Outside the Wall
Οι Σκουριές αποδεικνύονται η πιο φωτογενής και οικογενειακή φωτογραφία της κυβέρνησης της «πρώτη φορά Αριστερά». Μία διεκδίκηση ετών, ένα αίτημα που υπήρχε ήδη πριν σπεύσει να το αγκαλιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αποτέλεσε την προμετωπίδα ίσως της εφόρμησης του Τσίπρα στην εξουσία. Μία αδικία που θα έπρεπε άμεσα να αποκατασταθεί, κι αντί γι’ αυτό, με το καλημέρα απέκτησε απλώς την δικαιολογία της.
Πριν χρόνια, έτυχε να φτάσει στ’ αυτιά μου η πρόταση για μία δουλειά που κάποιος πρότεινε σε έναν φίλο. Μπορεί να την πρότειναν και σε μένα, δεν θυμάμαι.
Κάπου, σε κάποια χώρα της Αφρικής, από αυτές που έχουν κολλημένη την λέξη «Δημοκρατία» δίπλα στην ονομασία τους για να τους το υπενθυμίζει συνεχώς, υπήρχε μία τρελή ευκαιρία. Έλληνες, Κύπριοι και Ρώσοι επιχειρηματίες, είχαν εκεί μία επιχείρηση που απασχολούσε μερικές εκατοντάδες άτομα. Έψαχναν κόσμο για να την στελεχώσουν επιπλέον και πλήρωναν αδρά.
Η ταπεινή τους επιχείρησή έβγαζε από τη γη διαμάντια και χρυσάφι. Ορυχείο. Ή καλύτερα, χρυσορυχείο η δουλειά.
Στην περιοχή, οι εγκαταστάσεις της εταιρείας λειτουργούσαν ως φρούριο, με τη συμμετοχή μερικών δεκάδων πρώην εργαζόμενων σε σώματα ασφαλείας και συναφείς ασχολίες, με σκοπό να προστατεύσουν την επένδυση.
Μπαλούρδοι δηλαδή, και πρώην στρατιωτικοί. Σιδερόφρακτες κατασκευές, ηλεκτροφόρα καλώδια, η τελευταία λέξη της τεχνολογίας για την προστασία της επένδυσης.
Από τι να την προστατεύσουν την επένδυση; Μα από τους κατοίκους της περιοχής φυσικά.
Είναι η μοίρα των χωρών όπως η «Δημοκρατία της Μπανανίας», να γνωρίζουν την αντίσταση των κατοίκων τους, κόντρα στις, κατ’ επίφαση μόνο, δημοκρατικές κυβερνήσεις τους. Το επίπεδο Δημοκρατίας, σε συνδυασμό με το ύψος των κερδών των επιχειρήσεων στην ήπειρο προς τα ποσοστά φτώχεις, εξηγούν το γιατί.
Τέλος πάντων, η συμπαθής αυτή αφρικανική χώρα έρχεται πάντα στο μυαλό μου όποτε σκέφτομαι τις Σκουριές. Και ειδικά όποτε βλέπω φωτογραφίες από την νεότερη καταστροφή τους.
Εκεί ταξιδεύει το μυαλό μου.
Αυτές οι εταιρείες, δεν είναι ευαγή ιδρύματα. Ούτε οργανώσεις κοινής οφέλειας..
Πολλές φορές, μπορεί ακόμα και η πολιτική βούληση να μην είναι αρκετή για να ελεγχθούν. Όταν όμως αυτή απουσιάζει, τότε αυτό είναι το σήμα για να εδραιωθεί και να καταπνίξει κάθε αντίσταση.
Με το καθεστώς υπό το οποίο η «επένδυση» τελεί υπό λειτουργία, με τους κατοίκους αντίθετους (με εξαίρεση όσους «τρώνε ψωμάκι» από αυτήν), την κοινωνία σε αναβρασμό και την κυβέρνηση να μην μπορεί ούτε να την κλείσει, ούτε να την δικαιολογήσει, πόσο μακριά βρίσκεται μία αφρικανική δυστοπία;
Πόσο μακριά είναι η μέρα που οι Καναδοί από κοινού με τον Μπόμπολα, ή άλλες εταιρείες ανά την επικράτεια, θα εκμεταλλευτούν την κατάλυση του κράτους δικαίου, για να επιβάλλουν το δικό τους κράτος εν κράτη εξ ολοκλήρου;
Όπως τόσες και τόσες πολυεθνικές σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η κυβέρνηση Τσίπρα, που προσπαθεί πάνω απ΄ όλα να φανεί υπεύθυνη, δεν μπορεί να είναι υπεύθυνη μόνο για τα χρόνια που θα καταφέρει να μείνει στην εξουσία. Είναι υπεύθυνη και για τον τόπο, για τις συνθήκες και για την κατάσταση της ίδιας της ζωής που θα παραδώσει στην επόμενη εξουσία (που στο μεταξύ χάρη στους χειρισμούς της, θα έχει αναδιατάξει η άρχουσα τάξη).
Οι Σκουριές προσφέρουν μία ματιά στο μέλλον. Δεν είναι καν κλεφτή. Είναι ολάκαιρη, με σάρκα και οστά. Ψυχή και σώματι.
Το μέλλον περνάει μέσα από τις Σκουριές. Κι εάν κρίνουμε από την εικόνα που ήδη αυτές παρουσιάζουν, μας περιμένει ξηρασία, έρημος και καταστροφή.
ΥΓ. Για την ιστορία, η «ευκαιρία» στην αφρικανική χώρα ήταν να γίνεις καφετζής για τον στρατό κατοχής στα δύο ορυχεία. Τα δε χρήματα, παρανοϊκά πολλά. Εάν ήξερες και να μαγειρεύεις, το χρήμα αυγάτιζε.
Δεν πήγα ποτέ. Άλλωστε, τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα θα γεμίσει Σκουριές. Άμα σε νοιάζουν μόνο τα λεφτά, δουλειές υπάρχουν.
ΥΓ 2. Το σώμα μου μπορεί να βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά, η ψυχή μου όμως είναι στη Χαλκιδική. Καλό αγώνα!
ΥΓ 3. Την φωτογραφία, όπως και τον τίτλο, έκλεψα από τον Στέλιο.
Πηγή: rebeliskos
Οι Σκουριές αποδεικνύονται η πιο φωτογενής και οικογενειακή φωτογραφία της κυβέρνησης της «πρώτη φορά Αριστερά». Μία διεκδίκηση ετών, ένα αίτημα που υπήρχε ήδη πριν σπεύσει να το αγκαλιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αποτέλεσε την προμετωπίδα ίσως της εφόρμησης του Τσίπρα στην εξουσία. Μία αδικία που θα έπρεπε άμεσα να αποκατασταθεί, κι αντί γι’ αυτό, με το καλημέρα απέκτησε απλώς την δικαιολογία της.
Πριν χρόνια, έτυχε να φτάσει στ’ αυτιά μου η πρόταση για μία δουλειά που κάποιος πρότεινε σε έναν φίλο. Μπορεί να την πρότειναν και σε μένα, δεν θυμάμαι.
Κάπου, σε κάποια χώρα της Αφρικής, από αυτές που έχουν κολλημένη την λέξη «Δημοκρατία» δίπλα στην ονομασία τους για να τους το υπενθυμίζει συνεχώς, υπήρχε μία τρελή ευκαιρία. Έλληνες, Κύπριοι και Ρώσοι επιχειρηματίες, είχαν εκεί μία επιχείρηση που απασχολούσε μερικές εκατοντάδες άτομα. Έψαχναν κόσμο για να την στελεχώσουν επιπλέον και πλήρωναν αδρά.
Η ταπεινή τους επιχείρησή έβγαζε από τη γη διαμάντια και χρυσάφι. Ορυχείο. Ή καλύτερα, χρυσορυχείο η δουλειά.
Στην περιοχή, οι εγκαταστάσεις της εταιρείας λειτουργούσαν ως φρούριο, με τη συμμετοχή μερικών δεκάδων πρώην εργαζόμενων σε σώματα ασφαλείας και συναφείς ασχολίες, με σκοπό να προστατεύσουν την επένδυση.
Μπαλούρδοι δηλαδή, και πρώην στρατιωτικοί. Σιδερόφρακτες κατασκευές, ηλεκτροφόρα καλώδια, η τελευταία λέξη της τεχνολογίας για την προστασία της επένδυσης.
Από τι να την προστατεύσουν την επένδυση; Μα από τους κατοίκους της περιοχής φυσικά.
Είναι η μοίρα των χωρών όπως η «Δημοκρατία της Μπανανίας», να γνωρίζουν την αντίσταση των κατοίκων τους, κόντρα στις, κατ’ επίφαση μόνο, δημοκρατικές κυβερνήσεις τους. Το επίπεδο Δημοκρατίας, σε συνδυασμό με το ύψος των κερδών των επιχειρήσεων στην ήπειρο προς τα ποσοστά φτώχεις, εξηγούν το γιατί.
Τέλος πάντων, η συμπαθής αυτή αφρικανική χώρα έρχεται πάντα στο μυαλό μου όποτε σκέφτομαι τις Σκουριές. Και ειδικά όποτε βλέπω φωτογραφίες από την νεότερη καταστροφή τους.
Εκεί ταξιδεύει το μυαλό μου.
Αυτές οι εταιρείες, δεν είναι ευαγή ιδρύματα. Ούτε οργανώσεις κοινής οφέλειας..
Πολλές φορές, μπορεί ακόμα και η πολιτική βούληση να μην είναι αρκετή για να ελεγχθούν. Όταν όμως αυτή απουσιάζει, τότε αυτό είναι το σήμα για να εδραιωθεί και να καταπνίξει κάθε αντίσταση.
Με το καθεστώς υπό το οποίο η «επένδυση» τελεί υπό λειτουργία, με τους κατοίκους αντίθετους (με εξαίρεση όσους «τρώνε ψωμάκι» από αυτήν), την κοινωνία σε αναβρασμό και την κυβέρνηση να μην μπορεί ούτε να την κλείσει, ούτε να την δικαιολογήσει, πόσο μακριά βρίσκεται μία αφρικανική δυστοπία;
Πόσο μακριά είναι η μέρα που οι Καναδοί από κοινού με τον Μπόμπολα, ή άλλες εταιρείες ανά την επικράτεια, θα εκμεταλλευτούν την κατάλυση του κράτους δικαίου, για να επιβάλλουν το δικό τους κράτος εν κράτη εξ ολοκλήρου;
Όπως τόσες και τόσες πολυεθνικές σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η κυβέρνηση Τσίπρα, που προσπαθεί πάνω απ΄ όλα να φανεί υπεύθυνη, δεν μπορεί να είναι υπεύθυνη μόνο για τα χρόνια που θα καταφέρει να μείνει στην εξουσία. Είναι υπεύθυνη και για τον τόπο, για τις συνθήκες και για την κατάσταση της ίδιας της ζωής που θα παραδώσει στην επόμενη εξουσία (που στο μεταξύ χάρη στους χειρισμούς της, θα έχει αναδιατάξει η άρχουσα τάξη).
Οι Σκουριές προσφέρουν μία ματιά στο μέλλον. Δεν είναι καν κλεφτή. Είναι ολάκαιρη, με σάρκα και οστά. Ψυχή και σώματι.
Το μέλλον περνάει μέσα από τις Σκουριές. Κι εάν κρίνουμε από την εικόνα που ήδη αυτές παρουσιάζουν, μας περιμένει ξηρασία, έρημος και καταστροφή.
ΥΓ. Για την ιστορία, η «ευκαιρία» στην αφρικανική χώρα ήταν να γίνεις καφετζής για τον στρατό κατοχής στα δύο ορυχεία. Τα δε χρήματα, παρανοϊκά πολλά. Εάν ήξερες και να μαγειρεύεις, το χρήμα αυγάτιζε.
Δεν πήγα ποτέ. Άλλωστε, τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα θα γεμίσει Σκουριές. Άμα σε νοιάζουν μόνο τα λεφτά, δουλειές υπάρχουν.
ΥΓ 2. Το σώμα μου μπορεί να βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά, η ψυχή μου όμως είναι στη Χαλκιδική. Καλό αγώνα!
ΥΓ 3. Την φωτογραφία, όπως και τον τίτλο, έκλεψα από τον Στέλιο.
Πηγή: rebeliskos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου