«ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ»

iskra

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Σοκ προκαλεί ο τίτλος άρθρου στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» του Φιλίπ Λεγκρέν: «Δημοσιονομική αποικιοκρατία της Ευρωζώνης»! Πόσω μάλλον που ο συγγραφέας του άρθρου είναι πρώην οικονομικός σύμβουλος του προέδρου της Κομισιόν! Εντυπωσιάζει η οξύτητα των πολιτικών διατυπώσεων ενός γραφειοκράτη που γνώρισε εκ των ένδον τις συνέπειες της ασκούμενης από το Βερολίνο μέσωΒρυξελλών πολιτικής της ΕΕ. «Η κ. Μέρκελ απαίτησε μεγαλύτερο έλεγχο στις αποφάσεις για τον προϋπολογισμό άλλων χωρών - και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με μεγάλη ευχαρίστηση άρπαξε νέες εξουσίες...

Η Κομισιόν τώρα εφαρμόζει έναν δημοσιονομικό ζουρλομανδύα (!) - συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος να απαιτεί από μια κυβέρνηση να ξαναγράφει τον προϋπολογισμό της πριν τον παρουσιάσει στο κοινοβούλιο» τονίζει ο Φιλίπ Λεγκρέν. «Αυτή η συγκεντροποίηση της δημοσιονομικής εξουσίας δεν είναι απλώς επικίνδυνη οικονομικά, είναι επίσης πολιτικά δηλητηριώδης» υπογραμμίζει χωρίς περιστροφές ο πρώην οικονομικός σύμβουλος του προέδρου της Κομισιόν και εξηγεί γιατί: «Οταν οι ψηφοφόροι μιας χώρας - μέλους διώχνουν την κυβέρνησή τους, όπως έχουν κάνει σχεδόν σε όλες τις εκλογές από τότε που άρχισε η κρίση, βγαίνει στην τηλεόραση ο Ολι Ρεν και επιμένει ότι η κυβέρνηση που έρχεται πρέπει να συνεχίσει την αποτυχημένη πολιτική της παλιάς κυβέρνησης. Το γεγονός ότι ένας απομακρυσμένος, μη εκλεγμένος αξιωματούχος των Βρυξελλών που σχεδόν σε κανέναν δεν δίνει λογαριασμό, αρνείται στους ψηφοφόρους νόμιμες επιλογές αποφάσεων περί φόρων και δαπανών, είναι αντιδημοκρατικό και αποξενώνει τον κόσμο από την ΕΕ».

Ο Φ. Λεγκρέν δεν επιχειρεί να συγκαλύψει την πραγματικότητα κάτω από την εικονική ευφορία των χρηματιστηρίων, όπου οι «γύπες» των αγορών και οι πλούσιοι τζογάρουν μεταξύ τους τα λεφτά τους, γλεντώντας εις βάρος των λαών της Ευρώπης που στενάζουν υπό το βάρος των αλλεπάλληλων κυμάτων μέτρων λιτότητας που τους πλήττουν συνεχώς. Αντιθέτως, αποδομεί όλο αυτό το παραμύθι, γελοιοποιώντας πολιτικά με έμμεσο τρόπο και όλες τις κυβερνήσεις που χρησιμοποιούν παρόμοια επιχειρήματα. «Παρά το παιχνίδι με τις φούσκες των χρηματοπιστωτικών αγορών, η κρίση συνεχίζει ναπροκαλεί βαριές κακουχίες. Τράπεζες - «ζόμπι» περικόπτουν ολοένα και περισσότερο τις πιστώσεις στις επιχειρήσεις στη νότια Ευρώπη.

Εκατομμύρια άνθρωποι σε αναιμικές οικονομίες έχουν χάσει τη δουλειά τους ή πρέπει να τα φέρουν δύσκολα βόλτα με πετσοκομμένους μισθούς, καθώς παλεύουν με τεράστια χρέη και πληρώνουν υψηλότερους φόρους για χειρότερες δημόσιες υπηρεσίες» γράφει και συνεχίζει αναιρώντας τους ισχυρισμούς ότι για την κρίση του ευρώ φταίνε πρωτίστως οι «σπάταλοι» και «τεμπέληδες» Νοτιοευρωπαίοι: «Η γερμανική κυβέρνηση, από κοινού με την Κομισιόν και την ΕΚΤ, τους κατηγόρησαν άδικα ισχυριζόμενες ότι η κρίση στην Ευρωζώνη οφείλεται στη σπατάλη σε όλη τη νότια Ευρώπη.

Αυτή η ιδιοτελής κακή διάγνωση έχει επιφέρει διαρκή οικονομική και πολιτική ζημιά» τονίζει. «Η πρωταρχική αιτία της κρίσης ήταν ο απερίσκεπτος δανεισμός των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών -τόσο απευθείας όσο και μέσω τοπικών τραπεζών- προς Ισπανούς και Ιρλανδούς ιδιοκτήτες ακινήτων, Πορτογάλους καταναλωτές και προς την ελληνική κυβέρνηση» υπογραμμίζει και συνεχίζει με ιδιαίτερη σφοδρότητα: «Η κυβέρνηση της καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ και οι υπηρέτριές της στις Βρυξέλλες έχουν συστηματικά προτάξει τα συμφέροντα των γερμανικών και των γαλλικών τραπεζών έναντι εκείνων των πολιτών της Ευρωζώνης, επιμένοντας ότι πρέπει να πληρώσουν πλήρως για τα λάθη αυτών των τραπεζών οι Ελληνες, Ιρλανδοί, Πορτογάλοι και Ισπανοί φορολογούμενοι». Δεν κρύβει λόγια ο Φιλίπ Λεγκρέν. «Μια κρίση που θα μπορούσε να έχει ενώσει την Ευρώπη σε μια κοινή προσπάθεια για να περιορίσει τις ισχυρές τράπεζες, αντιθέτως δίχασε την Ευρωζώνη σε κράτη - δανειστές και κράτη - οφειλέτες, με τα κακά δάνεια των τραπεζών να γίνονται διακυβερνητικές υποχρεώσεις!» υπογραμμίζει.

«Οι θεσμοί της ΕΕ έγιναν όργανα για τους δανειστές προκειμένου να επιβάλλουν τη θέλησή τους πάνω στους οφειλέτες, υποτάσσοντας έτσι τη νότια «περιφέρεια» της Ευρώπης στον βόρειο «πυρήνα», στη βάση μιας σχεδόν αποικιακής σχέσης» επισημαίνει με ιδιαίτερη έμφαση. «Το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες έχουν τώρα ίδιο συμφέρον να περιχαρακώσουν αυτό το σύστημα μάλλον παρά να εκχωρήσουν εξουσία και να παραδεχθούν λάθη» τονίζει - και έχει απόλυτο δίκιο. Το συμπέρασμά του είναι σαφέστατο: «Η συνέχιση της τρέχουσας πολιτικής και των θεσμών θα διαβρώσει την υποστήριξη για την Ευρώπη και κινδυνεύει να την καταστρέψει» καταλήγει.

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Παρασκευή 2 Μαίου 2014