Από τις ημέρες της κατασκευής του, το 2008, το αεροδρόμιο Θιουδάδ Ρεάλ, στη νότια περιφέρεια της Ισπανίας Καστίλια λα Μάντσα, συμβόλιζε τις φιλοδοξίες της ισπανικής ολιγαρχίας να δημιουργήσει πόλους τουριστικής ανάπτυξης και διαμετακομιστικού εμπορίου, θεωρώντας δεδομένη την αέναη μεγέθυνση του εθνικού προϊόντος και των αγορών. «Αφού τα κατάφερε η Βαρκελώνη γιατί όχι κι εμείς»; φαίνεται να αναρωτιόνταν οι περιφερειακές αστικές τάξεις, ακόμη και του υποβαθμισμένου ισπανικού νότου κι ας απείχαν από τα μεσογειακά παράλια περισσότερο απ’ ότι από την πρωτεύουσα.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Μόλις 200 χιλιόμετρα από τη Μαδρίτη, χωρίς επομένως να φιλοδοξεί να υποκαταστήσει τις οδικές μετακινήσεις, η κατασκευή του αεροδρομίου κόστισε το εξωφρενικό ποσό του 1 δισ. ευρώ και σε ένα βαθμό δικαιολογημένα καθώς κατασκευάστηκε για να εξυπηρετεί 10 εκ. επιβάτες ετησίως, ενώ ένας αεροδιάδρομος 4 χιλιομέτρων προσφερόταν ακόμη και για το Α380, το μεγαλύτερο επιβατικό αεροσκάφος στον κόσμο. Κατά το υπόλοιπο μέρος η κατασκευή και η διαχείρισή του προκάλεσε αιμορραγία γιατί βασίστηκε στο γνωστό σχήμα με το δημόσιο να αναλαμβάνει το κόστος και τους ιδιώτες την διαχείριση και τα κέρδη. Ακόμη κι έτσι όμως, η εταιρεία που ανέλαβε την εκμετάλλευσή του το 2010 χρεοκόπησε, συμβολίζοντας την αποτυχία ακόμη και των έμμεσων μορφών ιδιωτικοποίησης δημόσιων υποδομών, δια των παραχωρήσεων. Το σημαντικότερο όμως είναι πως η χρεοκοπία της εταιρείας διαχείρισης προανήγγειλε το άδοξο τέλος των υπερφίαλων σχεδίων οικονομικής επέκτασης, στρώνοντας το δρόμο και για το άδοξο τέλος του γιγαντιαίου αεροδρομίου.
Το 2013, με την κρίση χρέους να γονατίζει την Ισπανία αφήνοντας ανοικτή την υπαγωγή της σε καθεστώς μνημονίων μέχρι που επελέγη η ενδιάμεση λύση του τραπεζικού μνημονίου, ήρθε κι η επίσημη αναγνώριση του τέλους του Θιουδάδ Ρεάλ, με την πρώτη δημοπρασία του, που ως τιμή εκκίνησης είχε τα 100 εκ. ευρώ. Κατόπιν πολλών άγονων διαγωνισμών με τον προτελευταίο να προκρίνει τον κατακερματισμό του αεροδρομίου σε κτίρια και αεροδιαδρόμους από την μια και γη από την άλλη, η τελευταία προσφορά που κατατέθηκε την Παρασκευή 17 Ιουλίου από μια κινέζικη εταιρεία ανήλθε στο ποσό των …10.000 ευρώ. Όσο κοστίζει ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο μικρού κυβισμού ή 0,001% της αξίας κτήσης! Μπροστά σε αυτό τον εξευτελισμό οι ισπανικές δικαστικές αρχές άφησαν ανοιχτό το διαγωνισμό μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου, οπότε αν τότε δεν έχει βρεθεί κάποιος άλλος πλειοδότης που να δίνει για παράδειγμα για την αγορά του την αξία ενός καινούργιου αυτοκινήτου μικρού κυβισμού τότε θα δοθεί στον σημερινό …πλειοδότη.
Η περίπτωση του Θιουδάδ Ρεάλ, που αρχικά είχε πάρει το όνομα του Δον Κιχώτη, όσο κι αν είναι εντυπωσιακή, δεν είναι η μοναδική την Ισπανία. Η ίδια εικόνα κατάπτωσης, αντεστραμμένα είδωλα των υψιπετών φιλοδοξιών του ήρωα του Θερβάντες όπως συμπυκνώθηκαν στους «ανεμόμυλους» στους οποίους επιτιθόταν, απαντιέται στο αεροδρόμιο (φάντασμα κι αυτό) της Καστελιόν, στα μουσεία της Σαντιάγκο δε Κομποστέλα και της Βαλένθια, στο παραλιακό μέτωπο της τελευταίας με τις ημιτελείς αρχιτεκτονικές δημιουργίες του Καλατράβα, κλπ. Υποδομές εκατοντάδων δισεκατομμυρίων που κατασκευάστηκαν την εποχή της φούσκας των ακινήτων, και χωρίς να έχουν καμία κοινωνική χρησιμότητα, σήμερα σαπίζουν, όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα με τα περίφημα Ολυμπιακά ακίνητα.
Πρόκειται για τις εμφανείς πλευρές της κρίσης, που σκεπάζουν τις υπερφίαλες υποσχέσεις του Ραχόι για ανάκαμψη με μοναδικό πειστήριο μια πρόβλεψη οικονομικής μεγέθυνσης για το τρέχον έτος ύψους 3,1% και με το βλέμμα στραμμένο στις εκλογές της 20ης Δεκεμβρίου 2015 και υπογραμμίζουν, για όλο τον ευρωπαϊκό Νότο, πως ο δρόμος για την έξοδο από την κρίση είναι ακόμη μακρύς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου