Να γιατί η συμφωνία με την Ευρώπη δεν είναι η λύση!

Νέα Κρήτη

Τελειώνουν τα λεφτά και τα ψέματα. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο πρωθυπουργός της χώρας και πρέπει να πάρει μία απόφαση: Να συμφωνήσει με τους δανειστές ή να μας οδηγήσει σε ρήξη στις σχέσεις μας με την Ευρώπη και το ΔΝΤ. Τρίτη επιλογή δεν υπάρχει. Ούτε χρόνος. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει αίσθημα ευθύνης. Θέλουμε να πιστεύουμε πως ναι κι ελπίζουμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα πάρει την σωστή απόφαση για τη χώρα.

Του Θανάση Μαυρίδη (capital.gr)

Είναι αλήθεια ότι ο ελληνικός λαός δεν ψήφισε τη ρήξη με την Ευρώπη. Πίστεψε αυτά που του είπαν, ότι έχουν ένα σχέδιο για να διεκδικήσουν και να πάρουν περισσότερα από εκείνα που κατάφεραν οι «προηγούμενοι». Τελικώς, αποδεικνύεται ότι το μόνο σχέδιο που υπήρξε ήταν ότι δεν υπήρχε κάποιο, ένα οποιοδήποτε σχέδιο. Όπως έρθει και όπως πάει! Μόνο που οι δανειστές είχαν σχέδιο! Κι αυτό ορίζει την στρατηγική τους εδώ και αρκετούς μήνες: Ούτε ένα ευρώ στους Έλληνες αν αυτοί δεν προχωρήσουν σε μεταρρυθμίσεις.

Θα συγκρουστεί η αριστερά με το δημιούργημα της δεξιάς στην μετεμφυλιακή Ελλάδα, την συντεχνιακή δημοκρατία; Θα μπορέσει η αριστερά να περάσει από την ρητορική των αμφιθεάτρων περί δικαιοσύνης και ισονομίας στην πράξη, σε μία κοινωνία που διψάει για έναν πολιτικό πολιτισμό μιας κανονικής χώρας του δυτικού κόσμου; Θα τολμήσει η αριστερά τις μεγάλες τομές που απαιτούνται σε μία αρρωστημένη από την διαφθορά κοινωνία, έτσι ώστε αυτή η κοινωνία να μπορέσει να ξεδιπλώσει τις δημιουργικές της αρετές; Θα είναι η αριστερά ο φορέας του νέου που υποσχέθηκε στους ψηφοφόρους;

Σε αυτές τις εκλογές η αριστερά του κ. Τσίπρα υποσχέθηκε τα πάντα!  Τα στελέχη της είπαν τα πλέον αντιφατικά πράγματα μεταξύ τους, επικαλούμενα ότι αντιπροσώπευαν διαφορετικές συνιστώσες! Πίστεψαν ότι αυτό θα ήταν αρκετό για την συνέχεια, αρκεί κάθε κομμάτι της κοινωνίας να ταυτιζότανε με την εξαγγελία και την συνιστώσα της καρδιάς του. Αυτό συνέβη πράγματι. Αλλά μέχρι τις εκλογές. Από την ώρα που κέρδισαν τις εκλογές οι συνθήκες άλλαξαν. Ο πιεστικός χαρακτήρας των προβλημάτων δεν αφήνει περιθώρια για παιγνιδάκια, αλλά απαιτεί λύσεις και σοβαρότητα. Η έλλειψη και των δύο εξέθεσε την κυβέρνηση και αυτό αποτυπώνεται και στα νεώτερα δημοσκοπικά ευρήματα.

Μπορεί να υποσχέθηκαν τα πάντα, αλλά είναι αδύνατον να κάνουν όλα όσα υποσχέθηκαν. Πρώτον επειδή αυτό απαιτεί βούληση και δεύτερον, επειδή είναι πρακτικά αδύνατον να κάνει κανείς ταυτόχρονα δυο ή τρία τελείως αντιφατικά μεταξύ τους πράγματα! Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε το αδιανόητο: Και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο. Τώρα θα πρέπει ή να εξαφανίσει από το κάδρο τον σκύλο ή την πίτα και να πείσει όλους εμάς με την δύναμη της επικοινωνίας ότι είμαστε μάρτυρες μιας οφθαλμαπάτης. Ότι δήθεν υπάρχει και ο χορτάτος σκύλος και η ολάκερη πίτα.

Η αριστερά εμφανίστηκε ως ανανεωτική δύναμη. Μέχρι στιγμής, όμως, δεν είδαμε κάτι ανανεωτικό και καινοτόμο. Εκτός αν ως τέτοιο μπορεί να χαρακτηριστεί η υφαρπαγή των χρημάτων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και μάλιστα με πράξη νομοθετικού περιεχομένου. Ή το συμβόλαιο των 500 εκατομμυρίων ευρώ για την αναπαλαίωση 5 αεροπλάνων ηλικίας 50 ετών. Να μην μιλήσουμε για το νέο ήθος. Όπως αυτό εκφράζεται από την νέα Πρόεδρο της Βουλής κυρία Κωνσταντοπούλου. Ή από φωτογραφήσεις άλλων διάσημων σταρ αυτής της κυβέρνησης σε ελληνικά και ξένα περιοδικά.

Ο κ. Τσίπρας  μπορεί να συμφωνήσει με την Ευρώπη. Και πρέπει να συμφωνήσει! Το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι αν μπορεί να εφαρμόσει όσα θα του ζητήσει η Ευρώπη. Κι αν όχι αυτός, τότε ποιος; Να το πούμε κι αλλιώς! Αν ο κ. Σαμαράς μπορούσε να κάνει τις πολυπόθητες μεταρρυθμίσεις δεν θα είχε αποδοκιμαστεί από τον ελληνικό λαό. Αν κι ο κ. Τσίπρας δεν μπορέσει να κάνει το μεγάλο βήμα, τότε ο ελληνικός λαός θα πρέπει να αποφασίσει τι πραγματικά θέλει!

Ο κ. Σαμαράς και ο κ. Τσίπρας υπήρξαν και οι δύο επιλογές του ελληνικού λαού. Ο ίδιος λαός που ψήφισε τον Γιώργο Παπανδρέου, ψήφισε στην συνέχεια τον Αντώνη Σαμαρά και τον Αλέξη Τσίπρα. Θέλει ο ελληνικός λαός μεταρρυθμίσεις; Αν αυτοί έχουν αποδείξει ότι δεν μπορούν να τις κάνουν  (για τους δικούς τους λόγους ο καθένας), τότε είναι μάταιο να συζητάμε, εφόσον ο ίδιος αυτός λαός δεν αναδεικνύει κάτι διαφορετικό.

Μήπως αυτός ο λαός δεν είναι που ψήφισε τον κ. Τσίπρα, επειδή πείστηκε ότι δεν θα έκανε πράξη τα όσα ο αρχηγός της αριστεράς διακήρυσσε; Αν αυτό δεν είναι τρελό, πως αλλιώς μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε; Ο κ. Τσίπρας δεν εξουσιοδοτήθηκε να οδηγήσει την χώρα έξω από το ευρώ. Αλλά και δεν υποσχέθηκε ότι θα ακολουθήσει την πολιτική Σαμαρά! Κατανοούμε, λοιπόν, πλήρως το αδιέξοδο, όταν απαιτούμε από τον Τσίπρα να γίνει Σαμαράς και κατηγορούμε τον Σαμαρά που δεν είχε όλο αυτό τον καιρό πάνω του και λίγο από Τσίπρα! Ο κ. Τσίπρας μπορεί να μην είπε αλήθεια, αλλά δεν είπε και ψέματα. Είπε αυτά που ήθελε ο ελληνικός λαός να ακούσει. Τίποτα περισσότερο ή λιγότερο.

Στο δια ταύτα: Η συμφωνία είναι το ζητούμενο. Όχι όμως το μόνο ζητούμενο! Το αμέσως επόμενο είναι το ποιος θα την εφαρμόσει.  Κι εδώ αρχίζουν, πραγματικά, τα δύσκολα. Την συμφωνία με την Ευρώπη μπορεί να την υπογράψει μέχρι και ο κ. Λαφαζάνης. Αλλά δεν μπορούμε να φανταστούμε τον αρχηγό της αριστερής πλατφόρμας να ηγείται της προσπάθειας των ιδιωτικοποιήσεων στην χώρα! Σημασία δεν έχει τι θα υπογράψουν. Αλλά τι θα εφαρμόσουν. Κι αυτό το ξέρει καλά η Ευρώπη. Η οποία έχει επίσης αποφασίσει να ακολουθήσει την πολιτική Τσίπρα! Όπως ο κ. Τσίπρας ζητάει χρήματα δίχως έλεγχο, έτσι και η Ευρώπη προσφέρει έλεγχο δίχως χρήματα. Να γιατί η όποια συμφωνία δεν θα είναι η λύση στα προβλήματά μας. Διότι η Ευρώπη γνωρίζει πλέον την ουσία του προβλήματος κι έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε την στάση της: Από  αυτή την συμφωνία θα λείπει το ίδιο ακριβώς συστατικό που έλειπε και από τις προηγούμενες: Ο μεταρρυθμιστής που θα κάνει τις μεταρρυθμίσεις!