα του προσφυγικού προβλήματος.

- Γεωστρατηγικά. Είναι το σημαντικότερο τουρκικό αίτημα που περιγράφει και τον πυρήνα της τουρκικής πολιτικής στη Συρία – και αποσκοπεί στη δημιουργία μιας ζώνης υπό την προστασία των τουρκικών όπλων εντός του συριακού εδάφους. Εκεί, σ’ αυτήν τη ζώνη, λέει η Άγκυρα ότι θα μπορούσε να συγκρατήσει το κύμα προσφύγων.

Είναι προφανές ότι, όσο αυτό το παζάρι συνεχίζεται, οι ευαίσθητοι Ευρωπαίοι δεν θα στάξουν ούτε δάκρυ για τις τουρκικές σφαγές σε βάρος των Κούρδων…

Το δόγμα του Κεμάλ και η επιχείρηση «εξαφάνισης» του κουρδικού λαού

Οι Κούρδοι είναι ένας λαός που οι ρίζες του χάνονται στα βάθη των αιώνων.

Τον Αύγουστο του 1920, μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, υπογράφτηκε η Συνθήκη των Σεβρών, η οποία μεταξύ άλλων στα άρθρα 62 και 64 προέβλεπε την ίδρυση ανεξάρτητου Κουρδιστάν. Η Συνθήκη, εξαιτίας των γεγονότων και της έκβασης του πολέμου που κατέληξε στην ήττα της Ελλάδας και τη Μικρασιατική Καταστροφή, δεν υλοποιήθηκε ποτέ.

Μετά την επικράτησή του το 1922 και τη δημιουργία του εθνικού κράτους της Τουρκίας με το δόγμα: «ένα κράτος, μία γλώσσα, μία θρησκεία», ο Κεμάλ επιχείρησε να εκτουρκίσει και να εξαφανίσει τον λαό των Κούρδων. Απαγόρευσε τη χρήση της κουρδικής γλώσσας, τα κουρδικά ονόματα, τις πολιτιστικές εκδηλώσεις τους, τον εορτασμό των τοπικών γιορτών, ακόμα και τη μεγάλη εθνική κουρδική γιορτή του Νεβρόζ, τη γιορτή της Άνοιξης και του Φωτός.

Το 1923, με τη Συνθήκη της Λωζάννης, η γη των Κούρδων χωρίστηκε σε τέσσερα κομμάτια: Στο Δυτικό Ιράν, όπου σήμερα ζουν περίπου 10 εκατομμύρια Κούρδοι, στο Βόρειο Ιράκ, το οποίο σήμερα είναι ημιαυτόνομη περιοχή – το Ιρακινό Κουρδιστάν –, όπου ζουν 5 εκατομμύρια, στη Βόρεια Συρία – στα 4 αυτοδιοικούμενα καντόνια της Ροζάβα –, όπου ζουν άλλα 5 εκατομμύρια, και στη Νότια και Νοτιοανατολική Τουρκία, όπου ζει ο κύριος όγκος των Κούρδων που αριθμεί γύρω στα 20 εκατομμύρια.

Στη διάσκεψη αυτή δεν πήραν μέρος οι Κούρδοι, οι συμφωνίες έγιναν παρά τη θέλησή τους και ερήμην τους και, όπως ήταν φυσικό, τη Συνθήκη αυτή δεν την αναγνώρισε ποτέ ο κουρδικός λαός.

Υστέρα από χρόνια αιματηρών αγώνων και επαναστάσεων, το 2012, οι Κούρδοι, με προτροπή του φυλακισμένου ηγέτη τους Αμπντουλάχ Οτσαλάν, προχωρούν σε μονομερή κατάπαυση του πυρός και ξεκινούν ειρηνευτικές συνομιλίες με τον πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν.

Μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2015 σημειώθηκε η πολύνεκρη επίθεση από ισλαμοφασίστες του ISIS στο Σουρούτς, στις 21 Ιουλίου. Τα τουρκικά στρατεύματα ξεκινούν αεροπορικούς βομβαρδισμούς εναντίον θέσεων του ISIS στο Ιράκ, αλλά ο κύριος στόχος τους ήταν, φυσικά, οι Κούρδοι μαχητές του Εργατικού Κόμματος Κουρδιστάν (ΡΚΚ). Ο Ερντογάν κηρύσσει πόλεμο στην «τρομοκρατία» των Κούρδων και τορπιλίζει τις ειρηνευτικές συνομιλίες.

Στις 25 Ιουλίου το ΡΚΚ ανακοινώνει ότι η εκεχειρία με την Άγκυρα έχει χάσει κάθε νόημα έπειτα από τις επιδρομές. Καθώς πλησιάζουν οι εκλογές της 1ης Νοεμβρίου στην Τουρκία, ο Τούρκος πρόεδρος επικεντρώνει τις επιθέσεις του εναντίον του φιλοκουρδικού HDP, το οποίο κατηγορεί ότι είναι συνεργός των «τρομοκρατών». Ο τουρκικός στρατός μαζί με την αστυνομία ξεκινούν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στο τουρκικό Κουρδιστάν.

Τον Αύγουστο μεγάλες Λαϊκές Συνελεύσεις ανακηρύσσουν αυτόνομες τις περιοχές Σιλόπη, Τζίζρε, Νουσάιμπιν-Νίσιβις, Σιρνάκ, Γιουκσέκοβα, Μπουλανίκ και Βάρτο. Ακολουθεί επέμβαση του στρατού και σημειώνονται σφαγές και συμπλοκές με τους κατοίκους.

Στις 10 Οκτωβρίου, βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας σκορπά τον θάνατο στην Άγκυρα, στη μεγάλη συγκέντρωση - διαδήλωση του HDP για την ειρήνη.

Μετά τις εκλογές που έγιναν μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας, οι πολεμικές επιχειρήσεις του τουρκικού στρατού εντάθηκαν.

* Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 1897 στις 30-12-2015