Ιδιωτικά δεσμά

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Του Τάσου Κωστόπουλου

Mια φορά κι έναν καιρό, τα ανώτερα κι ανώτατα στελέχη της δημόσιας διοίκησης ήταν (όπως και οι υφιστάμενοί τους, άλλωστε) δημόσιοι λειτουργοί: ξεκινούσαν και τέλειωναν την καριέρα τους εντός του κρατικού μηχανισμού, ταυτίζοντας την υπηρεσιακή διαδρομή και δραστηριότητά τους με ό,τι εκλάμβαναν -ορθά ή λανθασμένα- ως δημόσιο συμφέρον.

Οποιαδήποτε διαπλοκή τους με ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα θεωρούνταν αυτόχρημα σκάνδαλο. Μπορούσε να οδηγήσει ή να μην οδηγήσει σε αποπομπή και δικαστική δίωξη, δεν ήταν όμως κάτι που μπορούσε να υποστηριχθεί δημόσια. Πόσο μάλλον να κραδαίνεται σαν τίτλος επαγγελματικής επάρκειας.

Στους μνημονιακούς καιρούς μας, αλλά και καθ’ οδόν προς αυτούς, επικράτησε η ακριβώς αντίθετη λογική.

Απόρροια της ακατάσχετης μαύρης προπαγάνδας των τελευταίων δύο δεκαετιών που θέλει το κράτος εξ ορισμού «αναποτελεσματικότερο» και «πιο διεφθαρμένο» από τον ιδιωτικό τομέα, των συμφερόντων που την εξέθρεψαν αλλά και της κυρίαρχης πλέον στην Ευρώπη αντίληψης για τον ρόλο του κράτους, οι Συμπράξεις Δημόσιου-Ιδωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) και η στελέχωση του Δημοσίου με μεγαλοστελέχη ιδιωτικών επιχειρήσεων οδηγούν νομοτελειακά στην αναγόρευση της διαπλοκής σε θεσμική νομιμότητα.

Με τελικό αποτέλεσμα την de facto ταύτιση του δημόσιου συμφέροντος με τα επιχειρηματικά (στην καλύτερη περίπτωση ολόκληρων κλάδων, στη χειρότερη εξατομικευμένων επιχειρήσεων) και τη συρρίκνωση στο έπακρο κάθε δυνατότητας δημοκρατικού ελέγχου πάνω στις νέες υβριδικές μορφές εξουσίας. Πραγματικότητα που το τρίτο (και, γι’ αυτό ακριβώς, χειρότερο) Μνημόνιο αναγόρευσε πλέον σε κανονιστικό προαπαιτούμενο της «αξιολόγησης» της χώρας από τους «θεσμούς».

Τρία γεγονότα της βδομάδας που μας πέρασε αποτύπωσαν μ’ εξαιρετική σαφήνεια αυτή την πραγματικότητα:

● Το σίριαλ γύρω από τη μη παραίτηση της Κατερίνας Σαββαΐδου, με τις αντιδράσεις των «θεσμών» για την αποπομπή της να επιβεβαιώνουν τις πρόσφατες σχετικές αποκαλύψεις του Γιάνη Βαρουφάκη: όταν ακόμη και η αντικατάσταση ενός γενικού γραμματέα που διώκεται ποινικά για προβληματική άσκηση των καθηκόντων του ισοδυναμεί με πολιτικοδιπλωματική αναμέτρηση, τα όρια όχι μόνο της εθνικής αλλά και της λαϊκής κυριαρχίας καθίστανται πλέον προφανή.

Οσο για την προκλητική σύμβαση περί «αποζημίωσης» 250.000 ευρώ, που πρόσφερε στο πουλέν της η κυβέρνηση Στουρνάρα-Σαμαρά, υποσημειώνουμε απλώς ότι θα ήταν αδιανόητη για οποιοδήποτε κρατικό στέλεχος του παρελθόντος – κι ότι, σε άλλους καιρούς, παρόμοια γαλαντομία σε βάρος του δημόσιου κορβανά θα επέβαλλε την έγκαιρη ενεργοποίηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών.

● Οι εξελίξεις στον χώρο της Παιδείας, που πιστοποιούν ότι -ελέω τρίτου Μνημονίου- η κυβέρνηση έχει δεμένα τα χέρια ακόμη και σε τομείς που δεν συνδέονται άμεσα με τα δημόσια οικονομικά.

Ο εξαναγκασμός του υπ. Παιδείας να διαπραγματευτεί με το κουαρτέτο όχι μόνο τον ΦΠΑ στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια αλλά και την ύπαρξη ή τις αρμοδιότητες των διαβόητων Συμβουλίων Ιδρύματος των ΑΕΙ, που ο νόμος Διαμαντοπούλου είχε προικίσει με το δικαίωμα αυθαίρετης προεπιλογής των υποψηφίων για τα πανεπιστημιακά αξιώματα, είναι κάτι παραπάνω από αποκαλυπτικός: θεσμικό έρεισμα ιδιωτικών επιχειρηματικών συμφερόντων στη διοίκηση των δημόσιων ΑΕΙ, τα εν λόγω Συμβούλια απαγορεύεται -λέει- να καταργηθούν δίχως προηγούμενη «αξιολόγηση»!

Οσο για τη μιντιακή πανστρατιά υπέρ του αφορολόγητου της ιδιωτικής εκπαίδευσης, συχνά από τους ίδιους opinion leaders που την περασμένη άνοιξη λοιδορούσαν δημόσια κάθε νύξη για τη δυνατότητα κοινωνικά στοχευμένων φορολογικών μέτρων, απλώς επιβεβαιώνει για μία ακόμη φορά το κοινωνικό ρήγμα που ήρθε στο φως με το καλοκαιρινό δημοψήφισμα. Ρήγμα το οποίο, φυσικά, κάθε άλλο παρά πρόκειται να κλείσει με τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής.

● Τρίτη και φαρμακερή, η απειλή κατακράτησης της επόμενης «δόσης» αν δεν καταργηθούν οι διατάξεις εκείνες των νόμων Κατσέλη (για τους πλειστηριασμούς κατοικιών) και Βαλαβάνη (για τις 100 δόσεις) που προστατεύουν τα υπό εκκαθάριση εκπτωχευμένα μικροαστικά στρώματα, υπενθυμίζει για μία ακόμη φορά την κεντρική στόχευση της μνημονιακής πολιτικής: όχι διασφάλιση της βιωσιμότητας ενός κατά γενική παραδοχή μη αποπληρώσιμου χρέους, αλλά μετατροπή των αξιώσεων που απορρέουν απ’ αυτό σε γενικευμένο πλιάτσικο του εγχώριου και ιδιωτικού real estate από ξένους αλλά και ντόπιους πιστωτές.

Προϋπόθεση για την ευόδωση του οποίου (αλλά και για τη μακροημέρευση των αναγκαίων κοινωνικών συμμαχιών, εδώ και στα μετόπισθεν των «εταίρων» μας) συνιστά ακριβώς η επέκταση της «ανθρωπιστικής καταστροφής». Ετσι ώστε το επιδιωκόμενο ξεπούλημα να γίνει σε συμφέρουσα -για τον «επενδυτή»- τιμή.

Οδός Σταδίου, Οκτώβριος 2015. Εμπλουτισμός και εκσυγχρονισμός των λαϊκών γνωμικών από ανώνυμο δημιουργό, που θέλησε να σχολιάσει με τον τρόπο του τον ευτελισμό της αξίας της εργατικής δύναμης στους μνημονιακούς καιρούς μας

Χημείο, Οκτώβριος 1987. Οι φοιτητές που έχουν καταλάβει τη σχολή, για πρώτη φορά μετά το νικηφόρο 1979, γιορτάζουν με τον τρόπο τους την εθνική επέτειο. Κεντρική διεκδίκησή τους, που τελικά ικανοποιήθηκε, ήταν η απόσυρση των πρυτανικών σχεδιασμών για την (λόγω λιτότητας) αποσυμφόρηση των εργαστηρίων με αναγκαστική επιμήκυνση της ελάχιστης πραγματικής διάρκειας των σπουδών

πηγή – efsyn