Το διπλό νόμισμα, ο Λύκος Σόϊμπλε του Βερολίνου, η Γαλλία, ο Τσίπρας, ο Λαφαζάνης

του Θόδωρου Κατσανέβα

Πολλά έχουν γραφεί τελευταία για την πρόταση του διπλού νομίσματος, με τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να το ειρωνεύεται, μιλώντας απαξιωτικά για «χαρτάκια» που δε θα έχουν καμιά αξία. Από δεξιά και αριστερά επιτίθενται στην ίδια πρόταση με το αιτιολογικό ότι πρόκειται για ύπουλο σχέδιο του Βόλφαγκ Σόϊμπλε για να μας καταστρέψει. Κάποιος ακροατής που με άκουσε στο ραδιόφωνο να αναλύω το Grexit με διπλό νόμισμα αρχικά, με αποκάλυψε έμμισθο πράκτορα του Σόϊμπλε ! Τα κανάλια της διαπλοκής και των θαλασσοδανείων τα έχουν καταφέρει καλά. Μπράβο τους. Επέβαλαν ένα γενικότερο κλίμα ψυχωνευρωτικής και  διανοητικής διαταραχής με επιστέγασμα τον ευρωμαζοχισμό.

Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε τα του Βόλφαγκ Σόϊμπλε. Ο Γερμανός Λύκος φυσικά και κάθε άλλο παρά ενδιαφέρεται για την Ελλάδα. Το κύριο μέλημά του είναι η δημιουργία μιας ισχυρής ευρωγερμανικής ζώνης με αυστηρούς κανόνες και υπερτιμημένο νόμισμα, ώστε να υπάρξει η απόλυτη κυριαρχία του Βερολίνου. Στα σχέδιά του αυτά, δε χωράει σήμερα η Ελλάδα. Αν ανατρέψει τους αυστηρούς κανόνες της γερμανικής ευρωζώνης για την Ελλάδα, τότε θα πρέπει να κάνει το ίδιο για την Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία και την ίδια τη Γαλλία. Η Γαλλία του ελάχιστου Ολάντ, μια σκιά των Ντε Γκώλ, Ντελόρ, Μιτεράν, Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν, προσπαθεί να αποτρέψει το γερμανικό σχέδιο επιδιώκοντας τη χαλάρωση της ευρωζώνης. Για το σκοπό αυτό,  χρησιμοποιεί ως Δούρειο Ίππο την Ελλάδα, η παραμονή της οποίας στο ευρώ εξυπηρετεί τα δικά της σχέδια. Στο πλευρό της Γαλλίας εμμέσως πλην σαφώς, συντάσσονται και  οι ΗΠΑ, οι οποίες ανησυχούν για την ισχυροποίηση της Γερμανίας. Και το μάρμαρο το πληρώνουμε εμείς. Όπου μαλώνουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα μυρμήγκια.

Ο Βόλφαγκ Σόϊμπλε επιδιώκει το Grexit για τους ακριβώς αντίθετους δικούς του λόγους. Εδώ και καιρό έχει καταρτίσει ένα από τα πολλά Plan B, το οποίο, κακώς-κάκιστα το  απέρριψε ο Αλέξης Τσίπρας με προτροπή και του Γιάνη Βαρουφάκη, κι΄ας λέει τώρα ο τελευταίος ότι θέλει. Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, εδώ που έφτασε τη χώρα η καταστροφική δημιουργική ασάφεια των Τσίπρα-Βαρουφάκη, με το μακρόσυρτο  διαπραγματευτικό μονόδρομο της ψυχωνευρωτικής ευρωλαγνέιας, η πρόταση Σόϊμπλε, αν δεν περιέχει αστερίσκους και υποσημειώσεις, είναι κακή μεν, αλλά λιγότερο κακή από το τρίτο αριστερό μνημόνιο της ταφόπλακας που υπέγραψε ο Πρωθυπουργός. Το οποίο ό ίδιος δηλώνει ότι είναι ανεφάρμοστο, όπως ο Σόϊμπλε, το ΔΝΤ και σχεδόν όλοι οι σοβαροί διεθνείς αναλυτές. Αλλά ενώ είναι ανεφάρμοστο ο «αριστερός» Πρωθυπουργός μας με την ευλογία του καθεστώτος και της δεξιάς αντιπολίτευσης το εφαρμόζει. Μυστήρια πράγματα.

Απέναντι στο καταστροφικό αυτό τρίτο μνημόνιο που επισφραγίζει το μαζοχιστικό «πάση θυσία στο ευρώ», παρ’ όλο το βροντώδες όχι του δημοψηφίσματος, η πρόταση του «κακού» Σόίμπλε εισηγείται παραμονή στην ΕΕ, Grexit για πέντε χρόνια, έκδοση παράλληλου νομίσματος ευρωδραχμής με κλειδωμένη και εγγυημένη από την ΕΕ υποτίμησή της κατά 20% ( ισοτιμία 1 ευρώ= 1,4 ευρωδραχμές). Επιπλέον, το διαπραγματεύσιμο για βελτίωση σχέδιο, περιλαμβάνει  αγορά ευρωδραχμών ύψους 25 δις ευρώ σε πρώτη φάση και άλλων 25 δις ευρώ σε δεύτερη, κούρεμα και αναδιάρθρωση του χρέους και πιθανή περίοδο χάριτος αποπληρωμής του. Ποιος εχέφρων και λογικός άνθρωπος μπορεί να συγκρίνει αυτή την πρόταση που ανοίγει το δρόμο για ορθοπόδηση της χώρας και με ίδιες δυνάμεις, από τις καταστροφικές υφεσιακές ρυθμίσεις της απέραντης φτωχοποίησης και υποτέλειας που προβλέπει το τρίτο μνημόνιο.

Το προσωρινό ή μόνιμο Grexit σε διάφορες εκδοχές, δεν αποτελεί φυσικά αποκλειστική πρόταση του Λύκου του Βερολίνου. Έχουν προηγηθεί σοβαρές μελέτες και σχετικές εναλλακτικές προτάσεις  από πολλές  πλευρές, όπως και από τη δική μας. Είναι τουλάχιστον στρεψόδικο το επιχείρημα ότι, δεν υπάρχει τέτοιο σοβαρό σχέδιο και ότι ο σοβαρός και συνεπέστατος πάντοτε σε αρχές, αξίες και ιδανικά  Παναγιώτης Λαφαζάνης, δεν έχει ολοκληρωμένη παρόμοια πρόταση.

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης φυσικά και δε μίλησε για κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων του Νομισματοκοπείου του Χολαργού, όπως διαδίδουν οι σφουγγοκολάριοι της μιντιακής δικτατορίας. Αναφέρθηκε στη δυνατότητα περιορισμένης έκδοσης προσωρνών ανταλάξιμων νομισμάτων με ισοτιμία 1: 1 προς το ευρώ με την εγγύηση του ελληνικού κράτους. Αυτό προϋποθέτει φυσικά τον έλεγχο της Τράπεζας της Ελλάδος και του Νομισματοκοπείου του Χολαργού. Το τελευταίο που σήμερα εκδίδει εικοσάευρα και δεκάευρα ευρώ, διαθέτει υπερσύγχρονη τεχνολογία να μπορεί σε πολύ σύντομο διάστημα να εκδώσει τίτλους ανταλλάξιμου νομίσματος για εσωτερικές αγορές που θα τονώσουν την εγχώρια παραγωγή και θα μας απαλλάξουν από το εκβιαστικό στραγγάλισμα της ρευστότητας που επέβαλλαν καταχρηστικά οι δανειστές μας. Οι οποίοι κατέχουν τα κλειδιά του κουμπαρά και μας χορεύουν.

Η επιτυχημένη εμπειρία του διπλού νομίσματος στην Ελβετία

Η Ελβετία χρησιμοποιεί δύο νομίσματα εδώ και 75 χρόνια ανέφερε σε εμπεριστατωμένη  συνέντευξή στο Δημήτρη Ζάντζα  στο Capital.gr στις 05/07/2015 ο διαπρεπής διεθνών οικονομολόγος  Bernard Lietaer

[1]

. Οικονομολόγοι έχουν αποδείξει, με μακροοικονομικά εργαλεία, ότι αυτό είναι το μυστικό πίσω από τη σταθερότητα της ελβετικής οικονομίας. Το νόμισμα αυτό, το WIR, αυτόματα συμπεριφέρεται αντικυκλικά. Βοηθά κυρίως τις τοπικές οικονομίες και τις μικρές επιχειρήσεις και αυτό έχει μεγάλη σημασία αφού από αυτές προέρχεται μεγάλος μέρος της απασχόλησης. Σε περιόδους ύφεσης, τονίζει Lietaer,  όταν είναι δύσκολο να εξασφαλιστεί τραπεζικός δανεισμός, η χρήση του WIR, σε επίπεδο αξίας συναλλαγών και σε επίπεδο αριθμού συναλλασσόμενων, αυξάνεται. Και αυτό σταθεροποιεί την οικονομία.

Τα τελευταία 40 χρόνια περίπου, 205 χώρες έχουν βιώσει καταστάσεις νομισματικής κατάρρευσης, 176 χώρες έχουν βιώσει κατάρρευση του τραπεζικού τους συστήματος και 72 έχουν βιώσει κρίση κρατικού χρέους επισημαίνει  ο Lietar,. Αυτές οι περιπτώσεις δεν είχαν καμία σχέση με την Ευρωζώνη. Είναι συνέπειες της δομικής αστάθειας του συστήματος. Για όσο διάστημα θεωρούμε ανάγκη την ύπαρξη ενός μόνο νομίσματος ανά χώρα, αυτή η εικόνα δεν πρόκειται να αλλάξει.

Το παράλληλο νόμισμα παρέχει λύσεις για την οικονομική βιωσιμότητα των τοπικών οικονομιών. Το πρόβλημα της ανεργίας, επίσης μπορεί να αντιμετωπιστεί με ένα παράλληλο νόμισμα που χρησιμοποιείται μεταξύ των επιχειρήσεων. Πρόκειται για ιδέα που ήδη είναι λειτουργική σε διάφορες χώρες και μπορεί να προσαρμοστεί στα ελληνικά δεδομένα. Το λογισμικό που απαιτείται είναι ανοιχτού κώδικα και  μηδενικού κόστους. Μιλάμε  για δύο διακριτά νομισματικά συστήματα που θα λειτουργούν παράλληλα και που το κάθε ένα θα προσφέρει διαφορετικές υπηρεσίες και δε θα δημιουργεί τραπεζικό χρέος. Ευνόητο είναι ότι θα υπάρξει συγκράτηση στην έκδοση του παράλληλου νομίσματος για την αποφυγή υποτίμησής του στη μαύρη αγορά και υπερπληθωρισμού.

Πρέπει επιτέλους να αλλάξει ο τρόπος σκέψης, που θέλει το ευρώ ως το μοναδικό νόμισμα της χώρας τονίζει ο διαπρεπής οικονομολόγος Οι Έλληνες πολίτες μπορούν να συνεχίσουν να δέχονται το ευρώ ως μέσο πληρωμών για τις διεθνείς δραστηριότητες, είτε πρόκειται για έσοδα από τους κλάδους του τουρισμού και της ναυτιλίας, είτε για να δαπάνες εισαγόμενων αγαθών. Την ίδια στιγμή, θα υπάρχει ένα άλλο νόμισμα, που θα χρησιμοποιείται για συναλλαγές εντός συνόρων. Υπάρχουν λύσεις, αλλά όχι αν παραμένουμε σε καθιερωμένους τρόπους σκέψης, όπως κάνουν οι ηγεσίες.

Το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μέλος μιας νομισματικής ένωσης φυσικά και δεν αλλάζει τα πράγματα. Οι κρίσεις στη Ρωσία, την Αργεντινή, το Μεξικό και αλλού, συνέβησαν χωρίς οι χώρες αυτές να ανήκουν στο ευρώ ή σε κάποια άλλη νομισματική ένωση. Η δυσκολία βρίσκεται στο μυαλό μας. Για αιώνες γίνεται αυτή η πλύση εγκεφάλου, ότι κάθε χώρα πρέπει να έχει ένα μόνο νόμισμα. Ολόκληροι τομείς της οικονομικής επιστήμης έχουν αναπτυχθεί πάνω σε αυτή την υπόθεση. Ουσιαστικά μιλάμε για αλλαγή νομισματικής αντίληψης. Και οι αντιλήψεις πάντα αλλάζουν πολύ δύσκολα. Όμως είναι εφικτό. Αν το κατάφερε η Ελβετία τη δεκαετία του ’30, σήμερα θα μπορούσε να είναι πιο εύκολο για την Ελλάδα. Οι λύσεις υπάρχουν, η τεχνολογία υπάρχει.

Η ελληνική κρίση είναι μια ευκαιρία για να αποδείξει η Ελλάδα ότι υπάρχει και διαφορετικός δρόμος. Λύσεις σαν αυτή που συζητάμε εφαρμόζονται ευκολότερα και με μικρότερο ρίσκο σε πιο μικρές χώρες. Η Ελλάδα έχει προβλήματα που δεν λύνονται με λιτότητα. Θυσιάζεται μια ολόκληρη γενιά, θυσιάζονται τα πάντα, ουσιαστικά για να διατηρηθεί ένα νομισματικό αρρωστημένο μονοπώλιο. Γιατί αναρωτιέται  ο Lietaer;

Γιατί τόση αναλγησία, απρονοησία, αυτομαστίγωμα, αυτοταπείνωση, αυτοκαταστροφή,αβουλία, άγνοια, ανοησία, αναρωτιόμαστε και εμείς.

Από το Blog του Θόδωρου Κατσανέβα