Υπάρχει και ο τρίτος δρόμος

Αγαπητέ πιτσιρίκο καλησπέρα,

Τον τελευταίο καιρό, ειδικά μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, παρατηρώ πως έχει αναπτυχθεί ολοένα και περισσότερο η συζήτηση σχετικά με την παραμονή της χώρας μας στο ευρώ ή την επιστροφή της σε εθνικό νόμισμα και συγκεκριμένα στη δραχμή.

Με αφορμή το άρθρο σου «Ετοιμαστείτε για την δραχμή», έχω να σου παρουσιάσω τους παρακάτω προβληματισμούς μου.

Πάντοτε πίστευα ότι η συζήτηση για ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή δεν πρέπει να αποτελεί ζήτημα «ταμπού», όπως αποτελούσε και αποτελεί εδώ και πολύ καιρό σε πολλά ΜΜΕ.

Σε μία δημοκρατία, επιτρέπεται και επιβάλλεται η αμφισβήτηση και η ενδεχόμενη αναθεώρηση.

Όσον αφορά αυτά που έγραψες στο άρθρο σου, θα συμφωνήσω απόλυτα με το γεγονός ότι τα δύο κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ χρεοκόπησαν την Ελλάδα (σε απόλυτη συνεργασία βέβαια με την οικονομική ελίτ της χώρας).

Θα προσθέσω επίσης και το ότι έχουν ένα μερίδιο ευθύνης σε αυτό και οι Ευρωπαίοι, λόγω του ότι μας δάνειζαν χρήματα, γνωρίζοντας ότι δεν μπορούμε να τα επιστρέψουμε.

Για την χρεοκοπία της χώρας όμως δεν ευθύνεται το ευρώ, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Ή τουλάχιστον δεν ευθύνεται στον βαθμό που παρουσιάζεται από όσους επιθυμούν την επιστροφή στην δραχμή.

Η χρεοκοπία της χώρας οφείλεται στις μεγάλες οικονομικές σπατάλες που συνέβαιναν όλα αυτά τα χρόνια υπέρ του «πελατειακού κράτους» του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και η «ασυλία» που είχε και που εξακολουθεί να έχει η οικονομική ολιγαρχία της χώρας.

Αυτές οι παθογένειες υπήρχαν και με την δραχμή ως εθνικό νόμισμα. Υπήρχαν πριν μπει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη και πριν μπει η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ας σκεφτούμε το γεγονός ότι η Κύπρος, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία (χώρες με παρόμοιες οικονομίες με αυτή της Ελλάδας), παρά το γεγονός ότι μπήκαν και αυτές σε μνημόνια, βελτίωσαν την οικονομία τους και σήμερα βρίσκονται σαφώς σε καλύτερη κατάσταση από την Ελλάδα.

Αυτό έγινε γιατί μείωσαν τις σπατάλες τους. Όσες ήταν παράλογες και αδικαιολόγητες.

Όταν το 2009 πλησίαζε η χρεοκοπία της χώρας, τα πολιτικά κόμματα και πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αντί να κόψουν αυτές τις σπατάλες και να προλάβουν την χρεοκοπία και τον ερχομό του ΔΝΤ, άφησαν ανέπαφες αυτές τις σπατάλες για να μην έρθουν σε ρήξη με το πελατειακό κράτος που τόσα χρόνια εξασφάλιζε την πολιτική τους ύπαρξη.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την χρεοκοπία της χώρας και την ένταξη της σε αναγκαστικό δανεισμό και σε μνημόνιο.

Ακόμη και σε αυτό το μνημόνιο (και σε όσα ακολούθησαν), προστάτευσαν το πελατειακό κράτος και την οικονομική ελίτ και έριξαν το βάρος στους οικονομικά αδύναμους. Εκεί οφείλεται η φτώχεια και η εξαθλίωση ενός σημαντικού τμήματος των συμπολιτών μας.

Την ίδια συνταγή, εφαρμόζει και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Καμία κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν μείωσε σχεδόν καθόλου τις σπατάλες του πελατειακού κράτους.

Μερικές μόνο από αυτές τις σπατάλες, είναι οι ακόλουθες:

1) Τα μεγάλα ποσά που δίνονται στα κόμματα όλα αυτά τα χρόνια. Τα ποσά είναι τεράστια και δυσανάλογα με τα κράτη της υπόλοιπης Ευρώπης. Συγκεκριμένα, ο Υπουργός Εσωτερικών Νίκος Βούτσης στις 27 Μαΐου 2015 υπέγραψε απόφαση, σύμφωνα με την οποία τα κόμματα μοιράστηκαν 6.330.000 ευρώ ως πρώτη δόση για το 2015.

2) Οι υψηλοί μισθοί των βουλευτών, των υπουργών και του Προέδρου της Δημοκρατίας. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο μισθός του βουλευτή (η «βουλευτική αποζημίωση») κυμαίνεται περίπου στα 5.143 ευρώ το μήνα.

3) Τα παράλογα προνόμια των βουλευτών. Μερικά μόνο από αυτά είναι τα 700 ευρώ τον μήνα που παίρνει ο κάθε βουλευτής για ταχυδρομικά τέλη (στην εποχή του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), οι 2 επιστημονικοί συνεργάτες και οι 3 υπάλληλοι που έχει ο κάθε βουλευτής και πληρώνονται από την Βουλή, τα 75 ευρώ επιπλέον για την συμμετοχή τους σε κάθε επιτροπή (που υποτίθεται πως αυτή είναι η δουλειά τους), οι πολλές τηλεφωνικές γραμμές που διαθέτουν (8 ο καθένας) και το αφορολόγητο που έχουν για 70.000 ευρώ.

4) Τα πολλά και παράλογα έξοδα του κράτους. Για παράδειγμα, η Βουλή ξόδεψε πριν από περίπου 2 χρόνια, περίπου 3.000.000 ευρώ για τα αυτοκίνητα των βουλευτών. Αυτοκίνητα τα οποία δεν τα αρνήθηκαν ακόμη και κάποιοι βουλευτές της αριστεράς.

5) Οι διπλές, οι τριπλές και οι τετραπλές συντάξεις που δίνονται σε συνταξιούχους. Σύμφωνα με την έκθεση της ΗΔΙΚΑ («Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση Κοινωνικής Ασφάλισης») για τον Απρίλιο του 2015 («Μηνιαία Απεικόνιση Συνταξιοδοτικών Παροχών και Προνοιακών Επιδομάτων»), υπάρχουν συνταξιούχοι που λαμβάνουν ακόμη και 7, 8, 9, ή και 10 συντάξεις (η έκθεση αυτή βρίσκεται στο διαδίκτυο για όποιον ενδιαφέρεται).

6) Οι υπάλληλοι που υπάρχουν στην Βουλή και σε διάφορες θέσεις του δημοσίου, οι οποίοι πληρώνονται χωρίς να εργάζονται.

7) Τα πολλά σκάνδαλα που συνέβησαν στην χώρα μας. Ενδεικτικό είναι το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου το 1999. Κανένα από όλα αυτά τα ποσά δεν επέστρεψαν στα κρατικά ταμεία.

Κανένα από τα κόμματα που έχουν περάσει από την Βουλή μέχρι σήμερα (συμπεριλαμβανομένων και της αριστεράς) δεν κατόρθωσαν να βάλουν φρένο συνολικά σε όλα αυτά τα προνόμια ή έστω να τα καταργήσουν στο βαθμό που τους αναλογούσε και που μπορούσαν.

Αυτά τα προνόμια πραγματοποιούνταν τόσα χρόνια και με την δραχμή. Συνεχίζουν να πραγματοποιούνται και με το ευρώ.

Επομένως η χρεοκοπία της χώρας οφείλεται σε αυτές τις παθογένειες και όχι στο νόμισμα.

Σέβομαι την άποψη όσων επιθυμούν την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Εξαιρουμένων κάποιων πολιτικών, κάποιων δημοσιογράφων και της οικονομικής ολιγαρχίας, οι οποίοι εκφράζουν την άποψη αυτή για καθαρά προσωπικό όφελος.

Σέβομαι ωστόσο και αυτούς που επιθυμούν την επιστροφή στη δραχμή. Τους ακούω με προσοχή. Ωστόσο, δεν με έχουν πείσει για την ασφάλεια των οικονομικά αδύναμων πολιτών από μία τέτοια ενέργεια.

Δεν με έχουν πείσει για το ότι με την επιστροφή στην δραχμή δεν θα έχουμε υπερπληθωρισμό. Δεν με έχουν πείσει για το ότι με την επιστροφή στην δραχμή δεν θα μειωθεί ακόμη περισσότερο η αγοραστική δύναμη των πολιτών.

Δυστυχώς η Ελλάδα δεν έχει δυνατή οικονομία για να αντέξει μία τέτοια μετάβαση σε άλλο νόμισμα, πιο αδύναμο. Πως θα μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις εισαγωγές;

Τα περισσότερα προϊόντα που καταναλώνουμε είναι εισαγόμενα. Σύμφωνα με την ισοτιμία ευρώ – δραχμής που ίσχυε το 2002 όταν μπήκαμε στο ευρώ, αν ένα προϊόν που εισάγουμε κοστίζει 1 ευρώ, θα το πληρώσουμε περίπου 341 δραχμές (ας υποθέσουμε ότι θα ισχύει η ίδια ισοτιμία). Αυτό δημιουργεί αυτομάτως μικρή αγοραστική δύναμη, άρα δυσμενείς συνέπειες για ένα μεγάλο πλήθος πολιτών.

Πιθανόν η οικονομική εκτίμηση που κάνω να είναι εντελώς λανθασμένη, αλλά από όσες απόψεις ακούω (και υπέρ του ευρώ, αλλά και υπέρ της δραχμής) δεν διαψεύδεται με κάποιο τρόπο αυτή η εκτίμηση.

Αρχίζω να πιστεύω πως το σχέδιο της οικονομικής ολιγαρχίας είναι το εξής: να πειστούμε ότι πρέπει να μείνουμε στο ευρώ πάση θυσία και να συνεχίσουν οι κυβερνήσεις, με υπέρ-φορολόγηση και μείωση μισθών, να ρίχνουν το βάρος στους οικονομικά ασθενείς, στην μεσαία και την κατώτερη τάξη, προστατεύοντας το πελατειακό κράτος.

Με αυτό τον τρόπο, ποντάρουν στο ότι κάποια στιγμή θα θελήσει ο λαός την επιστροφή στη δραχμή ως λύτρωση ή ποντάρουν στο ότι οι Ευρωπαίοι θα μας διώξουν από το ευρώ, γιατί δεν κάνουμε εξυγίανση του κράτους.

Έτσι, με την επιστροφή στην δραχμή θα φέρουν τα χρήματα τους από το εξωτερικό και με αυτά θα αγοράσουν ένα μεγάλο μέρος της χώρας, σε εξευτελιστικές τιμές.

Δεν πρέπει να τους κάνουμε τη χάρη.

Χωρίς να θέλω να θεοποιήσω το ευρώ, θεωρώ ότι η παραμονή μας σε αυτό είναι η μόνη λύση, χωρίς όμως άλλες θυσίες των αδύναμων. Να σταματήσουν όλες οι παραπάνω αλόγιστες σπατάλες και να πέσει το βάρος στους οικονομικά ισχυρούς.

Μπορούν κατά τη γνώμη μου όλα αυτά να γίνουν εντός του ευρώ.

Αφού κόψουμε τα παράλογα προνόμια, μπορούμε με αξιώσεις να ζητήσουμε μείωση του δημόσιου χρέους και μία στοιχειώδη αύξηση των μισθών (ιδιαίτερα των χαμηλών), για να αυξηθεί η αγοραστική δύναμη των πολιτών, να αυξηθεί το ΑΕΠ και να βγούμε από το καθεστώς του αναγκαστικού δανεισμού.

Πρώτα όμως πρέπει να εξυγιανθεί το κράτος και οι πολιτικοί που μας έφεραν μέχρι εδώ να αποτελέσουν παρελθόν. Όλα αυτά όμως μέσα στο ευρώ.

Υπάρχει και ο τρίτος δρόμος. Ας προσπαθήσουμε να τον δοκιμάσουμε…

Σ’ ευχαριστώ πολύ!!

Με εκτίμηση,

Κώστας

(Αγαπητέ φίλε, το δίλημμα δεν είναι ευρώ ή δραχμή. Έγραψα σε άπειρα κείμενα -και δεν μπορώ να το επαναλαμβάνω διαρκώς- πως η επιστροφή στην δραχμή, από μόνη της, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Η επιστροφή στην δραχμή -που θα σημαίνει πως η χώρα θα μπορεί πάλι να χαράξει δική της οικονομική πολιτική, κάτι που δεν μπορεί να κάνει με το ευρώ- θα πρέπει να συνδυαστεί με διάλυση των ολιγαρχών, διάλυση των πολιτικών τζακιών και Δικαιοσύνη. Μόνο το σοκ της επιστροφής στην δραχμή μπορεί να ενεργοποιήσει πολίτες και Δικαιοσύνη. Όσο για αυτούς που θα φέρουν τα χρήματά τους από το εξωτερικό με την δραχμή και θα αγοράσουν τη χώρα, την δραχμή περιμένουν για να γίνουν ζάπλουτοι· τώρα πεινάνε οι καημένοι. Να σκεφτόμαστε λίγο πριν γράψουμε και να μην επαναλαμβάνουμε καφενειακές παρλαπίπες. Γι” αυτό λύσσαξαν οι ολιγάρχες κατά του Όχι: επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να πάμε στην δραχμή και να γίνουν ακόμα πιο ζάπλουτοι. Χωρίς παρεξήγηση, γράφετε ευχές: «Να σταματήσουν όλες οι παραπάνω αλόγιστες σπατάλες και να πέσει το βάρος στους οικονομικά ισχυρούς», «πρέπει να εξυγιανθεί το κράτος και οι πολιτικοί που μας έφεραν μέχρι εδώ να αποτελέσουν παρελθόν». Εν τω μεταξύ, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες έφυγαν στο εξωτερικό, ενώ ετοιμάζεται νέα έξοδος από τον Σεπτέμβριο. Και η χώρα έχει φάει κατακέφαλα ένα νέο Μνημόνιο από την Πρώτη Φορά Αριστερά. Ξέρετε, η ζωή δεν αφορά μόνο εμάς -που ίσως να επιβιώνουμε με κάποιο τρόπο ακόμα- ούτε είναι μετά, ούτε είναι ατελείωτη. Η ζωή αφορά τους πάντες και είναι τώρα. Και η ζωή δεν είναι εκθέσεις ιδεών στο Διαδίκτυο, ούτε τσιτάτα στα social media. Πάμε με τα χίλια στην δραχμή. Εγώ αυτό έγραψα. Όχι επειδή η δραχμή αρέσει σε εμένα ή εσάς, αλλά επειδή δεν γίνεται αλλιώς. Όταν μιλάει η ανάγκη, οι επιθυμίες πάνε στο διάολο. Γιατί επιθυμίες έχουν μόνοι οι χορτάτοι· οι πεινασμένοι έχουν ανάγκη. Να είστε καλά.)

Πηγή pitsirikos.net