Αποικία του Χρέους: Sabbatical ως επιλογή μείωσης των δαπανών

Τρίτη 14 Ιουλίου 2015

Sabbatical ως επιλογή μείωσης των δαπανών - analyst

analyst

Τα σημερινά δημοσιονομικά προβλήματα είναι τέτοιου μεγέθους που μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο μέσα από ρηξικέλευθες δράσεις οι οποίες θα αφήνουν μακριά ιδεοληψίες και πολιτικές σκοπιμότητας

του Σαράντου Λέκκα

Τώρα που το σύνολο του πολιτικού κόσμου και συγκεκριμένα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου έχει τον τίτλο του μνημονιακού, με βάση την πάλαι ποτέ διαχωριστική γραμμή, εκείνο που απαιτείται άμεσα και ορθολογικά είναι να διαβαστεί η υφιστάμενη οικονομική ορολογία από την ίδια οπτική γωνία.

O χρόνος είναι σχετικός στην οικονομία ειδικά όταν τα δεδομένα του σήμερα συγκρίνονται με εκείνα του αντίστοιχου χρονικού διαστήματος του χθες.

Οι αριθμοί, τα μεγέθη, πάντα δίνουν περιεχόμενο στην κριτική και κυρίως στην αποτίμηση, στην αξιολόγηση.

Πολλοί και κυρίως οι μέχρι χθες «αντιμνημονιακοί» ξεχνούσαν ότι η χρηματοδότηση των δαπανών – εξόδων ενός κράτους γίνεται μέσω της φορολογίας. Όταν οι δαπάνες όμως ξεπερνούν τα έσοδα τότε τα ελλείμματα καλύπτονται από δανεισμό.

Σε φυσιολογικές περιόδους ο δανεισμός γίνεται από τον ιδιωτικό τομέα και μόνο σε περιπτώσεις αδιεξόδων η χρηματοδότηση γίνεται μέσω διακρατικών δανείων ή υπερεθνικών οργανισμών όπως για παράδειγμα το ΔΝΤ.

Από την στιγμή που το ιδιωτικό κεφάλαιο έκρινε την Άνοιξη του 2010 ότι η Ελλάδα έχει τέτοια επίπεδα χρέους που την καθιστούσαν αναξιόχρεη, τότε σταμάτησε να την χρηματοδοτεί με αποτέλεσμα η τρόικα να αναλάβει ως δανειστής υστάτης στιγμής το έργο της αναχρηματοδότησης.

Το οικονομικό κόστος, από τα έτσι και αλλιώς απαγορευτικά επίπεδα της αγοράς ήταν και είναι μικρό δεδομένου ότι τα επιτόκια των δυο δανειακών συμβάσεων κυμαίνονται σε ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα, περί το 2,8 %, ενώ σε σχέση με την αδύνατη διαπραγματευτική θέση της χώρας σχετικά καλή είναι και η διάρκεια αποπληρωμής.

Το κοινωνικό κόστος ήταν και θα είναι για αρκετά ακόμη χρόνια ιδιαίτερα αυξημένο.

Μείωση του εισοδήματος, αύξηση της φορολογίας, μείωση της απασχόλησης, αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, αβεβαιότητα, φτώχεια, έλλειψη πίστης για ένα καλύτερο αύριο συνθέτουν το κόστος που πληρώνει η ελληνική κοινωνία.

Πολλοί υποκριτικά κινούμενοι θέτουν το επίπλαστο ερώτημα τι είναι προτιμότερο, χαμηλά επιτόκια με μνημόνια και τρόικα ή χρηματοδότηση μέσω των ιδιωτών;

Στην παρούσα φάση το δεύτερο σκέλος της ερώτησης δεν υφίσταται ως επιλογή. Άρα μονόδρομος, δανεισμός μέσω μνημονίων. Aυτό ζούμε την τελευταία 5ετια και αυτό θα ζούμε μέχρι το ορατό 2018.

Το ιδανικό είναι να μην υπάρχει ανάγκη δανεισμού, από την στιγμή όμως που αυτό είναι αναπόφευκτο τότε η φυσιολογική πορεία των πραγμάτων είναι ο δανεισμός από τις αγορές.

Για την έξοδο στις αγορές βασική προϋπόθεση είναι ότι αρκετά τμήματα του πολιτικού κόσμου θα πρέπει να δείξουν ότι μπορεί να παράγουν πολιτική, να υποβάλλουν προτάσεις, να δείξουν ότι έχουν ως κορωνίδα της πολιτικής τους παρουσίας την ανάπτυξη και την μείωση της ανεργίας και όχι να περιφέρονται στα μέσα ενημέρωσης με περισσή αυταρέσκεια.

Ο εύκολος δρόμος των αντιμνημονιακών κορόνων ειδικά με την άνοδο στην εξουσία των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ παίρνει τέλος , οι αποδιοπομπαίοι τράγοι τελειώνουν.

ΓΡΑΦΗΜΑ - Ελλάδα, ισοζύγιο γενικής κυβέρνησης

(*Πατήστε στο πίνακα για μεγέθυνση)

Η χώρα εκ των πραγμάτων θα απαλλαγεί από την γάγγραινα του λαϊκισμού αφού πλέον γίνεται κατανοητό από όλους ότι δεν υπάρχουν ούτε εύκολες ούτε μαγικές λύσεις.

Λαϊκιστές που στήριξαν την πολιτική τους παρουσία στην καταστροφολογία εξίσου δεν θα έχουν πεδίο δραστηριότητας δεδομένου ότι η πολιτική του χάους δεν βρίσκει υποστηριχτές στις μεγάλες και υγιείς μάζες της ελληνικής κοινωνίας.

Η εξαγορά της εύνοιας των πολιτών με λαϊκίστικες προσεγγίσεις, η επίδειξη αλαζονείας και η επιθετικότητα με ελιτίστικη τεχνοκρατική υπεροψία τύπου Βαρουφάκη εφεξής δεν θα έχουν υπόβαθρα ανάπτυξης.

Σταδιακά θα εκλείψουν υπό την πίεση των πραγμάτων. Οι εμπρηστικές και φανατικές φωνές θα πάρουν τέλος και μαζί τους και πολλές πολιτικές καριέρες.

Αρκετά η ελληνική κοινωνία ανέχτηκε τους ημιμαθείς και τους κινδυνολόγους, όπως και αρκετά ανέχτηκε καιροσκόπους, τυχοδιώκτες και αμοραλιστές.

Αρκετά ορισμένοι έπαιξαν με τις αγωνίες, τους φόβους και τις ανασφάλειες των πολιτών. Όλα έχουν τα όρια τους.

Οι μελλοντικές πολιτικές και οικονομικές επιλογές θα πρέπει να γίνουν υπό καθεστώς προσωπικής και συλλογικής αξιοπρεπείας, λαμβάνοντας υπόψη τα πραγματικά οικονομικά δεδομένα.

Είναι αδιανόητο να πιστεύουν ορισμένοι ότι μπορεί να υπάρξει διατηρήσιμη δημοσιονομική προσαρμογή χωρίς μείωση των πραγματικών δαπανών.

Με δεδομένο ότι μισθοί , συντάξεις και επιχορηγήσεις προς την κοινωνική ασφάλιση και την περίθαλψη σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού 2015 προσεγγίζουν το 80% των πρωτογενών δαπανών είναι εκ’ των πραγμάτων μονόδρομος η αναπροσαρμογή τους.

Αυτό ακριβώς επιδιώκεται μέσω του τρίτου μνημονίου. Όποια άλλη προσέγγιση θα ήταν έκτος πραγματικότητας.

Φυσικά η μείωση των πρωτογενών δαπανών πρέπει αναγκαστικά να περάσει μέσα και από σύγχρονες μορφές αναδιάταξης τους όπως για παράδειγμα μέσω προγραμμάτων Sabbatical για τους εργαζόμενους στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί στον ιδιωτικό τομέα με μεγάλη επιτυχία.

Μέσω αυτών των προγραμμάτων δίνεται η δυνατότητα άδειας διάρκειας 2 και 3 ετών όπου καταβάλλεται το 40 ή 50% του μισθού ενώ παρέχεται πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όσο διάστημα διαρκεί το πρόγραμμα.

Με την λήξη του προγράμματος ο εργαζόμενος επιστρέφει στην εργασία του. Μπορεί να επιλεγεί και πιο μακροπρόθεσμο Sabbatical με την λήξη του οποίου να επέρχεται και η συνταξιοδότηση.

Αρκετά οι κοντόφθαλμες πολιτικές πρακτικές που υπέκρυπταν το λεγόμενο πολιτικό κόστος ταλαιπώρησαν την χώρα.