Ο σώζων εαυτόν σωθήτω

kontranews

του Γιώργου Βάμβουκα

Η παρατεταμένη οικονομική κρίση που μετά το 2008 ανελέητα σφυροκοπεί τη χώρα, έβγαλε στην επιφάνεια την ασχετοσύνη και τον καιροσκοπισμό πολλών Ελλήνων και ξένων οικονομολόγων, πολιτικών, δημοσιογράφων, κ.λπ., ως προς την ερμηνεία των τάσεων και των προοπτικών της εθνικής μας οικονομίας. Από πού να ξεκινήσουμε και που να σταματήσουμε.

 Κατ’ αρχάς, οι οπαδοί των μνημονίων έχουν πλήρως γελοιοποιηθεί από τις δραματικές εξελίξεις της ελληνικής οικονομίας, καθότι η χώρα μας διανύει ήδη έβδομο χρόνο σφοδρότατης ύφεσης σε συνθήκες ταχείας ανόδου του δημοσίου χρέους. Οι ασκούμενες μνημονιακές πολιτικές από την πλευρά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αντί να συντελέσουν στην αποκατάσταση της ισορροπίας των Δημοσίων Οικονομικών, αντίθετα προκάλεσαν την αχαλίνωτη αύξηση του δημοσίου χρέους, εξωθώντας τη χώρα στο σημερινό δραματικό δημοσιονομικό αδιέξοδο. Και οι μεγαλύτεροι υπέρμαχοι των μνημονίων σαν τους ΓΑΠ, Σαμαρά, Βενιζέλο και σία, ενδόμυχα γνωρίζουν ότι οι ανερμάτιστες και απάνθρωπες μνημονιακές πολιτικές, κατάντησαν την Ελλάδα μια χώρα καταχρεωμένη και ουσιαστικά πτωχευμένη. 

Με τη σύναψη νέων δανείων εξυπηρετούνται λήγοντα δάνεια και ταυτόχρονα χρηματοδοτούνται οι υπέρμετρες κρατικές δαπάνες, με οικτρή συνέπεια την ύπαρξη ενός αστρονομικού δημόσιου χρέους, που σήμερα προσεγγίζει τα 580 δις ευρώ (€).

Από την άλλη μεριά, η υποβόσκουσα οικονομική κρίση γέννησε τους όψιμους οπαδούς της δραχμής. Η  παράταξη των δραχμοποιών πιστεύει ότι η επιστροφή στη δραχμή, ως δια μαγείας θα έλυε όλα τα οικονομικά προβλήματα του τόπου. Εντούτοις, τα επιχειρήματά τους στερούνται επιστημονικής λογικής και κυρίως δεν υπάρχει καμία Σχολή Οικονομικής Σκέψης, που να πρεσβεύει ότι το νόμισμα (ευρώ, δολάριο, ρούβλι, γιουάν, ρεάλ, αγγλική στερλίνα, κ.ά.) συνιστά προσδιοριστικό παράγοντα της αναπτυξιακής διαδικασίας και διαμόρφωσης των επιπέδων ευημερίας ενός λαού. Στην παγκόσμια οικονομία κυκλοφορούν περίπου 190 διαφορετικά νομίσματα. 

Χώρες με διαφορετικά νομίσματα χαρακτηρίζονται για τις έντονες διαφοροποιήσεις στις μακροοικονομικές τους επιδόσεις. Άλλες χώρες ταχύρυθμα αναπτύσσονται και άλλες βουλιάζουν στα λασπόνερα της παρατεταμένης ύφεσης. Άλλες χώρες έχουν ελάχιστα δημόσια χρέη και άλλες πελώρια χρέη. Άλλες χώρες επιτυγχάνουν αξιόλογες εξαγωγές και άλλες αδυνατούν να προωθήσουν τα προϊόντα τους στις διεθνείς αγορές. Όποιο νόμισμα και αν η Ελλάδα είχε, λόγω της διαχρονικής καταβαράθρωσης της ανταγωνιστικότητας του οικονομικού της συστήματος μετά το 1980, τόσο η κατάρρευση των Δημοσίων Οικονομικών, όσο και η αποτελμάτωση της  οικονομίας της, νομοτελειακά θα ήταν αναπόφευκτα συνεπακόλουθα.

Έχοντας εθνικό νόμισμα τη δραχμή, την περίοδο 1980-1993 ο μέσος ετήσιος αναπτυξιακός ρυθμός της χώρας ήταν μόλις 0,5%, σε αντίθεση με την περίοδο 1994-2001 που η ελληνική οικονομίας αναπτυσσόταν με μέσο ρυθμό 4% κάθε χρόνο.

Επίσης, με εθνικό νόμισμα το ευρώ, παρατηρούμε ότι την περίοδο 2002-2007 ο μέσος ετήσιος αναπτυξιακός ρυθμός ανήλθε σε 3,8%, σε αντιδιαστολή με την περίοδο 2008-2014 που ο μέσος ετήσιος αναπτυξιακός ρυθμός ήταν αρνητικός -4,8%. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της περιόδου 1980-2014 και ανεξάρτητα του γεγονότος αν το επίσημο νόμισμα της χώρας ήταν η δραχμή ή το ευρώ, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας σημείωνε ακάθεκτη ανοδική πορεία. 

Στους αντικειμενικούς παράγοντες που προκαλούν τη διαχρονική αποδυνάμωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, αποδίδεται η καθίζηση του οικονομικού μας συστήματος και η συνεχής αυξητική τάση του δημοσίου χρέους. Μια χώρα που χαρακτηρίζεται για τη διαφθορά του κομματικού-πολιτικού της συστήματος,  που διαθέτει μια μη ανταγωνιστική οικονομία, που η άνομη παραοικονομία  ουσιαστικά αποτελεί το επίσημο οικονομικό της σύστημα και που οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες με τα κομματόσκυλα και τους εργατοπατέρες συνδικαλιστές αρμέγουν τα δημόσια ταμεία, αντιλαμβάνεστε ότι η χώρα αυτή οποιοδήποτε νόμισμα και αν έχει, θα είχε την κατάληξη της σημερινής Ελλάδας. 
Δηλαδή, μια χώρα καταχρεωμένη, απομονωμένη από τις διεθνείς χρηματαγορές, έρμαιο στα κοφτερά δόντια του κάθε κερδοσκόπου και το μέλλον της εντελώς αβέβαιο. Διαισθάνομαι ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που θα λέμε ο σώζων εαυτόν σωθήτω.